LEKSIONI I NJËMBËDHJETË
All-llahu i vetëm

Nga dita e parë e ardhjes në tokë, njeriu githmonë ka dashur të kuptojë shkakun e krijimit, që del nga natyra e tij e pastër e cila përmallshëm kërkon shkakun dhe burimin e vërtetë, e me qëllim që të mund ato ti adhurojë.

Kur dikush që jeton larg nga tollovitë e rrethit të vet kulturor, bën një vështrim rreth vedi për herë të parë, ai i vëren Tokën dhe qiellin, natën dhe ditën, Diellin dhe Hënën, lindjen dhe perëndimin e tyre,. erën dhe shiun, ndërrimin e stinëve të motit, frytet e perimeve dhe pemëve, llojet e nduarnduarta të kafshëve, lëvizjen e tyre, rritën, ushqimin, shumimin dhe aftësimin e tyre për atë që në jetë u është e nevojshme.

Ai i kthehet vehtes dhe i shikon duart e veta, sytë, hundën, veshët, gojën, dhëmbët dhe pjesët tjera të trupit, nga të cilat çdonjëra ka funksionin e vet të posaçëm. Të gjithë ato e ndjekin një qëllim, të jetojnë. Ai pastaj vazhdon të mendojë për raportet mes tyre, dhe kupton se ekziston një lloj harmonie dhe një lidhje mes tyre, në kuptimin se të gjithë bashkë, krijojnë një bashkësi harmonike me të cilën sundon një regull. Në atë organizim unitar dhe harmonik, mund të vërehen këto veçanti:

1. Duhet patjetër të ekzistojë themelues dhe krijues, sepse një organizim dhe harmoni e këtillë nuk mund të jenë gjë e rastit.
2. Ekziston caku i tërë krijimit dhe i çdo pjesë në veçanti, që nënkupton edhe njeriun e, e tërë kjo nuk është krijim për shkak të argëtimit.
3. Krijuesi i këtij Universumi është i Fuqishëm dhe i Madh, i Denjë për adhurim dhe prandaj duhet Të nderohet dhe Të adhurohet.
4. Ky Krijues i Madh është i vetëdijshëm dhe e përfshin tërë Universumin dhe çdo gjë që ndodhë në të, duke e përfshirë edhe veprimtarinë e njeriut.

Kështu, njeriu nuk ka nevojë për ndërmjetësues për Ta adhuruar, ajo duhet të jetë lidhje e ngushtë mes njeriut dhe Zotit, e adhurimi i gjërave siç janë engjëjt, yjet, idhujt, të shenjtit dhe njerëzit e shenjtë si ndërmjetësues, nuk është e mirë dhe e lejuar.


Pse njeriu e braktis adhurimin e një Zoti?

Atë që e përmendëm më lartë, i dedikohet prirjes së njeriut me mendje të shëndoshë, mendimi i të cilit nuk është i infektuar me shprehitë e rrejshme të rrethit të vetë dhe me pranimin e ndikimeve të këqia të familjes: në këtë mendojmë, kur themi se njeriu është i prirur që të adhurojë një Zot.

Ekzistojnë shkaqe të ndryshme për një person të pavetëdijshëm, që ai ta braktisë natyrën e vet dhe të bredhë rrugëve të mosbesimit, nga të cilat disa do të përmenden këtu:

1. l. Idhujtarë të caktuar kanë thënë se për shkak të asaj se Zoti është jashtë kufinjëve të kuptimit tonë, dhe për shkak se nuk ekziston në asnjë vend të caktuar nga i cili do të mund t'i kthehemi dhe t'i përulemi, ne i adhurojmë personat të cilët Ai i nderon, kështuqë ata të jenë të kenaqur me ne, të bëhen kështu ndërmjetësues mes neve dhe Atij, dhe të na afrojnë nga Ai.
2. Ata nuk e kanë marrë parasysh faktin se, anipse Zoti nuk ka drejtim dhe vend të caktuar, Ai i përfshin të gjitha dhe çdokund është prezent. Prandaj, kudo që të kthehemi, ekziston Zoti dhe ne mund të flasim me Të pa pasur nevojë për çfarëdo ndërmjetësuesi. (“Dhe kahdo që të kthehemi, aty është anë e All-llahut ...")
3. Poashtu, ndonjëherë, pas vdekjes së anëtarëve më të vjetër të fisit të cilët kanë qenë të nderuar dhe të respektuar nga ana e anëtarëve të fisit, janë bërë busta të tyre, si përmendore të cilat i kanë nderuar, duke u kthyer nga ato në kohën kur i janë përkulur dhe falur Zotit. Sidoqoftë, ata me kohë kanë filluar të harrojnë Zotin dhe respektimi i tyre (i bustave), është përhapur mjaftë. Kështu, kemi kuptuar nga historia se pasardhësit e Kainit, në shenjë respekti për babain e tyre të madh, kanë bërë figurën e quajtur Ued dhe gradualisht, duke i bërë respekt bustit, kanë filluar t’i falen dhe ta adhurojnë.
4. Njerëzit ndonjëherë respektojnë një person tjetër nga interesi të cilin e kanë nga ai, duke e konsideruar si shprehje të Zotit. Ky respekt, me kohë është shndërruar në adhurim. Adhurimi i zjarrit në mesin e Persianëve të vjetër dhe të Diellit, në mesin e Arianëve në Indinë e vjetër, kanë qenë të këtij lloji. Kjo ka qenë rrënja e besimit në shumë zotër dhe e idhujtarisë. Ato janë paraqitur poashtu edhe për shkak se gjeneratat që kanë ardhur më vonë, nuk kanë analizuar mirë idetë dhe besimet e paraardhësve të vetë, por kanë rrëshqitur në idhujtari dhe kanë qenë të humbur.

Konflikti mes fesë së vërtetë dhe politeizmit

Religjioni i vërtetë, gjithmonë ka tentuar të largojë njerëzit nga rrugët e gabuara të politeizmit dhe ti kthejë ata në shtigjet e tohidit (monoteizmit), besimit në një Zot. Kur'ani përmend dhe lëvdëron luftën e pafund të Pejgamberëve të mëdhenjë për çrrënjosjen e politeizmit dhe udhëheqjen e njerëzve nga Një i Vetmi Zot.

Psh. për- Ibrahimin thuhet se ju ka thënë njerëzve të vendit të vetë:
„Ç'janë ato busta që i adhuroni?"
„Ne i ndjekim të njëjtat rrugë siç kanë bërë të parët tonë", janë përgjegjur ata.
,Ju dhe paraardhësit e juaj" - është përgjegjur Ibrahimi „jeni larguar qartë nga rruga e drejtë". Dhe Ibrahimi ka vendosur ti vetëdijësojë këta njerëz të paditur, me shembuj dhe fjalë.
Një ditë, ai ka hyrë në shtëpinë e idhujve dhe i ka rrënuar idhujt me sëpatë.
Kur njerëzit e zbuluan se ai ka bërë këtë punë, u hidhëruan shumë dhe e pyetën:
“A ishe ti ai që ua bëre këtë zotërave tonë?"
Ibrahimi ju dha përgjegje, nga e cila kanë mundur të kuptojnë kotësinë e besimeve dhe mendimeve të tyre, duke ju thënë që ti pyesin vetë idhujt e tyre.
Njerëzit menduan shumë gjatë rreth kësaj dhe pastaj, të turpëruar, iu përgjegjën:
„Ti e di se idhujt nuk flasin."
,Pse atëherë pyeti Ibrahimi i adhuroni këto krijesa të dobëta të cilat nuk kanë forcë as të mbrojnë vehten. Pse është mendja e juaj aq e shtrembëruar"?

Këta udhëheqës të mëdhenjë, Pejgamberë, gjithmonë i kanë përkujtuar njerëzit, se mund të vejnë lidhjen mes tyre dhe Zotit, në çdo kohë dhe në çdo vend, pa nevojë për ndërmjetësues dhe se gjatë faljës Zotit, nuk guxojnë të shikojnë asgjë tjetër dhe askënd tjetër, për çfarëdo arrësye, dhe se falja e tyre duhet ti drejtohet vetëm Zotit. Nëse gjatë faljes së tyre ka sadopak kujdes që i kushtohet diçkaje tjetër pos Zotit, atëherë falja e tyre do të jetë e ndarë më dysh, për Zotin dhe për diçka tjetër, e një gjë e këtillë nuk është e pranueshme për Zotin.


Pasojat e Tohidit

Ai që e di se Zoti është një dhe beson se Ai është i vetëdijshëm për çdo gjë dhe ka Fuqi për të bërë çdo gjë, dhe beson se të gjitha krijesat janë të krijuara dhe të formuara nga ana e Zotit, asnjëherë, nga ky shkak nuk do t'ia dhurojë dashurinë gjërave të tjera. Fuqia më e madhe nuk e përfshin dhe ai nuk nënshtrohet asgjëje. Personi i atillë do të mbetet vetëm pranë Zotit dhe do ti falet Famës së Tij.

Iranianët e lashtë kanë besuar se mbretërit e tyre autokratë dhe arrogantë, janë manifestim i Zotit dhe u janë mbështetur sunduesve të vetë pa pyetur fare për shkakun. Nuk kanë pasur lirinë sociale e as atë personale. Kur i dërguari i Arapëve u takua me gjeneralin iranian, gjatë kohës së luftës së Muslimaneve Arabë dhe Iranianeve( viti i 16 pas Hixhrit), ai ishte pa ceremonial dhe pa përcjelljen luksoze që ish karakteristike për jetën iraniane. Kur gjenerali pyeti qëllimet e Muslimanëve, i dërguari i tyre i tha:

„All-llahu na ka ngritur që njerëzit ti bindim të mos i falen shërbetorëve të Tij po Vetë All-llahut. Poashtu, ne i thërrasim njerëzit që të largohen nga kufinjtë e ngushtë të botës drejt përhapjes së lirisë, nga tirania e religjioneve të tjera kah drejtësia e Islamit".

Nën hijen e tohidit nuk ka alternativë tjetër për shërbetorët e Zotit, pos të nderojnë dhe respektojnë Ligjin e Zotit i cili është i bazuar në Urti dhe Drejtësi. Është e qartë se respektimi i Ligjit të Zotit do të shkaktojë rritën e drejtësisë së vërtetë dhe se do të zhduken të gjitha llojet e tiranisë dhe agresionit.

Në anën tjetër, idhujtarët dhe ata të cilët nuk besojnë në Një Zot, asnjëherë nuk mund të realizojnë drejtësinë e vërtetë mes vedi, sepse çdo grup dhe fis e ka zotin e vetë të posaçëm, i cili dallohet nga tjetri, kurse mbështetja në atë zot, i inkurajon të bëhen agresiv ndaj grupeve dhe fiseve të tjera. Në atë mënyrë, drejtësia e vërtetë nuk është fare e dobishme, e mosdija, jouniteti dhe tirania në fjalë dhe në vepra, e zënë vendin e sajë.

Në përmbyllje, besimi në një Zot-në plot kuptimin e asaj fjale e bën njeriun të lirë, të pastër dhe i mundëson qetësi e paqe. Ai nuk do t’i nënshtrohet shtypjes, tiranisë dhe grindjes.
Në këtë mënyrë mund ta kuptojmë domethënien e vërtetë të shprehjes:

„Thuaj, nuk ka Zot tjetër pos All-llahut, dhe do të kesh sukses".




LEKSIONI I DYMBËDHJETË
Dualizmi dhe monoteizmi

E mira dhe e keqja

Dualistët kanë besuar se krijimi është i ndare në dy pjesë: e mira dhe e keqja. Në përputhje me këtë, kanë besuar në dy burime të krijimit të Universumit dhe kanë thënë se gjërat e mira i ka krijuar Jazdani (Yazdan) e ato të këqiat Ahrimani. Qëllimi i tyre ka qënë që ta lirojnë Zotin nga jopërkryeshmëria, nga të metat dhe nga e keqja. Sidoqoftë, kanë qenë të pavetëdijshëm se besimi i tyre është përgjegjës për politeizmin e përmendur në kaptinën e mëparme. Aq më shumë, nuk kanë qenë fare në të drejtë kur krijimin e kanë ndarë në dy pjesë - në të mirën dhe në të keqen - sepse, kur të analizohet organizimi i tërësishëm i gjërave, qartësohet se në botë fare nuk ekziston e keqja sepse çdo gjë, në mënyrën e vetë është e mirë. Ata, poashtu, kanë besuar se ekzistimi i asaj që e quanin „e mirë"është e ndare nga ajo që e quanin „e keqe", prandaj besonin se problemi mund të zgjidhet me krijimin e dy burimeve të egzistimit të Universumit - burimit pozitiv për gjërat e mira dhe burimit negativ për ato të këqiat. Në thelb, nëse më mirë e analizojmë, Psh, shiu është i mirë sepse është i mirë për bujqësinë, por disa njerëz mund ta konsiderojnë shiun për të keq sepse i shkatërron shtëpitë e ndërtuara nga balta dhe kashta, e në të cilat njerëzit jetojnë në pjesë të caktuara të botës.

Është e qartë se dualizmi nuk mund ta zgjidh problemin e shtruar, sepse pjesa e keqe e shiut nuk është e ndarë nga pjesa e dobishme e sajë.

Në esencë, nuk egzistojnë dy të vërteta-një e mirë (nga Zoti) dhe një e keqe (nga burimi tjetër). Në thelb, zgjidhja mund të gjendet në Kur'an dhe në hadise dhe mund të vërtetohet me përdorimin e intelektit. Atëherë, zgjidhja vie nga gjërat,dobia e të cilave nuk mund të vërehet në shikim të parë, siç janë psh. etja, uria, vështirësitë jetësore, problemet mentale, të ftohtit dhe të ngroftit e tepërt, kafshët helmuese, etj. Do të shohim se në organizimin e tërësishëm të gjërave çdo gjë është e nevojshme dhe e mirë.

Për analizë të mëtutjeshme do ti shkoqisim këto gjëra:


Ikja nga rreziqet:

Trupi i njeriut është i përbërë nga trupi dhe eshtrat, që janë objekt i sulmit. Vetëm zjari mund të krijojë hi nga trupi për një kohë të shkurtër, e trupi i njëjtë nuk është imun edhe ndaj goditjeve dhe thikës - një goditje, nëse është mjaft fuqishme, mund ta lëndojë seriozisht.
Për të qenë njeriu i mbrojtur nga rreziqet, Zoti ka krijuar më shumë mjete:

1. Uria dhe etja, shikuar sipërfaqësisht, paraqiten si gjëra jo fort të mira, por, në esencë, ato luajnë rol shumë të rëndësishëm në ekonominë e trupit të njeriut. Ato ndjenja sigurojnë jetën e mijëra miliona qelizave. Po të ish njeriu i privuar nga këto ndjenja, aktiviteti i qelizave të trupit të tij, do të zvogëlohej në afat shumë të shkurtër dhe ai do të gjendej në rrezik vdekjeje e më në fund edhe do të vdiste.
2. Ndjenja e dhembjes dhe ndijshmëria e nervave janë njëra nga dhuratat e Krijuesit. Në të vërtetë, nervat e njeriut përbëjnë një rrjetë shumë komplekse të komunikimit. Pas shenjës së parë fillon të bie zilja e alarmit dhe e shqetëson njeriun, kështu që ai ose i ik ose lufton me rrezikun. Po të mos ekzistonte ndjenja e dhëmbjes, personi i sëmurë nuk do të mjekohej.

Prandaj, nëse e shohim dhëmbjen në këto ndjenja, duhet të kuptojmë se ato shërbejnë si dritë e kuqe për të na e tërhequr vërejtjen, ashtu që njeriu ti kushtojë kujdes vazhdimit të jetës së tij dhe sigurisë së vetë, e poashtu të kërkojë rrugën e shëndetit.


Vështirësitë dhe eksperienca:

Shkencëtarët thonë se bota e natyrës është botë e rrites dhe e përsosshmërisë. Edhe ky fenomen është në lidhje me shqetesimin dhe vështirësitë sepse vuajtja dhe vështirësitë i japin shpirtit eksperiencë dhe e forcojnë karakterin e njeriut. Ato shqetësime, janë elementet të cilat e formësojnë shpirtin e njeriut, ngase në zjarrin e vështirësive ai bën përpjekje dhe shpirti i tij rritet. Përsosshmëria e njeriut medoemos duhet të arrihet me rrënimin e vetëkënaqësisë së tij, në mënyrë që njeriu të trasojë rrugën nga eksperienca e vetë e brendshme kah bota e jashtme.

Njerëz të mëdhenjë janë ata të cilët janë ballafaquar më shumë ngritje dhe rënie në jetën e tyre dhe kanë përjetuar shumë dilema dhe dhembje.
Derisa të digjet druri i sandallit, nuk mund të ndjehet era e tij. Napoleoni ka thënë se dhembja dhe skamja e kanë zgjatur dhe i kanë huajtur eksperiencies inteligjencën njerëzore.
Përmes tyre, njeriu mund të shumfishojë arritjet në sferat e materiales, shpirtërores dhe intelektuales.

Shkaku që shumica e njerëzve të mëdhenjë, rrjedhin nga familjet e varfëra, është ai se të varfërit duhet të luftojnë me vështirësitë jetësore, që ndikon në forcimin e intelektit të tyre.
Historia e shkencës tregon se përparimi në këto fusha është i përcjellur me vështirësi dhe pengesa. Shqetësimet e këtilla na kanë udhehequr të kërkojmë zgjidhje dhe pastaj na kanë shtyer të kërkojmë solucione më të volitshme. Prandaj, ata të cilët nuk e shohin arrësyen e vërtetë nga e cila pësojmë vuajtje dhe shqetësime dhe që i konsiderojnë si „të këqia", gabojë.


Kriteret për të mirën dhe të keqen:

Mashtrimi i Iranianëve të lashtë të cilët të ftohtit dhe të ngrohtit e tepërt si edhe kafshët helmuese i konsideronin si „të këqia", qëndron në identifikimin e rrethit të tyre fizik me kriteret për të mirën dhe të keqen, e që kishin të bëjnë me të gjitha gjërat në botë. Mbetet fakt i pamohueshëm se dobia dhe dëmi, nuk mund të jenë kriter për të mirën dhe për të keqen, sa i përket gjërave:

E njëjta ftohtësi dhe ngrohtësi të cilën, për shkak të shkurtpamësisë dhe supozimeve të tyre të gabuara, disa i konsiderojnë si të këqia, sipas mendimit të shkencëtarëve të cilët botën e shikojnë si tërësi, janë, vërtetë të dobishme dhe janë të domosdoshme për jetën e bimeve, kafsheve dhe njerëzve.

Ai, që dobitë e veta i konsideron si kritere për të mirën dhe për të keqen në botë, mund të krahasohet me bubrrecin i cili mund të kujtojë se njeriu ekziston vetëm për ta shkelur atë me këmbët e veta, ose, se aeroplanët dhe automobilat të cilat janë për atë të panevojshëm, janë tërësisht të panevojshëm dhe të padobishëm.

Nësë bubrrecat mendojnë ashtu për njeriun dhe për zbulimet e tij, a kanë të drejtë? Ku qëndron mashtrimi i tyre? A nuk është më pyetje me këtë rast fakti se ata e kanë marrë parasysh vetëm situaten e vetë dhe atë që ka lidhje me ata, duke e bërë kriter për të mirën dhe për të keqen.

Poshtu, një krahasim të këtillë mund ta bëjmë me njerëzit të cilët posa kanë ardhur në vendet tropike dhe të cilët e konsiderojnë lagështinë e tepërt, që ju shkakton djersitje dhe vështirësi të caktuara, si dukuri negative e cila i pengon njerëzit të vazhdojnë jetën normale. A është një konstatim i këtillë i qëndrueshëm dhe i vërtetë?

Në të vërtetë, ne dijmë se, avulli i ujit i cili ngritet lartë me erën i cili vie nga bregu i detit, ju sjell viseve që janë larg nga deti, ujë aq të nevojshëm. Viset e thata dhe të nxehta kështu fitojnë forcë të re jetësore, zvoglohet nxehtësia, miliona njerëz vazhdojnë të jetojnë nëpër ato vise tropike.

Gabimi i këtij mendimi qëndron aty se, njerëzit të cilët gjenden në breg, e shikojnë vetëm situatën e tyre dhe nuk i kushtojnë vëmendje dhe kujdes organizimit të përgjithshëm të jetës. Lidhur me të gjitha këto që i kemi thënë këtu, arrijmë të konstatimi se njeriu nuk mund të konstatojë vetëm në bazë të një vështrimi të përciptë, se gjërat janë të padobishme por, duhet të përpiqet të kuptojë pasojat e krijimit si vepër e një sistemi të plotë, jo vetëm në të sotmen por edhe në lidhje me të kaluarën dhe me ardhmërinë. Vetëm në këtë rast, ai do të jetë në situatë të gjykojë.




LEKSIONI I TREMBËDHJETË
Zoti i Drejtë

Në leksionet e mëparme lexuam dhe mësuam:

1. Krijimi dhe harmonija e Tij magjike janë dëshmitar i vërtetë i Zotit të Gjithëdijshëm dhe Fuqiplotë.
2. Me mendjen tonë të përkufizuar ne nuk mund të përfshijmë Gjithëfuqinë dhe Gjithëdijen e Zotit, sepse atë që ne e kuptojmë, uniteti i fuqisë dhe diturisë së Zotit në botën e krijimit, është vetëm një pjesë e vogël e tërësisë së Tij të madhe dhe madhështore të krijimit, nga të cilat çdonjëra është dëshmi e Fuqisë dhe Urtisë së pakufishme të Tij.
3. Përkundër nevojës së përhershme për të krijuarën, Zoti është Tërësisht Jonevojtar dhe Ai nuk ka nevojë për asgjë.
4. Meqë Zoti posedon dashuri të paskajshme, Ai gjithmonë ua shpreh dashurinë dhe mëshirën sherbetorëve të vet: „All-llahu është Ai që ua bëri tokën vendbanim e qiellin kulm, dhe ju formësoi, e formën tuaj e bëri më të mirë dhe ju paisi me të mira. Ky është All-llahu, Zoti i juaj, i lartë, pra është All-llahu. Zoti i botëve". (S XL - 64)

Tani mund të pyetemi, a është e mundur që Zoti i cili ua kushton tërë këtë kujdes shërbetorëve të vet, mund të jetë jo i drejtë? Ne dijmë se padrejtësia rrjedh nga mosdia, dobësia, mendjemadhësia dhe nga shkaqe të tjera të ngjashme, nga të cilat asnjëri nuk mund të ekzistojë në Qenien e Pastër të Tij. Nëse tentojmë të zbulojmë shkaqet e padrejtësisë, do të mund të gjejmë shkaqet vijuese për atë:

1. Frika nga mossuksesi. Kur drejtori i fabrikës vlerëson se profitet e tija janë rrezikuar me hapjen e një fabrike tjetër, dhe frikësohet nga bankroti eventual, do të bëjë çdo gjë kundër rivalit të vet, përveç nëse bëhet fjalë për person që ka mendje të kthjellët dhe besim të fortë.
2. Cungimi i të drejtave. Kur edhe pas shumë përpjekjeve dikush nuk mund të arrijë deri te të drejtat e veta për shkak të ndonjë personi të padrejtë, i sjellur gjer te kufinjtë e durimit, përdor të gjitha llojet e punëve të palejuara për ta eliminuar atë person. Pasoja e privimit të dikujt nga të drejtat e tij do të thotë krijim i kushteve për dhunë dhe për veprime të palejuara nga ana e disa njerëzve. Kur, pas robërimit këta njerëz ndihen të fuqishëm, bëjnë ç'të duan, duke gjetur kënaqësi në vrasjen dhe djegjen e njerëzve të dobët dhe të pandihmë, gjëma e njerëzve, është muzikë për veshët e tyre, e shkas dhembjeje për ne.
3. Mosdija. Ligjet të cilat i kanë bërë njerëzit, ndonjëherë shkaktojnë shumë shtypje dhe padrejtësi, sepse dituria e njeriut është e përkufizuar dhe e lidhur me mosdijen dhe teoritë e gabuara. Disa nga padrejtësitë e mëdha ndaj njerëzve të zinjë, rrjedhin pikërisht nga ky shkak.

Disa njerëz, të bindur në superioritetin dhe pastërtinë, duke menduar se këto janë rrjedhojë e ngjyrës së lëkurës, nuk i kanë kushtuar vëmendje të drejtave të të zinjëve.
Dobësitë dhe mosdija e ngjashme janë të pamundura për Zotin, sepse Ai ka Dituri dhe Fuqi të pakufishme dhe nuk i nevoitet asgjë, humbja e të cilave do ta shkaktonin frikën e Tij. Prandaj, Ai është i paaftë për çfarëdo padrejtësie.
Kjo gjë është e qartë dhe evidente. Ata të cilët dyshojnë në këtë, nuk e kanë analizuar atë që e shpjeguam, ose nuk e kuptojnë çdo të thotë drejtësi.


Ç'është drejtësia?

Drejtësia është respektim i të drejtave të çdokujt, ashtuqë kurrfar dallimi të mos bëhet mes njerëzve pa arrësye. P.sh.

Gjatë provimeve shkollore, të gjithë ata që marrin nota të caktuara mund të kalojnë në klasë më të lartë. Kështu, drejtori i shkollës nuk mund të bëjë kurrfarë dallimesh mes nxënësve dhe tu lejojë disave të kalojnë klasën e disave t’ua mohojë këtë të drejtë, nëse notat i kanë të njëjta të kalojnë në klasë më të lartë, kjo do të shkaktonte padrejtësi.

Por, në situatat kur nuk paraqitet çështja e drejtësisë dhe kur dikujt diçka i bëhet nga mirësia, të dalluarit e njerëzve nuk duhet të konsiderohet si padrejtësi. P sh. nese dikush dëshiron të gostis disa persona të rrezikuar, të diferencuarit mes njerëzve nuk do të mund të konsiderohej si padrëjtesi. P. sh. nëse disa prej këtyre njerëzve të pafatë i thërrasim në drekë, ky veprim nuk do të thotë padrejtësi sepse në këtë rast nuk egzistojnë të drejta të shkelura. Ajo që u është dhënë atyre, u është dhënë vetëm nga ndihma dhe jo jashtë ndjenjës së bëmirësisë.

Të vërejturit e barazisë dhe drejtësisë është e patjetërsueshme kur janë në pyetje ata që kanë të drejta të njëjta, por aty ku nuk egzistojnë të drejtat nuk mund të flitet për barazi dhe drejtësi, e të bërit dallim mes dy personave nuk mund të quhet padrejtësi.

Kështu, ata që kanë vështirësi në të kuptuarit e krijimit dhe pyeten pse Zoti nuk i ka bërë të gjithë njerëzit të njëjtë dhe pa dallime, dhe pse ndaj të gjithëve nuk sillet me të njëjtën mënyrë, kështu që konsiderojnë se drejtësia e Zotit nuk ekziston dhe është tërësisht e pamundur, ata nuk e kanë kuptuar drejtësinë. Krijesat nuk kanë të drejtë ti ankohen Zotit se dallimi i Tij krijon padrejtësi. Nëqoftëse Zoti nuk e krijon këdoqoftë, ose nëse bën dallime mes krijesave, e drejta e askujt nuk është e shkelur që të mund të themi se ekziston padrejtësia.

Sidoqoftë, duke marrë parasyshë se Zoti është i gjithëdijshëm dhe i Urtë, nuk bën asgjë pa qëllim të mirë, do të mund të pyetemi se cili është shkaku i të bërit dallime mes krijesave të krijuara. A janë ato të domosdoshme në organizimin e gjërave? Në këto pyetje do të përgjigjemi në kaptinat e ardhme.




LEKSIONI I KATËRMBËDHJETË
Ndryshueshmëria e jetës njerëzore

Shkaqet e dallimeve në botën e të krijuarës

Me siguri keni dëgjuar për anijen kosmike „Apollo", shembullin ideal të përparimit të mrekullueshëm të njeriut që e bëri në shkencë dhe teknologji. Ai e ngriti njeriun mbi retë, jashtë atmosferës, duke i mundësuar të shkel në sipërfaqen e Hënës, duke i hapur dyert e një bote gjer atëherë të panjohur.

Duke shikuar konstruksionin e kësaj anie kosmike, mund të shohim një numër të madh instrumentesh të nduarnduarta e shumë të ndijshme dhe të komplikuara, modulin komandues, bartësin, modulin lunar për aterim, instrumentet për ngritje dhe zbritje, rezervoar për lëndë djegëse, instrumentet e telekomunikacionit dhe të navigacionit, burimet për furnizim me energji, siguresa të ndryshme dhe mjaft ushqim rezerv, ujë e gjëra të tjera. Çdonjëra nga këto pjesë ka rolin e vet. Është e qartë se po të mos ishin këto pjesë të posaçme, Apollo asnjëherë nuk do të krijohej dhe nuk do të mundte të tejkalojë vështirësitë të cilat dalin para njeriut, në rrugën e tij për në Hënë.

Ky shembull, na vërteton se në një tërësi në të cilën pjesët janë të lidhura me marrëveshje, dallimet nuk mund të mënjanohen.

'I'ë shikojmë tani botën e ekzistimit, që të zbulojmë se nduarnduarshmëria dhe dallimet, nuk janë pa arrësye. Padyshim, bukuria dhe kompleksiteti i kësaj bote vie nga nduarnduarshmëria e pjesëve të saja, dhe këto dallime nuk mund ti quajmë të parëndësishme ose të padrejta.

Në leksionin e kaluar vërtetuam se padrejtësia ekziston aty ku të gjithë kanë të drejtë të njëjtë të shfrytezojnë diçka në kushte të njëjta, por aty edhe bëhen dallime mes njerëzve. Në çdo rast, pjesët e botës nuk kanë ekzistuar para se të krijohen, kështuqë nuk kanë të drejta të cilat do të mundësonin të thuhet se të bërit dallim mes tyre krijon padrejtësi. Në esence, bota e krijimit i falënderohet për ekzistimin e vet nduarnduarshmërisë, dhe po të mos egzistonin ato nuk do të egzistonte as çfardoqoftë Universumi, do të ekzistonte vetëm një njëtrajtshmëri e madhe. Llojllojshmëria është ajo e cila ka sjellur gjer te ekzistimi i atomit, sistemit diellor, galaksive, drunjëve, bimëve dhe kafshëve.

Duke e shikuar tani llojllojshmërinë e jetës njerëzore, shohim se ajo te njerëzit nuk është ndonjë veçanti nga rregulla e përgjithshme e llojllojshmërisë. Nëse shikojmë dallimet në mundësitë njerëzore, në inteligjencë dhe memorje dhe pyetemi - pse ato nuk janë të njëjta te të giitha krijesat njerëzore, para së gjithash duhet të pyetemi-për se bimët dhe mineralet nuk i kanë këto aftësi të posaçme. Atëherë mund të kuptojmë se asnjëra nga këto çështje nuk mund të jetë e parëndësishme, sepse pyetjet e këtilla mund të bëhen vetëm kur të ndodhin shkeljet e të drejtave.

Atëherë, asnjëra nga këto dy gjendje nuk kanë ekzistuar para krijimit, që të mund të llogariten dallimet mes tyre si padrejtësi. Aspekti tjetër të cilin duhet ta kuptojmë është se Zoti kërkon nga çdonjëri sipas aftësive dhe përgjegjësisë së tij, e askujt nuk i kërkohet më shumë se sa mundësojnë aftësitë e tij mendore dhe trupore. Kjo është drejtësi e vërtetë.

P.sh. nëse drejtori i shkollës ua jep provimin e klasës më të lartë njërës nga klasët e ulta, kjo është padrejtësi. Nëse pyetjet më të vështira ia jep klasës më të lartë e ato më të lehtat klasës më të ulët atëherë askush nuk mund të ankohet për padrejtësi. Aq më tepër, do të konsiderohet si gjë e drejtë në plotkuptimin e fjalës.
Prandaj nëse të giitha gjërat ekzistuese shikohen nga një kënd, dhe nëse përgjegjësia e tyre do të ishte identike, është padrejtësi të bëhen dallime në aspektin e krijimit të tyre. Por ne e dijmë se përgjegjësia është proporcionale me mundësitë individuale, e prandaj nuk ekziston padrejtësi. P.sh, nëse një burmë e vogël në makinë, duhet të kryej të njëjtin funksion sikur një pjesë shumë më e madhe, kjo do të ish padrejtësi, por nëse çdo pjesë duhet të punojë në përputhje me formën dhe mundësitë e veta, këtu nuk ka padrejtësi.

Aq më shumë, ne besojmë se Zoti është i Urtë dhe nuk bën asgjë pa arësye, ose pa qëllim të mirë, dhe besojmë se bota është e formësuar ashtu që asnjë grimcë nuk mund të krijohet pa parallogari dhe plan, siq shpjeguam më detajisht kur thamë se asgjë nuk është pa vendin dhe rolin e vet. Nëse në disa raste paraqitet diçka e padobishme ose e pafunksion, kjo ndodh për shkak të natyrës së përkufizuar të mendimit tonë. Mosnjohja e diçkahit nuk do të thotë se ajo nuk ekziston.

Mund të konstatojmë se të gjitha variacionet e mundura te gjërat, megjithatë kanë ndonjë qëllim të mirë, dhe se të gjitha ato janë të dobishme e të domosdoshme në sistemin e Universumit, anipse ne ndoshta këtë gjë nuk mund ta kuptojmë për shkak të të menduarit tonë të përkufizuar.

Dikush mund të thotë se të gjithë njerëzit do të mund të kishin karakteristika të njëjta, talent e aftësi, dhe se për shkak të nevojave të shoqërisë janë të shtrënguar që punën ta ndajnë mes vedi. Përgjegja është se, po të ndodhte kështu, ai që do të jetë të lehtë, do të zgjedhte punët më të lehta, ndërsa punët e rënda dhe profesionet e vështira e më të ulëta nuk do të kishte kush ti bëjë, sepse askush nuk do të ishte i gatshëm ti kryej ato, ngase të gjithë do të mendonin në mënyrë të njëjtë.

Shpirti i njeriut duhet të kalojë nëpër gjendje dhe situata të ndryshme për ta arritur përkryerjen, gradualisht, qetë dhe pa shpejtuar duke u ballafaquar me vështirësitë dhe kënaqësitë. Duke e provuar të hidhurën dhe të ëmblën, shpirti i tij bëhet më i përkryer.

Në këto ngritje dhe rënie të cilat e mësojnë njeriun të ruaj durimin, ai ndonjëherë është mbret në kështjellë, e ndonjëherë është i hjedhur në burg. Është i lumtur ai i cili e shfrytëzon çdo situatë në të cilën gjendet, për ta përsosur shpirtin e vet. Nëse është i pasur, mund të shkojë rrugës së përkryerjes duke i ndihmuar të varfërit dhe bonjakët, duke përfituar kështu një shpirt të madh e humanitar, anipse do të mundte ta shfrytëzojë pasurinë e vet për jetë të lehtë dhe luksoze, pa harxhuar asgjë për ngritjen e tij shpirtërore.

Poashtu, nëse është i varfër, në vend se të lakmojë pasurinë dhe të drejtat e tjetrit, do të duhej të jetë i kënaqur me fatin e vet të jetë i durueshëm e të kultivojë vetënderimin, duke e rrokullisur kështu gurin e vështirësive jetësore me dorën e durimit dhe të përpjekjes.

Meqë të gjitha ndryshimet jetësore janë rrugë drejt përkryerjes, edhe ne duhet të ndjekim këtë shteg, pa dallim a është vendkalimi i ngushtë apo i gjërë.

Mendimi ynë nuk është se duhet ti dëshirojmë vehtes vështirësi dhe vuajtje. Është e qartë se kjo do të ishte shumë vështirë, sepse nuk do t'i shfrytëzonim mundësitë natyrore që na i ka dhuruar Zoti.

Mendojmë se, nëse bëjmë maksimumin që mund të pritet nga ne i ka dhuruar Zoti.

Mendojmë se, nëse bëjmë maksimurnin që mund të pritet nga ne e megjithatë nuk e arrijmë qëllimin tonë, ose nga suksesi bijmë në vështirësi, nuk duhet ta llogarisim vehten si të pafat. Është më mirë ti vështrojmë ndryshimet, lehtësinë dhe vështirësinë, si fusha të reja në të cilat do ti ndërtojmë shpirtërat tonë, e do të bëhemi më të gatshëm t'ju kundërvihemi dhe ti luftojmë vështirësitë. Në këtë mënyrë mund të akumulojmë dobitë më të mëdha për forcën tonë shpirtërore. Ai që sillet kështu, nuk gjen në jetën e tij asgjë që është në kundërshti me parimet e drejtësisë e të qëllimit, dhe ngado që të këthehet gjen fitore dhe përparim:

Në këtë drejtim, Kurani thot:

„Ai është që ju bëni sundues në tokë dhe lartësoi në një shkallë më të lartë disa nga ju mbi të tjerët, për t'ju sprovuar në atë që ju dha..." (S.VI, - 165)

Kuptimi „Ai do t'ju provojë", qëndron në faktin se ne duhet ta shfrytëzojmë momentin e pikërishëm për të mirën tonë, sepse në çfarëdo situate të gjendet njeriu, është mirë për zhvillimin e tij shpirtëror, është Harmoni dhe Drejtësi e Zotit.

Kjo është filozofia e dallimeve dhe ndryshimeve, e cila asnjëherë nuk mund të jetë në kundërshtim me Drejtësinë. Nëse nuk kuptojmë disa nga ngjarjet botërore, nuk duhet ti shikojmë si të padrejta dhe të këqia, sepse bota e krijimit është e ndërtuar me dorën e Fuqishme të Atij me të cilin nuk mund të ketë padrejtësi, e çdo gjë që Ai kërkon nga ne, rrjedh nga Dashuria e Tij.

Kjo është e vërteta të cilën e kemi vërejtur qartë shumë herë në gjërat që na kanë ndodhur neve ose të tjerëve. Ndonjëherë konsiderojmë se diçka është e keqe, por pak më vonë, kuptojmë se ajo jo vetëm që s'ka qenë e keqe po ka sjellur dobi.

Kur'ani thot:

„...mund që ju ta urreni një send, e ai është shumë i dobishëm për ju, dhe mund që ju ta doni një send, e ai është dëm për ju. All-llahu e di e ju nuk e dini këtë." (SII,-216)




LEKSIONI I PESËMBËDHJETË
Pejgamberët dhe udhëzimi i njerëzve.

Pse është krijuar njeriu?

A e krijoi Zoti njeriun si pjesë të zinxhirit të reprodukimit për të qenë vetëm një vidhë në makinë dhe të konsiderohet vetëm si një automat? A është krijuar njeriu vetëm për shkak të kënaqësisë së Tij personale? A është krijuar vetëm për të grumbulluar sa më shumë pasuri me çdo kusht, në mënyrë të drejtë apo të gabuar, për të kënaqur kërkesat e veta materiale? A nuk ekziston ide më e madhe prapa krijimit të Tij?
Një numër i madh njerëzish merr parasysh vetëm aspektin material dhe e harron anën tjetër të medaljes, sepse nuk e kupton thellësinë e natyrës së njeriut, ose nuk e vlerëson drejt. Njerëzit e mëdhenjë preferojnë tri dimenzione njerëzore:

1. Jeta individuale materiale
2. Jeta shoqërore
3. Bota e shpirtit dhe e mirëkuptimit

Ata që i kushtojnë rëndësi vetëm dimensionit të parë e që besojnë në lirinë absolute të njeriut, qoftë edhe e dëmshme për atë, nuk e vërejnë thellësinë e karakterit njerëzor dhe i harrojnë dy dimensionet tjera të rëndësishme. Ata që i kushtojnë kujdes
dimensionit të parë e të dytë duke e harruar të tretin, arrijnë sukses vetëm në krijimin e rrethit të cilit i mungojnë vlerat shpirtërore e morale.

Arnold Tojnbi, historiani i madh britanik, në intervistën e gjatë për magazinën amerikane „Lajf`, ka thënë se njeriu i është dhënë materializmit dhe se nga kjo pikëpamje neve nuk na mungon asgjë. Gjithsesi, ka thënë ai, kemi humbur në aspekt të anës shpirtërore të gjërave. Sidoqoftë, ka shtuar, mendoj se akoma ka kohë të largohemi nga ky qëndrim ndaj gjërave dhe t’i kthehemi religjionit.

Domethënë, hulumtuesi serioz shkon më tej nga dimensionet e para, e shikon dhe e studion njeriun dhe qëllimin e krijimit, nga të tria dimensionet, për shkak se realiteti njerëzor është i këtillë, njeriu nuk mund të njihet me vetvehten në mënyrë tjetër. Aq më parë, dimensioni i tretë i jep njeriut fuqinë për t'i vlerësuar daljet dhe hyrjet e veta në nivelin e jetës personale dhe shoqërore. Kjo është mënyra e drejtë e jetës. Njeriu domemos duhet të arrijë përsosshmërinë, duke hapur shtegun nëpër dimensione të ndryshme dhe patjeter duhet të zbulojë atë rrugë, sepse me atë qëllim edhe është krijuar.

Tani shtrohet pyetja, a mundet bota e njeriut ta udhëheq nëpër këto tri dimensione. Ta analizojmë këtë problem nga këndi i gjetjes së përgjigjeve.


Vetëdija

Psikologë të caktuar e mohojnë ekzistimin e vetëdijes. Ata besojnë se ajo që quhet vetëdije në të vërtetë është vetëm rezultat i ushtrimit në kohën e fëmijërisë së hershme. Nga ana tjetër, shumë shkencëtar si p.sh. Ruso, besojnë se ekziston fuqi e fshehur në thellësinë e natyrës njerëzore e cila mund të ndajë të mirën nga e keqja. Fëmijët që nuk janë nën ndikimin e mjedisit i cili i mëson në mënyrë të caktuar, vetëdija e të cilëve nuk është e prishur, mund ta kuptojnë shumë mirë të mirën e të keqen, esencialisht dhe instiktivisht (shih Emilin e Rusose, Libri IV).

Mund të pajtohemi se një pjesë e të mirës dhe të keqes është në përputhje me shprehitë, p.sh. veshmbathja, ushqimi dhe gjëra të ngjashme mund të jenë të mira në një kohë, e të këqia në një tjetër. Por, të mençurit udhëhiqen nga mendja dhe nuk mund të pranojnë se çdo gjë e mirë dhe e keqe është e atillë, sepse besimi, përmbushja e obligimeve, ndihma të varfërve dhe të dobëve, puna e njerëzimit, vëllazëria, barazia etj., kanë rrënjë të thella në natyrën e njeriut. Nga ana tjetër, mashtrimi, padrejtësia, mosrespektimi i marrëveshjes, egoizmi dhe dukuri të tjera të ngjashme, gjithmonë në çdo vend janë ndaluar. Prandaj, nuk mund të thuhet se ato mund të komsiderohen si të këqia instiktive.

Prandaj, duhet pranuar ekzistimin e vetëdies, por me këtë kusht të domosdoshëm: vetëdija, vetvetiu, nuk mund ta udhëheq njeniun tërësisht - i nevojitet ushtrimi. Ajo duhet, sikur mineralet nga toka, të nxirret dhe të përpunohet, sepse mund të marrë kahje të mbrapshtë nën ndikimin e mjedisit të prishur, me rezultate të cilat ata psikologë nuk mund t'i dallojnë, e prandaj ua mohojnë ekzistimin. Kjo është një shenjë, që njeriut i nevoiten të Dërguar të sigurtë.


Ideologjitë njerëzore

Nga kohërat e lashta e gjer sot, njeriu ka bartur shumë ide për zhvillimin e shoqërisë dhe të individeve nga të cilët përbëhet.

Por, pasi njeriu nuk është plotësisht i vetëdijshëm për sekretet shpirtërore dhe për pasurinë materiale, e pasi mosdija e tij është e madhe, ai asnjëherë nuk ka qenë në gjendje të ofrojë çfarëdo ide e cila do të mundësonte t'i kënaq të gjitha nevojat e tij.

Dr. Barouz, tha para disa vitesh në Priston, se paska dëgjuar që Ajnshtajni thotë që shkenca tregon çka ka atje, derisa Viktor Hygo, se sa më shumë përparon njeriu, nevoja e tij për fe, bëhet më e madhe.

Problemi tjetër në lidhje me këto ideologji është se, çkado të na thotë intelekti, sado që kjo të jetë e saktë, nuk ka garanca se do të mund t'i përcjellim idetë e tij. Shumë njerëz, duke i falënderuar inteligjencës dhe diturisë së vet, e dijnë se bixhozi, alkooli, vjedhja dhe kriminaliteti , nuk janë të mira, e prapseprap bëhen viktima të një prakse të këtillë.

Sot po e shohim se Kombet e Bashkuara, me më shumë se 130 vende anëtare nga të gjitha pjesët e botës, janë organizatë e dobët, rezolutat e së cilës mbeten vetëm në proçesverbale dhe në letër. Kjo ndodh, për shkak se intelegjencia dhe dituria nuk janë garancë e veprimit.
Por, koncepti i Zotit, për arrësye se rrjedh nga një burim i pakufishëm diturie, nuk lejon mundësi për gabim, dhe buron nga zemrat e çiltëra të të Dërguarve, ka ndikim mbi njerëzimin. Shpërblimi dhe dënimi për mosrespektimin e udhëzimeve të Tij, bëjnë që njeriu të respektojë këtë koncept. Të vetmuara, inteligjenca dhe mendimi, nuk mjaftojnë: vërtetimi duhet patjetër të realizohet me ndihmën e Zotit. Këto aftësi janë vetëm lëmenj të mësimit, të diturisë së Zotit nga ana e të Dërguarve që të mund njeriu të arrijë lumturinë pa largime nga rruga e drejtë.

Imam Ali (a.s.) në predikimin e tij të parë në Najh alBalaghah shpjegon arrësyet për dërgimin e pejgamberëve:

„Atëherë All-llahu i dërgoi të Dërguarit e vet dhe paqën e Pejgamberëve të Vet atyre (njerëzve), që të përmbushin premtimet e krijimit të Tij, t'ua përkujtojë mirësinë e Tij, t'u bëj vërejtje me lutje, t'ua zbulojë pastërtinë e fshehur të urtësisë dhe t'ua tregojë shenjat e plotfuqisë së Tij".

Sidoqoftë, duke supozuar se njeriu ka ideologji të drejtë, a lejojnë diktatorët dhe ata që dëshirojnë ti forcojnë idetë e veta, të dallojmë të vërtetën nga gënjeshtra? A nuk po tentojnë ata të fshehin fytyrën e vërtetë të ideologjisë? Në atë mënyrë njerëzit, duke mos e ditur fenë e vërtetë, nuk ngriten kundër shtypjes dhe bien në grackat e mashtrimit. Ligji i cili vie nga Zoti mund të zbulohet para të gjithëve përmes mrekullive dhe shenjave të të vërtetës të cilat Zoti ua jep të Dërguarve të vet, e njerëzit mund të kuptojnë vërtetësinë e Tij dhe të besojnë në Atë, e atëherë nuk do të mund të gjejnë arsyetim për padëgjueshmëri.


Domosdoshmëria e dërgimit të Pejgamberëve

a) Përsosshmëria personale, sociale dhe shpirtërore e njeriut është njëri nga qëllimet e krijimit;
b) Vetë vetëdija nuk mjafton për përsosshmërinë e vërtetë të njeriut;
c) Ideologjitë njerëzore nuk munden në tërësi të plotësojnë kërkesat e natyrës së njeriut, dhe nuk ka garanca për aplikimin e tyre;
d) Pejgamberët janë të dërguar, e profecia e tyre është e vërtetuar me mrekullitë, kështu që njeriu të dallojë të vërtetën, dhe askush nuk mund të arrësyetohet për padëgjueshmëri duke thënë se nuk ka mundur të zbulojë të vërtetën.

Nga këto kater pika kuptojmë se Pejgamberët janë të domosdoshëm për përsosshmërinë e njeriut dhe se kanë qenë të dërguar ta njohtojnë njeriun se çka i nevojitet në rrugën e tij kah përsosshmëria, në mënyrë që të trasohen rrugët kah lumturia. Nuk mund të paramendohet se Zoti i Urtë, i ka lënë njerëzit e tiranit, të bëhen viktima të dëshirave njerëzore e të jenë të penguar ta arrijnë përsosshmërinë.

Ibn Sina ka shkruar në „Ash Shifa":

„Shumë e rëndësishme për ekzistimin kontinuitiv të njeriut dhe për përsosshmërinë e tij esenciale, më e rëndësishme bile edhe se rritja e qepallëve dhe vetullave, nga zhvillimi i thembrave, është dërgimi i Pejgamberëve të All-llahut".

Kështu, duke arritur gjer te caku i krijimit dhe përsosshmëria shpirtërore dhe materiale, siç e shohim se vërtetë e ka bërë, Zoti është dashur patjetër të dërgojë njerëz të caktuar si të dërguarit e vetë, që të mund ata t'i udhëheqin njerëzit me flakadanin e ndritshëm të zbulimit.
Gojëdhëna e lidhur për Hisham ibn al Hakamin, thotë: „Imam Xhafer as Sadek, duke iu përgjegjur një jobesimtari për nevojën e dërgimit të pejgamberëve, ka thënë:

„Kur e vërtetuarm se ekziston Krijuesi i cili na ka formësuar, i cili është mbi ne dhe mbi tërë krijimin e Vetë, dhe se ai Krijues është i Urtë dhe i Ngritur në kuptimin se nuk ju lejoi krijesave të veta Ta shohin ose Ta prekin, kështuqë Ai mund të jetë me ata e ata me Te, atëherë bëhet e qartë se Ai ka pejgarnberët në krijimin e Vetë, të cilët mund të flasin për ekzistimin e Tij te krijesat e Tij dhe te shërbetorët, ti udhëheqin për të mirën e tyre drejt asaj që është ekzistencë e pandërprerë si dhe drejtë asaj që është shkatërrim i tyre, nëse nuk janë të bindur.
Kështu u bë evidente se ekziston dikush që urdhëron dhe ndalon në emër të të Urtit, i krijuar me Krijimin e Tij, dhe që flet për Praninë e Tij të Lartësuar, e këta janë profetët, të zgjedhurit e Tij mes të krijuarve të urtë dhe të mësuar përmes urtësisë e të ngritur brenda sajë. Ata janë të dalluar nga njerëzit në çdo pikëpamje tjetër-anipse janë të njëjtë me ata nga fizionomia-ata kanë thithur nektarin e urtësisë nga i Urti dhe i Gjithëdijshmi. Kjo është e njohur në çdo epokë dhe kohën në të cilën përgamberët dhe profetët kanë sjellur dëshmitë, kështu që toka e All-llahut të mos jetë e mangët për dëshmitarë, me të cilët është edhe shenja që ka të bëjë me Vërtetësinë dhe Drejtësinë e Tij". (Usul Al-Kai, Kitab al Ujjah)

Gjithësesi, planet e Zotit nuk janë të koncipuara vetëm në një nivel. Në të vërtetë, ato na udhëheqin nga të gjitha drejtimet. Adhurimi, qeverisja, drejtësia, ekonomia, fuqia, obligimet personale e shoqërore e poashtu edhe ligjet e përgjithshme që i mbulojnë rastet individuale, të gjitha këto janë qëllime të religjionit dhe i mundësojnë njeriut ta përsosë vehten në të gjitha nga tri dimensionet e natyrës vetë.

Planet hyjnore, poashtu, nuk përkufizohen vetëm në një klasë, ato i përfshijnë të gjitha nivelet dhe i vërtetojnë të drejtat e të gjithë njerëzve. Ata që mendojnë se religjionet i ka shpikur klasa sunduese, ose klasa e të pasurve, e se kanë qenë të shpikura në shoqëritë feudale e kapitaliste për t’u shërbyer qëllimeve të atyre shoqërive, nuk kanë të drejtë sepse ata njerëz nuk i kanë kushtuar kujdes të vërtetë bazave të religjionit.

Historia është dëshmitare se shtresat e larta dhe të pasura, asnjëherë nuk kanë marrë pjesë në lëvizjet të cilat i kanë udhëhequr të dërguarit, e religjionet e Zotit gjithmonë e kanë ndaluar shtypjen dhe krimet e feudaleve dhe të kapitalistëve.

Udhëheqës, shkencëtarë, njerëz të rëndomtë e të varfër, të gjithë ata i janë afruar religjionit sepse vetëm përmes rrugës së tij dhe qëllimit të qartë, mund të kënaqin kërkesat e natyrës dhe të emocioneve të veta, duke e kuptuar se vetëm feja mund ti shpie drejt përsosshmërisë së vërtetë. Ky është shkaku i vetëm që njeriu i drejtohet religjionit.
Për fat, njerëzit e shkolluar sot janë më të vetëdijshëm për vlerat e religjionit dhe besojnë se paqa dhe përsosshmëria e vërtetë, mund të gjenden vetëm nën hijen e religjionit dhe të besimit në Zot.


Nevoja për mrekulli

Pasi njeriu e kuptoi se i nevoiten profetët si udhëheqës për ta arritur lumturinë e përgjithshme, e se vetëm përmes këshillave të tyre mund të krijohet godina e lartësuar e përkryerjes, ai, natyrisht, ndjen dashuri për këta mësues të cilët veprojnë për të mirën e tij dhe i flijojnë shpirtërat e tyre të çiltërt. Kështu, feja mbërrin nivel të atillë që njerëzit nuk e kursejnë vehten për ti ndihmuar qëllimet e të dërguarve dhe më shumë i duan kërkesat dhe urdhërat e profetëve se sa të shpirtit të vetë.

Por, ky ndikim dhe rëndësi e rrënjsur dhe e gjithëmbarshme e pejgamberëve si dhe dashuria dhe besimi i njerëzve, i shtyjnë disa njerëz ambicioz që ti shfrytëzojnë ata dhe të bëhen autoritativ dhe ti realizojnë dëshirat e tyre duke e shpallur profecinë.

Prandaj, nëse dikush e shpall profecinë dhe njerëzit mblidhen rreth tij, atij nuk mund t'i besohet pa analizë paraprake. Këtë duhet bërë për shkak se mund të prezentohet rrejshëm si profet, siç ka ndodhur shumë herë gier tani, prandaj duhet vepruar kështu: për të besuar se a është dikush profet duhet të posedojë ndonjë shënje dhe të ketë ndonjë dëshmi pranë vetes që të mund njerëzit ti besojnë dhe ta pranojnë si profet. Ashtu mund të dallohen profetët e vërtetë dhe atij të rrejshmit. Dëshmia e cila bën dallim mes, profetit të vërtetë prej atij të rrejshmit, quhet mrekulli. Dhe Zoti ju dha mrekulli të dërguarve të vetë dhe profetëve që ti kursejë njerëzit nga ata që tentojnë ti mashtrojnë, ashtu që fytyra e të vërtetës asnjëherë mos të jetë e fshehur nga njerezit. Gjer tani, kemi parë se profetët medoemos duhet të sjellin ndonjë mrekulli për ta ditur njerëzit se ata sjellin porosi nga Zoti, dhe se është e vërtetë ajo që ata e thonë, e njerëzit të ndjekin mësimet e tyre me besim dhe bindje.


Ç'janë mrekullitë?

Mrekullitë (muxhizet) janë ato të cilat i kanë bërë të dërguarit, në pajtim me dëshirën e Zotit, për të vërtetuar profecinë që e kanë shpallur e që njerëzit nuk janë në gjendje ta kopjojnë.
Mrekullitë janë dëshmi e vetme e profecisë
Një grup i atyre të cilët kërkonin arrësyetim për mungesën e besimit, kërkonin gjëra të ndryshme si dëshmi, jo nga dëshira që t'ju vërtetohet profecia por, për t'ju kundërshtuar të dërguarve. Ata kërkonin bile edhe gjëra të cilat logjikisht sollën mjaftë mrekulli, ata nuk i pranuan ato kërkesa dhe ju thanë atyre njerëzve se roli i të dërguarit është të udhëheq, të të sjellë porosi të mira dhe të paralajmëroj, prandaj, mrekullitë, në pajtim me dëshirën e Zotit, u drejtohen të gjithë njerëzve në raste në të cilat është e nevojshme një gjë e këtillë, siç përmendet në Kur'anin Famëlartë:

„... Çështja e mrekullive është vetëm në duar të Allahut e unë nuk jam tjetër pos shpjegues"
(S XXIX- 50)

„... e asnjë pejgamberi nuk i takoi të sjellë ndonjë argument vetëm se me urdhërin e Allahut..." (S XL-78)




LEKSIONI I GJASHTËMBËDHJETË
Pastërtia e profetëve

Pse profetet duhet të jenë ma'sum?

Zoti i Mëshirshëm dhe i Urtë, i frymëzoi të dërguarit që përmes udhëheqjes së tyre, shoqeria njerëzore të mund të njohë rrugën e drejtë e që është e kundërt nga ajo që shpie në humnerë, që të mund të mbërrijë majet më të larta të krenarisë së vërtetë, pastërtinë e denjë për përsosshmëri dhe çdo lëvdatë. Dhe, të mbetet në atë rrugë.

Me të njëjtin qëllim, Zoti i Mëshirueshëm dhe i Urtë i ka krijuar të dërguarit e Vetë, imun ndaj çdo mëkati dhe mashtrimi, me një fjalë i ka bërë të „pamëkatë" (ma'sum) që të jenë të aftë ta shpien njerëzimin kah zhvillimi i njëmendtë në të gjitha drejtimet, pra edhe kah dëgjueshmëria dhe përulja urdhërave të Zotit, pa kurrfarë mashtrimi a gabimi.

Është e qartë se nga arrësyeja e njëjtë për të cilën u paraqit nevoja për profeci dhe për të dërguar pejgamberët, është poashtu e nevojshme që profetët të jenë të çiltërt, imun ndaj çdo lloji të mëkateve, papastërtisë, mashtrimit dhe gabimit, meqë qëllimi i dërgimit të perjgamberëve është udhëheqja e shoqërisë sipas urdhërave dhe të mësuarit, ky qëllim duhet medoemos të sigurohet përmes pamëkatshmërisë së të dërguarve dhe profetëve, sepse të bërit e gjërave të këqija e të ndyera është mëkat dhe burim i mashtrimit, shkas që njerëzit të kenë averzion dhe t'i mënjanojnë ato gjëra, kështu që qëllimi i udhëheqjes dhe mësimit të shoqërisë të jetë i qartë.

Gjithësesi, ne dijmë se personi i urtë mban llogari për atë që është e nevojshme për përcjelljen dhe arritjen e qëllimit të vetë dhe nuk bën vepra të kundërta me atë qëllim. P.sh., dikush që dëshiron, që një numër i caktuar njerëzish eminent të merr pjesë në një gosti që organizohet për nder të tij, e dhe se asnjë person nuk do të ndihet mirë në gosti nëse nuk i është dërguar ftesa. Ai asnjëherë nuk do ti dërgojë ftesë personit i cili refuzon, më parë do të tentojë të dërgojë ftesat ku ato do të pranohen, e nëse këtë nuk e bën, veprimi i tij nuk do të jetë i urtë dhe i kujdesshëm, e ftesa e tij dhe ai vetë do të konsiderohen të paqëlluara.

Zoti i Mëshirshëm dhe i Urtë mban llogari për atë se ç'është esencialisht e lidhur për udhëheqjen dhe mësimin e shoqërisë, nuk dëshiron që njerëzit të ndjekin rrugën e personave kapricioz dhe mëkatarë, që të mos përfundojnë shumë largë dhe të mos cungohet e drejta për zhvillim të drejtë e të vërtetë. Prandaj, Ai ka dërguar profetë të çiltër, pra me qëllim që udhëheqja e shoqërisë të bëhet në mënyrën më të mirë.

E tani do të tregojmë se për ç'arrësye pejgamberët duhet të jenë të pamëkatshëm.


1. Principi i mësimit (instruksionit)

Në leksionet e mëparme mësuam se qëllimi i dërgimit të profetëve, është të mësuarit e shoqërisë njerëzore, e ne të gjithë e dijmë se gjatë mësimit, sjellja e mësuesit është instrument më i fuqishëm se sa rrëfimet dhe ligjëratat gojore.

Shprehitë dhe veprat e mësuesit mund të shkaktojnë ndryshime radikale te njeriu, sepse sipas parimit të imitimit, njërit nga principet e pamohueshme mbi të cilat funksionon truri i njeriut, njeriu i pranon sjelljet dhe qëndrimin e mësuesit të vetë dhe bëhet i ngjashëm si ai, ashtu që tani duket se ai është në sipërfaqen e ndritshme të pishinës e cila e reflekton pamjen e qiellit mbi të.

Vetë ligjërimi nuk mund të ketë rol në mësim, në të vërtetë ai është mjet që i shërben mësimit, e kjo është ideja e misionit profetik, që profetët duhet të posedojnë patjetër shprehi dhe karakteristika që meritojnë lëvdatë, të jenë të pandyrë me mëkate dhe gabime, e në atë mënyrë, fuqimisht të tërheqin njerëzit e kësaj bote drejt qëllimit të shenjtë.

Ai që i ka pëlyer duart me mëkate, bile edhe në mënyrë të fshehtë dhe pa dijen e askujt, duke mbetur i pastër në sytë e të afërmve të vetë, asnjëherë nuk do të ketë forcen e paluhatshme të mendjes me të cilën do të mundte të sjellë ndryshim radikal në lëmin e shpirtit të njeriut. Ai që ka ndotur buzët më venë, nuk do ti bind asnjëherë të tjerët që të mos e pijnë atë, dhe të ngrit zërin e të vërtetës dhe bindjes së tij të çeliktë për ta ndërprerë një veprim të atillë.
Profetët e kanë ndier vetën keq dhe janë brengosur shumë, posaçërisht profetët e lartësuar të islamit, për shkak të mëkateve dhe paturpësive të njerëzve, e kjo flet vetvetiu se ata kanë ndier neveri ndaj çdo të keqe dhe asnjëherë nuk kanë qenë të ndyer me atë.

Fshehtësia e madhe e përparimit që kanë arritur profetët, qëndron në harmoninë e fjalëve dhe veprave, e ajo harmoni ju ka mundësuar t'i ndërrojnë themelet e mendimit njerëzor dhe ta udhëheqin shoqërinë kah përkryerja.


2. Besimi dhe pranimi

Sa është më i madh besimi dhe pranimi të cilin njerëzit e kanë në atë që flet, aq më shumë rritet pajtimi i tyre dhe anasjelltas.

Nga ky shkak, profetët të cilët i kanë shpallur urdhërat e Zotit dhe i kanë ndaluar njerëzit nga mëkatet dhe amoralitetet, duhet medoemos, në përputhje me këto deklarata, të jenë të pajisur me kualitetet më të mëdha dhe më të adhuruara, të liruar nga çdo ves i keq, bile edhe nga gabimet. E tërë kjo, që njerëzit me këmbëngulje të zbatojnë planet dhe ti realizojnë në praktikë mësimet reformative të profetëve dhe që në thellësi të zemrave të veta të ndiejnë udhëheqjen e tyre.

Kështu, do të realizohet qëllimi i misionit të pejgamberit, e që është udhëheqja e njerëzimit kah zhvillimi në çdo aspekt. Ky qëllim i misionit profetik, nuk mund të arrihet në rrethana të tjera, e një gjë e këtillë do të ishte e huaj për Urtinë e Zotit.

Një çiltërsi dhe vlerë e këtillë e pejgamberëve, ka qenë aq e parëndomtë, sa që njerëzit, u janë bërë tërësisht besnik dhe kanë ndier ata dashuri të madhe dhe e kanë flijuar jetën e vet për t'i ndjekur pas dhe për t'i dëgjuar, pa marrë parasysh pasojat.
Gjithësesi, çështja se si njeriu mund të jetë i liruar tërësisht nga mëkatet dhe gabimet, është problem të cilit do t’ia kushtojmë vëmendjen tonë.


Si mund të bëhet njeriu ma'sum?

1. Dashuria e vërtetë ndaj Zotit.

Pejgamberët e shenjtë, i kanë qenë thellësisht besnik sunduesit Mëshirplotë, Zotit. E pse të mos jenë? Ata, të cilët me të pamurit dhe shpirtin e tyre e kanë njohur Zotin më mirë se kushdo qoftë, që i kanë kuptuar mbi të gjitha gjërat, Shkëlqimin dhe Madhështinë e Tij, e që kanë konsideruar të denjë për dashuri, besnikëri dhe dëgjueshmëri, që nuk kanë pasur asgjë ndërmend pos Kënaqësisë së Tij, që zemrat e veta ia kanë dhënë vetëm Atij, që kanë punuar çdo gjë me përkushtim Atij, dhe që kanë ditur dhe Kë e adhurojnë. Nga kjo arrësye e posaçme, profetët përqafuan me ëndje vështirësitë dhe situatat e tmerrshme, e Zotit ia kushtonin kujdesin me buzëqeshje, me fytyrë të hapur bile edhe atëherë kur qenë në situatat kritike. Dhe kështu, kur në rrugën e tyre të dashur e të drejtë hasnin në vështirësi, qenë të përmbushur me gëzim. Historia ka shënuar përpjekjet e këtyre bartësve hyjnore të flakadanit të udhëheqjes njerëzore, si edhe sjelljen e njerëzve ndaj tyre, që është për çdo dënim. A thua bindja e fortë para këtyre vështirësive ka mund të ketë tjetër motiv, pos dashurisë për Zotin dhe zbatimin e urdhërave të Tij? Sigurisht jo.

Si mund të paramendohet që ata të cilët tërësisht ishin të zhytur në rrugën e vet të dashur, që nuk folën asgjë pos asaj që është sipas dëshirës së Tij, në zemrat e të cilëve, në shpirt dhe në mendje asnjë kënd nuk është pa përkujtim për Atë, mos të dëgjojnë urdhërat e Tij? Ose të jepen pas mëkateve? Më me ëndje ata e përcollën rrugën e bindjes ndaj Tij dhe I ndejtën besnikë.

Dikush e pyeti Pejgamberin e Lartësuar, Islam (s.a.) - pse i është dhënë adhurimit në atë masë, sa që ka përjetuar vuajtje e vështirësi, anipse ka qenë i pastër dhe pa mëkate.
Përgjigjja e tij ishte: „Pse të mos jem shërbëtor i falënderuar dhe besnik i Zotit".

Amir al-mu'minin, 'Ali (a.s.) u thirr në kualitetet e mëdha të Profetit islam, kur fliste se Zoti aq shumë e preku Muhammedin (a.s.) me profetësi dhe udhëheqësi që ai të jetë dëshmitar i krijimit, lajmëtar i të mirave dhe vërejtjeve, sepse në fëmijërinë e tij ishte më i mirë nga të gjithë, në pjekuri më i dashur nga të tjerët, e natyra e tij ish e krijuar nga pastërtia, ish më e pastërta. Shpirtgjërësia e tij ishte më shlirshëm e shprehur se sa te cilido bëmirës tjetër.

„Ai është lider i të devotshmëve dhe syri i të udhehqurve".

Kështu e shohim se dituria e përkryer e profetëve dhe dashuria e sinqertë dhe e thellë që kishin për Zotin, u shndërrua në pastërti të plotë dhe pamëkatësi, kështuqë, duke i penguar mëkatet në dëshira dhe mendje, e shtynë dhe e larguan veten nga mëkati.


2. Subtiliteti i përkryer dhe i thellë i Pejgamberëve

Mundësia e të vërejturit nuk është e njëjtë te çdokush. Dikush që është pa dituri dhe analfabet, asnjëherë nuk do të mendojë sikur që mendon mjeku për mikrobet dhe ndotjen e enëve nga ana e tyre. Mjeku i cili ka kaluar vite të tëra duke i analizuar mikrobet, pa përcjellur shumimin e tyre në mikroskop dhe ka qenë dëshmitar i fatit të atyre që janë të infektuar me ato, asnjëherë nuk do të mund të mohojë rrezikun që vie nga mikrobet.
Kështu, shohim se personi që s'ka dituri, e pin ujin e ndotur me mikrobe dhe nuk brengoset, gjersa mjeku asnjëherë nuk do të ishte i gatshëm të pijë atë ujë, bile-bile, as që do t'i lindte kjo ide.
Motivi i vetëm për të mos e pirë këtë ujë, është dituria dhe informatat të cilat i ka ky mjek lidhur me ndikimin negativ të mikrobeve. Kështu, p.sh. një person analfabet e i pashkolluar, poashtu do të përmbahej nga diçka e papastër, sepse, në këtë rast, është i vetëdijshëm për pastërtinë dhe efektet e dëmshme të saj. Por fëmija njëvjeçar i cili do të kishte pranë dorës një gjë të ndytë, ndoshta do ta futte në gojë atë.

Aspekti tjetër është se, ekzistojnë disa njerëz të cilët i kushtojnë pak rëndësi dëmit, anipse frikësohen nga rreziqet e befasishme e të papritura dhe ju largohen atyre. P.sh., dikush mund të jetë përtac lidhur me nxjerrjen e dhëmbit të prishur dhe të shtyjë shkuarjen tek dentisti gjersa të dëmtohen dhëmbët e tij të tjerë, e në këtë mënyrë ta gjejë një e keqe më e madhe. Ashtu ai mund të jetë i sulmuar me sëmundje shumë më serioze. Sidoqoftë, personi i njëjtë, poqese i paraqitet dhëmbja në zorrën qorre dhe nëse ekziston mundësia e rrezikut të vërtetë, shpejt e shpejt do t'i dorëzohet duarve të kirurgut.

Nëse mjeku i ditur jepet pas alkoolit, kjo mund të ndodh vetëm për shkak se nuk është i informuar për rrezikun që i kanoset shpirtit, e dëmi permanent fillon të fshihet prapa oreksit të tij dhe dëshirës që ta kënaq veten.

Njerëzit e rëndomtë, përciptazi e shikojnë të keqen dhe nuk i kushtojnë kujdes të mjaftuar pasojave shpirtërore dhe fizike, trupore e psikike.

Sidoqoftë, profetët të cilët me ndihmën e fuqisë më të madhe posedonin epërsi në vizionet dhe dituritë e tyre, në raport me pjesën tjetër të njerëzimit, që kishin aftësinë e thellë dhe të përkryer të vërejtjes së efekteve që vijnë nga çdo e keqe, dhe të cilët, me përceptim të fshehtë i panë edhe ato veprime të së keqes që do të realizohen në botën tjetër, asnjëherë nuk do të vijnë në ndikim të dëshirave të veta trupore dhe nuk do të ndyejnë duart me helmin e mëkatit, bile-bile, as idea për këtë asnjëherë nuk do të hyjë në zemrat e tyre.

Pejgamberët i kanë parë pasojat e mëkatit në botën kalimtare si edhe në atë të ardhmen, dhe ua paraqitën logarinë për ato njerëzve. Shumë gojëdhëna janë shënuar lidhur me këtë dhe me Profetin e madh Islam, për të cilat do të japim shembuj.

Amir al mu'minin, 'Ali (a.s.) ka thënë: „Unë dhe Fatimja (a.s.) shkuam te Pejgamberi, dhe e pamë duke qarë pa masë. Tash: „Në emër të nënës dhe babës tim, pse po qani?"

Ai tha: ,Në natën në të cilën më shpien në Miraxh, vërejta një grup grashë nga populli im me mundime të mëdha. Një grua, e pash të varur për flokët e saja, e truri i saj vlonte nga nxehtësia. Tjetra ish e varur për gjuhën e saj, gjersa në fyt i derdhnin ujë kaustik. Tjetra e hante trupin e vet, derisa zjarri digjej ndër këmbët e saja. Një tjetër, i kishte duart dhe këmbët e lidhura gjersa gjarpinjtë dhe akrepet e Xhehenemit ecnin mbi të. Njërës ia prenin trupin me gërshërë zjarri. Njëra kishte fytyrë qeni e zjarri hynte në të ndër këmbët e saja dhe dilte nga goja e saj. E melektë e dënimit e rrihnin me topuzë të nxehtë në kokë e në trup. „Fatimja (a.s.) e bija e Pejgamberit, tha: „Ç'faj kanë bërë ato gra që All-llahu i dënon në atë mënyrë?"

Pejgamberi i madh Islam (s.a.) ka thënë: „Ajo që ish e varur për flokët e veta, në këtë botë, nuk i kish mbuluar floket para të huajve, e ajo që ish e varur për gjuhën e vet e kish mërzitur burrin e vet. Ajo që hante trupin e vet, e kish zbukuruar veten për njerëz të huaj, e ajo duart dhe këmbët e së cilës ishin të lidhura, nuk i kish dhënë kujdes pastërtisë se trupit dhe rrobave të veta, as gusëll s'kish marrë pas papastërtive seksuale, e as pas menstruacionit, ndërsa lutjet i konsideronte të parëndësishme. Ajo trupi i së cilës prehej me gërshërë ishte grua që i ish dhënë njeriut të panjohur e të huaj, ndërsa ajo me fytyrë qeni të cilës zjarri i hynte nga këmbët dhe i dilte nga goja, kish qenë këngëtare". pastaj Pejgamberi i madh i Islamit kish thënë: „Vaj medet për gruan që e ka hidhëruar burrin e vet, e ç'kënaqësi për atë, burri i së cilës është i lumtur për shkak të saj".

Pejgamberi i lartësuar i Islamit, poashtu, kish thënë: „Kalova pranë një grupi të varur në çengelë të skuqur. E pyeta Xhebrailin se kush janë ata e ai më tha: ata janë njerëz të cilëve All-llahu ua bëri të panevojshme hallallin dhe haramin, por ata e ndoqën atë që është haram. Poashtu hasa në një grup, trupat e të cilëve ishin të qepura me tela të zjarrtë. Pyeta se kush janë ata e Xhebraili më tha: ata janë njerëz të cilët kanë pasur marrëdhënie të palejuara me vajza të pamartuara".

Ai poashtu tha se ata që kanë fituar me fajde, All-llahu ua mbush barkun me zjarrin e Xhehenemit, gier në atë masë sa kanë fituar. Gjëra të ngjashme tregoi për ata që pijnë alkool dhe bëjnë mëkate të tjera. Shkurt, përkujtimi për pasojat në botën e ardhme ishte mënyra më e mirë e Pejgamberëve për t'u përqëndruar më larg mëkatit dhe gjërave të papëlqyera.

All-llahu në Kur'an ka thënë:
„Përkujto robërit tanë, Ibraimin, Is-hakun, Jakubin, që ishin të fortë në zbatimin e detyrave dhe largpamës në fe. Ne i pajisëm ata me virtyt të posaçëm, me përkujtim ndaj botës tjetër. S'ka dyshim se ata ishin një prej të zgjidhurit më të mirë". (S XXXVIII, 45-47)




LEKSIONI I SHTATËMBËDHJETË
Hazreti Musa

Ai të cilit All-llahu i ka folur

Në kohën kur ka lindur Hazreti Musa (a.s.), dy fise të mëdha. Koptët dhe Izraelitët, kanë jetuar në Egjypt. Faraonët të cilët kanë udhëhequr me Egjyptin kanë qenë Kopte, por Izraelitët kanë qenë nga fara e Jakubit dhe kanë pasë emrin e Beni Izrailit. Vendi i vërtetë i lindjes së Beni Izrailit është Kanani, por pasi pas Jusufit ka arritur funksion të lartë në Egjypt, ata kanë ardhur në Egjypt dhe kanë mbetur aty. Në fillim, numri i tyre nuk ishte aq i madh, por gradualisht ata bëheshin më shumë e më shumë, gjersa u bënë grup shoqëror me të drejta të posaçme dhe me autoritet të madh. Por, pas vdekjes së Jusufit, e poashtu në saje të padëgjueshmërisë së tyre të madhe, ata e humbën autoritetin dhe famën e tyre të madhe, kështu që ndodhi që Koptët të bëhen sundues të tyre, ju caktonin punë të vështira, pa nguruar edhe nga çdo lloj shtypje dhe dhunë.

Sunduesi i Egjyptit, që quhej Faraon dhe që ishte Kopt, i ngjyu duart me gjakun e izraelitëve, e që ishte aq i fuqishëm sa që nuk vinte parasysh kurrfarë lufte kundër tij. Si egoist që ishte, veten e quajti „zot", duke i detyruar njerëzit t’i falen, duke i shtyer poashtu edhe kah politeizmi dhe idhujtaria.

Faraoni nuk brengosej se All-llahu kujdesej për njerëzit me udhëheqjen e Vetë të largët e të ndritshme, dhe nuk e dinte se All-llahu ka praktikë të rrënjosë që gjithmonë kur dërgon Profet, i liron njerëzit nga padituria, shtypja dhe terrori.

Magjistari i tha Faraonit që së shpejti do të paraqitet në mesin e Beni Izrailit një fëmijë dhe se ai do të jetë rrezik për sovranitetin e tij. Faraonin e kaploi hidhërimi dhe urdhëroi të vritet çdo fëmijë i Beni Izrailit dhe të mos mbetet asnjë. Brenda kësaj situate u lind Hazreti Musa (a.s.). Kur frika nga rreziku kaloi, nëna e tij, me tërë dashurinë që e ndjente për atë, e vuri fëminë e saj të dytë në një sandëk sipas shenjës së Zotit, dhe e lëshoi nëpër valet e lumit Nil, gjersa e mori uji me vedi.

Faraoni me gruan e vetë, nga pallati i vetë në bregun e Nilit shikonte lumin kur, përnjëherë e vërejti fëminë i cili flente qetë mbi valët e lumit. Kur gruaja e Faraonit e pa fëminë, iu dhimbs ta lëshojë përsëri në lum. E shikoi dhe ndjeu dashuri për atë, zemra e sajë u robërua nga dashuria për fëminë, kështu që e luti Faraonin që të lejojë të përkujdesej për atë në pallat e ta konsiderojë për fëmi të vetin. Faraoni ishte poashtu i kënaqur dhe shpresonte se fëmija i adoptuar do të jetë i dobishëm për atë dhe se një ditë do të ketë ndonjë të mirë nga ai.
Foshnja nuk pranoi që ta ushqejë asnjë gjidhënëse dhe kjo çështje u bë problem. Në fund, nëna e Hazreti Musës (a.s.) gjinjtë e së cilës qenë përplotë me qumështin e tij dhe e cila e kërkonte Musën, erdhi në pallatin e Faraonit si gjidhënëse, e mori në prehër Musën dhe e ushqeu. Sa çudi ishte kjo - Faraoni e mori në prehër armikun e vet më të madh. Kështu rritej Hazreti Musa (a.s.), arriti moshën e pjekurisë e Zoti i lejoi të përfitojë pjesën e vet të diturisë dhe të urtësisë. Ndodhi që të sheh tërë brutalitetin dhe padrejtësinë e Faraonit dhe të sundimit të tij të egër. Ai jo vetëm që nuk mori pjesë, përkundrazi, vuante duke e shikuar padrejtësinë dhe filloi t’i kërkojë shërim.

Duke shëtitur një ditë, e pa një njeri të Faraonit se si lufton me një njeri të Beni Izrailit dhe si e mundon. Kur Izraeliti e pa Hazreti Musën (a.s.) e thërriti në ndihmë. Musa i erdhi në ndihmë dhe e grushtoi njeriun e Faraonit i cili nga pasojat e goditjes vdiq. Hazreti Musa u largua nga vendi i ngjarjes por të nesërmen përsëri e pa të njëjtin njeri se si po lufton me një ushtarë tjetër të Faraonit. Ai përsëri e thirri në ndihmë Hazreti Musën (a.s.) por ky i hidhëruar i tha se ai është i mashtruar, që do të thotë se ka gabuar duke luftuar çdo ditë me nga një ushtarë të Faraonit, sepse një gjë e këtillë është rrezik për çdokënd. Pastaj u nis përpara duke e shtyer anash. Izraeliti, duke menduar se Musa dëshiron ta godas, bërtiti:

„A dëshiron të më vrasësh sikur atë njeriun dje?"

Pas këtyre ngjarjeve, Hazreti Musa u bë më i kujdesshëm, por njerëzve të Faraonit iu bë e qartë se vrasësi i atij njeriu nuk është askusht tjetër, pos Musa vetë, për shkak të cilës Faraoni urdhëroi që Hazreti Musa (a.s.) të vritet.

Pushteti filloi të kërkojë Hazreti Musën (a.s.) dhe ai jetonte në frikë nga burgosja. Një besimtarë që ia donte të mirën, i preferoi që sa më shpejtë të largohet nga qyteti, do të jetë më mirë për atë sepse po e kërkojnë njerëzit e Faraonit për ta vrarë.

I pikëlluar, Hazreti Musa (a.s.) e lëshoi Egjyptin dhe u nis kah Medjeni, (Midian), duke e ruajtur kështu veten dhe duke i kërkuar njerëzit e All-llahut:

„...0 Zoti im, më shpëto prej popullit zullumqar" (S XVIII-21)

Më në fund, Hazreti Musa (a.s.) hyri në Medjen, dhe për të pushuar iu afrua një bunari. Rreth bunarit kishte shumë njerëz të cilët ju jepnin ujë kafshëve të veta. Pak më largë nga grumbulli i meshkujve, i pa dy gra të cilat qëndronin duke pritur me delen e tyre. Hazreti Musa (a.s.) u afrua t'ju ndihmojë dhe e zbuloi shkakun për të cilin ishin duke pritur. Ato thanë:
„Babai ynë është njeri plak me shumë vjetë dhe ne duhet vetë ti japim ujë deles. Tani po presim të pastrohet tollovia i ti japim ujë deles".

Hazreti Musa (a.s.) u afrua dhe i dha deles ujë, ndërsa gratë shkuan në shtëpi. Musa, që ishte shumë i lodhur dhe i uritur e s'kishte ushqim pranë vedi, u ul nën hije dhe iu lut Zotit që ta largojë urinë nga ai:

„O Zoti im, unë kam nevojë për çkado që të më japësh!" (S XXVIII - 24)

Nuk kaloi gjatë kohë dhe erdhi njëra nga ato dy vajza duke ecur turpshëm e i tha Hazreti Musës (a.s.):

“Babai im të thërret që të mund të të shpërblejë për punën e bërë".

Babai i vajzës ishte Shuaibi, profet i vërtetë i All-llahut. Hazreti Musa (a.s.) u ngrit dhe shkoi pas vajzës. Rrugës e luti vajzën që të ec pas tij dhe i tha t’ia tregojë rrugën prej pas shpine, sepse ai ishte nga familja e profetëve, sytë të cilëve nuk lëshoheshin mbi trupin e femrës prej mbrapa.

Kështu ai mbërriu gjer te Hazreti Shuaibi dhe ia rrëfeu rrëfimin e vetë. Shuaibi e ngushëlloi dhe i tha:

„Mos u frikëso. Paske shpëtuar nga kthetrat e tiranit". Vajza e njëjtë e cila e përcillte Hazreti Musën (a.s.), i tha Hazreti Shuaibit (a.s.): „O baba, merre për krah pune, ai është i fuqishëm, besnik dhe i ndershëm".

Hazreti Shuaibi (a.s.), i cili ishte i vetëdijshëm për ndershmërinë e Hazreti Musës (a.s.) dhe për pastërtinë e tij, ia dha për grua njërën nga dy vajzat e veta, e gjatë asaj kohe të kryejë punën e Shuaibit, posaçërisht të kryej punët e çobanit.

Kur kaluan dhjetë vjetë, Hazreti Musa (a.s.) me familjen u nis për në Egjypt. Rrugës, një natë të ftohtë dhe të errët ata u humbën. Çdokund ishte terr e rruga nuk mund të dallohej nga rrethi, kështuqë Hazreti Musa (a.s.) mbeti të bredh me familjen e tij përreth. Ai vërejti një rreze drite dhe pa u hamendur i tha gruas:

„Rri këtu e unë do të nisem drejt atij zjarri. E gjej dikë që do të na tregojë rrugën ose e marr ndonjë gacë zjarri dhe ta sjell këtu".

Shpejtoi kah zjarri dhe kur arriti gjer aty, ky zë i thërriti pas shpine:

„O Musa, Unë jam - All-llahu, Sunduesi i botërave" (S XXVIII - 30)

„Unë të zgjodha ty (për pejgamber), prandaj dëgjo mirë se çka të shpallet! Vërtetë, në jam All-llahu, nuk ka tjetër Zot pos meje, pra, Mua më adhuro dhe fal namazin për të më kujtuar mua. S'ka dyshim se momenti (kijameti) do të vijë patjetër - nga secili e fshehi atë - kur do të shpërblehet secili njeri për atë që ka bërë!" (S XX - 13, 14, 15)

Hazreti Musa (a.s.) kishte në dorë një shkop që i ndihmonte rrugës e të cilin e përdorte edhe për t’ua shkundur dhenve të vet gjethet nga drunjtë. Në këtë shpallje iu urdhërua që ta hjedh në tokë dhe shkopi i tij në të njëjtin çast u shndërrua në gjarpër të madh. Hazreti Musa (a.s.) u frikesua dhe filloi të ik. Por zëri e thërriti: „Mos u frikëso, qetësohu". Zemra e tij u qetësua dhe ai u këthye pas, sipas urdhërit të Zotit, e zgjati dorën dhe e mori gjarpërin. Duke e dëgjuar dëshirën e Zotit, ajo përsëri u shndërrua në shkop. Atij iu tha pastaj që të fus dorën në gji dhe përsëri ta mjerr. Kur veproi kështu, e pa se dora e tij është e shëndritshme dhe e bardhë, dhe se drita e ngjyrosur me të bardhë rrezaton prej dorës së tij, por duke mos i dëmtuar sytë e tij. Këto qenë mrekullitë e Hazreti Musës (a.s.). Zoti e dhuroi me këto shenja që Faraoni dhe njerëzit e tij të mos dyshojnë në atë dhe në profecinë e tij. Këto forca iu dhuruan që ata të mos dyshojnë se ai vetë ka pretenduar në këtë profeci.

Pastaj All-llahu i urdhëroi t’i shpallë Faraonit se ka filluar profecia e tij.
Hazreti Musa (a.s.) së pari me fjalë të ëmbla e njohtoi Faraonin për profecinë e vetë dhe e ftoi ta ndjek All-llahun, duke e pyetur se a dëshiron të ketë shpirt të pastër dhe të denjë për lëvdatë, që ta shpie Musa kah Zoti i tij.

Faraoni pyeti: “Kush është Zoti yt?"
Hazreti Musa (a.s.) u përgjegj: „Zoti im është Ai që e krijoi tokën dhe qiellin. Ai është që i krijoi të gjitha gjërat". Atëherë Faraoni u hidhërua dhe u drejtua kah Hazreti Musa (a.s.) duke i thënë: „Nga ti nuk vie shenjë për tjetër Zot, që është ndryshëm nga unë, e ti Musa, nëse nuk më falesh, do të dënohesh!"
Hazreti Musa u përgjegj: Nëse të sjell shenjat nga Vetë Zoti, ç'do të thuash?"
Faraoni pyeti: „Çfarë janë ato? Ku janë shenjat? I sjell nëse e flet të vërtetën!"
Hazreti Musa (a.s.) e hodhi në tokë shkopin e vetë dhe nga ai u krijua gjarpëri. E vuri dorën në gji dhe e nxorri, e ajo ndriçoi nga sytë e Faraonit me dritë të pastër e të bardhë. Faraoni mbeti i habitur. Në njërën anë ishte Hazreti Musa (a.s.) dhe Zoti i Hazreti Musës (a.s.) dhe Shenjat e Tij, në anën tjetër ishin pushteti i tij suprem dhe sundimi monopolist me Egjyptin dhe me Egjyptasit. Egoizmi i tij e pengoi Faraonin ti bashkohet Musës, por ekzistonte problemi i shenjave. I tha vetes: „,Si do të ishte nëse e quajmë magjistar" dhe me ide të atillë ju foli ithtarëve të vet:
„Shikoni! Këtu kemi një magjistar i cili dëshiron t'ju zhvendos nga vendi i juaj, ta merr vendin e juaj! Ç'thoni?"

Ata thanë se duhet thirrë publikun dhe magjistarët që ata t'i gjykojnë atij, ta vërtetojnë magjinë e tij. Të gjithë magjistarët e asaj kohe që dalloheshin me aftësitë e tyre, u mboldhën bashkë. Para këtij tubimi të madh, Faraoni premtoi se nëse ata e mundin Musën, do të kenë ç’dëshirojnë nga ai.

Kështu, me këtë qëllim të papjekur, se do të mund të degradojnë Hazreti Musën dhe kështu të fitojnë autoritet te Faraoni, hodhën në tokë shkopinjtë dhe litaret e vetë. Ata u shndërruan në gjarpinjë e njerëzit që ishin dëshmitarë në gjykim mbetën gojëhapur. Por, Hazreti Musa (a.s.) ishte me Zotin, aq më tepër Zoti ishte me Musën (a.s.). Kur erdhi radha te Hazreti Musa (a.s.) ai e hodhi shkopin në tokë dhe të gjithë të pranishmit e panë se si ai po shndërrohet në gjarpër të tmerrshëm i cili i përbiu të gjithë trillimet e magjistarëve, sikur të mos kishin qenë asnjëherë aty.

Atëherë, para të gjithëve, magjistarët ishin ata të cilët i besuan Hazreti Musës (a.s.). Të gjithë ata me një zë dhe me tërë zemrën thanë: „Ne besojmë në Sundimtarin e Botërave, i cili është “Zot i Hazreti Musës dhe i Harunit".

Ata u gjunjëzuan dhe kërkuan falje për atë që e bënë. Hidhërimi i Faraonit u rrit. Ai i frikësonte. Por, ata të cilët e dinin dallimin mes magjisë dhe mrekullisë më mirë se çdokush tjetër, e kuptuan qartë se Hazreti Musa (a.s.) nuk është magjistar, dhe se fuqia e tij është fuqi nga Zoti, e prandaj as që frikësoheshin nga kërcenimet e Faraonit. Faraoni bërtiste: „Si guxoni të besoni në Zotin e Musës, pa lejen time. Do t'jua pres duart. Do t'ju varë të gjithë në degët e palmës!"

Krijesa e mjerë mendonte se njerëzit duhet të marrin lejen e tij edhe për mendimet e tyre. Magjistarët u përgjegjën: “Nuk do të zgjedhim ty pranë Zotit i cili na krijoi, ne do t'i kthehemi Zotit tonë, ne jemi të parët që i besojmë Musës dhe shpresojmë se Zoti na fal gabimet. Bën ç'të duash sepse ne e dijmë që kjo botë nuk zgjatë përherë".

Por ky fjalim i zjarrtë nuk kishte ndikim mbi Faraonin dhe mbi ithtarët e tij me zemër të akullt. Ata ishin të mashtruar me pozitën e vetë dhe me manifestimin e fuqisë.
E pushtuan Bani Izrailin: ato gra nga të cilat nuk kanosej rreziku, i lanë të gjalla dhe i caktuan për punë. Djelmoshat dhe të rinjtë nga ai popull, u vranë të gjithë. Zoti shumë herë tregoi dobësinë e njerëzve të Faraonit dhe i bëri të denjë për urrejtje që t'ua kthjellë mendjen. Gjithmonë kur ju vinte ndonjë fatkeqësi ata i dërgonin mesazh Hazreti Musës (a.s.) që nëse Zoti ua largon fatkeqësinë ata do të besojnë Atë, por kur fatkeqësia largohej ata e harronin mesazhin dhe bënin padrejtësi të tjera.

Faraoni i tha popullit të vetë: „Mos u frikësoni. Më lejoni ta vras Musën. Më së paku frikësohem se ai do të marr religjionin e juaj nga ju, por frikësohem se do të bëj revolucion në këtë vend dhe do të sjellë fatkeqësi".
Hazreti Musa (a.s.) tha: Kërkoj strehim te Zoti nga çdo njeri që nuk beson në ringjallje".
Në këtë situatë, u paraqit njeriu i cili gjer atëherë e fshehte fenë e tij, dhe pa i shikuar njerëzit, e ngriti zërin e vet duke thënë: „A dëshiron ta vrasësh njeriun i cili thotë se Sunduesi i tij është Zoti? A nuk i sheh shenjat që i solli me vete?"
Faraoni shpalli: Është i atillë çfarë kam thënë".

Përsëri, ky besimtar i vetmuar ua tërhoqi vërejtjen njerëzve, duke thënë se frikesohet se fati i tyre do të jetë identik me njerëzit e Nuhit, ose Adit, ose Tamulit, se frikësohet se do të mbarojë në Xhehenem e në Zjarr dhe se askush nuk do të jetë në gjendje t'i shpëtojë nga dënimi i Zotit.

Duke mos i kushtuar kujdes fjalëve të këtij njeriu, Faraoni i bënte planet e veta dhe duke qeshur i tha Hamanit, këshilltarit të vetë: „Ma ndërto një kullë të lartë që të mund të di rrugët e Xhenetit nga maja e saj. Ndoshta aty do ta likuidoj Zotin e Musës!" Por njeriu që ka besim të fortë në Zotin, vazhdoi të përsërit të njëjtat gjëra, dhe tha: „Më përcjellni. Unë do t'ju shpie në rrugën e drejtë, o populli im. Jeta në këtë botë është kalimtare, mos u krenoni. Bota e ardhme është e përhershme. Të gjitha veprat e njeriut do të analizohen, veprat e këqia do të dënohen e ato të mirat do të shpërblehen.

Shpërblimi për të mirën, është Xheneti i përhershëm. O popull! Po ju thërras në shpëtim, pse po shkoni në zjarr?"
“Ju dëshironi që unë të bëhem jobesimtar dhe të dyshoj në Zotin, ti gjej Atij bashkëbisedues, por unë ju thërras kah Zoti, i cili është e vërteta, Mirëbërës dhe Sundimtar i Fuqisë. Zoti është Ai i cili do të na kthejë vetes".
“Të gjithë ata të cilët e shohin të vërtetën por nuk e nderojnë, do të digjen në zjarr. Këtu nuk ka dallime, do të shihni këtë që po ua flas!"

Faraoni dhe njerëzit e tij nuk u kthyen nga rruga e tyre edhe pas këtyre fjalëve. Zoti e mori besimtarin e guximshëm nën mbrojtjen e Vetë dhe ua shtoi vështirsitë njerëzve të Faraonit.
Në fund, Zoti i urdhëroi Musës që të largojë njerëzit e shtypur nga Egjypti natën. Hazreti Musa (a.s.) e nxorri Bani Izrailin jashtë dhe u nisën kah deti i Kuq. Në zemrat e tyre frikësoheshin se Faraoni do ti detyrojë të shkojnë rrugës së tij, i cili u nis ta ndjek Hazreti Musën (a.s.) me ushtrinë e tij. Bani Izraili e pa forcën e madhe dhe u shqetësua shumë. Zgjidhje nuk mund të gjendej. Nga njëra anë ishte deti, nga bregu në breg ishte uji, nga ana tjetër ishte Faraoni me ushtrinë e tij të fortë e të madhe. Musai e shihte prehjen dhe shpëtimin të Zoti dhe Ai i zbuloi se duhet ta gjuaj shkopin e vet në ujë. Kjo ishte shprehje e fuqisë së All-llahut. Hazreti Musa (a.s.) e gjuajti shkopin në ujë dhe në një çast, u krijua rrugë e thatë dhe e kalueshme. Bani Izraili e përcillte Musën në këtë rrugë. Nga të dya anët ishte i grumbulluar uji me formë të dy mureve dhe nuk binte mbi ata. Bani Izraili arriti gjer te uji e edhe Faraoni erdhi deri te uji me ushtrinë e vetë. Pyetej, a të kthehet pas apo t'ia besojë shpirtin e vetë detit. Para vetes e pa Hazreti Musën (a.s.) dhe njerëzit e tij dhe pyetej se si ata shkelën në ujë dhe kaluan të sigurtë? Por ai nuk i besonte shenjave të qarta të All-llahut. I urdhëroi forcat e veta të kalojnë detin në të njëjtën mënyrë si veproi populli i Musës. Të gjithë dëgjuan dhe shkelën në det. Shpejtuan të zënë Hazreti Musën (a.s.) - paqa qoftë me të - dhe njerëzit e tij. Ishin të dehur nga vena e krenarisë, përnjëherë muret u mbyllën mbi ata. Rruga u bë bunar, uji i mbuloi nga të gjitha anët. Faraoni, duke mbetur pa shpresë, u bë besimtar por ishte tepër vonë, të gjithë u mbytën në det, të gjithë qenë të shkatërruar, mendimet e tyre u zhdukën. Kur'ani i përshkruan çastet e fundit të Faraonit me kujdes. Ai thotë:

„... Kur e përfshiu atë përmbysja, ai tha: „Besova se nuk ka Zot tjetër pos Atij që i besuan beni izrailët, edhe unë jam nga besimtarët".
„Tani beson ndërsa më parë e kundështove dhe ishe njëri prej shkatërruesve".
„Sot po të shpëtojmë (po të nxjerrim nga deti) me trupin tënd (të vdekur) që të shërbesh si argument për ata që do të vijnë pas teje. Vërtetë ekziston një shumicë njerëzish që nuk hulumtojnë argumentet tona".

Kështu Beni Izrailin e shpëtoi deti.
Anipse Hazreti Musa (a.s.) shpëtoi nga hija e Faraonit dhe nga shtypja e tij, tani para tij qëndronte një problem i madh, e ky ishte mosdija dhe dëshira për polemika në mesin e vetë Bani Izarailit. Nga ana tjetër e detit takuan njerëz të cilët adhuronin idhujt, dhe Bani Izraili e luste Hazreti Musën (a.s.) që t'ju bëj një idhull për ata, kështu që në asnjë mënyrë të mos jenë inferiorë ndaj të tjerëve, pra as në pikëpamje të adhurimit të idhujve. Hazreti Musa (a.s.) qe shumë i prekur me këtë që e dëgjoi dhe tha: „Sa të paditur jeni. A pritni nga unë t’ju gjej tjetër Zot pos Atij që ju shpëtoi nga pushteti i faraonit?"

Zoti e thërriti Hazreti Musën (a.s.) të kalojë tridhjet netë, largë nga njerëzit, duke e lutur. Hazreti Musa e emërtoi Hazreti Harunin (a.s.), vëllain e vetë, për zëvendës dhe ju tregoi njerëzve. Pas tridhjetë netëve, duke i ndjekur urdhërat e All-llahut, i shtoi edhe dhjetë netë. Pas rrumbullaksimit të atyre dyzet netëve, iu shpall Tora, e cila duhej të jetë rrëfyes për popullin izraelit në atë kohë.

Sidoqoftë, pasi Beni Izrailët qenë disa ditë pa Hazreti Musën (a.s.), filloi ti mundojë mungesa e idhujve. Një mashtrues me emrin Samiri, e mblodhi nga ata arin dhe stolitë që e kishin dhe e bëri një viç të artë në atë mënyrë që në kushte të posaçme të lëshojë zëra të viçit. Atëher ju tha njerëzve, urtia e të cilëve ishte vetëm në sytë e tyre: Ky viç është djali i Zotit të Musës, ky është Zoti juaj, duhet ta adhuroni.”

Njerëzit harruan se Zoti nuk mund të jetë në formë trupi, nuk mund të jetë në hapësirë dhe në kohë, harruan se Zoti duhet të jetë udhërrëfyesi tyre, në kundërshtim me udhëzimet e Hazreti Musës (a.s.), e pranuan si Zot viçin e artë, të punuar me duart e Samirit, e që nuk i bën as mirë as keq askujt. Nuk i brengoste fare fakti se ai është vetëm një idhull që e bëri Samiri e që mezi artikulonte disa zëra të ngjashëm më të lopës, dhe nuk kuptonte se po të paraqitej Zoti në mesin e tyre, atëherë ai do të vinte për ti udhëhequr dhe se është e qartë se ka diferencë të madhe mes udhëheqjes dhe pëllitjes së lopës.

Kështu Izraelitët lakuan nga rruga e drejtë, pa e dëgjuar fare këshillën e Hazreti Harunit (a.s.)

Kur Hazreti Musa (a.s.) u këthye dhe e pa sjelljen e tyre, u dëshprua shumë dhe i qortoi njerëzit e paditur.
I tha Samirit: „Tani, ti, ndërtues i idhujve, të cilin e ndërtoi Zoti, ç'të bëj me ty? Atë idhull une do ta djegi, e hirin e tij do ta hjedh në det, e Zoti yt i vërtetë është Zoti i vetëm, i Cili sheh dhe di çdo gjë dhe jashtë të Cilit nuk ka mirësi". Me ato fjalë e bëri copë copë idhullin që pas tij të mos mbetet asgjë.

Fjalët hyjnore të Hazreti Musës (a.s.) mbetën pa efekt. Njerëzit edhe më tutje kërkonin arrësyetime. Pas Hazreti Musës (a.s.), u bënë edhe më të pakujdesshëm, nuk i bindeshin të vërtetës dhe fjalëve të të dërguarve të Zotit dhe të të zgjedhurve të Tij. Mbetën të pakujdesshëm dhe i shtypnin njerëzit dhe i vritnin profetët.Bile edhe filluan vetë të krijojnë Librin Hyjnor, duke e ndryshuar përherë, dhe kështu e krijuar Torën në formën e saj të sotme, e cila është aq e mangët sa që askush nuk mund t'a quaj Libër të Zotit.




LEKSIONI I TETËMBËDHJETË
Hazreti Isai (a.s.)

Shpëtimtar, profet dhe shërbetor i Zotit

Merjemi (Marjam), nëna e Isait

Gruaja e Imranit (Imran) ishte grua shterpe, por nga burri pat dëgjaur se Zoti i paska premtuar një djalë, i cili do të jetë në gjendje ti ngjallë njerëzit dhe të shërojë të sëmurit përmes fuqisë dhe Urdhërit të Zotit.

Ajo besonte se Zoti i Gjithëfuqishëm këtë gjë mund ta bëjë dhe i luteshte që mu ajo të jetë, të cilës do ti japë fëmijë.

Zoti e plotësoi dëshirën e saj dhe ajo mbeti shtatzënë. Në shenjë falënderimi për këtë uratë dhe dhuratë ajo u betua se fëmijen e saj do ta japë për të shërbyer në Tempull (në Jerusalem) (shih III:34).

Fëmija që lindi ishte vajzë, e kur nëna e pa, tha: „Vajzë është, por unë do ti mbetëm besnike betimit tim. Do ta pagëzoj Merjem. Atë dhe fëmijët e saj po i vë nën mbrojtjen Tënde prej Shejtanit dhe të këqijave të tij" (shih S.IILS.34,35).

Gruaja e Imranit e çoi Merjemin në Tempull dhe ua besoi rojeve të këtij altari. Pasi fëmija ishte e bija e udhëheqësit të tyre, Imranit, të gjithë dëshironin të kujdesen për edukimin dhe sigurinë e saj, ashtu që nderi për kujdesin për bijën e Imranit do ti takonte atij. Në fund, ndërmjet tyre erdhi grindja dhe, për ta zgjedhur problemin, hodhën short. Shorti, ndërmjet të gjithë rojeve të tempullit i ra Hazreti Zekirjas (Zakarijja). Kështu Merjemi ra nën kujdestarin dhe mbikqyrjen e Hzreti Zekirjas dhe ajo gradualisht u rrit e okupuar vetëm me lutje dhe shërbim në Tempull.

Pastërtia dhe besnikëria e saj u rrit aso shkallë, sa që çdo herë që Hazreti Zekirjai (a.s.) hynte në tempullin e saj gjente ushqim - ushqim xheneti – përskaj asaj. I habitur, e pyeste: „Prej nga po vjen ky ushqim?" Merjemi përgjigjeshte: „prej All-llahut, All-llahu atë që e don e furnizon pa mund". (III, 37)


Zekirjai dhe Jahja (Yahya)

Gruaja e Zekirijas (a.s.) ishte gjithashtu shterpe, sikur nëna e Merjemit dhe për këtë shkak Zekirijai ka qenë pa fëmijë deri në pleqëri. Në atë kohë kur Zekirijai (a.s.) kujdesej për përparimin shpirtëror të Merjemit në tempullin e sajë duke e pa mëshirën e pakufizuar të Zotit ndaj sajë, dëshiroi që të ketë një ,fëmijë besimtar sikur Merjemi, i çoi duart nga Zoti dhe i tha: O Zot! Më dhuro një fëmijë të pastër dhe besimtar, një fëmijë që do të jetë burim i kënaqësive të mia, trashëgimtar i im dhe trashëgimtar i tempullit të Jakubit (Ya'qub)" (Shih III, 39 dhe XIX, 1-6)

Hazreti Zekirijai ishte duke u falur në tempull, kur e thirrën melekët: „Zoti po të dërgon një lajm të gëzueshëm, ka me të lind fëmi Jahja, i cili është i drejtë dhe lajmëtar i fesë"-
Hazreti Zekirijai (a.s.), që ishte i vjetër dhe i shtjerun dhe e dinte shterrpërinë e gruas së vet, (e të bëhet shtatzëne në këto kushte, ishte një dhuratë që nuk mund të pritej) tha me gëzim dhe i befasuar: „O Zot, si në gjendjen në të cilen jemi unë dhe gruaja ime mund me më dhënë dashamirësi që të kemi fëmijë?" Në përgjigje u tha: Kjo është gjë e lehtë për Zotin. A nuk të krijoi ty prej asgjëje?"


Kështu, Hazreti Zekerijai (a.s.) u bë njëri nga profetët e Zotit dhe tërë jetën bëri thirrje për fenë dhe shpëtimin. Në fund vdiq si martir prej dorës së njërit prej mbretërve të Bani Izrailit, i cili dëshironte të martohet me të bijën e vëllaut të vet, në kundërshtim me ligjin e Zotit dhe të cilit këtë ia ndaloi Hazreti Jahja.


Isa, Mesia (shpëtimtari)

Një ditë, Merjemi, e cila që nga fëmijëria rritej në Tempull dhe për edukatën e së cilës kujdesej profeti i autoritetit të Zekerijasë, ishte duke u lutur, para saj u paraqit meleku në formë të njeriut.

Merjemi mendonte se ky është mashkull dhe nga frika kërkoi mbrojtjen e Zotit, por meleku e njoftoi me lajme të pabesueshme: ,Po vij prej Zotit, tënd që ta dhuroj birin e pastër dhe të përsosur.

Merjemi pyeti: „.Si, kur asnjë mashkull nuk ka pasur kontakt me mua, e unë nuk jam prostitute?"
Zoti yt - u përgjegj meleku - „thot se kjo gjë për të është e lehtë dhe se kjo, do të jetë shenjë dhe sprovë e mëshirës së tij." Kështu Merjemi mbeti shtatzënë dhe, duke pasur parasysh se nuk ishte e martuar, disa të pafe filluan të kurdisin intriga të paturpshme, të cilat atë e hidhëruan. Që të lirohet prej këtyre mundimeve, ajo u largua prej njerëzve, e detyruar të shkojë në vend të largët. Atje i numëronte ditët deri te lindja e djalit të saj.
Në fund, kur erdhi koha e lindjes, gjeti strehim dhimbjes së saj nën drurin e thatë të pallmës në shkretëtirë dhe në këtë vend të veçantë e lindi fëminë pa mami dhe pa infermierë.
Vetmia, frika nga pamëshirshmëria dhe mendimet se si do të jep sprova për ndershmërinë e vet para njerëzve, e ngarkuan Merjemën me aq shumë brenga, sa që ajo i tha vehtes: „U desht të vdes para kësaj dhe të harrohem nga kujtimet e njerëzve." Atëherë e dëgjoi zërin, i cili e ngushëllonte: ,Mos u dëshpëro, Zoti yt ka urdhëruar që përskaj teje të rrjedh një përrua duke ta freskuar shpirtin.

Shkunde drurin e pallmës dhe hurma të freskëta do të bijnë përmbi ty. Ha, pi dhe qetësoje shpirtin tënd, dhe nëqoftëse sheh ndonjë njeri, i thuaj: Unë jam zotëruar dhe sot nuk do të flas me askënd."

Mrekullitë dhe ndihma e të Padukshmit, një nga një u fuqizuan. Prandaj u qetësua Merjemja dhe e mori në shtëpi fëminë. Kur njerëzit e panë Merjemin me fëminë në prehër, filluan ta qortojnë duke i thënë: „Babai nuk ka qenë njeri i keq, as nëna yte nuk ka qenë e pandershme."
Duke heshtur, Merjemi u drejtua kah fëmija. Kjo do të thoshte: Pyeteni atë se çka ndodhi, do ta keni përgjigjen."

„Si mund ti flasim fëmisë të asaj moshe?" - pyetën duke u tallur. Por, fëmija i Merjemit fliste me ndihmën e fuqisë së Zotit dhe me gjuhë të qartë dhe të pastër duke thënë: „Unë jam rob i All-llahut. Ai do të ma dërgojë mua librin dhe do të më bëjë lajmëtar të fesë, do të më bekojë kudo që të gjendem dhe do të më urdhëron që, derisa të jem gjallë, të lutem dhe të jap zekat dhe të jem i mirë ndaj nënës sime." (Sure Mejrem, 30-32)

Mendimet e qarta të fëmijës habitën të gjithë dhe kjo shenjë e qartë i zhduki dyshimet në lidhje me Hazreti Mejremin (a.s.) dhe kuptuan se ky fëmijë është krijuar me Dëshirën e Zotit, pa babë dhe se ai në të ardhmen do të ketë pozitë të lartë dhe përgjegjësi.

Kushtet në të cilat jetonin njerëzit para Hazreti Isait (a.s.) Para lindjes së Isait (Shpëtimtarit), Palestina ishte në duart e Romakëve. Por popujt e Palestinës, edhe pse nuk kishin ndihmë që eventualisht të ndahen, ishin të përfshirë në luftën kundër Romakëve të huaj. Kjo luftë e pandërprerë, e keqësonte pozitën e Palestinës dhe njerëzve të saj.

Ekonomia ishte në gjendje kaotike, kurse taksat e rënda eksploatuese ishin të shtuara të keqes. Njerëzit e lirë ishin të shqetësuar dhe të lidhur në pranga, ose të kapluar me luftë të përjetëshme. Qytetet e përparuara u shuan, çdo gjë ishte e shkatërruar dhe e dobësuar, bile edhe feja e vetë Hebrenjëve, të cilët më nuk u bindeshin urdhërave të fesë së tyre. Ndoshta dobësimi i fesë ishte dhuratë njerëzve nga ana e kolonizmit romak.

Kolonizimi gjithmonë e ka pasur dhe gjithmonë do ta shfrytëzojë këtë dhuratë, sepse në këtë lloj lufte armiku nuk ka nevojë për armë. Njerëzit, të cilët e lanë pas dore fenë e vet ose e lanë plotësisht, pa dijen e tyre, dalëngadalë do të shkatërrohen. Sidoqoftë, nën ato kushte, në ato kohëra të ngarkuara me shqetësime, ndihej nevoja e vërtetë për paraqitjen e prijesit Hyjnor, të vijë dhe t'i shpëtojë njerëzit e rënë moralisht nga fatkeqësia e tyre dhe nga devijimi i rrugës së gabuar.

Ashtu edhe ndodhi, me mëshirën e All-llahut të Mëshirshëm dhe me dashurinë e Tij, në botë erdhi Hazreti Isa (a.s.)

Lindja e të dashurit ishte e përcjellur me mrekullira, të cilat ishin sprova për pozitën e tij dhe me rëndësi. Ato ishin shenja të Zotit, që dëshmojnë se ai ishte njeriu i Zotit dhe se e ka krijuar dora e sigurtë e Zotit që të bëjë kthesë të madhe.


Mesazhi i Isait

Ungjilli është bërë i ditur personalitetit të Hazreti Isës (a.s.) që të shërbejë si urdhërrëfues i çlirimit të atyre që janë të humbur. Hazreti Isa (a.s.) e ka shpallur mesazhin e vet të profetit dhe e ka filluar aktivitetin e vet në baza të gjëra. Ka duruar shumë mundime dhe është sakrifikuar që t'i shpëtojë Hebrejët dhe ti shkatërrojë rrënjët e devijimit të tyre.

Por, udhëheqësit hebrejit, të cilët me forcë mbaheshin për pozitën dhe rangun e tyre mendonin se ato do ti humbin me ardhjen e Hazreti Isës. Ata frigoheshin prej misionit të tij profetik, bashkarisht kurdisin komplet për të krijuar pengesa që ta ndalin përparimin e tij.

Hazreti Isa (a.s.) ishte i vetëdijshëm për planet e tyre, por ishte i fortë si shkëmb, e zgjëronte udhëheqësinë e vet dhe mësimin si dhe i njoftoi njerëzit për besimet e kota dhe devijimet që janë futur në fenë e Hazreti Musasë(a.s.).

Ndonjëherë, derisa kështu vepronte, e shëronte me lejen e Zotit, njeriun e sëmurë, të vdekurin e ngjalltë me lejen e Zotit, ashtuqë njerëzit të kuptojnë se ai rrjedh prej Zotit dhe se është i dërguar prej Zotit të Vetëm dhe të Pakrahasueshëm.


Fundi i misionit të Isait (a.s.)

Prej ditës në ditë rritej numri i miqve të Hazreti Isës dhe sa zmadhohej ky numër, rritej edhe tiranija e udhëheqësve hebrej, gjithë deri në momentin kur vendosën që ta largojnë.

Por, Zoti e largoi prej syve të tyre dhe ata gabimisht kryqëzuan tjetër njeri, i cili përngjante Hazreti Isas (a.s.), kurse ata i besonin mashtrimit të vetë se e kanë kryqëzuar në kryq Hazreti Isan (a.s.). Ky fakt në mënyrë eksplicite është dhënë në Kur'anin e Shenjtë:


„As nuk e kanë vrarë e as nuk e kanë kryqëzuar në kryq, vetëm ashtu u është dukur. Ata të cilët për atë nuk pajtoheshin në mendime, ata vetë kanë qenë në dyshim: për atë nuk dinin asgjë të sigurtë, vetëm supozonin a është e vërtetë se nuk e kanë vrarë, por All-llahu e ka ngre vetit. E All-llahu është i Fortë dhe i Urtë." (S IV, 157/8)

Prandaj, rasti i kryqit dhe i zbukurimeve të palogjikshme, të shtuara këtij rasti, është pa kurrfarë baze, si p.sh. Krishterët që sot thonë se çdo njeri në esencën e vet është mëkatar, ndonëse ndoshta tërë jetën nuk ka bërë asnjë mëkat dhe se Hazreti Isa është vënë në kryq në vend të atij njeriu, për ta shpëtuar nga mundimet e Xhehennemit dhe zjarrit të tij. Për atë shkak, Marcionistët dhe Gnostikët nuk kanë besuar në vrasjen dhe vënjen në kryq të Isait (a.s.)


Hazreti Isa Shpëtimtar ose shërbëtor i Zotit

Ajo që është e padyshimtë sipas Kur'anit të shenjtë, bile edhe sipas Dhjatës së re, të cilën tani e posedojnë Krishterët, është se Mesia veten gjithmonë e ka konsideruar shërbetor të Zotit, e ka adhuruar Zotin dhe u ka bërë thirrje njerëzve që t'i falen të Vetmit.

Hazreti Isa ka thënë:
„All-llahu me të vërtetë është sunduesi i im dhe i juaj, prandaj Atij lutuni; ajo është rruga e drejtë. "

Hazreti Isa (a.s.) për vete kurr nuk ka thënë se është Zot, e nëqoftëse krishterët e njohin dhe e konsiderojnë si Zot, atëherë ai është mendim i tyre vetiak.

Nehru, në librin e tij „Vështrim i shkurtër i historisë së botës "thotë se Mesia kurr nuk ka pretenduar në hyjni, e as që ka thënë se është Zot, por njerëzit kanë dëshirë që heronjtë e vet t'i bëjnë Zotër.

Hazreti Isa (a.s.) ka qenë sikur profetët tjerë, njeri të cilit shpallja i ka ardhur prej Zotit dhe që ka qenë i nxitur t'i udhëheqë njerëzit.

Nëqoftëse ai ka lindur pa babë, Hazreti Ademi (a.s.) gjithashtu është krijuar pa babë dhe nënë, por asnjë krishter nuk konsideron se ai është „Biri i Zotit".

Kur'ani thotë:

„Isa, biri i Merjemes, nuk është tjetër, vetëm se i dërguar: ka pasur shumë profetë që kanë vdekur para tij. Nëna e tij ka qenë grua e drejte. Ata të dytë kanë pasur të hajnë ushqimin ditor." (S V, 75)

që do të thotë se, sikur çdo krijesë njerëzore, i ka pasur nevojat jetësore.

Kjo e vërtetë, që ka ardhur me fjalën e qartë të A11-llahut Kur'anit – përputhet edhe me aftësinë, edhe me arsyen, sepse është njeri i cili sikur edhe individët tjerë, nuk ka veti prej vetvetiu. Prandaj, sikur edhe njerëzit edhe profetët tjerë, ka nevojë për gjërat jetësore, sikurse janë ushqimi edhe gjumi.

Kështu, në përputhje me arësyen dhe me pohimin e Kur'anit të Shenjtë, Dhjatës së re egzistuese (Ungjilli sipas Shën Markut) edhe në bazë të sprovave të historianëve të mëdhenjë. Hazreti Isa(a.s.) ka qenë shërbetor i Zotit dhe profet dhe kurr nuk e ka shpallur vehten hyjni.
Por, pas vdekjes së Hazreti Isas(a.s.) feja e pastër e tij e ka humbur pastërtinë e saj dhe politeizmi e idoliatria e kanë gjetur rrugën e vet kah ajo, ashtu që Uil Diran (Uill Durant) në librin e tij „Historia e civilizimit" shkruan se krishterizmi nuk e ka çrrënjosur, por me kënaqësi e ka përvetësuar.

Çdokush që e ka studijuar shkencën krishtere do të vërtetojë se historiani e ka vërtetuar një fat historik. Bile mendime të tilla sot janë zbuluar edhe në mesin e ithtarëve të Shpëtimtarit:

1. Isa është ndarë prej esencës hyjnore, ai nuk është i krijuar, por quhet Biri i Zotit.
2. Hazreti Isa ka qenë njeri, por në të cilin ka qenë mëshiruar Zoti.
3. Mesija është vetë Zoti, i cili e ka paraqitur vehten në formë njeriu.

Por, ne të gjithë e dijmë se Zoti nuk është prej materies që mund të ekzistojë në hapësirë, ose të ndajë një pjesë të vehtes dhe të quhet Biri i Zotit. Edhe me arësyen tonë gjithashtu kuptojmë se Zoti nuk ka dimensione që të mund të përmbahet në diçka, ose të mëshirojë vehten dhe të paraqitet në formë njeriu.

Edhe më tepër, si është e mundur që Zoti, që nuk ka kurrfarë nevoje, të ketë nevojë për ushqim dhe veshëmbajthje.

Për këtë arsye, nëqoftëse krishterët mendohen mirë, do të kuptojnë se Hz. Isa, sikur edhe gjithë profetët tjerë, është shërbetor i All-llahut dhe nuk ka të drejtë të konsiderohet hyjni. Kur'ani thotë:

E mohuan (e bënë kufr) të vërtetën ata që thanë se „Zoti është i biri i Merjemes."
Thuaj: Kush mund ta pengojë All-llahun që, nëqoftëse don, i shkatërron Mesijen, birin e Merjemes, nënën e tij dhe gjithë ç'ka në tokë, kush mund ta pengojë atë?"...(S V, -17)


Dëftimet e Isait

I dërguari i Islamit, Profeti i madh (a.s.) ka thënë:

„Me kë duhet të shoqërohemi? "Ai është përgjegjur:„Me ata, të cilëve shprehja e fytyrës ua kujton All-llahun, fjalët e të cilëve plotësojnë dituritë e juaja, e vepra e të cilëve e bën më të madhe dëshirën për pyetjet e botës tjetër. „(Usul al-kafi,tam I, 39)

Profeti (a.s.) gjithashtu ka thënë: „Nxënësit prej Hazreti Isës (a.s.) kanë kërkuar udhëzime për vehte, e ai ka thënë: Musai, Kalim All-llahu, ju kanë thënë: „Mos u betoni për rrena në emër të All-llahut" , por unë them: "Mos u betoni në emrin e All-llahut edhe nëqoftëse është e vërtetë se nxënësit kërkuan udhëzime edhe më të mëdha, e ai u tha: „I dërguari i Zotit, Musai, ju ka thënë” Mos e shkelni kurorën", por unë po ju them: „As mos mendoni për atë, sepse çdo njeri në kokën e të cilit hyn mendimi për shkeljen e kurorës, është sikur personi i cili ndez zjarr në dhomë të gëlqerosur,i cili edhe nëqoftëse nuk e ndez dhomën, së paku muret do t'i nxijë ."

Amir al mu-minin (a.s.) Hazreti Ali ka thënë: „Isa, i biri i Meyemit ka thënë "I lumtur është ai, heshtja e të cilit në mendime dhe shiqimi i të cilit jep këshillë: për veprat e veta të papërshtatshme, e njerëzit marrin prej dorës dhe fjalëve të tij. (Bihar al-Anvar, vëll. 14, 320)
Imam Xhafar as-Sudek (Ja'far as-sadiq) (a.s.) ka thënë: Hazreti Isa u ka thënë shokëve të vet:

"O djem të Ademit, Kthehuni prej kësaj bote kah All-llahu dhe mos e robëroni zemrën e juaj me këtë botë, sepse juve nuk jeni vetëm për këtë botë. Ai për juve nuk ka vleftë Ju nuk do të mbeteni në të dhe ai nuk do të mbetet për juve. Sa shumë njerëz kanë qenë të mashtruar dhe të shkatërruar. Çdokush i cili është i tërhequr prej besimit në të, do të jetë i humbur. Cili do që e don dhe shkon mbas tij, do të vyshket. „(Bihar al-Anvar, vëll. 14, 289). Ai gjithashtu ka thënë "Isa u ka thënë ithtarëve të vet „Apstenoni prej përshëndetjes së grave të huaja, sepse ajo e mbjell farën e idhet të dëshirës (epshit) në zemrat e meshkujve dhe është e mjaftueshme për shkatërrimin tuaj. I mjeri ai, qëllimi jetësor i të cilit është kënaqësia e kësaj bote dhe veprat e të cilit janë me mëkate. Askush prej jush nuk din se si nesër dhe në kohën e ngjalljes do të jetë i turpëruar para All-llahut." (Bihar al-Anvar, vell 14, 373)




LEKSIONI I NËNTËMBËDHJETË
Mohammed (Muhammad)(a.s.)

Dritë që shkëlqen në errësirë


Bota para Islamit

Gjendja kaotike e botës para Islamit qartë duket në pasqyrën e kujdesshme të historisë. Konturat e pakënaqësisë, të eksploatimit, gjakderdhjes, adhurimi i idhujve, janë të qarta në atë pasqyrë.

Para Islamit, ka qenë sikur gjinia njerëzore qëndron mbi humnerën e shkatërrimit dhe ekzistonte frika që ne çdo moment mundet të rrokulliset dhe të shkatërrohet.
Religjioni dhe besimet e njerëzve


a) Ne gadislaullin e Arabisë

Para Islamit, Arabët në zemrat e tyre kanë qenë të dhënë pas idhujve dhe çdo gjë që shihnin rreth vehtes, bënin idhull. Jo vetëm që i ulnin kokat dhe binin në gjunjë para tyre, por edhe çdo gjë që kishin, bile edhe prodhimet bujqësore ua dhuronin idhujve të vet (Shih S.VI:137).
Besonin se jasht kësaj jetë, nuk ka tjetër jetë (Shih XLV:24).

Është e qartë se ata, të cilët nuk e shihnin varfërinë e idhujve të vet, të cilët i kanë zgjedhur zatën për të vet, as nuk kanë mund ta pranojnë idenë e ngjalljes. Prandaj, nuk është për tu habitur që shtëpinë të cilën e ndërtoi Hazreti Ademi me urdhër dhe në emër të All-llahut, e shndërruan në vendbanime të idhujve të vet, të ngjyrosur me ngjyrëra të zjarrta.

Ca individë besojnë se paraqitja e adhurimit të idhujve në Hexhaz, është e lidhur për emrin: Amr ibn Luhayy. Al ya qnibi shkruan në historinë e vet: „Ai (ibn Luhayy) ka udhëtuar në Siri, ku ka parë se të gjithë banorët adhurojnë idhuj. Kur i ka pyetur për cilësitë e idhujve, ata i kanë thënë:"Ata na tregojnë miqësi dhe na e bien shiun. Atij i kanë pëlqyer idhujt dhe i ka lutur t’i japin ujë. Ata i kanë dhënë Hubal-in dhe ai e ka sjellur në Mekë.

Ibn Hisham shkruan se Amir ibn Luhayy këtë idhull e sjelli nga Mu'ab (Irak). Sidoqoftë, Hubal-i ka qënë idhulli më i popullarizuar në mesin e Perëndive në Qabe (Ka'bah), ka qenë i rregulluar në formë njeriu, kurse shigjetat e arta, të cilat i përdornin fallxhinjtë gjatë profecisë, kanë qenë të vendosura para tij. Zhvillimi i adhurimit të idhujve kishte marrë përmasa, sa që idhujt i bënin në formë të kafshëve,bimëve,njerëzve, vigajve, melekëve dhe yjeve, bile edhe shkëmbinjtë, kanë qenë objekt i adhurimit.

Laf-i ka qenë në formë të kubit prej guri dhe ka pasë një fushë dhe një livadh të veçantë në Taif, të cilat kanë qenë vende të shenjta, ku prerja e drunjëve, gjuejtja dhe derdhja e gjakut nuk kanë qenë të lejuara në afërsi të tij.

Njerëzit nga Meka dhe vendet tjera atje shkonin në haxhillëk.

Uzza ka qenë zot me ndikim të madh, baraz me planetën Venera dhe ka qenë i vendosur në Naklah (Nakhlah), në lindje të Mekës dhe atje është adhuruar. I janë dedikuar shumë më tepër adhurime se sa idhujve tjerë. Tempulli i Uzza-s ka marrë formën e tre drunjëve dhe njerëzit i sillnin kurbane.

Manat, ka qenë zot i profecisë dhe vendi i adhurimit të tij ka qenë shkëmbi i zi në Kadaj ad (Qudaj ad) (në rrugën ndërmjet Mekës dhe Medinës). Ai u takonte fiseve Euz(Aës)dhe Hazrexh (Khazraj) (shih lekcionin 20).

Këta Perëndi kanë qenë femra dhe u kanë përngjarë melekëve. Ba'1-i ka qenë inkarnim i shpirtit të bunarit dhe ujrave nëntokësorë. Ndonjëherë burimi i ujit të pastër dhe të freskët bëhej objekt adhurimi në shkretëtirën e ngrohtë. Shpella, nëqoftëse ka qenë në lidhje me Zotin dhe fuqitë nëntokësore, gjithashtu ka qenë e adhuruar.

Tempulli Gabgab (Ghabgab) në Nakhlah (shih më lartë) ka qenë në vend të tillë.
Dat Enuat (Dhat anwat) në të cilin viheshin gjësende, ka qenë në Naklah dhe disa vite me rradhë, njerëzit aty bënin haxhillëk.

Dush-shara (Dh'ush-shara) ka qenë i adhuruar dhe ishte në formë të një grumbull katrorësh të shkëlqyeshëm të gurit të zi.

Shpirti i arave ka qenë Zot i punëve të mira dhe ka qenë obligim t'i sillen kurbane. Shpirti i tokës jopjellore ka qenë Shejtani i keq, prej të cilit duhej larguar.

Kanë pasur idhuj prej druri, metali dhe guri pa formë të caktuar, rreth të cilave silleshin disa herë para se të hynin në shtëpitë e veta, prej të cilëve kërkonin leje kur niseshin në rrugë dhe i merrnin me vete.

Në Aron (Harran), ku Ibrahimi e filloi fushatën kundër adhurimit të yjeve, ka qenë qendra e Sabinasve (Sabean). Në këtë qytet, yjet kanë qenë objekt adhurimi. Besimi në yjet dhe në lidhjet mes lëvizjes së yjeve dhe fatit në Tokë, ka qenë shumë i fortë. Çdo yll ka qenë Zot i ndonjë ngjarjeje. Vizatimet e Marsit, Jupiterit, Venerës etj. janë ndërtuar në tempuj dhe njerëzit prej tyre kërkonin ndihmë dhe ndonjëherë u çonin edhe kurbane.


b) Në Iran

Në Iran gjithashtu janë praktikuar shumë religjione, por ai për cilin kanë anuar ka qenë „Zoroastrianizmi",religjion zyrtar.

Nëqoftëse pranojnë se Zaratustera ka qenë i dërguari i vërtetë „religjioni i të cilit ka qenë i bazuar në teëhid (Taëhid) (monoteizëm), duhet pranuar se mësimet e tij kanë ndryshuar gjatë kohës. Dalëngadalë, i kanë ndryshuar drejtimet e tij, bile edhe formën dhe identitetin, e në dobi të klasës sunduese. Parimet e tij shumë të përgjithësuara dhe të këndshme, u mbuluan me pëlhurë pas së cilës u ndërruan principet, dhe bazat nga ana e Mag-at dhe klerikëve, në favor të tyre dhe të klasës sunduese. Kështu, Tohid u bë politeizëm, Kurse mësimet e pastra, të ëmbla dhe të përsosura u zhdukën: mbeti lëvozhga, thelbi humbi, kurse lëvozhgat e zbrazëta u mbushën me zotër të lashtë prej kohëve të para të fiseve arijane.


c) Në Evropë

Situata me religjionin në Evropë, ka qenë sikur në Iran. Krishterizmi e braktisi formën e vet burimore, duke u zhytur në politeizëm dhe në dogmën për shëndritat.


d) Në Indi

Ka pasur më tepër religjione, por ka mbizotëruar adhurimi i idhujve.
Kundërthëniet klasore dhe racionale
Në Iran njerëzit kanë qenë të ndarë në dy klasa, secila prej tyre me përkufizimet dhe privilegjet e veta. Klasa e lidhur për pushtet ka pasur më tepër privilegje. E ngjashme ka qenë në Evropë dhe Indi, ku shoqëria ka qenë e ndarë në dy klasa dhe të drejta që të kenë tokë, të bëjnë tregëti, të jenë të liruar prej tatimit i cili ka qenë prerogativ i aristokracisë.

Njëkohësisht, të gjithë popujt e botës e konsideronin vehten superior në pikëpamje të racës kundruall çdo populli tjetër.


Situata e gruas në periudhën Paraislamike

Në Arabi, gruaja ka qenë pasuri, i takonte pasurisë së babës së vet, vëllaut, burrit, ose djalit, kurse në rast të vdekjes së tyre, trashëgues me tërë pasurinë tjetër dhe bëhej pronë e trashëgimtarit.

Ishte fatkeqësi të kesh vajzë dhe në disa raste familja me duart e veta e digjte atë gjë të turpshme (XVL:59). As në Iran, forma e shoqërisë klasore, nuk i sillte asgjë më të mirë gruas.

Në (Greqi, gruaja ishte krijesë e papastërtisë së përjetëshme, fëmi e Shejtanit, e ngjashme me kafshët. Në Indi, tërë jetën ka qenë në mbikqyrjen e babait, burrit, ose birit dhe ka qenë e detyruar t’i drejtohet burrit sikurse Zotit ose zotëruesit dhe si rob, nuk ka pasur të drejtë të jetë pronare - pas vdekjes së burrit, nuk ka pasur të drejtë të martohet përsëri. Zakoni i neveritshëm, djegja e bashkëshortes së gjallë në zjarrin e ndezur me rastin e varrimit të burrit, ka qenë gjë e rëndomtë në atë kohë.

Në Japoni, gruaja gjithashtu ka qenë nën kontrollin e babait, burrit ose djalit gjatë tërë jetës, kurse bija nuk ka pasur të drejtë në trashëgim.

Në Kinë babai ka qenë sundues në shtëpi dhe ka qenë aq i fortë, sa që ka mundur t’i shesë edhe gruan edhe fëmijët si robër, e ndonjëherë ka pasur të drejtë edhe t'i mbysë. Mbi të gjitha, bijat, nuk janë nderuar dhe ngadonjëherë janë lënë në shkretëtirë me derrat e egër.
Romakët gjithashtu gruan e kanë konsideruar si inkarnacion të Shejtanit dhe si shpirtëra të këqij, duke i mbajtur nën kontroll sikur fëmijët. Kështu, çdo shoqëri njerëzore në atë kohë, pa marrë parasysh cila është në pyetje, bredhte në errësirë, ngecje mbrapa dhe shfrytëzim. Në tërë botën as rrezja, as ngrohtësia nuk arrinin gjer ke syri. Megjithëse dëshira për mirësi dhe pastërti ndizej ngadalë në zemrën e njeriut, të mbuluar me padukshmëri të zezë-ajo ishte pothuajse e paidentifikuar në terrin dhe të zitë e poshtrimit, epsheve dhe dhunës-në njërën anë dhe konturat e qarta të varfërisë dhe mizorisë-në anën tjetër.

Nuk ka mundur ta ndriçojë rrugën e atyre të cilët gjurmonin pas dritës, pastërtisë dhe lumturisë. Terri, si një re e rëndë dhe e dendur në qiell, e fundoste jetën e përditshme të çdo shoqërie të asaj kohe në ëndërr të thellë, sundonte errësira e tmerrshme dhe e fuqishme.

Kjo errësirë ka qenë më e fuqishme në Arabi se sa në vendet tjera,sikur atje t’i kish pushtuar thellësitë më të mëdha të degradimit dhe uljes së vlerës.

Të dëgjojmë ç'thot më i miri ndër njerëzit, Ali (a.s.) për ato kohëra: „...Ju, njerëzit e Arabisë, e keni ndjekur religjionin më të keq; ju keni jetuar në rrethin e gurëve të mprehtë dhe gjarpërinjëve helmues. Keni pirë ujin e infektuar dhe keni ngrënë ushqimin e papastër. Keni derdhë gjakun njëri-tjetrit dhe nuk i keni dhënë rëndësi miqësisë. Në mezin tuaj janë krijuar idhuj, e mëkati është puthtisur për ju". (Nahj al-Balaglah, Predikim i 20)


Lindja e Muhammedit (Muhammad), Profeti i Islamit (a.s.)

Muhammad (a.s.) 17. Rabi al-aëëal, në vitin e 53 para Hixhrit (n.ë vitin 570 pas Krishtit)
Babai i tij Abdullahu rridhte prej familjes së Hazreti Ismailit dhe ka vdekur pa e parë lindjen e djalit. Nëna e tij ka qenë një nga gratë më besimtare të asaj kohe. Muhammedi i ka qenë besuar Halimes (Halimah), grua e ndershme e cila i dha gji dhe e rriti. Një ditë, Muhammedi (a.s.), kur ende nuk kishte mbushur 4 vjet, e luti Halimen ta lëshojë që së bashku me shokët të shkojë në shkretëtirë.

Halimja tregonte: „E lava Muhammedin dhe ia lidha gurin në qafë, me qëllim që shpirtërat e shkretëtirës të mos munden t'i bëjnë ndonjë dëm. Por Muhammedi e hoqi gurin prej qafës dhe më tha: "Mos u mërzit për mua. Zoti im kujdeset për mua.

Shohim se qysh në fëmijëri ka qenë objekt i kujdesit dhe dashurisë së Zotit dhe se gjithmonë ka qenë i përcjellur me dashurinë, miqësinë dhe ndihmën e Zotit në punë, në mënyrë që ato të kryhen në vendin e duhur dhe në kohën e duhur.

Të folurit dhe sjellja e Muhammedit në fëmijëri kanë qenë të tilla, që e tërhiqnin vëmendjen e çdokujt. Në rininë e vet ai ka qenë gjithashtu larg prej asaj që njolloste njerëzit e atëhershëm dhe rrethin e tyre. Ai nuk mirrte pjesë në tubimet e shfrenuara të poetëve. Nuk pinte verë, ishte armik i idhujve, ka qenë i përsosur në fjalë dhe vepra. Shumë vjet para se të bëhet profet, njerëzit e thirrnin al-Amin (i denjë për besim).

Ka pasur mendime të kthjellëta, mëndhjen e shkëlqyeshme dhe karakterin hyjnor dhe të Xhehenetit. Çdo vjet shkonte në shpellën në Hira ku rrinte nga një muaj dhe ku ishte me Zotin në misteritë dhe lutjat e tij. Kah fundi i muajit, para se të ktheheshte në shtëpi;shkonte në Qabe dhe silleshte rreth saj shtatë e më tepër herë.

Kur i pat 40 vjet, derisa qëndronte në shpellë në Hiramu, u shpall për të Dërguar të Zotit.
Për tre vjet, i Dërguari i Islamit ka marrë urdhër që t'i thërret njerëzit në Islam, dhe në këtë kohë vetëm disa vetë e kishin pranuar fenë prej Muhammedit (a.s.). Ndër meshkujt, i pari që e deshti ishte Hazreti Aliu (a.s.), ndërsa ndër femrat Hatixheja (Khadijah). Pas tre vjetësh, e morri urdhërin që haptazi t'i thërrasë njerëzit në Islam. Ai e thirri familjen e vet më të ngushtë për mysafir në shtëpinë e tij. U mblodhën rreth 40 njerëz. Ushqimin që e kishte përgatitur i Dërguari, ishte më tepër se sa për një njeri, por me ndihmën e Zotit, me aq pak ushqim, i ngopi të gjithë, që ishte shkak i çuditjes së madhe. Abu Lahab, duke mos menduar se ç'po fliste, bërtiti: „Muhammedi është fallxhi" Me atë rast, akrebatë u tretën, para se ta hapë gojën Muhammedi, kështu që i thirri përsëri ditën e ardhëshme. Pasi u shërbyen dhe u gostitën, ai foli: „O djem e Abdul Mutalibit (Abdul-Muttalib), njomëz më e mirë nuk u është dhënë njerëzve për ate që po ju bëj unë.

Po ju sjelli më të mirën prej kësaj bote dhe prej asaj bote. All-llahu më ka urdhëruar që t’u thërras që t'i besoni Atij. Cili prej jush do të më ndihmojë dhe do të më bëhet vëlla dhe përcjellës? Askush nuk u përgjegj përveç Aliut (Ali) (a.s.).

Profeti e vuri dorën e vet në krahun e Aliut dhe tha „Ky është vëllau im dhe ekzekutori mes jush. Dëgjojeni ç'po thot binduni" Një ditë Profeti (a.s.) shkoi deri te mali Safa dhe i thirri njerëzit rreth vehtes. U tha: „Nëqoftëse ju them se një armik do t'u sulmojë këtë mëngjes ose mbrëmje, a do të më besoni?" Të gjithë njerëzit u përgjegjën: ,Po" Tha: ,Po ju paralajmëroj se juve së shpejti do fu qëllon një mundim i madh." I frikësuar se fjalimi i Muhammedit do të ndikojë në shpirtërat e fshatarëve, Abu Lahab e ndërpreu qetësinë dhe tha: „A jemi mbledhur këtu të dëgjojmë këso dokrrash?"

Profeti i Islamit (a.s.) e ka filluar thirrjen me sloganin e Tahidit dhe besimin në një Zot dhe e forcoi Tahidin si bazë e të gjitha besimeve. U zbuloi njerëzve All-llahun, i cili është më i afërt njeriut, se sa njeriu vetëvetes, i hudhi poshtë të gjitha format e adhurimit të idhujve, e revolucionalizoi atmosferën në Mekë, dhe i tërhoqi njerëzit kah feja e vet. Në ndërkohë, Kurejshit (Quraysh) (fisi më i fortë në Mekë, të cilit i takonte Muhammedi (a.s.) filluan të ndahen, të bezdisur për shkak të suksesit të tij, dhe tentonin me tërë fuqinë t’ia pengojnë fjalimet duke tentuar një herë edhe ta vrajnë, por me ndihmën dhe mbrojtjen e All-llahut dhe kujdesin e ndërmjetësimin e Tij, të gjitha maltretimet, ndjekjet dhe turpërimet mbetën pa ndikim dhe të pavlefshme. Prej dite në ditë u shtonin thirrjet në Islam sikurse edhe pranimi i njerëzve, bile edhe atyre që vinin prej jasht.

Njerëzit lartësoheshin në shpirt duke iu përgjegjur këtij apeli hyjnor. Në të njëmbëdhjetin vjet të profecisë ca njerëz prej Medine,

pjesëtarë të fisit Hazrexh, erdhën në Mekë për festimin e Haxhit. Profeti i thiri në Islam dhe ata e pranuan, me premtim se kur të kthehen në Medine do të thërrasin njerëzit në religjion të Muhammedit. U kthyen në Medine dhe i zgjeruan thirrjet e Profetit (a.s.). Vitin e ardhshëm 12 njerëz e pranuan fenë e Profetit të ISLAMIT (a.s.) dhe vendosën që: mos ta identifikojnë askënd me A11-llahun, të mos japin akuza të rrejshme kundër kujdo qoftë, ta dëgjojnë Profetin në çdo gjë që ai udhëzon. Atëherë Profeti dërgoi në mesin e tyre njeriun me emrin Musab (Mus'ab) që t'ua mëson Kur'anin. Kështu, një grup i madh njerëzish në Medinë e shfaqin besimin e vet në Profetin.


Shpërngulja e Profetit (Hixhri)

Deri në vitin e trembëdhjetë të misionit të vet, Profeti (a.s.) i thërriste njerëzit e Mekës në islam dhe qëndronte i vendosur në ballafaqimet me ndjekjet nga ana e Kurejshive. Më në fund, kuptoi se Kunejshit po përgatisin një komplot për ta vrarë dhe në vend që të bjerë në shtrat, e shtriu Hazreti Alinë, kurse vetë, natën u largua nga Meka, u mësheh në një shpellë, e pastaj prej aty u këthye në Medinë.

Hixhri i Profetit hapi një kaptinë të re në historinë e islamit, me të cilën u bë një hap nxitës dhe i befasueshëm përpara. Për këtë arësye të rëndësishme, Hixhri i Muhammedit u bë fillimi i lloganitjes së kohës te Muslimanët. Në prezencën e Profetit(a.s.) të Islamit, në Medinë, fiset EUS (Aws) dhe HAZRAÇ (Khazraj) u bënë si vëllezër në jetë nën hijen e Islamit dhe besnikëria e bekuar si dhe guximtaria u ndërtuan ndërmjet tyre. Shembulli i sjelljes së Muhammedit, superioriteti i tij shpirtëror dhe moral, sikur edhe natyrshmëria e fesë së tij ishin shkak që njerëzit të afrohen kah islami dhe definitivisht ta pranojnë.

Profeti i Islamit, ishte prej popullit dhe për popullin dhe ndërmjet tyre nuk ka pasur distancë. Ai vendosmërisht i ka kritikuar shtypjen dhe dhunën, prej të gjithave përmbahej dhe të cilat i pengonte. I eksponoi të gjitha principet të cilat kanë qenë, në dritën e Islamit, të dobishnre për zhvillimin e pozitës së gruas dhe e ndërprenë tiraninë, së cilës i kanë qenë të eksponuara gratë para islamit, por njëkohësisht më me zjarr luftonte kundër pandershmërisë dhe shfrenueshmërisë së tyre sepse dëshironte ta arrijë përparimin e vet të vërtetë në bazë të principeve të vërteta të Islamit. Ai i mbronte të drejtat e skllevërve dhe kishte n.jë program të gjërë për çlirimin e tyre. Profeti i Islamit krijoi shoqëri, në të cilën të zitë dhe të bardhët, të varfërit dhe të pasurit, të vegjlit dhe të mëdhenjtë, kanë qenë plotësisht të barabartë dhe kanë mundur t'i shfrytëzojnë të mirat në bazë të asaj që janë krijesa njerëzore. Në një atmosferë të tillë nuk ka pasur vend për çështjen e diskriminimit racial, sepse ekzistonte një bazë shumë më e gjërë në ndershmërinë, dijen, besimtarinë, vlerat njerëzore dhe madhësitë etike.

Të shohim një shembull të qartë të mësimit të madh të profetit. Xhajber (Juwaybar) ishte njeri i ri, i varfër dhe shumë i shëmtuar. Erdhi në Medinë me shumë enthuziazëm për islamin dhe e pranoi. Profeti i dha vend në xhami, e më vonë edhe në Segifah (Saqnifah), një kopsht nën kontrollin e profetit, e më vonë e bëri edhe mbikëqyrës.

Një ditë, Profeti i tha: Mirë është për burrin që të martohet dhe ta zgjedhë bashkëshorten, që të mund ta ruaj ndershmërinë e vet dhe të ketë jetë familjare".„Qofshit bekuar, por unë jam i varfër dhe i shëmtuar, cila grua do të më mirrte për burrë'? ,Sidomos kur unë nuk i përkas familjes arristokrate"`?

„Xhajbar, me ardhjen e islamit është rrënuar çdo aristokraci prej kohës së injorancës (para Islamit), ato janë shkrirë. Të bardhë dhe të zi, Arabë dhe jo-arabë, gjithë e kanë prejandhjen prej Ademit, e Zoti Ademin e ka krijuar prej balte. Për atë shkak, sot nuk ka të bardhë e të zi, bile asgjë nuk buron prej papërsosshmërisë së gjërave. Personi më i dashur për Zotin është personi i ndershëm. Tash shko në shtëpinë e Zijadit dhe kërkoe bijën e tij Dalfën në emrin tim, për grue. Xhajberi veproi siç i tha Profeti, por Zijadi që ishte një nga fisnikët e fisit Ansar këtë nuk e pranoi, por tha: „Ne i japim vajzat tona vetëm njerëzve që janë sikur ne - këtë e din edhe vet Profeti. Për këtë shkak kthehu, gjer sa unë të bisedoj me Profetin dhe t'i kërkoj falje. Xhajberi u kthye por i nevrikosur bërtiti: „Betohem me Zotin se as Profeti, e as Kur'ani nuk thanë se dikush duhet t'i jep vajzën vetëm atij që i takon rangut të njëjtë familjarisht dhe materialisht". Dalfa e dëgjoi zërin e Xhajberit dhe dërgoi dikend që t'ia thërrasë babanë. Kur arriti. ajo e pyeti: „Çka i the atij të riu që aq shumë e zemërove"?

„Profeti e ka dërguar me të kërkuar për grua bija ime, me pëlqimin tim" - iu përgjegj babai.
„Xhajberi nuk rren: tha e bija. Zijadi e dëgjoi. Xhajberin e këtheu, kurse vet nxitoi kah Profeti dhe i tha: Xhajberi e solli porosinë tënde. Dëshiroj të të përkujtoj se unë jam një nga Amsarët dhe se nuk i martojmë vajzat tona me fiset tjera, përveç me ata të fisit dhe rangut tonë".
,,Xhajberi është besimtar dhe fetar, e njeriu fetar ështe i barabartë me gruan fetare. Jepe vajzën tënde për grua". Zijadi u këthye në shtëpi dhe ia përcolli së bijës udhëzimin e Profetit. E bij a i tha: „Mosrespektimi i urdhërave të Profetit është kundër fesë. E unë pranoj, e pranoje edhe ti Xhajberin për dhëndër".

Zijadi e solli Xhajberin para njerëzve të fisit të vet dhe ia dha të bijën për grua, në bazë të urdhërave të Islamit.

Ai bile të bisë i dhe edhe miraz prej pasurisë së tij, e u dha edhe orendi për shtëpi me të gjitha të mirat, që të jetojnë të lumtur.

Në të vërtetë, kjo dritë verbëronte, ky burim i flakës së ngrohtë, ndezi flakë në çdo zemër, ishte udhërrëfyes i të gjitha zemrave të pastërta në rrugë. Kështu, ndodhi që, shpirtërat e habitur të njerëzve, të mashtruar nga ngatërrimi i errësirës dhe mjegullirës së asaj kohe, sikur fluturat e natës që fluturojnë kah drita e shkëlqyeshme - të kthehen kah Islami, duke kërkuar shpëtim në sistemin e famshëm dhe të ndritshëm të Kur'anit.




LEKSIONI I NJËZETË
Muhammad (a.s.) Profet i paralajmëruar

Koha e pritjes dhe shpresës

Pejgamberët e kohërave të lashta, sidomos Hazreti Musa dhe Hazreti Isa(a.s.), u kanë përcjellur ithtarëve të vet lajmin për paraqitjen e Islamit deri në atë masë, sa që indikacionet për vetitë e Profetit të Islamit janë paraqitur në librat e tyre të shenjta. Për këtë shkak, Hebrenjët, krishterët dhe ithtarët e religjioneve tjera, e kanë pritur paraqitjen e Islamit, sikur njerëz në anije me vela të grisura dhe me shpresa të thyera, në rrezik prej përmbysjes në det, e kanë drejtuar shiqimin e vet kah bregu i ardhmërisë së sigurtë.

Pas shumë gjurmimeve, disa Hebrenjë, bile e kanë gjetur vendin ndërmjet kodrave Ejr (Ayr) dhe Uhud (Uhud), që në librat e tyre është shënuar si „Qendër e administratës islame"dhe janë shpërngulur atje, duke e pritur paraqitjen e Islamit.

Kur'ani është dëshmi për saktësinë e këtyre fakteve, kurse Tora (Torah) dhe Ungjilli (Injil) (shih leksionet 17 dhe 18) e kanë shpallur lajmin për ardhjen e Profetit dhe Islamit:
Atyre që do ta ndjekin rrugën e Profetit, lajmëtarit të fesë të cilin do ta gjejnë të shënuar në Tevrat dhe Inxhil, i cili prej tyre do të kërkojë të bëjnë vepra të mira e do t’i shkatërrojë nga barra dhe mundimet që i kanë. Për ate, ata që do t’i besojnë atij, që do ta përkrahin dhe ndihmojnë dhe do ta ndjekin dritën e dërguar me anë të tij-do ta arrijnë atë që dëshirojnë. (S VII, 157)

„Muhammedi është i Dërguari i Allahut, e ithtarët e tij ishin të rreptë ndaj të pafeve e të mëshirshëm ndaj vetëvehtes, i sheh se si luten dhe si bien me fytyrë në tokë duke dëshiruar shpërblimin e Allahut dhe kënaqësi. Në fytyrat e tyre kishin gjurmë prej ramjes me fytyrë në tokë. Ashtu janë të përshkruar në Tevfat. E në Inxhill ata përshkruhen si bima kur i hedh njomëzat e veta e pastaj i përforcon dhe ajo forcohet e drejtohet në trungun e vet, duke nxitur admirimin e mbjellësit-që Ai me besimtarët t’i ushqejë të pafetë. E atyre të cilët besojnë dhe bëjnë vepra të mira Allahu u premton falje dhe shërbim të madh". (S XLVIII, 29)
Ky shembull tregon se Profeti dhe shokët e dhënë pas tij kanë filluar prej asgjëje dhe kanë mbërri gjer në majë me vetëmohim dhe besim, ashtu që e mahnitën botën.

Zoti u ka premtuar mëshirë dhe shpërblim të madh atyre Hebrenjëve dhe Krishterëve që bëhen besimtarë dhe myslimanë dhe e mbjellin drejtësinë.

„E kur Isai, i biri o Merjemes tha: O ju djemt e Izrailit, unë jam i dërguari i Allahut që ta vërtetoj Tevratin e shpallur para meje dhe t'ua sjell lajmin e gëzuar, emri i të cilit është Ahmed, i cili do të vijë pas meje dhe kur ai ua dha provat e qarta, ata thanë: Kjo është magji e vërtetë". (S LXI, 6)

„Ata të cilëve ua kemi dhënë librin, e dijnë Dërguesin siç i dijnë edhe djemt e vet, por disa prej tyre me të vërtetë me vetëdijen po e mëshehnin të vërtetën". (S II. 146)
.     
„Ata të cilëve ua kemi dhënë Librin, e njohin Profetin sikur edhe djemt e vet: ata që e kanë shkatërruar vehte - ata nuk do të besojnë". (S VI, 20)

Prej këtyre ajeteve bëhet e qartë se profetët e mëparshëm i kanë njoftuar njerëzit për ardhjen e Muhammedit (a.s.) dhe për cilësitë e tij. Lajmërime të qarta dhe të gëzueshme gjinden në librat e tyre fetare, ashtu që, kur u paraqit Muhammedi bashk me Islamin, nuk pat vend për çfarëdo paralajrnërimesh, në librat e Hebrenjëve dhe të të Krishterëve për kohën e Muhammedit (a.s. j nuk ka mund të pritet që dikush, me mëndje aq të shkëlqyeshme si e Muhammedit, të çohet dhe, që ta vërtetojë profecinë e vet para të gjitha njerëzve të librit, të thotë: „Emri im, dhe cilësitë e mija janë të përshkruara në Ungjill dhe në Tora, që mu në këtë moment, janë në duert tuaja".

Pasi kundërshtarët e Muhammedit nuk heqnin dorë nga qëllimi që ta injorojnë mesazhin e tij, ata i mblodhën të gjithë ekzemplarët e Torës dhe Ungjillit, që të dëshmojnë se karakteristikat e tilla nuk janë të përshkruara në ato libra.

Historia dëshmon se kanë tentuar çdo gjë që kanë mundur që t'i kundërvihen Muhammedit (a.s.), bile janë ngritë edhe në luftë kundër tij, por kurr nuk kanë arritur me aso aksione të lehta dhe të thjeshta, Për këtë arësye, është e qartë se informata detale në lidhje me Profetin e Islamit gjinden në librat e shenjta.


Edhe disa prova historike

Para Islamit, në Medinë ekzistonin dy grupe njerëzish. (Trupi i parë ishin Hebrenjët, të cilët i patën lëshuar viset e tyre të vjetra, duke dëshiruar që të jenë prezent paraqitjes së Profetit të Islamit.

Grupi i dytë ishin njerëzit e fiseve Eus(aws) dhe Hazraç (Khazraj), pasardhës të Tubba). (mbret i Jemenit. Kur Tuba arriti në Medinë dhe kuptoi se ky do të jetë vendi i vendosjes së Profetit dhe vend ku do të formohet administrata islame, ai u tha këtyre
dy fiseve që të mbeten aty deri sa të paraqiten Profeti i Islamit, e pastaj të vazhdojnë ta përkrahin.

Sidoqoftë, Hebrenjët që nuk ishin të barabartë me ta në fuqi, vazhdonin t’i flasin njëri tjetrit për ardhjen e Profetit të Islamit (a.s.j dhe për siguri nga dhoma. Kur'ani thotë për ta:
„E qysh përpara kanë kërkuar kundër politeistëve-dhe kur po
u vjen ajo që e kanë të njohur, nuk duan të besojnë në ta". (S II, 89)

Ibu Hawash, shkencëtar, e lëshoi ,Sirinë me qëllim që ta takojë Profetin e Islamit (a.s.) dhe mbërriu në Medinë, por gjatë jetës së tij Muhamedi ende nuk i kishte thirur njerëzit për misionin e vet.

Për kët shkak, ai, në çastin e vdekjes, u tha Hebrenjëve: „E lash jetën e pasur dhe të rehatshme në Siri, prej dashurisë që ta shoh Profetin Muhammed (a.s.) erdha këtu, bile edhe hurmat më mjaftonin.

Për fat të keq, nuk e realizova dëshirën. Por e dij se do të zgjohet në Mekë dhe do të paraqitet Këtu. Për ushqim do të jetë i kënaqur me thërmi dhe me hurma: do të jetë aq modest,sa që do të jenë pengesë në rrugën e drejtë, do të mënjanohen. Zijad ibn Umar, nga Hexhazi, erdhi duke hulumtuar besimin e të vërtetës të Ibrahimit. Në rrugën e vet, kaloi prej Mekës gjer në Siri dhe Masul, por sa më tepër kërkonte, më pak gjente. Më në fund një shkencëtar krishter i paska thënë se nuk ka mbetur asgjë prej besimit origjinal të Ibrahimit, por mu këto ditë në vendin e tij do të lulëzojë një profet, prej bisedave dhe mesazheve të të cilit do të mund të kuptojë religjionin burimor. Zijadi u nis për në shtëpi, por në rrugë e vranë. Duke e marrë si shembull për mirësi në predikimet që e lëshuan këtë botë duke kërkuar rrugën për te All ahu".
Babajra, shkencëtar krishter; e kishte parë Muhamedin (a.s.) në fëmijërinë e shkuar të tij. E kishte njohur sipas shenjave, për të cilat ka lexuar në Librin e vet.Ai i tha Abu Talibit, i cili e përcillte Muhammedin (a.s.): „Ai do të jetë Profet. Kujdesu për të dhe shpejtë çoje në vendin e vet". Tjetër shkencëtar krishter, Nistar, i cili gjithashtu e ka parë Muhammedin në rininë e tij të shkuar, e shpërndau lajmin se ai do të bëhet Profet, në mënyrë të qartë: „Ai është profeti i fundit i kësaj kohe". Në bazë të këtyre paralajmërimeve në Librat e shenjta, shumë njerëz e kanë pranuar besimin mysliman zanafillën e paraqitjes së Islamit, pa kurrëfar dhune.
Dispozicioni i njerëzve të Medinës ndaj Islamit

Kur Profeti e pranoi urdhërin e Zotit që t'i thërret njerëzit në Isiam, ai edhe në kohë të Haxhit, i cili për kah fonma ka ekzistuar edhe para Islamit, iu drejtua njerëzve dhe i njoftoi me Islamin. Në atë kohë mbajti një takim me disa njerëz të fisit Haznexh. „Prej cilit fis jeni?"-i pyeti. „Prej Hazrexhi".

„A jeni të gatshëm të ulemi dhe të bisedojmë"'? „Po, jemi të gatshëm".

„Unë po ju thërras të besoni në Zotin e Vetëm".

Pastaj Profeti ua eksponoi disa rrjeshta të fjalëve të ëmbla të Zotit, kurse ata aq shumë u impresionuan me Kur'anin, sa dë pa menduar i thanë njëri tjetrit: “Betohemi se kjo është ajo për të cilën na kanë folur Hebrenjtë ta përvetësojnë para nesh”. Pastaj, të gjithë u bënë muslimanë dhe kur u këthyen në Medinë, filluan propagandën islamike. Profeti e dërgoi ma ta Musa ibn Amirin që t’ua mësojë Kur-anin dhe të thërrasë edhe njerëz tjerë në Islam.
Mus’abi shumë grupe në Medinë i ktheunë Islam: në mesin e tyre edhe Asidët, kryeparët e fisit Eus, të cilët u bënë muslimanë dhe i thanë fisit të vet:”Muhammedi është ai, ardhjen e të cilit Hebrenjtë gjithmonë e paralajmëronin”. Fisi i tyre u bë musliman dhe kështu Islami u përhap në Medinë dhe u zgjërua. Grupe muslimanësh të Mekës gjithashtu u shpërngulën në Medinë dhe në fund edhe vetë Profeti shkoi dhe e themeloi Pushtetin Islamik.


Prirja e Salmanit (Salman) për Islamin

Salmani ishte Iranas me familje fshatare. Prindërit e tij kanë qenë zoroasterijanë, adhurues të zjarrit. Salmanin, i cili atëherë quhej Ruzbah shumë e donin. E mësonin në religjionin e vet dhe plotësisht e pengonin të kontaktojë me religjione tjeta.

Një ditë, me dëshirë të babës, Salmani u nis të mbikqyrë arat e tyre. Rrugës hasi në një kishë, në të cilën nj[ grup njerëzish të Zotit ishin të zënë me lutje. Ruzbahu u mendua thellë dhe mbeti me ta deri në ngrysje, duke medituar. Në fund kuptoi se mënyra (besimi) i tyre ishte superior prej mënyrës (besimit?) të babës së tij dhe të parëve të tij.
“Ku është selia e këtij religjioni”?- pyeti.
“Në Siri”- iu përgjigjën.
Babai u mërzit që djali iu vonua dhe dërgoi njerëz që ta kërkojnë. Kur u këthye në shtëpi, babai e pyeti se ku ishte. Ai i përshkruajti se ç’i ndodhi, kurse babai i tha se religjioni i të parëve të tyre ka qenë më i mirë.

„Sipas mendimit tim personal,- u përgjegj", „u binda se rruga e tyre është më e pastër".
Babai u shqetësua edhe më tepër e qortoi e pastaj e mbylli në shtëpi.

Razbah, fshehtas dërgoi dikend te krishterët dhe i njoftoi se, kur tregëtarët prej Sirisë të vijnë për punët e tyre, dhe u afrohet koha të kthehen, ta njoftojnë ate që të mund të largohet nga shtëpia dhe t’u bashkangjitet në rrugë për Siri.

Ashtu shkoi dhe në prezencën e një shkencëtari krishter të cilin e luti fa marrë si shërbëtor dhe fa mësojë si të marrë dituri dhe t’i shërbejë Zotit. Ai këtë e pranoi dhe kur vdiq, Ruzbahu shkoi te një tjetër shkencëtar krishter, sipas dëshirës së zotërisë. Prej këtij të fundit, i cili jetonte në krahinën Umrijah të Damaskut, ai kërkoi rekomandim prej shkencëtarit që vjen pas, por ai iu përgjegj:

„Nuk di asnjë tjetër, por në të ardhmen shumë të afërt, në tokat arabe do të paraqitet një Profet, i cili prej vendlindjes, do të shpërngulet në një vend të mbuluar me pallma të hurmës. Ky vend është ndërmjet dy zonave vullkanike. Ai do ta pranojë atë që i jepet në shenjë nderimi, por nuk do ta pranojë ushqimin e dhënë nga mëshira dhe si ndihmë. Ndër shenjat është gjurma dhe shenja e Profecisë në lëkurën e tij. Nëqoftëse mundesh të shkosh atje, atëherë duhet të shkosh".

Pas vdekjes së këtij shkencëtari, Razbahu i luti prirësit e karavaneve, të cilët shkonin me punë në Arabi, ta shpien deri në atë vend. Ata pranuan, por rrugës e shitën si skllav. Ndodhi që Ruzbahu e njohi vendin sipas një shenje, për të cilën i pat folur një shkencëtar i vjetër. Prandaj, ishte i kënaqur që ia fillonte punës në plantazhin e hurmave të zotërisë së vet, por gjithnjë priste paraqitjen e Muhammedit (a.s.j dhe e kërkonte, por pasi ishte në kushte të vështira, nuk kishte mundësi të ndërmerr kurrfar hetimi.

Në fund, erdhi gjer te takimi. Profeti me disa përcjellës, shkoi në një vend në afërsi të Medinës, e Ruzbahu kuptoi për këtë. I tha vehtes se tani, ishte rasti më i volitshëm që t'i kërkojë shenjat e këtij personi vet dhe ti krahasojë me ato që i pat dëgjuar prej shkencëtarëve. Këtu mori ca thërrmi ushqimi që kishte dhe i dha këtij personi të respektuar, duke i thënë:„Ky ushqim është për ata që kanë nevojë, e meqë përcjellësit tuaj janë të uritur, ju lutem pranoeni prej meje". Profeti ua dha ushqimin shoqëruesve, gjersa Ruzbahu me vëmendje e përcillte, por ai vet ushqimin as që e preku. Kjo gjë e gëzoi Ruzbahun pa masë, sepse njeriun me siguri e gjeti prej shenjave. Me qëllim ia ofroi Profetit thërmitë tjera të ushqimit që i pati me vehte dhe i tha:„Kjo është dhurata ime për Ju, ju lutem pranoeni". Profeti me kënaqësi e pranoi dhe hëngri prej saj.

Ruzbahu e shiqonte si i magjepsur. Pastaj iu soll rrotull - bekimi dhe paqa e Allahut qofshin mbi të dhe familjen e tij - për të parë shenjën në krahun e Profetit. Ai kuptoi se ç'po kërkonte dhe e zbuloi shpinën, me qëllim që ky ta sheh shenjën. Ai e pa shenjën dhe pranoi Islamin.
E ndërroi emrin në Salman, kurse mjetet për çlirimin e tij u mblodhën. U bë i afërt grupit të shoqëruesve të profetit dhe me mendjehollësinë dhe besimin e thellë dhe të gjërë u bë për një kohë të shkurtër, më i madhi prej nxënësve të profetit.

Të githë hulumtuesit e së vërtetës që vuanin prej thatësirës, në atë kohë të etjes së pafundshme, kërkonin burimin e ekzistencës dhe ujin e jetës. Pasi që shenjat për të cilat kishin dëgjuar ose lexuar, në Librat e shenjtë, ishin të pranishme te Profeti, ata ia dorëzuan zemrat e tyre oqeanit dhe i lanin shpirtërat e tyre në këtë burim të ujit të jetës dhe urtësisë. Grup pas grupi i dorëzonin zemrat besimit të pastër të Islamit dhe bëheshin ithtarë të Muhamedit(a.s.)

Kur'ani thotë:

„Njerëzit, grup pas grupi, ktheheshin kah Islami".

Por, paralelisht me këtë, hulumtues të vërtetës, ekzistonin grupe Hebrenjësh, krishterësh e tjerë, të cilët nuk e pranuan Islamin për shkak të hipokrizisë, ose pse pozita do t’u ishte e rrezikuar, ani që ishin të vetëdijshëm për autenticietin e këtij personi të shkëlqyeslzëm dhe hyjnor.
Ata dinin ku është burimi i shpëtimit, por me kokëfortësi mëshihnin në iluzionet e veta dhe nuk u shmangnin nga kokëfortësitë, por u bënë skllevër të mallkimit të përhershëm, duke humbur rastin ta arrijnë lumturinë.

,E kur atyre u erdhi prej Allahut libri, që është vërtetues i atij, që e kishin pranë, e që para se t’u vinte, e kërkonin ndihmën e tij kundër mosbesimtarëve, e mohuan atë (Muhamedin) që e njihnin, kur erdhi. Pra mallkimi i Allahut, qoftë kundër mosbesimtarëve"

Tani dy shembuj:
Safija, e bija e Haxhi ibn Aktabit, ka thënë:

„Kur Profeti (a.s.) shpërngulej për në Medinë, dhe erdhi në kalë me Qabe, babai im dhe daja im Abu Jaser, shkuan ta përshëndesin në agim të mëngjesit. Por pas perëndimit të diellit ata u këthyen, e unë iu afrova atyre nga kërshëria fëminore. Por, ata ishin shumë të lodhur, dhe përkundër shprehive të tyre, nuk e kishin vëmendjen ke unë. Babai im i tha dajës:
„A është ky ai""?
„Betohem me Zotin se është". „A e njohe"? “Po”.
„Betohem se do të jem armiku i tij deri sa të jem gjallë".
Do ta mbarojmë këtë mësim me shembullin e dytë të çoroditjes: Një ditë Profeti i tha Ka'b ibn Asadit:„A nuk të kujtohet rasti i Ibn Havasit, shkencëtar hebre që pat shkuar prej Sirisë në Medinë(shih më lartë)?"A thua ai rast nuk ndikoi në ty?
„Po më kujtohet"- iu përgjegj Ka'bi dhe, po mos të ishte i rëndë për mua qortimi i Hebrenjëve, kur të kishin thënë:
„Ka'bi frigohet mos e vrasim-unë kisha besuar në ty. Por, tani jam në besimin Hebrejit dhe jam i sigurtë prej qortimeve të tyre. Prandaj, do të mbetem në këtë religjion gjer në vdekje".

Kur'ani flet për dënimet që sjell kjo farë kokëfortësie. e cila është burim i shkatërrimit të jetës dhe kënaqësisë, dhe për këta njerëz flet kështu:

„E shëmtuar është ajo për të cilën ata shitën vetëvehten. Atë që shpalli Allahu mos ta besojnë nga zilia, për shkak se Ai nga mirësia e Tij fi shpallë atij që dëshiron nga robërit e vet. Andaj merituan zemrim (gazep mbi gazep). Mosbesimtarët ky dënim i poshtërson." (S II, 90)