Disa shkencëtarë të shkencave bashkëkohore shoqërore e emërtuan këtë shekull, si shekull të kthimit të njeriut kah religjioni. Ata mendojnë se religjioni është një përmbledhje ligjesh, të cilat janë në përputhje të plotë me thelbin e njeriut dhe se në mënyrë të përkryer mund ta orientojnë njeriun e sotëm nga lumturia dhe mirëqenia. Në të vërtetë, njeriu bashkëkohorë i cili ka ekspriencë prej mësimeve të nduarnduarta, e ka kuptuar definitivisht se vetëm religjionet hyjnore, në veçanti religjioni islam, paraqesin prehje të vërtetë dhe ndihmë të sigurtë. Asnjëra nga shkencat ekonomike, politike dhe shoqërore nuk pati sukses të ngopë shpirtin bredhës dhe të uritur të njeriut, e ti plotësojë dëshirat e tij. Njeriu i civilizuar, bashkëkohor, pandërprerë është në kërkim të Zotit që ta shpëtojë nga dëshprimi, t’ia këthejë shpresën dhe ta lidh këtë jetë me jetën pas vdekjes. Njeriu vazhdimisht kërkon Zotin i cili i jep kuptim jetës së tij dhe e bën atë shumë më të vlefshmë. Kjo çështje është e përpunuar në religjion, kurse në mënyrë të vërtetë në islam. Njeriu islamik është njeri me qëllim, ai nuk e konsideron Universumin si të parëndësishëm dhe të kotë, ai dhe veten e konsideron si përgjegjës para tërë Universumit dhe për ndryshimet të cilat ndodhin aty. Shembujt të cilët islami ia paraqet dhe ia prazanton njërëzimit, i trasojnë kahjet e të gjitha aspekteve të domosdoshme për një jetë të vlefshme dhe sublime.

Në botën e sotme të shfrenuar, në të cilën njerëzit kërkojnë mbështetje të sigurtë, detyrë dhe obligim i besimtarëve të vërtetë është prezentimi i islamit të vërtetë edhe atë, në mënyrë që të jetë në harmoni të plotë me rrethanat e kohës dhe të rrethit. Islami është fe e përsosur, që është e paraparë për të gjitha kohërat dhe për të gjitha vendet. Kjo është njëra nga veçoritë e Islamit, bile bile, ndoshta është njëra nga karakteristikat kryesore të cilat e dallojnë nga fetë tjera. Islami nuk i përket dhe nuk korrespondon vetëm me rrjedha specifike historike, etnike dhe politike por, paraqet fe, që tejkalon dhe mbijeton kohërat. Me urdhërin e All-llahut, kjo fe është për të gjithë njerëzit, ndërsa Profeti është i bekuar nga All-llahu për të gjithë njerëzit.

Islami është një thesar i pafund të cilin njerëzit do ta shfrytëzojnë sipas talentit dhe mundësive të veta. E potencuam se është detyrë e çdo besimtari që islamin ta paraqesë ashtu siç është ai, e ky libër është i shkruar dhe i përkthyer pikërisht në atë drejtim nga një grup shkrimtarësh dhe profesorësh të nderuar e të çmuar të Institutit “Dar –Rah –E Haq”. Përkthimin nga gjuha anglishte e bëri motra e nderuar Mirjana Abdoli, njëra nga muslimanet e ish Jugoslavisë. Ajo, me njohjen e saj të shqëlqyeshme të çështjeve islame por edhe të gjuhës kroato-serbe, bëri që ky libër, të përkthehet në mënyrë briljante. Botuesi i nderuar i këtij libri është “World Federation Islamic Centre”, i cili në këtë sferë, botoi libra disa herë gjer tani.

Shpresojmë se botimi i këtij libri, do të hap një shteg të ri, për hulumtimin dhe mësimin e islamit, për ata të cilët janë të etshëm për dituri.






LEKSIONI I PARË
Pse Religjioni?

Ekzistojnë njerëz të cilët mendojnë se nuk kanë OBLIGIM Që të hulumtojnë krijimin e religjionit. Ata mendojnë: „Ç'është e nevojshme të provokohemi për të menduar rreth religjionit?"

Ne dëshirojmë ta tregojmë plasaritjen në mendimet e atilla, prëmes shpjegimeve që pasojnë, dhe ne do ta paraqesim domosdoshmërinë, e hulumtimit të religjionit në dy mënyra.

Prandaj, të shqyrtojmë të dya këto pikëpamje.

1. Obligimi i falënderimit:

Është fat i ynë që mund të shfrytëzojmë të gjitha përkryeshmëritë e jetës në këtë botë: sistemin tonë tretës, aparatin e frymëmarrjes, zemrën dhe organet tjera të trupit. Çdonjëri nga ata është në mënyrën e vet, më i madh se kufiri i diturisë tonë. Ngjashëm me dritën e diellit, ekzistimin e planeteve, xeheroreve dhe burimeve të fshehura thellë në zemrën e tokës, të gjitha këto janë përparësi të mëdha të cilat, me diturinë dhe forcën që i janë dhënë, njeriu mund ti shfrytëzojë.

Sidoqoftë, më të mëdha se të gjitha këto, janë shpirti dhe mendja e njeriut, të cilat mund ta bëjnë malin copë e grimë kurse nga uji dhe hekuri të krijojnë fuqinë më të madhe dhe gjërat më të bukura!

Kjo pyetje tani imponohet vetvetiu: Vallë, a nuk do të duhej ta angazhojmë vehten për të hulumtuar, që, nëse ekziston bëmirësi, ta zbulojmë atë për ta plotësuar detyrën tonë, duke ia ofruar falënderimin tonë?

Të supozojmë se një njeri dashamir dhe i mëshirshëm, adopton një foshnjë që ka humbur prindërit e vetë dhe ia siguron të gjitha mjetet e nevojshme për jetë dhe zhvillim normal. Ai e siguron zhvillimin e fëmijës, e kur ky arrin moshën për shkollim, ia siguron arsimtarët më të mirë dhe librat. Njëkohësisht, ai çdo mundësi ia bën të realizueshme dhe kështu kontribuon për mirëqenien e tij në çdo mënyrë. Vallë, a nuk është obligim i fëmijës, të provojë të gjejë, pikësëpari, kush është ai njeri, dhe pastaj, për shkak të shpirtgjërërisë së tij të madhe, tërë shpirtin e vetë ta vërshojë me falënderim për bëmirësin?

E njejtë është puna edhe në fushën e ekzistimit, dhe ne jemi të obliguar të hulumtojmë, gjersa të zbulojmë Bëmirësin dhe Vetë Krijuesin e pastaj ta kthejmë falënderimin tonë.
Të përpiqemi të zbulojmë religjionin e vërtetë, është poashtu, urdhër i urtisë dhe mençurisë. Ai i cili akoma nuk e ka gjetur mënyrën e vërtetë dhe bredh rrethepërqak pa udhërrëfyes, nuk guxon të ndalet-gjersa të gjejë rrugën e të vërtetës dhe besimin e vërtetë, e gjersa të kënaqet me dëshmitë e ndriçuara dhe me faktet e qarta. E kur të arrijë gjer te burimi i jetës shpirtërore dhe religjionit të vërtetë, zemra e tij do të mbushet me qetësi dhe gëzim dhe ai, vetvetiu do të fillojë të shprehë falënderimin Vetë Krijuesit.

2. Pengimi i rrezikut dhe lëndimit të mundur.

Nëqoftëse fëmija Ju tregon se në dhomën ku gjendeni Ju, ka parë gjarpër helmues, Ju do të ngriteni në këmbë dhe do të kontrolloni çdo kënd, derisa ta gjeni ose derisa të konstatoni me saktësi se ajo më nuk është në dhomë.
Poashtu, nëse , duke udhëtuar natën nëpër vise të rrezikshme, dëgjoni se hajdutët Ju presin që t’ju sulmojnë nga prita, Ju pa dyshim, do të pritni të heqet rreziku dhe nuk do të bëni asnjë hap para gjer atëherë.

Në të dy rastet, është e qartë, jemi të detyruar me arësye, të hulumtojmë rrezikun e parafytyruar. Mund të ndodhë që disa nga gjërat e dëmshme dalin pa kurrfarë ndikimi, dhe njerëz të tjerë, ndoshta nuk do ti kushtonin kurrfarë kujdesi, por nëse lëndim i bart në vehte çmimin e jetës së njeriut e nëse jeta e tij është rrezikuar, nuk mund e të mos i kushtojmë kujdes.

3. Dëmi më i rrezikshëm

Në historinë e shoqërisë njerëzore, kemi mësuar nga njerëz, të cilët kanë qenë të njohur me virtytet e tyre, me të vërtetën që kanë folur dhe me sjelljet e tyre të ndershme. Ata janë prezentuar si të Dërguarit e Zotit dhe kanë thirrë njerëzit të kenë besim në Zotin e të sillen në mënyrë të caktuar. Si rezultat i përpjekjeve dhe vuajtjeve të këtyre njerëzve të veçantë, shumë njerëz ua kanë dhënë besimin. Kështu, lindja e Krishtit u bë fillimi i kalendarit krishter ndërsa shpërngulja e Muhammedit a.s. - nismë e kalendarit musliman.

Tani ne mund të shohim se ata profetë i tërhoqen njerëzit dhe i bënë besimtarë, e njëkohësisht i nxitën që të frikësohen nga dënimi për veprat e këqia, duke i bindur se do të gjykohen në Gjyqin e Madh të Drejtësisë, para Gjykatësit të Madh e të Urtë. Ata dridheshin nga vështirësitë dhe rreziqet e Ngjalljes së Sërishme dhe nga ashpërsia e dënimit, e i bënë njerëzit të frikësohen nga ato dukuri. Shtrohet pyetja, a ndikojnë paralajmërimet që të vërejmë mundësinë e dëmit dhe të rrezikut në mënyrë të njëjtë sikur e bëri atë paralajmërimi i fëmijës së vogël?

A është në rregull të mos i marrim parasysh fjalët dhe veprat e njerëzve vërtetë të devotshëm në këtë botë, duke e ditur se janë ata që me besimin dhe besnikërinë e tyre e ruajtën shpirtin, duke mos e kursyer vehten nga asnjë flijim?
Fjalët e profetëve, nëse nuk e bindin njeriun, së paku e provokojnë që të mendojë: ndoshta është e vërtetë ajo që ata, e flasin. Atëherë, ç’është në të vërtetë detyra dhe obligimi ynë, nëqoftëse është e vërtetë se profetët e flasin të vërtetën? Çfarë përgjegje do t'i japim Gjyqit të Zotit?

Me këtë rast, mendja arsyeton pengimin e nmundësisë" së dëmit e feja na obligon që ta përcjellim atë.
Aq më shumë, këta profetë e thërrasin njeriun që të bëjë një jetë të shëndoshë dhe të civilizuar, e poashtu, flasin dhe tregojnë se pas vdekjes, njeriun që e ka plotësuar obligimin e vetë, e pret një botë e gjërë dhe e re, e përmbushur me mirëqenie. Ata poashtu lajmërojnë se në atë vend, jeta është e mbështjellur me qetësi dhe siguri shpirtërore, aty nuk ka sëmurje, vuajtje, kthesa e ndryshime, hidhërim dhe frikë. A na lejon mendja dhe urtësia mos ti marrim parasysh këto porosi të rëndësishme?

A guxon të mos i japim rëndësi frikës dhe vërejtjeve e kërcënimeve të Pejgamberëve të cilët thonë se mëkatet dhe gabimet tona kanë dënimin e vetë, e të mos e përcjellim fenë (religjionin) dhe të mos ia kushtojmë kujdesin dhe mendjen tonë?




LEKSIONI I DYTË
Eksperimenti jashtë kontrollit të shqisave

Sa herë që shohim ndonjë godinë të mrekullueshme, me shkëlqim dhe kreativitet të madh, lehtë mund të konstatojmë se arqitekti i sajë, mjeshtri kryesor dhe muratori, secili në vehte, janë mjeshtër të zejes së vetë, njëkohësisht duke zbuluar dhe konstatuar diturinë e ndërtuesit që ka bërë një godinë aq mirë harmonizuar dhe të qëlluar. Poashtu, kur shohim një automobil, aeroplan, kompjuter ose ndonjë vepër tjetër të ndërtuar mirë, ne pa dyshim i biem në gjurmë zbuluesit të ditur dhe të informuar, hulumtuesit ose krijuesit ideor, duke qenë të vetëdijshëm për shkathtësinë dhe diturinë e tij. Ne asnjërin nga këto raste, nuk është e nevojshme të shohim me sytë tonë konstruktuesin e godinës a të objektit tjetër që të vërtetojmë egzistimin e tyre. Duke i soditur këto gjëra, me asnjerën nga shqisat tona nuk e vërejmë diturinë dhe shkathtësinë e tij.

Por, megjithatë, ne besojmë në diturinë dhe aftësinë e tij. Pse? Për shkak se harmonia të cilën e kemi parë në punën e dorës, na detyron të njohim e të pranojmë diturinë e konstruktuesve. Prei aty konstatojmë se kurrsesi nuk është e domosdoshme që ajo në të cilën dëshirojmë të besojmë, duhet të shihet a të preket. Sa e sa gjëra egzistojnë e që janë jashtë arritjes së shqisave tona të jashtme, e për egzistimin e të cilave, jemi bërë të vetëdijshëm duke mbajtur llogari dhe duke i kushtuar shumë vëmendje, se nuk mund të ketë pasojë pa shkak, asgjë të harmonizuar pa Krijuesin e Urtë plotë dituri.

Mbi këtë bazë, gjërat në këtë botë mund të ndahen në dy kategori:

1. Gjërat të cilat perceptohen me një ose më shumë nga pesë shqisat tona. Kështu, gjërat që shihen i shohim me sy, zërat i ndëgjojmë me veshë, i hetojmë dhe i nuhasim erërat e mira e të keqia, shijen e hidhur e të ëmbël, të ftohtit dhe të nxehtit, përmes hundës, gjuhës dhe lëkurës tonë.
2. Gjërat të cilat nuk mund ti përceptojmë me asnjërën nga shqisat tona por, për egzistencën e të cilave mund të konstatojmë duke i analizuar pasojat e tyre.
>

Ato fakte nuk janë të njëllojshme, disa janë materiale e disa jomateriale (psh. ato janë pa përkufizime dhe karakteristika materiale).

Këtu do t’ua përkujtojmë disa nga ato.

Elektriciteti. Ne nuk mundemi asnjëherë, vetëm duke shikuar dy tela nga të cilat njëra është e elektrifikuar, të konstatojmë, nëpër cilën nga ato kalon rryma. Ne mund të zbulojmë prezencën e rrymës sipas pasojave të cilat i shkakton elektriciteti (psh. poçi i ndezur). Domethënë, elektriciteti egziston, anipse sytë tonë atë nuk e shohin në mënyrë të drejtpërdrejtë.

Gravitacioni. Nëse librin të cilin tani e keni në dorë e lëshoni, ai do të bie në tokë, që do të thotë se toka do ta tërheq nga vehtja. Ajo forcë është diçka të cilën nuk e shohim drejtëpërsëdrejti me sytë tonë dhe nuk e hetojmë me asnjë shqisë tjetër. Përsëri, gravitacioni është njëra nga ato gjëra të cilat nuk shihen por për prezencën e të cilës jemi të sigurtë duke e shikuar rënjen e trupave, e që është rezultat i sajë.

Magnetizmi. E vëjmë magnetin në afërsi të një cope hekuri. Nga jashtë nuk ka asgjë pos asaj që ne mund ta shohim me sytë tonë, por kur copa e hekurit tërhiqet nga magneti, ne kuptojmë se në hapësirën rreth magnetit ekziston fenomeni i magnetizmit.

Radiacioni i padukshëm. Nëse drita e bardhë e diellit kalon nëpër prizmë, nga ana tjetër e kristalit shohim gjashtë ngjyrëra (spektër), të kuqen, ngjyrë portokalli, të verdhën, të gjelbërtën, të kaltërtën dhe ngjyrë vjollce. Nga ana tjetër e të kuqes dhe mbi ngjyrën e vjollcës nuk mund të shihen ngjyrërat tjera. Shkencëtarët kanë zbuluar se në atë vend ku syri nuk sheh më dritë, egzistojnë ngjyrëra të cilat posedojnë nxehtësi dhe veçori kimike. Ato “drita” quhen infra të kuqe dhe infra violete. Në vitin 1800, fizicienti dhe astronomi Hershell, koncipoi idenë për hulumtim- a egziston radiacioni edhe jashtë asaj që mund ta shohë syri? Ai gradualisht ndryshonte pozitën e termometrit të vendosur në ekran, mbi të cilin e kishte proektuar spektrin gjashtëngjyrësh dhe e drejtonte nga ngjyra të ndryshme duke e matur efektin e nxehtësisë të së cilës nga ato. Kur qëndronte mbi ngjyrën e kuqe, ai zbuloi se termometri tregon nxehtësi më të madhe. Atëherë ai konstatoi ekzistencën e radiacionit të padukshëm - të quajtur radiacioni infra i kuq - i cili prodhon më shumë nxehtesi nga drita që duket. Po e njejta nxehtësi që është rezultat i radiacionit, i bindi njerëzit në ekzistencën e rezatimit infra të kuq. Në të njejtën kohë, një shkencëtarë tjetër, Ualtston, vendosi një sasi të një përzierjes kimike të kloridit të argjendit, nga ana e spektrit me ngjyrë vjollce dhe, në kundershti me atë që priti, zbuloi se në vendin ku drita nuk depërton deri te syri, ekziston faktori, i cili bëri që kloridi i argjendit të nxihet. Shumë më vonë, shkencëtarët zbuluan se ndryshimi i ngjyrës së lëkurës nën ndikimin e dritës së diellit, varet nga ndikimi kimik i radiacionit. Kështu u qartësua se përfundi ngjyrës së vjollcës, ekziston radiacioni tjetër i cili është i padukshëm dhe u emërtua - ultra violete.

Tingujt e padukshëm. Ekzistojnë shumë tinguj të cilët ne nuk i dëgjojmë. Ato quhen zëra (tinguj) supersonik, e ekzistimin e tyre e zbulojmë duke i studjuar pasojat e tyre. Përdoren në mjekësi dhe teknologji.

Inteligjenca. Ne të gjithë jemi të vetëdijshëm për vehten, që do të thotë se e shohim që ekzistojmë, e poashtu mund të sjellim konstatime në mënyrë progresive në lidhje me gjërat që ndodhin jashtë nesh, të cilat i shpjegojmë me këtë mënyrë të pohimit: „E zgjidha problemin më të vështirë matematikor" „Analizova shumë teori të ndryshme gjersa erdha në konstatim se kjo është e vërteta" Poashtu, njeriu është i vetëdijshëm për diturinë e vetë, që do të thotë se ai di që din. Inteligjenca nuk është diç që shihet ose dëgjohet në atë kuptimin e thjeshtë, që njeriu mund ta sheh me sytë e tij dhe ta dëgjojë me veshët e tij, por, në të vërtetë, anipse nuk është e prekshme, çdokush e gjen në vehte bashk me aftësinë e të pamurit dhe të të dëgjuarit e aftësive të tjera të jashtme. Njerëzit tjerë nuk mund të kuptojnë për inteligjencën time përmes pesë shqisave por mund të sjellin konstatim për ekzistencën e saj përmes pesë shqisave dhe përmes pasojave të cilat i prodhon. Psh, kur shkencëtari e shpjegon një problem, bëhet e qartë se ai e njeh mirë atë problem, e poashtu, nëse e pyesim shkencëtarin se a i ka të qarta problemet matematikore, ose jo, dhe nëse ai thotë se është i njohur me ato, ne kuptojmë se ai është i vetëdijshëm për diturinë e vetë, që do të thotë se e di që i kupton problemet matematikore.

Krijimet e trurit. Njerëzit mund të krijojnë në trurin e tyre të gjitha format që i dëshirojnë, që do të thotë, kullën e Ajfelit, ndërtimi i të cilës në botën e jashtme zgjati me vite, u harxhuan shumë materiale ndërtimore dhe substanca, punuan me mijëra punëtorë. E tërë kjo mund të ndërtohet në imagjinatë brenda një çasti. Me mijëra ndërtesa të këtilla mund të ndërtohen, e poashtu mund të paramendohen gjëra të cilat në botën e jashtme nuk ekzistojnë fare, kështuqë mund të imagjinohet ndonjë përbindësh me shumë koka dhe shumë duar. Nënkuptohet se njerëzit tjerë nuk mund të informohen për së afërmi për kreacionet e mendjes tonë, sepse ato nuk shihen dhe s'dëgjohen, por ata mund të zbulojnë ekzistimin e tyre në bazë të pasojave të tyre dhe në bazë të fjalëve tona.

Dashuria, Urrejtja, Vendosmëria. Çdokush, në një mënyrë, ndjen dashuri për disa gjëra, kurse në një mënyrë tjetër ka averzion për disa gjëra të tjera. Poashtu, gjatë jetës së vet, njeriu ka nevojë për të vendosur. Çdo detyrë të cilën dëshiron ta kryej, ai vendos ta kryej, ndërsa çdo detyrë të cilën nuk e dëshiron ta kryej ai e lë anësh dhe vendos që të mos e kryej. Askush nuk mund ti kuptojë plotësisht vendimet e tjetrit, as të sheh atë që tjetri e sheh ose nuk e sheh, pos nga pasojat dhe reagimet, sepse dashuria, urrejtja dhe vendosmëria janë të padukshme, të pazëshme dhe të paprekshme, kështuqë, nuk mund të vërehen e të hetohen përmes shqisave të jashtme.

Jeta. Një zog i bukur, duke ecur kah uji, bie në një pishinë dhe para se të arrijmë ta shpëtojmë, mbytet. Në organizimin e jetës së kësaj shpeze, në këtë çast të posaçëm, ka ndodhur një ndryshim. Çfarë është dallimi mes gjendjes së tashme të sajë dhe para një çasti, kur akoma ishte e gjallë, kur lëvizte, hante dhe luante? Nga nevoja duhet të themi se egziston diçka në zogun e gjallë e që në zogun e ngordhur nuk egziston - vëtë jeta. Jeta nuk është objekt për shqisat, ne vetëm i vërejmë pasojat e saj, si psh. lëvizja, të ushqyerit, etj, e sipas këtyre pasojave e zbulojmë ekzistencën e saj.

Faktet e vërtetuara shkencërisht që u përmendën më lartë, e bëjnë plotësisht të qartë se përveç krijesave të cilat i vërejmë me shqisat tona, ekzistojnë dukuri të cilat nuk i përceptojmë në mënyrë direkte por për të cilat dijmë vetëm përmes pasojave të cilat i prodhojnë.

Kështu arrijmë deri te konstatimi se nuk është në rregull të hjedhim poshtë atë që nuk e shohim, vetëm për shkak se është e padukshme, sepse të qenët i padukshëm ndryshon tërësisht nga mosegzistenca, ndërsa rrugët e zbulimit të gjërave nuk përkufizohen vetëm me sytë a me shqisat tjera të jashtme. Mendja mund të zbulojë gjërat përmes pasojave të cilat ato gjëra i shkaktojnë, sikundër ishte rasti me faktet shkencore të cilat u zbuluan përmes rezultateve të tyre, e që nuk u mohuan e as u vunë në dyshim nga ana e personave kompetentë.

Nuk dëshirojmë të themi se Zoti është i ngjashëm me këto fakte sepse, Zoti është e vërtetë shumë më e madhe se ato, e Vërtetë, me të cilën asgjë nuk është e barabartë dhe që është e pakrahasueshme, por dëshirojmë të potencojmë se në të njëjtën mënyrë me të cilën i zbulojmë gjërat përmes pasojave të tyre, mund të zbulojmë ekzistencën e Zotit nëpërmjet shenjave të Tij.

Kështu, ata të cilët shohin vetëm me sytë e tyre fizik dhe e mohojnë egzistencën e Zotit sepse nuk mund ta shohin me sy të atillë, janë të verbër kur janë në pyetje sytë e urtisë dhe të të menduarit të tyre, sepse ne e dijmë, të udhëhequr nga urtia, se përmes të udhëhequrit të saktë me të krijuarën - që është një nga shenjat e Zotit - Egzistenca e Tij mund të zbulohet.
Atyre njerëzve, ne ju themi, bashkë me poetin:



Sepse në çdo krijesë egziston shenjë e Zotit.

Pikëpamje shumë më precize dhe aspekt shumë më i rëndësishëm është perceptimi i pasojave të Fuqisë të Zotit-që do të thotë të botës dhe të krijesave në ate - bashkë me atë që na shpien drejtë Egzistimit të Atij, e që poashtu e vërtetojnë se e tërë bota me krijesat e veta është shenjë e Tij, e shenja e Tij, nuk është e përkufizuar në vërtetim ose vend të caktuar, dhe meqë të gjitha dukuritë janë shenja të Tijat, Ai Vetë, është e vërtetë dhe realitet me të cilin nuk mund të jetë i barabartë dhe të krahasohet asnjë krijesë tjetër. Thënë më mirë, Ai është Thelb që posedon çdo perfeksion dhe është i privuar nga çdo imperfeksion.

Prandaj, ne kuptojmë dy gjëra, duke i studiuar shenjat e Zotit:

1. Egzistencën e Krijuesit të Universit, në të cilin të gjitha gjërat janë shenjë e Tij.
2. Për arësye se shenjat e Tij nuk kanë përkufizim dhe nuk janë të posaçme për një kohë a vend, Ai është Thelb, i pakufishëm dhe me të gjitha perfeksionet, anipse nuk mund ta shohim realitetin e Tij.

Mohamad ibn Abdulah Horasani, shërbyes i Imamit të tetë a.s. ka thënë: Një grup njerëzish rrinte te Imam Rida, kur hyri njëri nga ata që e mohojnë Zotin. Imami Rida i tha: "Nëqoftëse, ashtu si thua ti, nuk ka Zot, nuk ka Profet, Gjykim dhe Liber (i cili është këtu me siguri) a do të shkojnë në dëm tonin lutjet tona, agjërimi, zeqati dhe besimi ynë?"

Njeriu nuk u përgjegj (që do të thotë se përgjegja e tij ishte ,jo"). Imami vazhdoi: 'Por, nëse egziston Zoti, ashtu sikur themi ne, egziston religjioni, egzistojnë Dita e Kthimit dhe Ringjallja (e ato me siguri egzistojnë), a je ti i dënuar me fatkeqësi dhe shkatërrim? (Është e qartë se sipas parimeve të mendjes së shëndoshë, qoftë edhe nga mundësia e thjeshtë që pas kësaj bote të egzistojë një botë tjetër, çdokush duhet të sillet sipas kërkesave të fesë për ti ikur fatkeqësisë dhe shkatërrimit)".

Njeriu pyeti „.Si duket dhe ku gjendet Zoti në të cilin besoni"? Imami tha: „Pyetja yte është e gabuar. Zoti nuk është i atillë që të mund të rri në shtëpi. Ai e ka krijuar Gjithesinë. Ai nuk është i atillë që të mund të posedojë kualitete të caktuara. Ai i ka krijuar kualitetet. Prandaj, Ai nuk mund të kuptohet në atë mënyrë. Zoti nuk është i dukshëm përmes shqisave për askend dhe nuk mund të krahasohet".

Njeriu tha: „Nëse Ai nuk është i perceptueshëm përmes shqisave, atëherë Ai është asgjë".
Imami u përgjegj: „I mjeri ti (sa është e vogël mundësia yte për të menduar). Për shkak se shqisat e tua nuk janë në gjendje Ta vërejnë, ti e mohon egzistimin e Atij. Por, ne jemi të sigurtë, pikërisht për arësye se nuk mund ta shohim, se vetëm Ai është Zoti ynë dhe askush tjetër".

Njeriu tha: „Më thoni, kur u krijua Zoti"?
Imami tha: „Ti mua më thuaj kur nuk paska pasur Zot, që të tregoj unë se kur është krijuar Ai"(që do të thotë se Zoti ka egzistuar para kohës dhe Ai e ka krijuar kohën).
Ai tha:„Cila është dëshmia për egzistimin e Zotit?"

Imami Rida u përgjegj:„Kur e shikoj trupin tim, unë e kuptoj se asgjë nuk mund ti shtoj gjatësisë së tij e as mund të shkurtoj diç. Poashtu, unë nuk mund të zgjedh që të bëhem i lumtur ose fatkeq (unë psh, ndoshta mund të përpiqem me të gjitha forcat që të shërohem nga ndonjë sëmundje por nuk mund të kem sukses). Në bazë të kësaj dëshmie, e poashtu edhe në bazë të vështrimit të strukturës së diellit dhe të yjeve si edhe të rregullimit të tërë botës, e kuptoj se trupi im dhe kjo botë e krijesave të gjalla, kanë Krijues dhe Zot (I Cili mendon dhe është i Aftë)."




LEKSIONI I TRETË
Formimi i Universit

Në Universin tonë, duke filluar nga atomi më i vogël e deri te trupi më i madh qelizor, në çdo gjë që e shohim, jemi të vetëdijshëm për rregullimin ideal dhe strukturën precize, në një masë aq të madhe sa që edhe shkencëtarët e mëdhenjë kanë qenë të provokuar gjer në habitje. Sesill Bojs Haman, profesor i biologjisë në kolexhin Osburn, thotë se, sa herë që e vën një pikë ujë nën mikroskop ose i shikon yjet më të largëta përmes teleskopit përmbushet me habi të madhe.

Ka aq shumë organizim në natyrë, sa që është e mundur përmes ligjeve të pandryshueshme, të shpjegohet drejtimi nga do të zhvillohet cilado qoftë dukuri, para se të paraqitet.
Për këtë arresye (që do të thotë, se modelet dhe ligjet të cilat egzistojnë në natyrë, janë të caktuara dhe të pandryshueshme) shkencëtarët përpiqen ti zbulojnë ato ligje. Sepse, pa përpjekjen e tyre, a nuk do të ishte i pafrytshëm çdo angazhim dhe përpjekje? Toka në të cilën jetojmë, duke e marrë parasysh madhësinë e saj, largësinë nga Dielli, shpejtësinë e lëvizjes orbitale, etj, është ashtu e rregulluar dhe e organizuar që të mund të veprojë si themel për jetën sepse, nëse në kushtet e egzistimit të sajë ndodhë edhe ndryshimi qoftë më i vogël, do të paraqiten humbje me përmasa shumë të mëdha.

Atmosfera, pjesët përbërëse të së cilës janë kryesisht gazërat të nevojshëm për jetë, është mjaft e dendur që të mundet si mburojë, të mbrojë tokën nga sulmet vdekjepruese të përditshme të më se dyqind milione meteorëve, të cilët i afrohen tokës me shpejtësi prej pesëdhjetë km në sekondë.

Përgjegjësia për mbajtjen e temperaturës në sipërfaqen e tokës në kufinjtë e nevojshëm për jetë, poashtu, i takon atmosferës, dhe po të mos egzistonte ajo, toka si shkretëtirë pa ujë, do të ishte e paaftë të krijojë jetë. Por, për ç'arresye nuk i shpjegojmë në mënyrë të drejtëpërdrejtë këto gjëra?

Më të afërt se çdo gjë jemi ne vetë. Fshehtësitë e egzistencës së njeriut janë të panumërta, saqë shkencëtarët pas shumë vite hulumtimi, akoma nuk janë në gjendje të përfshijë të gjitha çuditë e tij.

Pas shumë vitesh studimi dhe hulumtimi, dr. Aleksis Karel e ka shkruar veprën ,L'homme, cet inconnue" (Njeriu, ai i Panjohuri). Ai ja pranuar se biologjia dhe shkencat tjera, edhe më tutje nuk janë në gjendje të zbulojnë faktet lidhur me funksionimin e trupit të njeriut, sikundër edhe shumë fshehtësi të tjera të cilat mbeten për tu zbuluar në të ardhmen.

Të analizojnë tani disa nga çuditë e egzistencës tonë. Qelizat trupore:
Trupi i njeriut është si ndërtesë. Është i krijuar nga një mori materie ndërtimore që quhen qeliza, nga të cilat çdonjera në vehte paraqet tërësi të gjallë.

Prandaj çdo qelizë është e gjallë, e ushqimi i sajë, absorbimi, eliminimi dhe reprodukimi, janë sikur në organizmat tjerë dhe zhvillohen e veprojnë me përpikshmëri. Në ndërtimin e qelizave janë të shfrytëzuara edhe një sërë metalesh, si psh hekuri, bakri, kalciumi, si edhe elementet tjera, si psh. oksigjeni, hidrogjeni, nitrogjeni dhe sumpori.

Numri i këtyre qelizave në trupin e njeriut është 10, e që është barabartë me dhjetë mijë, milionë, bilionë. Çdonjëra nga këto qeliza të gjalla, jeton në bashkëpunim ideal me fqiun e vetë, e të gjitha ato bashkë i shërbejnë një qëllimi. Janë shumë të ndijshme, koeficientin e tolerancës e kanë të vogël, ushqimi duhet të jetë i zgjedhur për ato. Gjaku përmes zemrës, e plotëson këtë detyrë shumë mirë.
Ndërtimi i zemrës është i mirë dhe me formë e dimenzione ideale, kështu që mund të shpërndajë gjakun përmes sistemit të enëve të gjakut dhe kapilareve. Gjaku, pasi të shpërndajë ushqimin nëpër qeliza, absorbon materjet helmuese të cilat janë grumbulluar aty dhe i këthen në zemër, me ngjyrë të ndryshuar. Zemra ua distribuon mushkërinjëve, pas të cilave përsëri këthehet në tërë trupin, me ngjyrë të kuqe dhe me më shumë freski.
Gjersa kalon nëpër veshkë, pjesa tjetër e materjeve helmuese eliminohet kështu që mënjanohen të gjitha pengesat për funksionimin e përgjithshëm të trupit.

A nuk shohim ne, në kombinimin preciz të metaleve dhe të elementeve nga të cilat është e krijuar qeliza, si edhe në ndërtimin e mrekullueshëm të zemrës dhe në mënyrën e punës së saj që tërheq vëmendjen e mendimtarëve dhe shkencëtarëve të sotëm, planin ideal dhe superior të formimit?

Edhe nëse në trupin e njeriut shohim një tërësi misterioze, e njëkohësisht edhe formë, a mund të thuhet se po e teprojmë? Pa dyshim, jo.
Njëkohësisht, ne duhet të pranojmë se bota e gjallë është e bazuar mbi një strukturë dhe organizim ideal, dhe pa dyshim, çdo rregullim dhe formësim, është vepër dhe përmbushje e Krijuesit të Urtë dhe të Fuqishëm.

Kjo lëndë do të shprehet më detajisht në kaptinat e ardhme.




LEKSIONI I KATËRT
Krijuesi i Universit

Kompjuteri

Sot, shumica e njërëzve arrin ta kryej punën e vetë me ndihmën e makinave.
Njëra nga ato makina e cila më shumë se të tjerat na habit, është kompjuteri, për mundësitë e nduartnduarta të të cilit kanë dëghuar tanimë të gjithë. P.sh., një lloj kompjuteri, është në gjendje që në afat prej disa minutash t’ia jep mjekut dosjet të cilat janë të inkorporuara në memorjen e tij, e poashtu është në gjendje të diagnostifikojë sëmundjen. Ai i analizon detajet e çdo gjendjeje të evidentuar brënda vitit, ose edhe para dhjetë vjetësh dhe preferon mënyrën e shërimit dhe terapinë për sëmundjen. Kompjuteri, sipas nevojës, mund ta preferojë edhe barin adekuat për barnatoren e spitalit dhe ta informojë motrën medicinale, kështu që ajo të mund t’ia jep ilaçin pacientit. Disa fabrika, poashtu, përdorin kompjuterin për kontrollin dhe për sinkronizimin e makinave të veta. A është e mundur që rastësia ose fati, e kanë krijuar kompjuterin, ose ndoshta mundësitë e tij të mrekullueshme janë vërtetim i inteligjencës dhe shpirtit të krijuesit të tij?
Pa dyshim, çdo kush që është ndeshur me këtë makinë, do të pajtohet se është i vetëdijshëm për inteligjencën e madhe të krijuesit të tij.

Kuzhina automatike:

„Orbis" është emri i makinës e cila mund të përgatit ushqimin më të mirë për njëmijë njerëz, brenda një ore.
Në shumë vende të botës kafeteritë dhe restorantet e përdorin këtë aparat.
Ai është në gjendje të kryej punën e njëzet kuzhinierëve profesionistë.
Kur të parkoni automobilin e juaj para restorantit, shtypni pullën e autoparlantit pranë jush dhe një zë menjëherë ju pyet se ç'dëshironi. Ju jepni porosinë për lloje të ndryshme të ushqimit dhe pas tetë minutash, kamarieri i posaçëm ua sjellë ushqimin.
Si funksionon kuzhina automatike?

Kur blerësi e shtyp pullën, ndizet një dritë e vogël në „Orbis" dhe kështu blerësi e porosit ushqimin (psh sanduçin), e dikush që rri para makinës, shtyp pulla speciale. Makina fillon të punojë. Në këtë mënyrë, pikësëpari pritet buka me anë të një thike automatike, e njëkohësisht copa e mishit vihet në furrë, e cila e pjek për katër minuta. Pastaj vehet në bukë bashkë me pjesët tjera të sanduçit. Atëherë, sanduçi i nxehtë vehet në një qese najloni dhe tani është i gatshëm. A është „Orbisi" automatik dhe i formuar mirë, pa krijues dhe dizajner dhe a është krijuar rastësisht, duke i falënderuar fatit? A nuk është ai prodhim i idesë së shkencëtarit i cili e ka zbuluar duke përdorur llogaritje shumë precize?
Pa dyshim, forma dhe rregullimi të cilin e vëreni te shembujt e sipërm janë rezultat i të menduarit të krijuesve dhe zbuluesve te tyre. Kjo do të thotë se po të mos ishin zbuluesit e tyre, dhe po të mos ishin të krijuara në bazë të llogarive dhe matjeve shumë precize, këto makina asnjëherë nuk do të egzistonin.

Fakti i njëjtë vërteton se vepra dhe rregullimi i sajë, duhet medoemos të rrjedhin nga dituria dhe se rastësia nuk mund të jetë prejardhja e mrekullisë e cila ka formë dhe rregull.
Prandaj, forma e mrekullueshme dhe funksionimi ideal të cilat shihen në trurin e njeriut, në nerva, sistemin e tretjes, zemër, në sytë, veshët dhe në mija shembuj të tjerë, krijojnë dëshminë e plotë se bota reale ka krijuesin dhe kreatorin e urtë dhe të fuqishëm dhe se çdo gjë që e tërheq interesimin tonë për fshehtësitë e mënyrës se si është krijuar një vepër, mundëson vetëdijësimin tonë për madhërinë e krijuesit të tij.
A mund të themi se truri dhe shqisat janë më pak të rëndësishme se kompjuteri?
Gjithsesi do të pranoni se të gjitha këto gjëra janë shembull dhe dëshmi e madhërisë dhe rëndësisë së diturisë dhe fuqisë së Krijuesit të botës. Lidhur me këtë, mençuria dhe inteligjenca të cilën mund ta ketë njeriu, janë dëshmi për manifestimin e diçkaje që është përplotë dituri dhe inteligjencë që e ka krijuar, sepse është e pamundur që dikush që s'ka mençuri e as inteligjencë, kreacionit dhe konstrukcionit të vetë ti dhurojë mençuri dhe inteligjencë të atillë.

Kur'ani i Shenjtë na orienton në shumë vargje të veta drejtë të vërtetës së pakontestueshme dhe të së vërtetës së ndritshme:

„All-llahu është, Ai që ngriti qiej pa ndonjë shtyllë. Ju i shihni ato. Ai mbizotëroi Arshin dhe nënshtroi diellin e hënën që çdo njeri udhëton deri në një afat të caktuar; Ai rregullon çështjen (e gjithësisë), sqaron argumentet, që të jeni të bindur për takimin (pas ringjalljes) me zotin tuaj".     (XIII:2)




LEKSIONI I PESTË
Zbulimi i fshehtësive të natyrës

Zhvillimi i hovshëm i diturisë njerëzore, në mënyrë progresive zbulon të panjohurën dhe eliminon botëkuptimet e gabuara në psikologji dhe në shkencat praktike.
Psh. dikur mendohej se organe të caktuara të trupit nuk kanë funksion të dobishëm por, shkenca moderne, pas shumë analizave dhe hulumtimeve, vërtetoi dobitë e posaçme nga ato. Në të ardhmen, kur mjetet e hulumtimit do te zhvillohen edhe më shumë, do të zbulohen me siguri funksione edhe më të rëndësishme.

Me disa shembuj do të tregojmë se në ç'mendojmë:

1. Timusi (thymus) është gjëndër e vogël që gjendet në mediastinum, pas brinjëve. Roli specifik i timusit ishte i paqartë dhe shkencëtarët e mëhershëm konsideronin se bëhet fjalë për një organ të panevojshëm. Por, sot dihet se timusi ka rol të rëndësishëm në mbrojtjen nga trupthat e huaj të cilat e sulmojnë trupin.
2. Epiliza, është më e përbërë se timusi dhe gjendet në trurin e njeriut. Në të kaluarën, shkencëtarët nuk i kushtonin kujdes të posaçëm por sot, besohet që ajo vepron në funksion të kontrollit të aktivitetit seksual dhe në pengimin e pubertetit të parakohshëm. Poashtu, ka edhe funksione të tjera të cilat nëse ndërpriten, shkaktojnë vdekje.
3. Më parë, mjekët konsideronin se bajamet nuk kanë kurrfarë funksioni dhe shumë shpesh preferonin heqjen e tyre. Sot, specialistët e kanë të njohur rolin e tyre dhe shumë rrallë vendosin ti heqin. Bajamet prodhojnë rruza të bardha të gjakut, roli i të cilave është të mbrojnë trupin nga mikrobet. Ato e kanë rolin e njëjtë për trupin sikur karantina për një sëmundje e cila vie në një vend të caktuar. Ato kanë rolin e pengesës në të hyrët e organeve për frymëmarrje, duke e mbrojtur ajrin që e thithin nga infektimet dhe duke i shkatërruar mikrobet. Kur është ajri më i ndotur ose kur janë mikrobet më aktive, bajamet punojnë më intensivisht, e si pasojë e kësaj vie deri te pezmatimi. Heqja e bajameve nuk është e preferuar për këto shkaqe: Për shkak se një gjë e këtillë shkakton aktivitet më të madh në fyt dhe ju mundëson mikrobeve të depërtojnë gjer në mushkëri, gjë e cila shkakton sëmurje të ndryshme, si psh. bronkitisi. Për shkak se lëkura e cila e mbulon hundën dhe fijet e zërit, tëhollohet, duke shkaktuar thatësinë e hundës dhe të fytit. Aq më shumë, gjatë infektimeve të ndryshme, bajamet fryhen dhe si ndonjë llambë sinjalizuese i informojnë mjekët për sëmundjen. Prandaj, kur mungojnë bajamet, sëmundja nuk do te diagnostifikohet, e një gjë e këtillë mund të sjellë komplikime të mëtejme, si psh anginë.
4. Pas shumë hulumtimesh, një grup shkencëtarësh, erdhi gjer te konstatimi se zora qore ka rol të rëndësishëm në luftën kundër kancerit, dhe heqja e sajë, kur nuk është e domosdoshme, mund të shkaktojë këtë sëmurje fatale. Ky fakt ishte i shpallur në Zhurnalin e Shoqatës Mjekësore Amerikane. Pra, eliminimi i zorës qore te personat që janë në rrezik, ka ndikim të rëndësishëm dhe vetvetiu mund të shkaktojë kancerin.

Studimi i shembujve të lartëpërmendur, bashkë me qindra të tjerë, tregon se nëse nuk arrijmë të zbulojmë ndonjë dobi ose përparësi të ndonjë dukurie apo procesi, nuk guxojmë të konstatojmë se ato nuk kanë vërtetë ndonjë funksion dhe se janë të padobishme. Është më mirë të presim që fshehtësitë dhe funksionet të zbulohen nga drita e shkencës. Anipse njeriu ka bërë përparim të madh, ai akoma është në fillim dhe akoma nuk ka lexuar as rreshtin e parë të Librit të madh të Natyrës.
Ajnshtajni, në librin e tij „Filozofia e relativitetit", ka thënë se ato që i kemi lexuar në Librin e Natyrës na kanë mësuar shumë gjëra, por edhe na ka vetëdijesuar se jemi larg nga gjetja e gjendjes së plotë si dhe nga deshifrimi i fshehtësive të saj. Ulijams Xhejms, poashtu ka konstatuar se dallimi mes diturisë dhe mosdijes është sikur dallimi mes pikës së ujit dhe oqeanit.

Prandaj, a nuk është gabim i madh i atyre materialistëve të cilët, duke mos i njohur karakteristikat e gjërave dhe duke mos pasur dituri të plota i hjedhin ato poshtë duke i vlerësuar si të padobishme dhe pa funksion?

Po të ishin më të kujdesshëm, do të kuptonin se egziston bota e dallimeve mes mosnjohjes së gjërave dhe mosegzistencës dhe se, së paku, nuk është korrekte që gjërat të cilat nuk i gjejmë dhe nuk i njohim ti shpallim si joegzistuese.

Është e qartë se për shkak të mosnjohjes së detajeve të një apo dy gjërave, njeriu nuk guxon të krijojë bariera në drejtim të të kuptuarit të Krijuesit të Urtë të Universumit, përmes fshehtësive të krijimit të botës dhe të harmonisë të vetë të mrekulluar. Pa dyshim se studimi i vetëm njërës nga pjesët e asaj që është e krijuar, bile edhe e vetëm një fragmenti të asaj pjese, mjafton për ta orientuar njeriun drejtë Krijuesit dhe Ndërtuesit të Gjitëdijshëm të Universumit. Nësë dikujt i bie në dorë një libër i shkruar në mënyrë plotësisht logjike dhe racionale dhe nuk i kupton disa gjëra për shkak të mungesës së diturisë, cili do të jetë mendimi i tij për atë libër? A duhet t'i mohojë të gjitha gjërat e dobishme që i përmban ai libër e që dalin si rezultat i mendimit krijues dhe vizionit të gjërë të autorit. Me siguri se - jo!




LEKSIONI I GJASHTË
Ligji i Lavoazjeut dhe Krijimi

Të gjithë ne kemi parë zjarrin dhe e kemi dalluar dhe njohur atë, por kur e shohim zjarrin duke u ngritur në lartësi, gjithmonë pyetemi se ç'është në të vërtetë ai. Sot, ne e dijmë se flaka është formuar nga gazrat e kombinuar me oksigjenin nga ajri por, dikur shkencëtarët konsideronin se ekziston një substancë e padukshme në thëngjill dhe naftë, e cila me djegje lirohet në formë flake, e atë substancë e quajtën „sumpor". Kjo ide tuboi rreth vedi shumë ithtarë dhe shumë shkencëtarë e pranuan duke e emërtuar atë substancë të padukshme - „flogiston".

Xhorxh Ernest Stall ka thënë se flogistoni është materje e cila ka ikur dhe e cila ka qenë bazë dhe esencë e zjarrit, ka qenë e fshehur brënda materjeve djegëse dhe është liruar gjatë djegjes, në formë të flaës. Ai ka thënë se druri, nafta dhe thëngjilli digjen sepse kanë më shumë flogiston, kurse metalet përmbajnë më pak flogiston.

Ai dhe ithtarët tjerë të kësaj ideje, kanë besuar se flogistoni lirohet me djegjen e metaleve kurse ajo që mbetet e merr formën e ndryshkut. Ata poashtu kanë thënë se me djegjen e sumporit lirohet flogisoni dhe mbetet një gaz i pangjyrë, i cili në të vërtetë është sumpori pa flogiston.

Rueli, kimisti i madh dhe mësuesi i Lavoazieut, poashtu e ka pranuar këtë ide dhe me të gjitha forcat është përpjekur ta vërtetojë.

Lavoazie, shkencëtari francez, njëri nga krijuesit e kimisë moderne, është dhënë pas hulumtimit të asaj të cilën e thonin Rueli dhe shkencëtarët tjerë, duke harxhuar shumë kohë rreth teorisë së tyre, derisa në fund e zbuloi se besimi në flogiston është i pabazë.

Në vitin 1772, ai e shkaktoi djegjen e një cope të plumbit, duke i drejtuar rrezet e diellit drejtë tij përmes qelqit zmadhues. Ai e vërejti se pesha e plumbit po shtohet dhe konstatoi se ndonjë pjesë e ajrit po lidhet me metalin dhe po e rrit peshën e tij. Po të egzistonte flogistoni, pesha e metalit do të zvoglohej. Kështu, Lavoazieu konstatoi se teoria për flogistonin duhet të hudhet poshtë.

Në favor të këtij zbulimi, vërtetoi se plumbi i „djegur", nëse nxehet, e rikthen pjësen e huajtur nga ajri dhe në këtë mënyrë përsëri do të shndërrohej në plumb të thjeshtë. Në vitin 1776, ai e bëri një eksperiment të ri duke e lënë një enë me zhivë mbi zjarr, plot dymbëdhjetë ditë. Nuk kaloi kohë e gjatë e një shtresë e kuqe dhe e hollë u duk mbi zhivë. Ai konstatoi se ajri, në bashkëdyzim me zhivën, nuk do të mund t'i ndihmojë jetës. Konstatoi se një pjesë e ajrit brënda enës ka reaguar ndaj zhivës duke krijuar shtresën e hollë me ngjyrë të kuqe. Për ta vërtetuar këtë, ai e ndau shtresën e kuqe dhe filloi ta ngrohë. Vërejti se filloi të lirohet gazi, dhe se gazi është i nevojshëm për zhvillimin e jetës, kështu që erdhi deri te përfundimi se nuk ekziston asgjë që ndahet nga zhiva gjatë ngrohjes por, ekziston një gaz në ajër i cili lidhet me zhivën duke krijuar oksidin e xhivës.

Lavoazjeu kështu vërtetoi se nuk ekzistojnë dëshmi që e vërtetojnë ekzistimin e flogistonit, dhe që në reaksionet kimike, pesha e përgjithshme e të gjitha substancave të cilat marrin pjesë në reaksion, përputhet me peshën e përgjithshme të të gjitha substancave të cilat krijohen në atë reaksion. Me fjalë të tjera ,Rien ne se pera, et rien ne se erea" (asgjë nuk zhduket dhe asgjë nuk krijohet).

Kështu teoria për flogistonin, i humb ithtarët e vetë. Ne sot e dijmë se nëse diçka ndizet, kjo gjë ndodh për shkak të kontaktit me oksigjenin e jo për shkak të substancës së padukshme e cila digjet në formë të flakës. Sidoqoftë, historia e flogistonit dhe teoria e Lavoazieut, qartë na kanë treguar se Lavoazieu duke thënë „Asgjë nuk zhduket, asgjë nuk krijohet", ka menduar se në reagimet kimike asgjë nuk zhduket e as që diçka shtohet. Gjatë kësaj, ai nuk ka menduar në krijimin e botës, që është problem filozofik.

Për fat të keq, njerëz të caktuar duke menduar se Lavoazieu ka dashur ti përgjigjet një pyetjes filozofike, tentuan të vërtetojnë se çështja e krijimit nuk përputhet me teorinë e Lavoazieut, sepse ai ka thënë se asgjë nuk krijohet dhe asgjë nuk zhduket. Si mund të krijohet diçka nga hiçi? Pyetnin ata! Sidoqoftë, duke u bazuar në këto dy teori, u qartësua se Lavoazjeu ka menduar në reaksionet kimike të cilat zhvillohen në botën e sotme. Ai poashtu mendonte se kjo botë është e atillë që brënda kufinjëve të saj, asgjë e tepërt nuk mund të shtohet dhe asgjë nuk mund të zhduket. E problemi se a është bota e krijuar apo është e përhershme, është problem filozofik në drejtim të të cilit teoria e Lavoazjeut mbetet tërësisht memece.

Poenta qëndron aty se, kur i mësojmë teoritë shkencore ose i analizojmë idetë, duhet thellë të mendohemi se ç'është thënë, e të jemi të kujdesshëm dhe t’i studiojmë me ndihmën e ekspertëve për çdo çështje, kështu që e vërteta del në pah. Moskujdesi në gjërat e këtilla mund të dobësojë bisedimet tona.

Mbi të gjitha, nuk guxojmë t’i qasemi teorisë pa analizë të kujdesshme, duke e paramenduar atë si të vërtetë faktike. Ka pasur shumë teori të cilat gjatë kohë kanë qenë të përkrahura nga shkencëtarë të ndryshëm, e të cilat pastaj janë mohuar dhe është zhdukur çdo shenjë e tyre. Njëri nga shembujt, është teoria për flogistonin, për historinë e të cilit bëmë fjalë më lartë. Bile, edhe teoria e Lavoazjeut ka humbur formën e vet fillestare (principi i konzervimit të gjërave) dhe u shndërrua në princip të mirëmbajtjes së gjërave dhe të energjisë. P.sh. 8 gram oksigjen reagon me një gram hidrogjen, teoria e Lavoazjeut do të parashihte se do të krijohen nëntë gram ujë, por, ne sot e dijmë se, duke i falënderuar matjeve precize, se një sasi e vogël e materies shndërrohet në energji dhe se sasitë e ujit të krijuar do të jenë diç më pak se nëntë gram.


LEKSIKONI I SHTATË
Nevoja e përhershme për All-llahun

Analizoni shembujt e mëposhtëm dhe do të shihni përpjestimin me të cilin krijesat e kësj bote vërtetojnë praninë e Krijuesit.

1. Si bashkëveprojnë ata të cilët tentojnë të krijojnë një aeroplan? Këta inzhinjerë të specializuar i bashkojnë pjesët metalike në mënyrë të posaçme e me përputhje me njësitë ekzakte, kështu që, aeroplani mund të fluturojë duke bartur udhëtarë dhe barrë të caktuar. Gjithsesi, detyrë e inzhinjereve të konstruktimit është që, vetë të bashkojnë materialet themelore sipas planeve të veta, në mënyrë që kur të kryhet puna e tyre, pjesët metalike, motorët, llambat, ulëset, etj. e që janë bërë nga ana e inxhinjerëve, të mos varen më nga ata, sepse pjesa e punës së tyre njëherë është e kryer.
>
2. Nëse dëshirojmë të bëjmë shtëpi dhe posedojmë tërë materialin, a mund të thuhet se kjo mjafton? Sigurisht që na është i nevojshmëm muratori dhe ndihmësi i tij, jo për ta prodhuar materialin, por për ta bashkuar atë në përputhje me mjeshtrinë që kanë. Është e qartë se nuk na janë të nevojshëm punëtorët për ta prodhuar materialin për ndërtimin e shtëpisë, por, na nevoiten për ta përdorur atë material. Në këtë mënyrë shtëpia mund të ndërtohet nga ky material.
>
3. Personi i cili asnjëherë nuk ka parë kullën e Ajfelit, megjithatë mund ta ndertojë atë brenda një çasti në imagjinatën e tij, vetëm në bazë të asaj që e ka dëgjuar për këtë kullë. Ky njeri mund ta bëjë kullën bile edhe më të lartë se sa është në realitet, dhe ti paramendojë njerëzit duke hipur në të.
>

Ekzistimi i kulës në imagjinatë, siç vërtetojnë dy shembujt e mëlartëm, është vepër e atij që e imagjinon. Materialet themelore nga plani dhe ndërtesa nuk janë bërë nga ana e ndërtuesve të saj, por të gjitha këto materiale të Kullës së imagjinuar, janë krijuar nga ana e atij që e ka imagjinuar, ato nuk janë marrë nga ky apo ai vend. Prandaj,madhësia e saj nuk varet nga sasia e materialit disponues, dhe mund të bëhet më e madhe, sipas dëshirës së atij që e imagjinon. Mund të shohim se trajtat imagjinative kanë rrënjët e tyre te ne.
Ato mbeten në mendimet tona aq sa ne dëshirojmë, e kur i harrojmë, ato përsëri shndërrohen në hiç dhe nuk egzistojnë më në imagjinatën tonë.

Nga shembulli i fundit mund të konstatojmë se çdo gjë, ekzistenca e së cilës varet nga ekzistenca e diçkaje tjetër, nuk mund të jetë e pavarur dhe në çdo moment ka nevojë për tjetrin.

Tani mund të kuptojmë gjendjen e gjërave të krijuara nga hiçi dhe janë vepër e Zotit. A janë ato në çdo moment të varura nga Krijuesit e tyre? Disa njerëz mund të mendojnë se gjërat e krijuara në këtë botë, pas krijimit të tyre, nuk kanë nevojë për Krijuesin e tyre që të mund të egzistojnë më tej. Sidoqoftë, ky është qëndrim i gabuar, sepse gjërat në këtë botë janë pasojë dhe vepër e Zotit dhe janë identike me format të cilat ne vet mund ti krijojmë në imagjinatën tonë, duke pasur parasysh që në çdo rast kanë nevojë për Atë që i ka krijuar, për të shërbyer dhe për të egzistuar. Për tu kuptuar kjo më mirë, paramendoni në imagjinatën tuaj një figurë njeriu, që ecën, shëtitë dhe punon sipas dëshirës së vet. A ka kjo figurë çfardoqoftë pavarësie? Është evidente se egzistimi i saj varet nga Ju, sepse nëse Ju nuk dëshironi egzistimin e saj, ajo do të shkatërrohet dhe do të këthehet në asgjë. I atillë është rasti me tërë Universumin e kreacioneve që vijnë nga Zoti, të krijuara nga Ai, e që në asnjë mënyrë nuk janë të varura. Universumit gjithmonë i është i nevojshëm Zoti.

Poashtu, nëse Zoti nuk dëshiron që ai të egzistojë, Univerzumi do të këthehet në asgjë.
All-llahu ka thënë në Kur'anin e Shenjtë:




Kjo është lënda për të cilën Islami ua tërheq vëmendjen ithtarëve të vet. psh. preferohet që në duatë (salat) gjatë ngritjes, të thuhet bi hawli-lahi quwatihi aqumu wa aq'ud - „Me ndihmën e Zotit unë ngritem dhe ulem".

Vërtetë, nëse kuptojmë se nuk jemi të pavarur nga Zoti, dhe se vetëm Ai na ka krijuar, duke menduar dhe duke ju dëshiruar krijesave që të anojnë shtigjeve të lumturisë, do të dijmë se vetëm Ai është, dashuria e të Cilit na rrethon. Prandaj, ne i falemi Atij dhe themi subhana rabbi al-al a wa bi hamdah.

“I lavderuar qoftë Zoti im i Lartësuar, e i falemderit"




LEKSIONI I TETË
All-llahu - nga askush i varur

Ligj ekskluziv dhe i pakontestueshëm

Bota të cilën e shohim me sytë e tonë është botë materiale, e formuar nga atomet. Çdo gjë ka vend të veçantë dhe veti të veçanta, që dallohet nga situata në situatë e në përputhje me orientimin e tyre.
Largësia luan rol në veprimin e këtyre karakteristikave, dhe sa është shkaktari më afër pasojës, pasoja është më e madhe, e sa është më larg, pasoja është më e butë, derisa të arrihet distanca nga e cila shkaktari nuk ka kurrfar ndikimi. Për ta shpjeguar këtë, po japim një ose dy shembuj.

1. l. Forca e magnetit nuk është e njëjtë në të gjitha largësitë: sa është metali më afër magnetit, më e fortë është forca e tërheqjes. Nëse gozhda vehet në largësi dy centimetra nga magneti, tërheqja do të jetë më e fortë se sa të ishte në largësi prej dhjetë centimetrash.
2. Ngrohja e sipërfaqes së planetit të Venerës nga Dielli, nuk është e njëjtë sikur ngrohja e sipërfaqes së Tokës. Pasi Venera ëshë më afërt Diellit, ajo pranon më shumë ngrohtësi, e prandaj është më e ngrohtë se Toka.
3. Ndriçimi i llambës mund të arrijë largësi prej 100 metrash, por brenda asaj largësie, intensiteti nuk është i njëjtë. Sa më afër llambës të gjendemi, aq më i fuqishëm është intenziteti i dritës.
4. Zëri i folësit publik mund të arrijë largësi prei pesëdhjet metrash, por, sikurse edhe drita, forca e tij nuk është e njëllojtë brenda asaj largësie. Sa më afër jemi ne, zëri i tij është më i fortë. Sa më larg të jemi, më dobët e dëgjojmë folësin.
5. Nëse udhëheqësi dëshiron të zgjerojë ndikimin e tij pa ndërmjetësues dhe pa mjete të komunikimit modern, ai nuk mund të ketë sukses, sepse përpjekjet e tija personale mund të kenë ndikim vetëm në një vend të caktuar dhe nuk mund të kenë ndikim mbi ata që janë larg nga ai. Në mënyrë tjetër, duke i përdorur mjetet moderne, ai mund të zgjërojë ndikimin e tij mbi të gjithë njerëzit. Gjithsesi, kjo nuk varet nga vet veprimi i tij, por edhe nga fuqia e ithtarëve të tij. Poashtu, fuqia e tij është e ndryshueshme varësisht nga largesia në të cilën gjendet në raport me ithtarët.

Këta shembuj treguan se të gjitha gjërat që gjenden në vend të caktuar, nuk kanë ndikim të njëjtë në çdo largësi. Sa më afër të jemi qendrës të diçkaje, aq më i fortë do të jetë ndikimi i tij dhe anasjelltas.

A ka Zoti Qendër?
Disa njerëz mund të mendojnë se sikur Dielli dhe gjërat tjera materiale, edhe Zoti ka vend nga i cili e përhap ndikimin e Vet në Botën e Vet të Krijuar. Sidoqoftë, nuk është kështu, sepse ndikimi i Tij mbi Botën që është vepra e Tij, është i njëjtë në çdo vend, duke filluar nga thellësitë oqeanike e deri në vendet më të largëta të Universit. Nuk ka vend në të cilin ndikimi i Tij nuk arrin mjaftueshëm. Ai ndikim nuk është i atillë sikur kur do të egzistonte qendra, kështu që po të largoheshim nga ai edhe ai do të dobësohej, derisa të arrinim pikën në të cilën nuk egzistojnë gjurmë të veprimit të tij dhe në të cilin sundon kaosi. Nëse Zoti do të kish vend, sikurse gjërat tjera materiale, ndikimi i Tij do të dallohej në Univers. Prandaj, sipas kësaj ne mund të konstatojmë se Krijuesi i kësaj bote nuk ka vendqëndrim, as qendër. Në të vërtetë, Zoti është Krijuesi i „vendit" dhe është e pamundur që Krijuesi të varet nga diçka që vet e ka krijuar.

Zoti nuk mund të krahasohet me zbulonjësin, nga shkaqet të cilat i elaboruam më lart. Një zbulonjës nuk është krijues. Vlera e tij e vetme qëndron në faktin se ai i kupton karakteristikat e gjërave dhe është i suksesshëm në bashkimin e elementeve të caktuara për të bërë diçka, e që në raste të caktuara i nevojitet vet atij. Por Zoti është Krijues i çdo gjëje të Krijuar dhe nuk ka nevojë për atë që e ka krijuar.

A është Zoti i dukshëm?
Tani, kur e pamë se Zoti nuk ka vendqëndrim, është e qartë se Ai nuk ka as trup, sepse trupit i nevojitet vendi, dhe nuk mund të egzistojë trup i cili nuk ka vend. Meqë nuk ka trup, Ai nuk mund të jetë i dukshëm, sepse sytë tonë mund të shohin vetëm trup.

Zoti nuk ka nevojë për asgjë
Pasiqë Zoti është Krijues i të ushqyerit dhe i nevojave të tjera të jetës dhe tërë ekzistencës, medoemos duhet të pajtohemi se Ai nuk ka nevojë për asnjërën nga këto gjëra.
Prandaj Zoti është e vërtetë absolute, të cilës nuk i është e nevojshme asgjë. Për dallim nga krijesat njerëzore, Atij nuk i nevoitet pullazi i shtëpisë, ushqimi, e as nevoja të tjera jetësore, por Ai u është i nevojshëm të gjitha gjërave. Ndoshta tani do të pyeteni:
„Nëse Zoti nuk ka trup, nuk i nevojitet hapësirë dhe nuk mund të shihet, çështë pra Ai dhe si mund të themi se Ai ekziston?"

Për ta kuptuar këtë, ta marrim shembullin vijues. Mund të themi se elektriciteti nuk është as substancë e ngurtë, as lëng, as gaz. Këto negacione nuk e mohojnë ekzistimin e elektricitetit dhe nuk mund të jetë asnjëherë e vërtetë nëse themi se pasi elektriciteti nuk është asnjë nga këto gjëra, ai nuk ekziston. Duhet të pranojmë se elektriciteti është fakt që nuk është i shpjegueshëm me asnjërën nga gjendjet e përmendura.

Prandaj, kur themi se Zoti i Pavarur është pa trup, pa vend as mund të shihet e as i duhet diç, ne mendojmë se asnjëra nga këto papërkryeshmëri nuk mund të gjenden në Qenjen e përsosur dhe të pakufishme të Zotit, i cili është burim i tërë egzistencës. Tek Ai ka vetëm Përkryerje dhe Pavarësi. Këto karakteristika e dallojnë Qenien e Tij nga qeniet tjera, dhe ky është Zoti, në të cilin patjeter duhet të besojmë. Asnjë person i urtë dhe i ndershëm nuk mund të mohojë Ekzistimin e Tij. Nëse e krahasojmë këtë me besimin se Zoti është në nivel të njeriut, se ka trup, fëmijë dhe veti e atribute të ngjashme, atëherë mund të shohim superioritetin dhe famën e Islamit.

Në të vërtetë, mund të themi, se shumë materialistë e kanë mohuar Zotin, sepse Zoti i vërtetë (që do të thotë All-llahu, siç është Ai i kuptuar në Islam) atyre nuk u është i njohur, e ajo që ata e kanë nënkuptuar nuk ka qenë Zoti i vërtetë.




LEKSIONI I NËNTË
Gjithdijshmëria e All-llahut

Më shumë dituri - më shumë dobi
Buldozherët e fuqishëm të cilët përdoren në ndërtimtari dhe që kanë funksione të nduarnduarta dhe të rëndësishme, dëshmojnë për diturinë e planerit dhe prodhuesit të tyre. Duhet të pranojmë se zbuluesi ka qenë shumë mirë i njohur me ligjet e mekanikës, me legurat e ndryshme të metaleve dhe me formulat fizike. Çdo gjë që ka krijuar njeriu, shpreh inteligjencën dhe diturinë e atij që ka krijuar. Prodhimi më i mirë dhe më i dobishëm është shprehje e diturisë më komplete të prodhuesit.

Diçka jashtë krahasimit:
Madhështia dhe misteri i krijimit nuk mund të krahasohet me buldozherin dhe rne prodhimet të cilat i ka bërë njeriu. Detajet e pakufishme që shihen në krijesat dhe gjërat e Universumit flasin për diturinë e pakufishme të Zotit. Ti analizojmë disa gjëra:

1. Njutni ka thënë se analiza e ndërtimit të veshit të njeriut dhe të syrit do të na sjell te konstatimi se krijuesi i veshit është i njohur tërësisht me ligjet e akustikës, e krijuesi i syrit me ligjet e dritës dhe të vizionit. Studimi i trupave hyjnorë do të sjellte, thotë ai, deri te njohja e të Vërtetës e cila drejton Universumin.
2. Psikologjia e lakuriqit është përplotë me gjëra të mrekullueshme. Për ta gjetur rrugën e vet nëpër terr pa u ndeshur nëpër pengesa, ai dërgon ultra vale para vedi, të ngjashme me radarin. Nëse në rrugën e tij paraqitet ndonjë pengesë, vala ndeshet me atë dhe në atë mënyrë lakuriqi i shmanget pengesës.
3. Anipse insektet janë shumë të vogla, janë shumë delikate dhe të mrekullueshme në strukturën e tyre. Psh, disa nga ato në vend të syve me një thjerrëz, kanë sy të përbërë, të ndërtuar nga njësi të veçanta vizuele të quajtura omatide, nga të cilat të gjitha kanë nga tri pjesë. Numri i omatideve dallohet mes insekteve. Te disa ka 2550, por disa të tjera mund të kenë edhe mes 10.000 dhe 28000. Pasi insektet nuk mund ti kthejnë kokat e tyre, me sytë e këtillë u është mundësuar të shohin gjëra të cilat ndodhin para tyre dhe prapa tyre.

Shembujt e mëlartëm tregojnë se Krijuesi i botës, i është përvesh Krijimit me diturinë e Vetë të Paskajshme dhe me Urtinë e Përkryer.

Dhe përgjegja është, po, gjithësesi i njeh. Zoti i njeh gjërat kudo që të gjenden ato dhe kudo që të ndodhin. Ai është i vetëdijshëm për shkëlqimin e yllit më të largët në qiejt më të lartë, di për forcën e valëve që duke shkumuar i bien brigjeve të oqeaneve më të largëta, i njeh shpellat më misterioze nëpër malet më të larta. Zoti di edhe për shushuritjen e një të vetmit gjeth që e lëviz puhiza, për zërin e dhembshëm të hutit në qetësinë më të thellë të pyellit, ndriçimin e xixellonjës mes gjetheve, peshqit e panumërt me ngjyrërat e tyre të panumërta në të gjitha ujërat e botës, lindjen e gazelës ngjyrë mjalti në thellësi të pyellit, për pikat e kthjellta të vesës mbi petalet gjysëm të hapura të trëndafilit në ndonjë gurishte të fshehur. Ai e di lartësinë e maleve, gjërësinë e qiejve, hapësirën e detit dhe të tokës, pasurinë e xeheroreve, thellësitë e fshehura të shpellave dhe çdo gjë e çdo kënd.

Sa është e mrekullueshme bota e Zotit!

Shkaku i diturisë së Zotit

Ai që krijon dhe ofron ekzistencë, është I vetëdijshëm për Krijimin e Vetë dhe gjithmonë e përcjellë në po të njëjtën mënyrë, sikur që edhe ne, nuk jemi të vetëdijshëm për formën të cilën e krijojmë në imagjinatën tonë. Ato mbeten në imagjinatën tonë derisa ne dëshirojmë të mbeten dhe të egzistojnë por, kur e heqim vëmendjen nga ato, ato përfundojnë së ekzistuari. Nëse e imagjinoni një person, Ju jeni medoemos të vetëdijshëm për të gjitha lëvizjet e tij sikur edhe për qetësimin, veprimi i tij asnjëherë nuk është i fshehur për mendjen e Juaj, sepse personi i imagjinuar është kreacion i Juaj, kështu që ai nuk ka ekzistuar para se të mendoni Ju për atë dhe Ju me imagjinatën e Juaj keni bërë që ai të ekzistojë.

Zoti, i Cili krijoi botën dhe tërë Krijimtarinë, egzistenca e së cilës vie nga Ai, i mbikqyr dhe asnjëherë nuk është pa mendime për ato. Gjithësesi, dallimi mes neve, që paramendojmë forma të ndryshme në imagjinatë, dhe Zotit, i Cili krijoi Universumin, qëndron aty se, ne vetë jemi të varur nga Zoti në ekzistimin tonë dhe egzistimi ynë vjen nga Ai. Sidoqoftë, Zoti është i pavarur nga të gjitha gjërat dhe i ka krijuar të gjitha ato. Nga ky shkak, vetëm Atë e quajmë Krijues të vërtetë.

Dallimi mes krijuesit dhe prodhuesit

Prodhuesi i kompjutorëve nuk është krijues dhe ai nuk ua ka dhënë ekzistencën: vetëm shkathtësia e tij ka qenë ajo që i ka dhënë formë të re asaj që tanimë ka ekzistuar. Ai nuk ka qenë i vetëdijshëm për llogaritë dhe informatat të cilat në të ardhmen do të inkorporohen në të. Ngjashëm me këtë, zbulonjës të tjerë, hulumtues dhe zejtarë, nuk janë të njohur me të gjitha detajet e lëvizjes dhe të pushimit të asaj që e kanë bërë, sepse nuk i kanë sjellur nga mosekzistenca në ekzistencë. Repromaterialet kanë ekzistuar në botë. Ata e kanë ndryshuar formën e tyre me analizë dhe me ndërtim. Të marrim vetëm shembullin e aeroplanit i cili është i ndërtuar nga materialet që janë nxjerrë nga xeheroret, janë shkrirë, farkuar dhe të formësuara në prodhim final.

Është pra e qartë se prodhuesit nuk e kanë krijuar atë që e kanë bërë, ata vetëm e kanë ndryshuar formën e materialit. Për këtë shkak, ata nuk janë përherë të vetëdijshëm për prodhimin e tyre dhe kurrsesi nuk mund t'i quajmë krijues, kjo ka vetëm kuptim figurativ, e jo edhe bukval.

Por Zoti i cili e ka falur egzistimin e të gjitha gjërave, përherë është I Vetëdijshëm dhe përplotë me dituri për veprimin e tyre, sepse Ai është Krijuesi i Vërtetë. Në Kur'anin e Shenjtë shkruan:



Tani e kuptuam se ne vetë dhe të gjitha krijesat tjera në botë, nuk jemi të ndarë nga prania e lartësuar e Zotit. Kudo që jemi, në cilindo vend të udhëtojmë, në thellësi të oqeaneve, në hapësirat e jashtme të kosmosit dhe në vendkalimet e ngushta malore, nuk jemi të fshehur nga Ai. Ai sheh edhe më të voglat nga veprat tona, të mira e të këqia dhe sipas atyre shpërblen dhe dënon.

A mund dikush që ka Zot të atillë dhe që beson në Ate, të bëhet viktimë e mëkatit?




LEKSIONI I DHJETË
Njësia e forcës dhe influencës

Universumi i gjërë dhe misterioz

Një përkujtim i vogël rreth krijimit të çdo gjëje që ekziston, do t’ia zbulojë
mëndjes tonë forcën e Krijuesit. Mendoni rreth shembujve të ardhshëm:

1. Sistemi mbrojtës i organizmit, një kohë të gjatë i tërheq psikologët. Sistemi mbrojtës i trupit është kompleks, përbëhet nga gjëndrat limfatike, timusi, shpretka, dhe palca kurrizore. Qelizat e këtyre pjesëve të trupit, pa marrë parasysh dallimet në ndërtimin e tyre, kanë qëllim të përbashkët - mbrojtjen e trupit nga elementet e huaja siç janë: mikrobet dhe helmet. Gjatë këtij funksioni rruzat e bardha të gjakut, që gjenden me koncentrim më të madh në gjëndrat limfatike, luajnë rol vital. Kur trupi i huaj hyn në organizërn, rruzat e bardha të gjakut që janë përafërsisht me madhësi shtatë deri tridhjetë mikronë, menjëherë nxitojnë në vendin e sulmit, dhe në mënyra të ndryshme pengojnë rritjen e rrezikut. Për t'u ndihmuar këtyre qelizave, trupi përdorë mënyra të ndryshme të luftës kundra elementeve të huaja, e për ta mundur substancën e huaj, krijon antitruptha. Antitrupthat e krijuara në trup, janë me madhësi të ndryshme. Disa nga ato shërbejnë për shkatërrimin e mikrobeve dhe për eliminimin e tyre, disa neutralizojnë helmet me origjinë shtazore, kimike apo të insekteve. Disa të tjera ndalojnë veprimin e mikrobeve e disa mënjanojnë materiet helmuese prei mikrobeve dhe trupave të tjerë të dëmshëm. Poashtu, edhe llojet të tjera vehen në veprim kur gjaku i ndonjë grupi inkopatibil depërton në trup. Esenca është në atë se trupi mund të prodhojë antitrupa përkatës kundër të gjitha llojeve të substancave të huaja, bile edhe kundër atyre që akoma nuk i janë të njohura shkencës bashkëkohore.
2. Drejtori i Opservatoriumit Leon në Mount Palomar, në Arizonë, ka thënë: ,Derisa u zbulua teleskopi i këtij opservatoriumi, madhësia e Universiumit që mund të shihej, nuk ishte më e madhe se pesëqind vjet drite, por ky teleskop bëri që kjo përmasë të jetë më shumë se njëmijë milion vjet dritë. Rezultati është se u zbuluan me miliona galaksi të reja, nga të cilat, disa janë njëmijë milion vjet larg nga ne. Por, jashtë kësaj largësie, gjendet një hapësirë e madhe, e errët dhe e tmerrshme, në të cilën asgjë nuk mund të shihet. Me fjalë të tjera, prej atje nuk vjen kurrfarë drite e cila do të lente gjurmët e veta në pllakat fotografike të teleskopit. Por, padyshim egzistojnë me qindra milionë galaksi, me forcën e gravitacionit të të cilave, Universumi mbahet në një tërësi. Ky Universum i madh e i dukshëm, i cili përfshin qindra mijëra milionë galaksi, s'është asgjë tjetër, veç një pjese të vogël dhe të parëndësishme në Universumin shumë më të madh, dhe unë nuk jamë i sigurtë se pas tij nuk do të gjejmë edhe ndonjë Universum tjetër."

Ali Iben Abu Talib, Imami i parë, ka thënë: „Ne nuk jemi të aftë të masim thellësinë e Madhësisë Tënde, krejt çka dijmë është se je i Gjallë dhe i Përhershëm, dhe se nuk mund Të të zë as gjumi as kotja. Horizonti nuk mund Të të arrijë, as syri Të të shohë, por Ti i sheh sytë dhe e vëren çdo kalim të kohës. Kokat dhe themrat e njerëzve janë në pushtetin Tënd.
Ç'është ajo që e shohim nga Krijimi Yt, çfare Force shkakton mahnitjen tonë, cka mund ne të përshkruajmë nga Udhëheqja Yte? Ato pjesë që janë të fshehura nga ne, që sytë tonë nuk mund t'i mbërrijnë, që mendja jonë nuk mund t'i përfshijë, që janë të fshehura me perdet e fshehtësisë janë edhe më të mrekullueshme."

Vërtetë, forca e posaçme e All-llahut, ka bërë që çdo gjë të krijohet dhe asgjë të mos i ikë Urdhërit të Tij. Bota ekziston me dëshirën e All-llahut dhe do të vazhdojë të ekzistojë sa të dojë Ai. Yjet, Hëna, Dielli dhe trupat tjerë qiellorë rrotullohen me ndihmen e Forcës së Tij, e harmonia mahnitëse e Universumit, është tërësisht në duart e Tij. Ai është i Aftë që këtë ta ndryshojë në rregullim të ri, kur të dojë. Nuk është rastësi që Ai e krijoi botën e pastaj e braktisi. Rrotacioni, rritja, pulsimi, ekzistenca dhe materia e çdo gjëje, vijnë nga dëshira e Tij. Asgjë nuk mund të ndodhë pa dëshirën e Tij. e as që mund të ekzistojë. Prandaj, Ai që i krijon gjërat, i mirëmban dhe sundon me ato, është All-llahu.

Organizim më superior se ai i natyrës

Është e saktë se All-llahu ka krijuar organizimin natyror të këtij Universumi, me ndihmën e të cilit është e mundur të parashihet ardhmëria. Por, në rrethana të caktuara, All-llahu manifeston Fuqinë e Vet të nduarnduart, dhe me dëshirën e Vet, krijon organizim më superior që mund të dominojë në atë ekzistues. Shembujt e këtij organizimi superior, mund të gjenden në histori dhe të shihen në jetën e përditshme.

Përmes këtyre rasteve, shohim se si dora e All-llahut vepron kohë pas kohe në Universum. Ai ngrit ata që kanë rënë, e tjetër herë, ata janë ngritur i bën të dëshpruar.
E tërë kjo, nga shkaku që, ata të cilët kanë besim të fortë në Zotin e fuqishëm, të mos dëshprohen në jetë. Në çfarëdo situate të gjenden në errësirën e pashpresës, drita e shpresës është e ndezur, dhe ata që janë të sigurtë se do të gjejnë shpëtim me ndihmën e Zotit.
Të gjithë e kemi lexuar ose e kemi dëgjuar rrëfimin për Musën dhe Faraonin. Faraoni ka qenë i pakapërcyeshëm me egërsinë e tij. Ai vriste djemt e Izrailit, me qëllim që djali i Izrailit i cili pritej, si kish dëgjuar ai të vijë e të shkatërrojë fronin dhe kurorën e tij, të mos lind. Ai konsideronte se me veprime të këtilla të përhershme dhe përmes rendit natyror, mund të neutralizojë Fuqinë e Zotit. Por, përpjekjet e tija ishin të kota. Në fund u lind djali i pritur.

Nëna e fëmijës ishte inspiruar ta vejë në sandëk dhe ta lëshojë nëpër lumin Nil. Lumi e çoi në shtëpinë e Faraonit, ku e pa gruaja e Faraonit dhe e nxorri nga uji. Kur e pa fëmijën, e luti Faraonin që ta marrë atë si djalë të vetin dhe Faraoni u pajtua. Dora e Fuqishme e Zotit e ruajti fëmijën nga i cili Faraoni ishte i frikësuar gjer në pakufi, gjersa u rrit u bë i fortë dhe e rrëzoi kurorën e Faraonit.

Ngjashëm me këtë, Fuqia e Zotit bëri që përpjekjet e kota dhe planet e vëllezërve të Jusufit të jenë të kota. Jusufi ra në bunar, por u ngrit në pozitë të lartë në Egjipt. Jobesimtarët nga Mekka ishin bashkuar të eliminojnë të Dërguarin e Islamit. Filluan ti bëjnë probleme muslimanëve, bile përdorën edhe sanksione ekonomike kundër Pejgamberit dhe ithtarëve të tij, gjatë disa viteve. Ata deshtën edhe ta vrasin Pejgamberin, duke menduar se në atë mënyrë mund të arrijnë diçka. Por, Fuqia dhe Dëshira e Zotit e ruajtën Pejgamberin dhe ai bëri që Islami të ngritet nga dita në ditë, duke i mundur Kurejshitë dhe jobesimtarët.

Ky dhe principet tjera, na afruan të vërtetës se organizimi i kësaj bote është në duart e Zotit dhe se Ai, kur të dëshirojë, mund të krijojë rregullim të ri, që do të sundojë mbi atë të vjetrin.
Prandaj, mendja dhe vetëdija jonë, kërkojnë që ta përulim vehten para kësaj Fuqie Madhështore dhe Qëllimmire, të sillemi me dëgjueshmëri të plotë dhe t’u ikim kundërshtimeve ndaj Krijuesit tonë. Dora e fuqishme e Zotit na ka udhëhequr nëpër gjendje të ndryshme dhe na ka sjellur në gjendjen tonë të tanishme të inteligjencës dhe aftësisë. A do të ishte në rregull Ta harrojmë?

Ai që e njeh Zotin, duke pranuar se ka mik aq të Urtë dhe të Fuqishëm, nuk do të frikesohet nga asnjë vështirësi. Problemet më të komplikuara dhe më të vështira ai mund ti zgjidh, e prandaj do të tentojë ta arrijë qëllimin e vet me bindje të mbështetur në besimin në Zot. Ai nuk do të frikësohet nga asnjë pengesë, sepse ai do të ketë fuqi ti tejkalojë të gjitha vështirësitë. Besimi në Zotin dhe në Fuqinë e Tij Unike,i mundësoi Pejgamberit të fitojë duarthatë kundër grupeve të mëdha, të mbetet i paluhatur në rrethana të vështira, ashtu që të mund të ndërtojë bazën e monoteizmit dhe programin për jetë. Në këtë mënyrë, ai qe i aftë të forcojë humanitetin dhe virtytin.

Njeriu, zemra e të cilit është e vërshuar me besimin në Krijuesin e botës dhe e përmbushur me dashurinë ndaj të Vërtetës, asnjëherë nuk do të ndjehet i vetmuar, i dëshpruar, i pashpresë, dhe drita e Zotit do ti ndriçojë gjithmonë skajet e zemrës së tij. Padyshim, njeriu i këtillë, do të jetë i gatshëm për jetë më të mirë dhe më të suksesshme dhe me entusiazëm të pamasë.