PËRMBAJTJA
Vendosmëria e Imam Husejnit (a.s.)
Imam Husejni (a.s.) si trashëgimtar i profetëve
Çmimi i lartë që paguhet për ta çliruar fenë
Titulli “Prijësi i dëshmorëve”  (ar. Sejjid esh-shuheda)
Bekimi i martirizimit (shehadetit)
Paralajmërimi i Imam Aliut (a.s.) lidhur me ndodhinë e Qerbelasë

 

Vendosmëria e Imam Husejnit (a.s.) 

Kur e nisi lëvizjen e tij, Prijësi i Dëshmorëve Imam Husejni (a.s.) e dinte se ai vetë dhe ndjekësit e tij do të vriteshin nga ushtarët e Jezidit dhe se njerëzit do t’i linin të pandihmë. Këta njerëz ishin të njëjtët që më parë nuk e kishin ndihmuar Imam Aliun (a.s.) dhe Imam Hasanin (a.s.). Ata madje nuk i kishin shprehur besnikëri as vetë Imam Husejnit (a.s.). Populli i Kufes, i cili jetonte në kryeqendrën e pushtetit të Imam Aliut (a.s.), edhe përkundër faktit se i kishte shprehur besnikëri atij dhe e ndiqte atë në çdo namaz të xhumasë e të bajramit, sërish u revoltua kundër tij dhe kundër të birit, Hasanit (a.s.). Ata ishin vërtet njerëz të pabesë. Për më tepër, gjatë rrugës së tij për në Kufe, Imam Husejni (a.s.) e mori edhe lajmin e rënies dëshmor të të dërguarit të tij në qytet, Muslim ibn Akilit.

Edhe përkundër të gjitha pengesave, përkundër kundërshtimit të miqve dhe të të afërmve të tij, Imami kishte vendosur t’i kundërvihej Jezidit dhe ishte i gatshëm për të rënë dëshmor. Ai e dinte se, në këto kushte, ishte e pamundur të themelohej një pushtet i drejtë dhe legjitim. Megjithatë, lëvizja e tij e ruante ende potencialin për të ngadhënjyer në mënyrë shumë të pazakontë dhe për të themeluar një pushtet të drejtë hyjnor.

Teksa nisej nga Mekkeja për në Kufe, Muhammed ibn Hanefijje iu drejtua më këto fjalë: Ju jeni Imami i kohës dhe jeni prijësi im, bindjen ndaj të cilit e kam detyrim. Megjithatë, në këta kushte shtypjeje, propozoj që të qëndroni në Medine. Ose mund të shkoni në Mekke dhe të qëndroni atje, nëse rrethanat qetësohen. Në të kundërt, më mirë të shkoni në Jemen, sepse populli i Jemenit është një popull luftarak. Dhe nëse nuk ju lënë të qetë as atje, atëherë mos qëndroni në një vend të vetëm, sepse mund t’ju rrethojnë. Në këto rrethana, mbase do të ishte më mirë të bridhni nga një qytet në tjetrin.

Pasi i dëgjoi këto fjalë, Imam Husejni (a.s.) tha: Për Zotin, edhe sikur në lindje, në perëndim, në veri e në jug të tokës të mos më mbetet asnjë vend për t’u strehuar, prapë nuk do t’i bindem Jezid ibn Muavijes dhe nuk do të pajtohem me këtë rend të padrejtë e mizor.[1]

Imam Husejni (a.s.), duke iu përgjigjur Velidit, i cili e këshillonte t’i bindej Jezidit, tha: Jezidi është një i devijuar e pijanec, që vret njerëz padrejtësisht dhe mëkaton hapur. Një njeri si unë nuk mund t’i bindet një njeriu si ai.[2]

Problemi, në këtë rast, nuk është personaliteti i Jezidit, por mendësia që ai përfaqëson dhe e cila është në papërshtatshmëri të plotë me mendësinë husejniane. Rrënja e fjalës beja’ (përkthyesi: betimi për besnikëri një sunduesi; besëlidhja) është “të shesësh”. Një monoteist që ia “shet” Zotit shpirtin dhe pasurinë e tij, është një njeri që i shpreh bindje besnikërie Zotit. Pas kësaj pike, ai nuk është më i zoti i shpirtit dhe i pasurisë së tij. Si rrjedhojë, përdorimi i shpirti i pasurisë së vete pa lejen e Zotit konsiderohet dhunim.

Kur Mervan bin Hakemi ia këshilloi të njëjtën gjë si Velidi, Imami u përgjigj: Nëse njerëzit janë të detyruar të pranojnë një prijës si Jezidi, atëherë ka ardhur koha t’ia japim lamtumirën Islamit.[3]

Thënë shkurt, motivi kryesor i porosisë së Prijësit të Besimtarëve (a.s.) është karakteri ligjor i prijësit të ummetit musliman. Ai thotë, pra, se një njeri si ai, i cili ka një të mendësi diturore dhe qëllime praktike të përshtatshme me këtë mendësi, nuk mund t’i bindet rendit tiran dhe zullumqar të Jezidit. Ai thekson se çështja e përpjekjes së vazhdueshme kundër një pushteti të tillë nuk është një detyrim vetëm për të, por për çdo njeri që mendon si ai. Imami nënkupton, gjithashtu, se rryma që qëndron përballë tij nuk është e kufizuar me Jezidin. Kjo është rryma e çdo tirani të fundosur në injorancën të plotë, si në njohurinë e tij, ashtu edhe në vepra. Të tillët duhet të ndëshkohen dhe të zbriten nga pallatet e lavdisë drejt rrënojave të turpit.

Imam Husejni (a.s.), i cili ishte një prijës siç e kanë përshkruar profetët e mëdhenj (ar. ulu’l-azm), ishte i vendosur për ta shkatërruar rendin umajjad dhe i gatshëm që, për këtë qëllim, të përballej me ngujimin dhe me vrasjen e të afërmve e të fëmijëve të tij. Imami, i cili e ndoqi këtë rrugë, u etiketua si mohues dhe i devijuar nga ana e pushtetit umajjad. Duke iu përgjigjur kësaj shpifjeje, ai thotë: Unë nuk u nisa për të shkaktuar trazira, nuk u nisa  nga lakmia për pushtet dhe as për t’i bërë zullum dikujt. Qëllimi im është ta përmirësoj gjendjen e ummetit të gjyshit tim, ta urdhëroj të mirën, ta pengoj të ligën dhe të ec në rrugën e gjyshit e të babait tim Ali ibn Ebu Talibit.[4]

Ai thotë pra, se është larg akuzave dhe shpifjeve të tyre. Ai thotë se qëllimi i tij i shenjtë nuk është tjetër përveç qëllimit të lartësuar të profetëve. Rruga e tij nuk është tjetër veçse rruga e pararendësve të tij në pozitën e profetësisë, velajetit dhe imamatit.

Kur Imami hyri në Mekke, Abdullah ibn Umari dhe Abdullah ibn Abbasi erdhën për ta vizituar dhe u përpoqën ta bindnin që të hiqte dorë nga kryengrita e tij kundër pushtetit umajjad. Me këtë qëllim, Abdullah ibn Umari i tha: Kthehu në Medine dhe mos u largo nga toka dhe tyrbeja e gjyshit tënd, të Dërguarit të Zotit (s.a.a.). Kështu, umajjadët nuk do të kenë dëshmi dhe arsyetime për të të sulmuar. Në këtë situatë, edhe sikur të mos i shprehësh besnikëri Jezidit, ata do të të japin mundësi për ta konsideruar sërish vendimin tënd.

Në përgjigjen e tij, Imam Husejni (a.s.) tha: Mjerë për këtë fjalë që thua, për sa kohë që rrinë në këmbë qielli e toka! Për Zotin, o Abdullah, po të pyes: a ka vallë diçka të gabuar në këtë që bëj? Nëse mendon se gaboj, më kthe nga kjo rrugë! Atëherë kam për ta pranuar këtë që thua, do ta dëgjoj fjalën tënde dhe do t’i bindem asaj.

Ai thotë, pra, se nuk ishte duke bërë një gabim. Theksonte se nuk ishte koha për fshehje të besimit e heshtje (ar. takijje) dhe se vendimi i tij ishte i drejtë dhe i duhur. Ai ishte i gatshëm ta paguante çmimin e kësaj.

Pas kësaj, Abdullahu i tha: Pa dyshim, Zoti nuk ka për ta çuar drejt gabimit djalin e të Dërguarit të Zotit (s.a.a). Por kam frikë se kanë për të të vrarë.

Prijësi i Dëshmorëve (a.s.) u përgjigj: Karshi kësaj që thua, do të mbështetem te Zoti dhe do të gjej strehë në fjalën e Ibrahimit, kur ai u hodh në zjarr dhe zjarri u bë i freskët për të. [5]

Pra nëse ata kanë ndërmend të më vrasin, unë do të mbështetem te Zoti, siç bëri Ibrahimi (a.s.) dhe, pa dyshim, Zoti ka për të më falur sukses.

 

Imam Husejni (a.s.) si trashëgimtar i profetëve

Imam Husejni (a.s.) është trashëgimtar i profetëve të dërguar nga Zoti dhe lëvizja e tij nuk është tjetër veçse një vazhdimësi e lëvizjes së tyre. Për të dëshmuar se lëvizja e tij nuk ishte e ndryshme nga lëvizja e Musës (a.s.), në çdo hap të rrugëtimit të tij, Imam Husejni (a.s.) i përsëriste vargjet që ishin shpallur lidhur me të. Teksa largohej nga Medineja, ai e recitoi vargun vijues të Kur’anit:

       Musa doli nga qyteti duke vështruar përreth dhe tha: “Zoti im! Më shpëto nga ky popull zullumqar!” (Kur’an, 28:21)

Ky varg u shpall lidhur me largimin e profetit Musa (a.s.) nga Egjipti. Më pas, kur arriti në Mekke, ai e recitoi vargun që ishte shpallur lidhur me ardhjen e Musës (a.s.) në Medjen:

Kur u nis drejt Medjenit tha: “Shpresoj se Zoti im ka për të më udhëzuar në rrugë të drejtë.” (Kur’an, 28:22)

Në rrugëtimin e tij, Imam Husejni (a.s.) e përmend edhe profetin Jahja (a.s.), i cili gjithashtu ra dëshmor në duart e mizorëve. Ai thotë: Është një dëshmi e poshtërsisë së kësaj bote se edhe koka e prerë e Jahja bin Zekerijja-së, teksa u fliste izraelitëve si dëshmi nga Zoti, iu dhurua një të shthururi në mesin e të shthururve.[6] Duke e thënë këtë, Imam Husejni (a.s.) vetëm sa paralajmëronte se koka e tij e prerë do t’i dhurohej një të shthururi me mendësi “izraelite”. Me këto fjalë të tija, ai e prezantonte veten si trashëgimtar dhe pasardhës të profetëve Musa dhe Jahja (a.s.).

Ajo që thoshte Imam Husejni (a.s.) ishte se ai vetë ishte trashëgimtar i Musës (a.s.), Jezidi ishte mishërimi i Faraonit, ndërsa hipokritët e kohës mishërime të përkrahësve të Faraonit. Ata nuk kishin dallim nga njerëzit që ia kishin prerë kokën Jahjasë. Muslimanët, për sa kohë që do t’i qëndronin pranë të Dërguarit (s.a.a.), do të përfitonin nga bekimi i Zotit. Por kur do të shkëputeshin nga prijësit hyjnorë, do të endeshin kot si u endën izraelitët në shkretëtirë. Premtimi i Zotit është i fshehur në ndërlidhjen ndërmjet prirjes njerëzore drejt hyjnores dhe dërgimit të reve të mëshirës, prej të cilave rrjedh bekimi i Zotit. Paralelisht me këtë, mund të thuhet se dënimi i Zotit është i ndërlidhur me largimin nga e vërteta dhe rënien e “gurëve” të ndëshkimit.

Dhe nëse ktheheni (nga rruga juaj) do të kthehemi edhe Ne. (Kur’an, 8:19)

 

Çmimi i lartë që paguhet për ta çliruar fenë

Gjithçka në univers i bindet një rendi të caktuar dhe askush nuk mund të përfitojë ndonjë gjë pa mund. Duke u mbështetur në urtinë e tij, Zoti u fal gjëra të caktuara njerëzve, por në anën tjetër, ka shumë gjëra të cilat njeriu nuk mund t’i arrijë veçse me mund dhe përpjekje. Profeti Jakub (a.s.), pa ndihmën e Zotit dhe pa njohuri të të fshehtës, nuk e dinte në e kishte hëngër ujku Jusufin ose në e kishin hedhur në pus vëllezërit e tij. Pusi ku e hodhën Jusufin nuk ndodhej shumë larg vendbanimit të tij. Ai, duke vuajtur dhe duke duruar, e kaloi sprovën hyjnore dhe tha: Unë vetëm Zotit ia qaj dhimbjen dhe pikëllimin tim. (Kur’an, 12:86) Si rezultat i kësaj, atij iu fal aftësia mrekullore që ta nuhaste këmishën e Jusufit nga tetëdhjetë fersahë largësi.

Njeriu duhet ta realizojë përgjegjësinë e tij hyjnore dhe, duke shpresuar se rruga do t’i përndritet nëpërmjet bekimit hyjnor, ta durojë çdo vështirësi dhe pengesë. Që të shohim çfarë do i dashuri dhe kujt i fal dhembshurinë, siç do të thoshte Hafizi.

Sipas kësaj, një pjesë e madhe e përsosurive dhe njohurive shpirtërore nuk i falen rrugëtuesit shpirtëror veçse pas dhimbjesh të shumta, përpjekjesh e durimesh. Aftësia e fituar nga Jakubi pas vitesh të tëra durimi është një shembull i kësaj. Ai, pasi e fitoi këtë aftësi, tha: Nëse nuk do të më quani matuf, unë ia marr erën Jusufit. (Kur’an, 12:94) Jakubi, që i kishte të verbër sytë, por të hapur sytë e zemrës, e merrte erën e këmishës së Jusufit nga largësia e madhe, ndërsa as njeriu që ishte duke e sjellë këmishën atë çast nuk e nuhaste këtë erë.

Imam Husejni (a.s.) pagoi një çmim shumë të lartë për ta shpëtuar fenë që ishte burgosur nën kthetrat umajjade. Para se të nisej, ai disa net me radhë shkoi pranë varrit të të Dërguarit të Zotit (s.a.a.) dhe i tha: Paqja qoftë mbi ty o i Dërguar i Zotit! Unë jam Husejni, djali yt, djali i bijës tënde Fatimesë. Këta njerëz nuk e kuptuan pozitën time, e kundërshtuan të vërtetën dhe nuk më nderuan. Për këtë ta qaj hallin deri në ditën kur të të takoj sërish.[7]

Natën tjetër, Imam Husejni (a.s.) kështu iu lut Zotit që t’ia tregonte detyrën e tij: O Zoti im i Madhërishëm dhe Bujar! Unë e dua të mirën dhe jam larg të ligës. Për hir të këtij varri e për hir të atij që pushon në të, ma trego rrugën që është në përshtatshmëri me kënaqësinë Tënde!

Pas kësaj, ai u përgjum dhe e pa në ëndërr të Dërguarin e Zotit (s.a.a.), i cili i tha: Babai, nëna dhe vëllai yt janë pranë meje tani dhe të gjithëve na ka marrë malli për ty. Në parajsë ka pozita të lartësuara për ty, të cilat mund t’i arrish vetëm nëpërmjet rënies dëshmor.[8]

Sipas asaj që përcjellin historianët, Imam Husejni (a.s.) foli me të Dërguarin (s.a.a.) në ëndërr. Nga ç’mund të kuptohet, kjo ndodhi në gjendjen e njohur si menamije, një gjendje përgjumjeje gjysmë të zgjuar, në të cilën personi konsiderohet i zgjuar nga aspekti fetar. Një njeri në këtë gjendje i sheh në të zgjuar gjërat që të tjerët i shohin në ëndërr.

Prijësi i Dëshmorëve (a.s.) u përball disa herë më të këtë gjendje. Ai, teksa ishte duke shkuar në Qerbela, e recitoi vargun kur’anor “Ne të Zotit jemi dhe tek Ai është kthimi ynë” dhe i biri, Imam Zejnu’l-Abidini (a.s.) e pyet përse e kishte bërë këtë gjë. Imam Husejni (a.s.) u përgjigj: Isha në një gjendje, në të cilën më erdhi lajmi se këtë karvan e shoqëron vdekja.[9] Edhe në mëngjesin e ditës së Ashures, në këtë gjendje të njëjtë, ai do ta shihte të Dërguarin e Zotit (s.a.a.), i cili do t’i thoshte: Sonte do të jesh mysafiri ynë.[10]

Imam Husejni (a.s.), i cili e njihte mirë mjedisin e poshtër politik të kohës, ishte në pritje të urdhrit hyjnor që do ta caktonte përgjegjësinë e tij karshi Zotit. Në gjendjen gjysmë të përgjumur, i Dërguari i Zotit (s.a.a.) i kishte thënë: Vetëm nëpërmjet të rënit dëshmor ke për ta arritur pozitën e lartë në parajsë. Merri me vete edhe familjen tënde me fëmijët, sepse Zoti dëshiron t’i shohë të robëruar.[11]

Të afërmit dhe miqtë e Imam Husejnit (a.s.) ia rikujtuan vlerën e familjes së tij dhe e këshilluan që të mos i merrte me vete drejt Irakut, që të mos binin rob në duart e umajjadëve. Megjithatë, Imam Husejni (a.s.), njësoj si të zgjedhurit e kaluar të Zotit, të cilët nuk pranuan të heshtnin e të fshiheshin, nuk e pranoi këtë propozim.

 

Titulli “Prijësi i dëshmorëve”  (ar. Sejjid esh-shuheda)

Të Dëlirët (ar. masumin, nënkuptohen Profeti, Hz. Fatimeja dhe dymbëdhjetë imamët) e edukuar në sofrën e Kur’anit janë ata që e thonë fjalën e fundit. Kjo është njësoj si vetë Kur’ani, i cili ndërsa nga njëra anë i vërteton profetët dhe librat e kaluar, nga ana tjetër është një dëshmitar autoritar mbi ta.

Kjo mund të shpjegohet si vijon: të Dëlirët, që janë të edukuar e të brumosur me Kur’anin, jo vetëm që e vërtetojnë metodën dhe vijën jetësore të miqve të kaluar të Zotit, por janë edhe dëshmitar mbi ta (në cilësinë e një autoriteti sipëror) dhe kanë një fjalë sipërore mbi të tyren. Për shembull, ne themi se, ndonëse kanë ardhur shumë profetë për popujt e kaluar, profeti i fundit, të cilit iu shpall Kur’ani, është prijësi i tyre dhe Vula e Profetësisë. Në të njëjtën mënyrë, Ehl-i Bejti i tij i dëlirë është prijës dhe “vulë” e të gjithë evlijave dhe imamëve nga popujt e profetëve të kaluar. Imamët e Ehl-i Bejtit të Profetit (s.a.a.) nuk janë vetëm imamë të këtij ummeti, por edhe imamë të imamëve pararendës. Ata, njësoj siç janë prijësit dhe dëshmitarët e veprave tona, janë prijës dhe dëshmitar edhe të veprave të miqve të kaluar të Zotit (ar. evlijullah).

Si do të jetë gjendja e tyre vallë, kur të sjellim një dëshmitar nga çdo popull dhe ty të të bëjmë dëshmitar mbi ta? (Kur’an, 4:41)

Nga kjo mund të kuptohet më mirë përse një dëshmor i Ehl-i Bejtit është vetvetiu prijësi dhe vula e të gjithë dëshmorëve të kaluar. Sipas këtij interpretimi, shprehja “Prijësi i Dëshmorëve” nuk përdoret për të thënë se ai ishte prijësi i dëshmorëve të Qerbelasë, sepse një pozitë e tillë është shumë e pamjaftueshme dhe e rëndomtë për një personalitet si Imam Husejni (a.s.). Përkundrazi, ai është prijës i të gjithë profetëve dhe kalifëve të zgjedhur të të kaluarës, njësoj siç është edhe prijës i të gjithë dëshmorëve të njerëzimit, para dhe pas tij. Kur të kundrohet nga ky aspekt, mund të kuptojmë gjithashtu përse thuhet se Hz. Fatimeja (s.a.) është “zonja e grave të botës” (ar. sejjidetun nisa el-alemin).

I Dërguari i Zotit ka thënë: “Hasani dhe Husejni janë dy zotërinjtë e të rinjve të parajsës.” E dimë se të gjithë profetët, miqtë e Zotit, njerëzit e sinqertë dhe dëshmorët do të ringjallen si të rinj në parajsë dhe jo në moshë të thyer. Kjo thënie tregon se këta dy imamë do të jenë prijësit e tyre. Kjo tregon, pra, se Imam Husejni (a.s.) është prijësi i të gjithë dëshmorëve të botës. Kjo pozitë e lartësuar e tija nuk është tjetër veçse si rezultat i afërsisë së tij (ose të realitetit të tij) me realitetin e Kur’anit Fisnik, që është “dëshmitar” mbi të gjithë librat e tjerë. Sipas kësaj:

-          Realiteti (ar. hakikah) i Ehl-i Bejtit është i barasvlershëm me realitetin e Kur’anit

-          Realiteti i Kur’anit, përtej vërtetimit të librave të kaluar, është një dëshmitar mbi ta (pra ka një pozitë sipërore karshi tyre)

-          Pozita e çdo profeti është në proporcion të drejtë me librin hyjnor që i shpallet

-          Njësoj siç është Kur’ani një dëshmitar autoritar mbi librat e tjerë, edhe Ehl-i Bejti, realiteti i të cilit është i ndërthurur dhe i barasvlershëm me Kur’anin, është dëshmitar autoritar mbi miqtë e kaluar të Zotit.

 

Bekimi i martirizimit

Martirizimi (ar. shehade) është një gjë që miqtë e Zotit dhe nxënësit e tyre e kanë dëshiruar nga Zoti dhe për të cilën janë ndier mirënjohës kur u është falur. Imam Aliu (a.s.), për shembull, thotë: Prej Zotit kërkojmë që t’i shijojmë pozitat e dëshmorëve bashkë me njerëzit, të cilëve u është falur lumturia! Prej Zotit e kërkojmë miqësinë e profetëve.[12]

Një ditë, i Dërguari i Zotit (s.a.a.) i tha Imam Aliut (a.s.): Ty kanë për të të vrarë në rrugë të fesë. Si do ta durosh këtë gjë?

Imam Aliu (a.s.) iu përgjigj: O i Dërguar i Zotit! Sikur të bie dëshmor në rrugë të fesë dhe sikur fytyra të më kaplohet me gjakun e kokës, unë vetëm mirënjohës do të jem.[13]

Po kështu, Imam Aliu (a.s.) ka thënë: Vdekja më e ndershme është të vritesh (në rrugë të Zotit). Betohem në Atë që ka në duar shpirtin e Ali ibn Ebu Talibit! Për mua është më mirë të vritem nga njëmijë goditje shpatash, se të vdes në shtrat, ndërsa i kam shprehur bindje kujt tjetër veç Zotit.[14]

Një kopshtar që, me shumë përpjekje e mundime, ka mbjellë pemë nga më të ndryshmet, pa dyshim se ka për t’i mbledhur frutat e tyre që të mos kalben, dhe ka për t’ua dhuruar njerëzve të tij të dashur. Kështu, edhe njeriu besimtar, në vend që të lejojë që t’i kalbet shpirti në kafazin e trupit, ia dhuron shpirtin e vet Zotit dhe këtë dëshirë e bart gjithnjë në vete.

Imam Zejnu’l-Abidini (a.s.), në përmbledhjen e tij me lutje, që është dritë e jetë për njerëzit, i përgjërohet Zotit për martirizim të vetë atij dhe të ndjekësve të tij: Lëvdata qoftë për Zotin! Një lëvdatë e tillë, nëpërmjet të cilës ta arrijmë lumturinë mes miqsh të lumtur e të bëhemi prej atyre që bien dëshmorë me shpatën e armikut.[15]

Zejd bin Harithe ishte ndër nxënësit e denjë të shkollës së shpalljes hyjnore, i cili e kishte arritur shkallën e bindjes (ar. jekin). Këtu do të doja t’ia tërheq vëmendjen dëgjuesit drejt një bisede të tij me të Dërguarin e Zotit (s.a.a.). I Dërguari (s.a.a.) e pyeti: Si u gdhive o Zejd?

Zejdi: Në bindje (jekin) të plotë, o i Dërguar.

I Dërguari: Çdo gjë ka një realitet të vetin. Cili është realiteti i besimit dhe i bindjes tënde?

Zejdi: Po e shoh ferrin me banorët e tij dhe parajsën me banorët e saj.

I Dërguari: Ky është një rob, të cilit Zoti ia ka përndritur zemrën.  

Më pas, Zejdi i kërkoi të Dërguarit që të lutej për të, në mënyrë që të binte dëshmor. [16] Nuk kaloi shumë kohë nga kjo ndodhi dhe Zejdi, në njërën nga betejat e Islamit, vërtet e arriti shkallën e dëshmorit.

Miqtë e Zotit (ar. evlijullah) përherë i kanë madhëruar dhe lëvduar dëshmorët. Varrezat e tyre janë si djepa ku rriten dhe edukohen njerëzit e mirë e të druajtur nga Zotit. Në Zijaret el-Varithe u dërgohen selame dëshmorëve dhe theksohet se ata dhe varret e tyre janë të dëlirë[17]: Ju të dëlirë jeni dhe i dëlirë është bërë edhe vendi ku jeni varrosur.[18]

Zoti i Madhëruar thotë kështu në Kur’an:

Me lejen e Zotit tënd, toka e pastër jep fryte të mira. (Kur’an, 7:58)

Lidhur me shkoqitjen e këtij vargu, Imamët e Ehl-i Bejtit kanë thënë se toka ku pushojnë dëshmorët është një vend ku edukohen njerëzit e dëlirë. Ngase shehadeti (martirizimi) është dëshira e tyre e madhe, ata gjithnjë u drejtohen dëshmorëve të Qerbelasë, duke thënë: Ah sikur të isha edhe unë me ju dhe të bekohesha me një bekim të madh![19]

Për shkak të këtij bekimi që bartin me vete varret e dëshmorëve, tiranët historikisht kanë pasur drojë nga të vizituarit e këtyre varreve, kanë bërë çmos për ta penguar këtë gjë dhe madje kanë ndërmarrë çdo gjë të mundur për ta shlyer nga historia kujtimin e dëshmorëve të tillë hyjnorë, që janë shembuj për kërkuesit shpirtërorë dhe prijës të luftëtarëve për drejtësi. Ata shumë shpesh edhe i kanë dëmtuar varrezat e tyre, por kurrë nuk kanë arritur ta shlyejnë nga kujtesa lavdinë e të tillëve.

I ndjeri Shejh Tusi përcjell se në oborrin e kalifit abbasid Mutevekkilit ishte edhe një burrë plak. Një ditë, krejt papritur, erdhi një lajmëtar në oborr dhe tregoi se ishte prerë pema e sidrit në Qerbela. I habitur, plaku thirri la havle ve la kuvette il’la bil’lah! Mutevekkili e pyeti përse ishte habitur, ndërsa plaku iu përgjigj: Nga i Dërguari i Zotit (s.a.a.) është përcjellur thënia “Zoti e mallkoftë atë që pret pemën e sidrit!”. Deri sot, ne nuk kuptonim përse kishte thënë një gjë të tillë. Tani e kuptuam.[20]

Ajo që kuptohet nga ky rrëfim është se pema e sidrit kishte shërbyer si një shenjë për ta njohur vendin e varrit të Imam Husejnit (a.s.) Vizitorët e varrit të tij, pikërisht nëpërmjet kësaj peme e gjenin vendin ku ishte varrosur Prijësi i Dëshmorëve (a.s.). Siç shihet, armiqtë e tij e kishin prerë edhe këtë pemë, në mënyrë që varri i tij të harrohej. Këta tiranë, njësoj siç luftuan kundër Imam Husejnit (a.s.), kanë luftuar edhe kundër varrit të tij. Disa e kanë ndërruar madje edhe rrjedhën e lumit Eufrat për ta përmbytur varrin. Për këto arsye, varri i Imam Aliut (a.s.) mbeti i fshehur për vite me rradhë. Historikisht, kemi qenë dëshmitarë edhe të bombave që janë vendosur në tyrbet e imamëve të Ehl-i Bejtit, për shembull në tyrben e Imam Rizait (a.s.), duke i vrarë ndjekësit e Ehl-i Bejtit, të cilët mbanin zi për Imamin. Kjo mendësi, e cila nuk druhet as nga vrasja e profetëve dhe e imamëve, s’do mend se nuk do të ketë drojë as nga vendosja e bombave në tyrbet e tyre. Njeriu që të vërtetën e quan gënjeshtër dhe gënjeshtrën të vërtetë, kurrë nuk do të lodhet në përpjekjen për ta mbajtur gjallë të ligën e të pavërtetën dhe për ta dëmtuar të mirën e të vërtetën.

 

Paralajmërimi i Imam Aliut (a.s.) lidhur me ndodhinë e Qerbelasë

Njëzet vjet para ndodhisë së Qerbelasë, teksa Imam Aliu (a.s.) ishte duke shkuar për në betejën e Siffinit, arriti në Qerbela. Pasi qau e vajtoi për një kohë, ai e thirri Ibn Abbasin dhe i tha me zë të lartë: Po ta dije çfarë vendi është ky e çfarë gjërash kanë për të ngjarë këtu, edhe ti do të qaje si unë. Sipas asaj që përcjell Ibn Abbasi, Imam Aliu (a.s) fali namaz për një kohë të gjatë në këtë vend dhe pastaj tha: Këtu është varri i miqve të Zotit. Ata do të kryengriten për hir të Zotit, këtu do ta shijojnë verën e dëshmorit dhe këtu do të varrosen.[21]

Kur Imam Husejni (a.s.) arriti në Qerbela në ditën e dytë të muajit Muharrem, njerëzit i thanë se vendi njihej si Qerbela dhe Nejneva. Me ta dëgjuar këtu, Imami tha: Zbrisni! Ky është vendi që na është premtuar, vendi ku do të derdhet gjaku ynë, ku do t’u pritet koka fëmijëve tanë dhe ku çadrave tona do t’u vihet flaka. Ndaluni e mos shkoni më tej, zbrisni! Për Zotin, kjo është ndalesa jonë. Për Zotin, ja këtu do të na e derdhin gjakun, këtu do ta çnderojnë familjen tonë. Për Zotin, ja këtu do të jenë varret tona, për Zotin, ky është vendi ku do të mblidhemi e do të ringjallemi sërish. Këtë ma ka premtuar gjyshi im, i Dërguari i Zotit (s.a.a), dhe nuk ka dyshim në fjalën e tij.[22]

Në një letër që ia shkroi fisit Hashim dhe popullit të Medines, Imam Husejni (a.s.) thotë:

Nga Husejni, djali i Aliut... fisit Hashim,

Dijeni se kushdo që më bashkëngjitet, do të bjerrë dëshmorë bashkë me mua, por ai që nuk më bashkëngjitet, kurrë nuk ka për të ngadhënjyer.

Ve’s-selam!

Pra rruga që arrin tek fitorja dhe që shoqërohet nga suksesi nuk është tjetër veçse rruga e Zotit. Çdo rrugë përveç rrugës së Zotit është e devijuar. Nuk mund të arrihet qëllimi dhe as të dëshmohet i Kërkuari absolut duke ecur rrugës së padrejtë.

 

FUND