Me emrin e Zotit, Bamirës dhe Mëshirues! Të gjitha lëvdatat janë për Allahun e Madhëruar, Zotin e botëve. Atij i falënderohemi për mëshirën e për mirësitë e Tija, prej Tij kërkojmë ndihmë e udhëzim në gjithçka që bëjmë dhe shpresojmë që Ai të na kaplojë me bekimin e Vet. Paqja dhe bekimi i Zotit qoftë mbi profetin tonë Muhammedin, mbi pasardhësit e tij të dëlirë dhe mbi shokët e tij të zgjedhur! O robër të Zotit! E këshilloj veten time dhe juve që të keni droje para Zotit dhe t’u bindeni urdhrave të Tij!

Dashuria ndaj Zotit është, në të vërtetë, manifestimi i vetëm i vërtetë i dashurisë, i cili, siç kemi theksuar në ligjëratat e kaluara, buron nga vetë përsosuria, bukuria dhe mëshira e të Dashurit. Ngase në rastin e Zotit, çdo përsosuri është inherente (dmth pjesë e Qenies së Tij) dhe ngase asnjë aspekt i përsosurisë së Tij, si dituria, fuqia ose jeta, nuk është fituar nga dikush ose nga diçka tjetër, dashuria ndaj Zotit është më e fuqishmja tek njeriu, për vetë fakti se njeriu është i prirë për aspektet e sipërpërmendura të përsosurisë së Zotit. Në këtë kuptim, dashuria për gjithçka tjetër duhet të shndërrohet në një dashuri për Zotin. Kjo ndjenjë është e vazhdueshme dhe rritet proporcionalisht me njohjen që njeriu ka mbi Zotin.

Dashuria e njeriut për Zotin arrihet nëpërmjet disa gjërave. Një prej tyre është dashuria për vetveten, sepse fillimisht, njeriut e do veten e tij. Dhe ngase mbijetesa dhe vazhdimësia e njerëzimit varet nga Zoti, njeriu e do Zotin, sepse pa mëshirën e Tij, njeriu do të ishte i shkatërruar. Si pasojë, nuk ka kurrfarë dyshimi se dashuria për vetveten është, në të vërtetë, një dashuri për Zotin.  

Ty të takon zemra dhe shpirti im, Zot
Ty gjithçka imja, e dukshme a fshehur qoftë
Nuk di kjo dhimbja ime nga më vjen tani
Por ilaçin tek Ti kam, Zot, këtë e di...

Parë nga një këndvështrim tjetër, çdo njeri ndjehet i tërhequr drejt sjelljes përplot dashuri. Dhe kur kjo sjellje nuk buron nga frika e as nga përfitimi, s’ka dyshim se personi do të fillojë të ndjejë dashuri për njeriun që sillet me të përplot dashuri e dashamirësi. Dashuria hyjnore që i është falur njeriut nuk ka kurrfarë burimi tjetër veçse vetë dashurisë, sepse Zoti e do njeriun pa qenë i varur prej tij. Dhe ngase Zoti është Dashuruesi i vërtetë, Ai meriton edhe të dashurohet nga njeriu, me sinqeritet dhe në formë të përhershme.¹

Si mundet zemra që Ty të gjen
Me një gje tjetër të lidhet pastaj?
Kur Ti zemrës jetë e shpirt i je
Si të të flakë zemra në harresë tutje?²

Një burim tjetër i dashurisë ndaj Zotit është bukuria e Tij absolute. Në lidhje me këtë, Mulla Sadra thotë: Ai që do Zotin, i afrohet përditë të Dashurit të tij dhe dashuria i rritet gjithë më tepër. Por dashuria e atyre që nuk e duan Zotin e që nuk duan për hir të Zotit, është si një mirazh shkretëtire, të cilin i eturi e kujton ujë dhe përpiqet ta arrijë. Pastaj kur e arrin, nuk gjen gjë.³ E tillë është dashuria që nuk mbështetet në dashurinë për Zotin. Ajo s’është tjetër veçse një mirazh, për të cilin na paralajmëron edhe Kur’ani:

Thuaj: nëse etërit e bijtë tuaj, familja e gratë tuaja, farefisi juaj, prona që keni fituar, tregtia që keni frikë se mund t’ju ndërpritet dhe shtëpitë që i doni, janë më të dashura për ju se Zoti, se i Dërguari i Tij dhe se përpjekja në rrugë të Tij, atëherë prisni derisa Zoti ta sjellë urdhrin e vet! Zoti nuk i udhëzon njerëzit e prishur...(Kur’an 9:24)

Në Kur’anin e Shenjtë, shumë shpesh flitet për dashurinë ose prirjen e njerëzve për Zotin:

...por ata që besojnë, e duan Zotin më shumë...(Kur’an 2:165)

 Një nga mësimet themelore të Kur’anit është porosia se dashuria ndaj Zotit e përbën parametrin dhe kriterin kryesor për çdo dashuri tjetër. Paqja, mëshira dhe bekimet e Zotit qofshin mbi ju!

1: Ihja ulum el-din, vëll.4, fq.280
2: Poezi nga Baba Tahiri
3: Esfar, vëll.7, fq.186