Përmbajtja:
Rekomandime për studentët e seminarit
Rëndësia e përpunimit dhe pastrimit të shpirtit
Paralajmërime për seminaret
Bekimet hyjnore
Çështjet në lidhje me lutjet intimem (Munajat) të muajit Shaban
Vellot e Islamit
Dituria dhe besimi
Hapi i parë i përpunimit

Në emër të All-llahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit. Edhe një vit nga jeta jonë kaloi. Ju të rinjtë po i afroheni moshës më të vjetër kurse ne të vjetrit vdekjes. Gjatë këtij viti akademik jeni të vetëdijshëm për përmasat e mësimit dhe studimit tuaj.

Ju e dini se sa keni përfituar dhe se sa është ngritur ndërtesa e edukimit tuaj. Megjithatë, çfarë keni bërë ju për sa i përket përpunimit moral, përvetësimit të mënyrave fetare, mësimeve hyjnore dhe pastrimit të shpirtit? Çfarë hapash pozitive keni ndërmarrë? A keni mendua për përpunim ose vetë-reformim? A keni pasur ndonjë program në këtë fushë? Fatkeqësisht duhet ta pranoj se ju nuk keni bërë ndonjë gjë të mahnitshme dhe nuk keni ndërmarrë hapa të mëdhenj për sa i përket reformimit dhe përpunimit vetjak.

Rekomandime për seminare të mësimit fetar Njëkohësisht me mësimin e lëndëve shkollore qendrat e mësimit fetar kanë nevojë për mësimin dhe të mësuarin e moralit dhe mësimeve shpirtërore.

Është e nevojshme për të pasur drejtues moral, ushtrues për aftësitë shpirtërore dhe sesione për këshillim dhe për konsultim.

Programet në etikë dhe moral reformojnë klasat për sjellje dhe përpunim, udhëzimin në mësimin hyjnor që është qëllimi kryesor i misionit të profetëve, paqja qoftë mbi ta, duhet të institucionalizohen zyrtarisht në seminare.

Fatkeqësisht një kujdes i vogël i kushtohet qendrave të mësimit të këtyre çështjeve themelore. Studimet shpirtërore janë duke u zvogëluar, kështu që në të ardhmen, kam frikë, që seminaret të mos jenë të mundura të ushtrojnë shkollarët e etikës, këshilltarë të përpunuar ose të regjur ose njerëz fetarë.

Preokupimi për diskutimin dhe kërkimin e problemeve elementare nuk lejon mundësinë e ndjekjes së temave bazë dhe fundamentale nga Kurani i Shenjtë dhe të Profetit të madh (s) dhe të profetëve dhe të shenjtëve të tjerë (avliya’), paqja qoftë mbi ta. Këshilltarët juridik eminent dhe profesorët e rangut të lartë, që janë të shquar në komunitetin shkollor, janë përpjekur më shumë në mësimet dhe diskutimet e tyre, për të ushtruar dhe përpunuar njerëzit dhe për të qënë më të lidhur me temat shpirtërore dhe etike.

Për studentët gjithashtu është e nevojshme që për dobinë e tyre të përfitojnë virtytet më të larta dhe pastrimin e shpirtit që i japin peshë të mjaftueshme detyrimeve të tyre të rëndësishme dhe përgjegjësive të rëndësishme.

Rekomandime për studentët e seminarit

Ju që sot studjoni në këto seminare dhe që të nesërmen do të merrni kryesimin dhe drejtimin e shoqërisë mos imagjinoni se detyra juaj e vetme është të mësoni deri në fund të semestrit, sepse ju keni detyra të tjera gjithashtu.

Në këto seminare ju duhet të formoheni dhe ushtroheni ashtu që kur të shkoni në një qytet ose fshat të jeni në gjendje të udhëhiqni njerëzit atje dhe tu tregoni si të pastrohen.

Pritet që kur të largoheni nga qendra për studimin e ligjit fetar, ju vetë do të jeni pastruar dhe kultivuar, ashtu që të jeni në gjendje të kultivoni njerëzit dhe t’i ushtroni ata sipas mënyrave dhe perceptimeve etike Islame.

Nëse, Zoti ndaloftë, ju nuk do të reformonit veten në qendrën e mësimit dhe nuk do të kuptonit idealet shpirtërore, atëherë – All-llahu na mbroftë – kudo që shkoni, njerëzit mund të jenë të korruptuar dhe ju do të mund të jepni mendim të vogël të Islamit dhe të klerikut. Ju keni një përgjegjësi të madhe.

Nëse nuk e përmbushni detyrën tuaj në seminare, nëse nuk e planifikoni pastrimin tuaj dhe nëse thjeshtë ndiqni mësimin e disa termeve dhe çështjeve të ligjit dhe jurispondencës, atëherë Zoti na mbroftë nga dënimi që ju mund t’i shkaktoni në të ardhmen Islamit dhe shoqërisë Islame.

Është e mundur – All-llahu na mbroftë – që ju të shtrembëroni dhe të keqdrejtoni njerëzit. Nëse në saje të veprimeve tuaja, veprave dhe sjelljes jo të mirë, një person e humb rrugën e tij dhe largohet nga Islami, ju do të jeni fajtor për shumicën e mëkateve dhe do të jetë vështirë që të pranohet pendimi juaj.

Në të kundërtën, nëse një person gjen drejtimin, atëherë sipas një tregimi “Është më mirë atje ku shkëlqen dielli”[1]

Përgjegjësia juaj është shumë e madhe. Ju keni detyra të tjera prej atyre të laitetit. Sa gjëra janë të lejueshme për laitetin, që nuk janë të lejueshme për ju dhe që mund të jenë të ndaluara! Njerëzit nuk presin nga ju të shfaqni shumë vepra të lejueshme, të mos thoni asgjë për veprat e ulëta të paligjshme, të cilat nëse ju do t’i bëni, Zoti i ndaloftë, njerëzit do të formonin opinion të keq për Islamin dhe për komunitetin klerik.

Problemi është këtu: nëse njerëzit do të dëshmonin veprimet tuaja në të kundërtën nga ajo që pritet, ata do të largohen nga feja. Ata do të largohen nga kleriku jo nga një individ.

Nëse vetëm ata do të largohen nga një person dhe formojnë opinion të ulët për këtë person! Por nëse ata shohin një veprim të pabërë në kundërshtim me rregullat e mirësjelljes nga ana e një kleriku të vetëm, ata nuk egzaminojnë dhe analizojnë atë, se në të njejtën kohë mes biznismenëve ka njerëz të padrejtë dhe të korruptuar dhe mes punonjësve zyrtarë mund të shihen korrupsioni dhe veprimet e shëmtuara, është e mundur se mes klerikëve ka gjithashtu një ose disa persona jobesimtarë ose devijantë.

Kështu, nëse një shitës ushqimesh bën diçka të gabuar thuhet se shitësi i tillë është një gabimtar.

Nëse një farmacist është fajtor për një veprim të shëmtuar thuhet se farmacisti i tillë është një keqbërës.

Megjithatë, nëse një predikues paraqet një veprim të pabërë, nuk thuhet se një predikues i tillë është devijant, por thuhet se predikuesit janë të këqinj.

Përgjegjësitë e të shkolluarit janë shumë të mëdha; ulematë kanë më shumë detyrime se njerëzit e tjerë.

Nëse i rishikoni kapitujt lidhur me përgjegjësitë e ulemave në Usul al-Kafi dhe Ëasail [2] do të shihni se si i përshkruajnë ata përgjegjësitë e mëdha dhe obligimet serioze të të shkolluarve.

Tregohet se kur shpirti mbërrin në fyt, nuk ka asnjë shans për pendim dhe në këtë gjendje pendimi i tij nuk do të pranohet, edhe pse Zoti pranon pendimin e injorantit deri në minutën e fundit të jetës së tij. [3]

Në një tregim tjetër transmetohet se do të falen shtatëdhjetë gjynahe të atij që është injorant për para një gjynahu të falur të një alimi. [4]

Kjo ndodh sepse gjynahu i një alimi është shumë i dëmshëm për Islamin dhe për shoqërinë Islame. Nëse një person injorant dhe laik kryen një gjynah, ai fiton vetëm fatkeqësi për veten.

Kurse nëse një alim bëhet devijant, nëse përfshihet në veprime të shëmtuara ai shtrembëron një botë të tërë (alam).

Ai ka sëmurë Islamin dhe ulematë e Islamit. [5] Ka gjithashtu një tregim tjetër sipas të cilit njerëzit e ferrit vuajnë nga era e keqe e një alimi veprat e të cilit nuk përputhen me diturinë e tij. [6]

Për këtë arsye, në këtë botë ka një dallim të madh mes një alimi dhe një injoranti për sa i përket dobisë dhe dëmit ndaj Islamit dhe komunitetit Islam.

Nëse një alim është devijant është e mundur që komuniteti të infektohet nga devijimi. Dhe nëse një alim është pastruar dhe respekton mënyrat dhe moralitetin e Islamit, ai do të pastrojë dhe drejtojë komunitetin.

Në disa nga qytetet që kam shkuar gjatë verës pash se banorët e qytetit ishin të mirëedukuar me moralin fetar. Çështja është kjo, se ata kishin një alim që ishte i drejtë dhe i devotshëm.

Nëse një alim që është i devotshëm dhe i drejtë jeton në një komunitet, qytet ose shtet, jetesa e tij do të ngrejë pastrimin dhe drejtimin e popullit në atë sferë, edhe nëse nuk propagandon dhe drejton verbalisht. [7]

Kemi parë njerëz egzistenca e të cilëve është mësim për ta mësuar, thjesht duke i parë dhe duke i parë ata të ngrihet ndërgjegja.

Sot në Teheran, për të cilin kam disa informata, fqinjësitë ndryshojnë nga njëra tjetra. Fqinjësitë në të cilat jeton një alim i pastër dhe i përpunuar kanë njerëz të drejtë me besim të fortë.

Në një fqinjësi tjetër ku një person i korruptuar, devijant vesh turben dhe është bërë lider fetar dhe ngren dyqan, ju do të shihni se njerëzit atje janë keqdrejtuar dhe janë ndotur dhe korruptuar.

Kjo është ndotja e njejtë me erën e keqe me të cilën do të vuajnë njerëzit në ferr.

Kjo është era e keqe e njejtë që alimi i keq, alimi paveprim, alimi i korruptuar ka sjellë në këtë botë dhe era e tij shkakton vuajtjen e njerëzve në ferr.

Nuk është sepse diçka i është shtuar atij atje; ajo që i ndodh këtij alimi në botën tjetër është diçka që është pregaditur në këtë botë.

Asgjë nuk na është dhënë përveç asaj që kemi bërë.

Nëse një alim është korruptues dhe i keq, ai korrupton shoqërinë edhe pse në këtë botë nuk jemi në gjendje të nuhasim erën e keqe të tij. Megjthatë, në botën tjetër do të nuhatet era e keqe e tij.

Por një person laik nuk do ta lejojë asnjëherë vetëveten të shpallë se ai ishte një Imam ose Nahdi, të shpallë veten profet, ose të ketë pranuar shpalljen. Është alimi i korruptuar ai që korrupton botën:

“Nëse një alim është korruptuar një botë e tërë (alam) është korruptuar”. [8]

Rëndësia e përpunimit dhe pastrimit të shpirtit

Ata që kanë ndërtuar fetë (e tyre), duke shkaktuar gabimin dhe devijimin e masave popullore, në shumicën e rasteve kanë qenë shkollarë. Disa prej tyre kanë studjuar dhe ushtruar në qendrat e mësimit. [9]

Kreu i një prej sekteve heretike studjoi në seminaret tona.

Megjithatë, që kur mësimi i tij nuk u shoqërua me përpunim dhe pastrim, që kur nuk shkoi në rrugën e Zotit dhe që kur nuk e largoi ndotjen nga vetja, ai lindi frytin e turpit.

Nëse njeriu nuk e largon ndotjen nga cipa e shpirtit të tij, çfarëdo që të ketë studjuar dhe mësuar nuk do të ketë dobi nga ai, por do të jetë i dëmshëm.

Kur dituria hyn në këtë qendër të keqe, produkti do të jetë i keq, rrënjët dhe degët, një pemë e keqe.

Sa më shumë koncepte të tilla grumbullohen në një zemër të zezë të papastër do të ketë errësirë më të madhe.

Në një shpirt të papërpunuar, dituria është një mbulesë e errët: Al-‘ilm hava al-hijab al-akbar (Dituria është velloja më e madhe).

Kështu, vesi i një alimi të korruptuar është rreziku më i madh për Islamin se sa të gjitha veset.

Dituria është dritë, por në një zemër të zezë dhe të korruptuar ajo përhap anët e errësirës dhe të territ. Një dituri që do ta çojë njeriun më afër Zotit, në një shpirt material e çon atë më larg nga vendi i shenjtë i të Madhërishmit Madje shkenca e tavhid (mësimi më i lartë gnostik), nëse është për çdo gjë veç Zotit, bëhet një vello e errësirës, sepse ajo është një preokupim me atë që është tjetër nga Zoti.

Nëse e mbani mend dhe e recitoni Kuranin e Shenjtë me të gjitha katërmbëdhjetë leximet e ndryshme, nëse është për çdo gjë tjetër veç Zotit, nuk do tju sjellë asgjë veç errësirës dhe më larg nga Haqq ta’ala (Zoti).

Nëse studjoni dhe punoni shumë, mund të bëheni alim, por duhet të dini se ka një dallim të madh mes të qenurit alim dhe të qenurit i përpunuar.

Shaykh-u i ndjerë, mësuesi ynë, [10] All-llahu qoftë i kënaqur me të, thoshte:

“Ajo që është thënë ‘Sa e lehtë është të bëhesh mullah, aq e vështirë është të bëhesh njeri’, nuk është e saktë. Duhet të thuhet, ‘Sa e vështirë është të bëhesh mullah,aq është e pamundur të bëhesh njeri’ ”

Përfitimi i virtyteve, bujarisë dhe standarteve njerëzore është një detyrë e vështirë dhe e madhe që bie mbi shpatullat tuaja.

Mos supozoni tani se jeni i zënë me studimin e shkencave fetare, dhe mësimin figh (studimi i ligjit Islam), që është më e nderuara e këtyre shkencave, që mund ta fitoni lehtë përkundrazi dhe që keni mbartur përgjegjësitë dhe detyrat tuaja.

Nëse nuk keni një qëllim të pastër për tia ofruar Zotit, këto shkenca nuk do të kenë dobi aspak.

Nëse studimet tuaja – All-llahu na mbroftë – nuk janë në të mirë të Zotit por në dobi të dëshirave personale – përvetësimi i pozitës dhe ulëset e autoritetit, titujt dhe prestigji – atëherë ju nuk do të përfitoni asgjë për veten veç dëm dhe shkatërrim.

Kjo terminologji që po mësoni nëse është për çdo gjë veç Zotit, është e dëmshme dhe shkatërruese. Kjo terminologji, sa më shumë që rritet, nëse nuk shoqërohet me përpunimin dhe frikën ndaj Zotit (taqva), atëherë ajo do të përfundojë në dëm në këtë botë dhe në botën tjetër për komunitetin Musliman. Thjesht të dish terminologji nuk është efektive.

Madje shkenca e tavhidit, nëse nuk shoqërohet me pastrimin e shpirtit, do të sjellë shkatërrim.

Sa individë janë mësuar në shkencën e tvhidit dhe kanë shtrembëruar grupe të tëra njerëzish! Sa individë kanë pasur diturinë e njejtë që ju keni, ose më shumë dituri, por ishin devijantë dhe nuk reformonin veten kështu që kur ata hynë në komunitet, ata shtrembëruan shumë dhe i drejtuan në rrugë të gabuar! Kjo terminologji, nëse nuk shoqërohet me përkushtimin (taqva) dhe përpunimin e shpirtit, sa më shumë që grumbullohet në mendjen e dikujt aq më shumë do të çojë në zmadhimin e krenarisë dhe medjemadhësisë në sferën e shpirtit.

Alimi fatkeq që është pushtuar nga mendjemadhësia e vet nuk mund ta reformojë veten ose komunitetin e tij dhe kjo nuk do të rezultojë gjë tjetër veç dëm për Islamin dhe Muslimanët.

Pas shumë vitesh studimi dhe harxhimi të fondit fetar, duke gëzuar pagën Islame dhe dobitë e mira, ai do të bëhet pengesë në rrugën e Islamit dhe muslimanëve. Popujt do të shtrembërohen nga ai.

Rezultati i këtyre mësimeve dhe diskutimeve dhe koha e kaluar në seminar do të jetë parandalim i njoftimit të botës Islame dhe të vërtetave të Kuranit; por është e mundur se egzistenca e tij do të jetë një barrierë duke ndaluar shoqërinë për të njohur Islamin dhe shpirtëroren.

Nuk po them se nuk duhet të studjoni, se nuk duhet të përvetësoni dituri.

Por duhet të kushtoni kujdes se nëse doni të jeni një anëtar i dobishëm dhe efektiv i shoqërisë dhe Islamit dhe të drejtoni një popull me vetëdije për Islamin dhe për të mbrojtur themelet e Islamit, është e nevojshme që baza e jurispodencës të forcohet dhe se të përfitoni mjeshtërinë e subjektit.

Nëse, Zoti ndaloftë, dështoni në studim, atëherë është e ndaluar për ju të mbeteni në seminar. Ju mund të mos përdorni pagën fetare të studentëve të shkencave fetare.

Sigurisht, përvetësimi i diturisë është i nevojshëm, megjithëse në të njejtën mënyrë që ju ndjeni dhimbje për problemet e figh dhe usul (ligjit dhe jurispodencës), ju duhet të bëni përpjekje në rrugën e vetë-reformimit.

Çdo hap që merrni përpara në përvetësimin e diturisë, duhet të krahasohet me një hap të ndërmarrë për të mposhtur dëshirat e shpirtit, për të forcuar fuqitë tuaja shpirtërore, për të përvetësuar fisnikërinë e karakterit dhe për të përfituar shpirtërim dhe devotshmëri. Mësimi i këtyre shkencave në të vërtetë është një njoftim me përpunimin e shpirtit dhe përfitimin e virtytit, mënyrave dhe diturisë hyjnore.

Mos e kaloni tërë jetën tuaj me njoftim, që të leni me një anë përfundimin. Ju po përvetësoni këto shkenca për të mirën e një qëllimi të lartë dhe të shenjtë: të dish për Zotin dhe të përpunosh veten.

Ju duhet të bëni plane për të kuptuar rezultatet dhe efektet e punës suaj dhe duhet të jeni serioz për arritjen e qëllimit tuaj bazë dhe themelor.

Kur të hyni në seminar, para se gjithash, ju duhet të planifikoni për tu reformuar. Derisa ndodheni në seminar, bashkë me studimet tuaja, ju duhet të përpunoheni, kështu që kur të largoheni nga seminari dhe të bëheni lider i një populli në një qytet ose krahinë, ata mund të përfitojnë nga ju, të këshillohen nga ju dhe të reformohen me anë të veprave dhe sjelljeve tuaja dhe virtyteve tuaja etike.

Përpiquni të reformoni dhe përpunoni veten para se të hyni mes njerëzve.

Nëse jo tani, derisa jeni i pa ngarkuar, nuk do të reformoheni, në ditën kur njerëzit do të vijnë para jush, ju nuk do të jeni në gjendje të reformoni veten tuaj.

Shumë gjëra i shkatërrojnë njerëzit dhe i ndajnë ata nga studimi dhe pastrimi i tyre dhe një nga këto, për disa, është pikërisht mjekra dhe turbeja! Kur turbeja vishet pak e gjerë dhe kur mjekrra zgjatet, nëse nuk jeni përpunuar, kjo mund të pengojë studimet tuaja dhe ju kufizon.

Është e vështirë të biesh ndër këmbët e dikujt dhe të ulesh në këmbët e një tjetri për mësime. Shaykh Tusi, [11] All-llahu past mëshirë për të, në moshën pesëdhjetë e dy vjeçare shkonte në orë mësimi, ndërsa mes moshës njëzet dhe tridhjet vjeçare, ai shkroi disa nga librat e tij! Tahdhibi u shkruajt gjatë kësaj periudhe [12].

Po në moshën pesëdhjetë e dy vjeçare ai ndoqi mësimet e Sayyid Murtadasë së ndjerë [13] dhe kështu që arriti një shkallë të tillë.

Zoti ndalon atë prioritet për të përvetësuar shprehi të mira dhe për të forcuar fuqitë shpirtërore të dikujt se mjekra e tij duhet të zbardhet dhe turbeja e tij duhet të zgjerohet, kështu që ai do të humbë bekimet e diturisë dhe shpirtërimit.

Kështu puno, para se mjekrat tuaja të zbardhen, para se të fitoni vëmendjen e njerëzve, mendo për gjendjen tënde! Zoti ndalon atë se para se një person të zhvillohet, njerëzit nuk duhet ta paguajnë atë, ai nuk duhet të bëhet një personalitet dhe të ketë ndikim mes njerëzve duke shkaktuar që ai të humb shpirtin e tij.

Para se të humbësh mbani frerët tuaj, zhvillohuni dhe reformohuni! Zbukurohuni me veti dhe largojini veset! Bëhuni të sinqertë në mësimet dhe diskutimet tuaja, kështu mund t’i afroheni Zotit! Nëse nuk keni qëllime të sinqerta hyjnore bëhuni të vetëdijshëm se, pas shtatëdhjetë vjetëve, kur të hapet libri i veprave tuaja, All-llahu ndaloftë, se keni qenë largë nga Zoti i Plotfuqishëm për shtatëdhjetë vjet.

A e keni dëgjuar tregimin për “shkëmbin” që ra në ferr? Vetëm pas shtatëdhjetë vjetëve u dëgjua zhurma e goditjes së saj me fundin e ferrit.

Sipas një tregimi, Profeti, paqja dhe bekimi i All-llahut qofshin mbi të dhe familjen e tij, thoshte se ka qenë një plak që vdiq pas shtatëdhjetë vjetëve dhe gjatë këtyre shtatëdhjetë vjetëve ai ra në ferr. [14]

Kini kujdes se në seminarin ku nuk do të arrini ferrin me punën tuaj dhe me djersën e ballit për pak a shumë pesëdhjetë vjet! Mendoni më mirë! Bëni plane për përpunimin dhe pastrimin e shpirtit dhe reformimin e karakterit.

Zgjidhni një mësues për moralin tuaj; dhe planifikoni sesione për këshillë, konsult dhe paralajmërim. Ju nuk mund të përmbusheni vet.

Nëse nuk ka vend në seminar për këshilltarë moral dhe sesione këshillimi dhe nxitjeje, do të dënoheni me asgjësim.

Si mundet që fiqh dhe usul duhet të kërkojë mësues për mësime dhe diskutime dhe se për çdo shkencë dhe mjeshtri nevojitet një mësues dhe askush nuk bëhet ekspert ose i mësuar vetë spontanisht në çdo fushë, kurse për sa i përket shkencave shpirtërore dhe etike, që janë qëllimi i misionit të profetëve dhe janë ndër shkencat më të ndjeshme dhe më egzakte, ata nuk kërkojnë mësimdhënie dhe mësim dhe ju mund t’i përfitoni ato vetë, pa mësues?! Kam ndëgjuar shumë raste se i ndjeri Shaykh Ansari, [15] ishte student i një Sayyidi të madh [16] që ishte mësues i etikës dhe shpirtërores.

Profetët e Zotit u dërguan për të ushtruar njerëzit, për të zhvilluar njerëzimin dhe për t’i larguar ata nga e keqja, poshtërsia, korrupcioni, ndotja dhe poshtërsia morale dhe për t’i furnizuar ata me virtyte dhe vese të mira:

“Unë u dërgova për të plotësuar virtytet fisnike” (makarim al-akhlaq)[17]

Kjo dituri që u konsiderua nga Zoti i Plotëfuqishëm kaq e rëndësishme që Ai i dërgon Profetët për këtë, tani konsiderohet jashtë mode në seminaret për klerizmin tonë. Askush nuk i jep rëndësi sa vlen.

Në sajë të mungesës së veprave shpirtërore dhe gnostike në seminare, problemet materiale dhe të kohës kanë ardhur deri aty sa të depërtojnë klerizmin (ruhaniyat) dhe ka larguar shumë prej tyre nga shenjtërimi dhe shpirtërorja (ruhaniyat) kështu që ata madje nuk e dijnë se çdo të thotë ruhaniyat, as se cilat janë përgjegjësitë e klerikut dhe se çfarë programi duhet të kenë ata.

Disa prej tyre thjeshtë planifikojnë të mësojnë pak fjalë, të kthehen në vendet e tyre, apo dikund tjetër dhe për të gllabëruar komoditetet dhe pozitën dhe të zihen me të tjerët (për-ta) – si njëri që tha:

“Më lejo të studjoj Sharh e Lum’ah dhe atëherë do të di çfarë të bëj me drejtuesin e fshatit”!

Mos u bëni të tillë se që në fillim ju keni për qëllim të fitoni pozitën e dikujt me studim dhe se keni për qëllim të jeni drejtuesi i ndonjë fshati apo qyteti.

Ju mund t’i arrini dëshirat tuaja dhe shpresat satanike, por nuk do të fitoni asgjë për vete dhe komunitetin Islam veç dëm dhe fatkeqësi.

Muavia ka qenë gjithashtu drejtues për një kohë të gjatë, por ai nuk arriti asnjë rezultat apo dobi për vete përveç mallkime, neveri dhe ndëshkim në botën tjetër.

Është e nevojshme për ju të përpunoheni kështu që kur të bëheni drejtues i një komuniteti ose klani do të jeni në gjendje t’i përpunoni ata gjithashtu. Për të qenë në gjendje të ndërmerni hapa për reformimin dhe zhvillimin e një komuniteti, qëllimi juaj duhet të jetë në shërbim të Islamit dhe muslimanëve.

Nëse merrni hapa për hirë të Zotit, Zoti i Plotëfuqishëm është kthyesi i zemrës Ai do t’i kthejë zemrat në favorin tuaj:

Nuk ka dyshum se ata që besuan dhe bënë vepra të mira, atyre i Gjithmëshirshmi do t’u krijojë (në zemrat e tyre) dashuri. (19:96)

Zgjidhni problemet në rrugën e Zotit, përkushtojani veten; Zoti nuk jua len pa shpërblyer; Ai do t’iu shpërblejë nëse jo në këtë botë, atëherë në botën tjetër. Nëse largoheni prej Tij nuk do të keni shpërblim në këtë botë, çfarë mund të ketë më mirë? Kjo botë është asgjë.

Ky salltanet dhe këto personalitete do të përfundojnë pas disa ditësh si një ëndërr që kalon para syve të njeriut, por shpërblimi i botës tjetër është i pafund dhe nuk mbaron asnjëherë.

Paralajmërime për seminaret

Ëshë e mundur se duke përhapur propagandë helmuese dhe të keqe duar të fëlliqura kanë portretizuar programe etike dhe reformatore si parëndësi dhe janë paraqitur duke shkuar tek minbar-i (katedër e shqiptuar si “mimbar”) për të dhënë këshilla dhe për të bërë predikime si kundërshtim me një vend shkollor, dhe ata pengojnë punën e personaliteteve të mëdha shkollore që kanë vendin e reformimit dhe përpunimit, seminaret, duke i quajtur ato “mimbar” dhe (predikues të thjeshtë).

Sot, në disa seminare, të shkosh tek mimbari dhe të predikosh mund të konsiderohet e pandershme! Ata e harrojnë atë se Drejtuesi i Besimit, Paqja qoftë mbi të, ishte mimbari (predikues) dhe nga minbari ai do të qortonte njerëzit, do t’i bënte të vetëdijshëm për gjërat, do t’ua ngrente ndërgjegjen dhe do t’i drejtonte ata. Edhe Imamët e tjerë, Paqja qoftë mbi ta, ishin gjithashtu në këtë rrugë.

Ndoshta agjentë sekret e kanë injektuar këtë të keqe për të shfarosur shpirtëroren dhe etikën nga seminaret, kështu që si rezultat seminaret tona do të korruptohen dhe shthuren; se Zoti ndaloftë, duke formuar banda, egoizëm, hipokrizi dhe konflikte do të depërtojnë në seminare; se anëtarët e seminareve do të luftojnë me njëri tjetrin, do të ngushtojnë rradhët kundër njëri-tjetrit dhe se do të fyejnë dhe gënjejnë njëri-tjetrin; se ata do të bëhen të pabesuar në komunitetin Islam, ashtu që të huajt dhe armiqtë e Islamit do të jenë në gjendje të mbrohen nga seminaret dhe t’i shkatërrojnë ato.

Keqdashësit e dijnë se njerëzit i përkrahin seminarët dhe për sa kohë që njerëzit i përkrahin, ata nuk mund t’i thyejnë ato ose t’i shkëpusin ato.

Por në ditën kur anëtarët e seminareve dhe studentët e seminareve do të arrijnë në mungesën e parimeve etike dhe zakoneve Islame dhe do të luftojnë njëri-tjetrin, do të formojnë banda rivale dhe nuk do të jenë përpunuar dhe pastruar, do t‘i përlyejnë duart e tyre me vepra të papëlqyeshme, atëherë natyrisht kombi Islam do të fitojë përshtypje të keqe për seminaret dhe klerizmin dhe do të humbasë përkrahja për ta dhe si pasojë do të hapet rruga për përdorimin e forcës dhe ndikimin e armikut.

Nëse shikoni se qeveritë kanë frikë nga një klerik dhe nga një marja’ (autoritet në jurispodencën Shiite dhe burim emulacioni), i vlersojnë ata, për shkak se, kanë dobi nga përkrahja e njerëzve; në të vërtetë ata kanë frikë nga njerëzit.

Ata konsiderojnë se mundet që njerëzit të rebelohen dhe të ngrihen kundër tyre nëse shfaqin përbuzje dhe kokëkrisje dhe dhunojnë një klerik.

Megjithatë, nëse klerikët kundërshtojnë njëri tjetrin dhe shpifin për njëri tjetrin dhe nuk sillen me zakonet dhe moralet Islame, ata do të rrëzohen nga pozita e tyre në komunitet dhe njerëzit do t’i braktisin ata. [18]

Njerëzit presin nga ju të jeni ruhani (shpirtëror, një klerik), që sillet mirë me zakone Islame dhe të jeni në anën e All-llahut.

Ndalojeni veten nga magjepsja dhe vezullimi i jetës dhe artificialja dhe mos refuzoni asnjë lloj të vetsakrifikimit në rrugën e përparimit të ideve Islame dhe shërbimit ndaj kombit Islam.

Ecni përpara në rrugën e Zotit të Plotfuqishëm për t’iu lutur Atij dhe mos i kushtoni vëmendje askujt përveç Krijuesit të vetëm.

Sidoqoftë, në kundërshtim nga ajo që pritet, shihet se në vend që t’i kushtohet vëmendje botës së përtejshme, gjithçka që kujdeseni është kjo botë dhe si gjithë të tjerët ju përpiqeni të përfitoni interese materiale dhe personale dhe luftoni me njëri tjetrin për botën dhe kënaqësitë e saj bazë dhe e merrni Islamin dhe Kuranin, All-llahu ndaloftë, si lojë thjeshtë për ta arritur qëllime të ulta dhe fëlliqjen tuaj, qëllime të pandershme dhe materiale dhe e ktheni fenë tuaj në një shitore, pastaj njerëzit do të kthehen dhe do të bëhen cinik.

Kështu, ju do të bëheni përgjegjëz. Nëse disa nga ata që veshin turben dhe ngarkojnë seminaret, zihen dhe grinden me njëri tjetrin shpifin dhe përgojojnë njëri tjetrin për shkak të pakënaqësisë personale dhe ndjekjes së interesave materiale dhe rivalitetit mbi disa pozita, ata kryejnë tradhëti ndaj Islamit dhe Kuranit dhe dhunojnë të vërtetën hyjnore. Kurani i shenjtë është e vërtetë e madhe hyjnore.

Ulama dhe ruhaniyun (klerizmi) bartës të të vërtetës hyjnore që bartin përgjegjësinë për të mbrojtur këtë të vërtetë nga përgënjeshtrimi.

Ky antagonizëm personal dhe material dhe kryeneqësia janë tradhëti ndaj Islamit dhe profetit të madh të Islamit.

Unë nuk e di se me çfarë qëllimi shërbehet nga këto opozita, formacione të klikëve dhe rivalitete.

Nëse është për të mirën e botës, mos pritni shumë prej kësaj! Duke supozuar se keni dobi prej kënaqësive dhe interesave materiale, nuk ka vënd për mospajtime, derisa nuk jeni ruhani dhe gjëja e vetme që trashëguat nga ruhaniyati (shpirtërorja, të qenurit klerik) është manteli dhe turbeja.

Një ruhani (klerik) që është i zënë me supra-natyral, një ruhani që ka dobi nga mësimet jetësore dhe vetitë formale Islame, një ruhani që e konsideron veten pasues të Ali ibn Abi Talib, paqja qoftë mbi të, nuk tërhiqet nga bota, as nuk do të lejojë të shkaktojë papajtueshmëri.

Ju që e keni deklaruar veten pasues të Komandantit të Besimit, paqja qoftë mbi të, ju të paktën duhet të bëni një kërkim të vogël në jetën e këtij njeriu të madh dhe të shihni nëse ju jeni me të vërtetë njëri nga pasuesit e tij! A dini dhe a ushtroni diçka nga zuhd-i i tij (asceticizmi), taqva (devotshmëria, kujdesi ndaj Zotit) dhe, jeta e thjeshtë pa adhurim? A dini diçka për luftën e këtij njeriu të madh kundër shtypjes dhe padrejtësisë dhe dallimit të klasave dhe për mbrojtjen e tij të pahezitueshme dhe përkrahjen ndaj të shtypurve dhe të persekutuarve, se si i ndihmonte klasat shoqërore të varfëra dhe të vuajtura? A e keni praktikuar këtë? A nuk nënkupton “shiit” asgjë më shumë se shfaqje zbukuruese të Islamit? [19]

Kështu, cili është dallimi mes jush dhe muslimanëve të tjerë që janë më shumë përpara dhe më vëzhgues në këto çështje se shiitët? Çfarë ju dallon juve nga ata? Ata që sot i kanë vënë flakën një pjese të botës që derdhin gjak dhe vrasin, e bëjnë këtë sepse ata konkurojnë me njëri tjetrin duke i plaçkitur kombet e botës dhe duke u kapërdirë pasurinë dhe produktet e punës së tyre dhe duke i vënë vendet e dobëta dhe të pazhvilluara nën dominimin dhe kontrollin e tyre.

Kështu në emër të lirisë, zhvillimit dhe prosperitetit, mbrojtjen e pavarësisë dhe mbrojtjen e kufijve, dhe nën sllogane të tjera mashtruese, çdo ditë flakët e luftës janë vënë në disa kënde të botës dhe miljona tone bomba djegëse hudhen mbi kombet e pambrojtura.

Kjo luftë duket e drejtë dhe përputhet me logjikën e njerëzve materialist mendjet e të cilëve janë ndotur. Megjithatë konfliktet tuaja, edhe pse sipas llogjikës së tyre, janë të padrejta.

Nëse i pyesim pse luftojnë ata do të thonë se duan të kontrollojnë mbi një vend të caktuar; pasuria dhe të ardhurat e një vendi të tillë duhet të jenë tonat.

Megjithatë, nëse pyeteni pse keni konflikte dhe pse luftoni, çfarë do të thoni, çfarë dobie keni nga lufta, për hirë të të cilës po luftoni? E ardhura juaj mujore, të cilën jua japin maraji’ taqlit (autoritetet supreme të jurispodencës fetare) të quajtur “sheriat” është më pak se paratë e harxhuara nga të tjerët për cigare! E pash në një gazetë ose reviztë nuk e mbaj mend saktësisht, se shuma që i dërgon vatikani një prifti në Uashington bën një figurë të madhe.

E kam llogaritur se është më shumë se i tërë buzheti i të gjitha seminareve shiite! A është e drejtë për ju, me stilin tuaj të jetës dhe kushtet tuaja të kundërshtoheni dhe të keni konflikte me njëri tjetrin? Baza e të gjitha këtyre konflikteve që nuk kanë asnjë qëllim të shenjtë specifik është dashuria për këtë botë.

Nëse mes jush egzistojnë konflikte të këtij lloji, është nga arsyeja se ju nuk e keni përjashtuar dashurinë për këtë botë nga zemrat tuaja. Për shkak se interesat tuaja materiale janë të kufizuara, çdo njeri ngrehet kundra rivalit të tij për t’i fituar ata.

Ju dëshironi një pozitë të caktuar të cilën e dëshiron dikush tjetër gjithashtu, dhe natyrisht kjo çon në xhelozi dhe konflikt.

Megjithatë, njerëzit e Zotit – që kanë përjashtuar dashurinë ndaj botës nga zemrat e tyre dhe nuk kanë qëllim tjetër veç Zotin – nuk zihen asnjëherë me njëri tjetrin dhe nuk shkaktojnë fatkeqësi dhe korrupsion të thellë.

Nëse do të mblidheshin në një qytet të gjithë profetët hyjnor sot, nuk do të kishte asnjë mosmarrëveshje ose konflikt mes tyre, sepse qëllimet dhe tendencat e tyre janë një.

Zemrat e të gjithë atyre i shërbejnë Zotit të Plotëfuqishëm dhe ata jane të pastër nga çdo dashuri e botës.

Nëse veprat dhe veprimet tuaja, mënyra juaj e jetës dhe drejtimi juaj janë të një lloji evident sot, atëherë më mirë frikësohuni – Zoti na mbroftë nga kjo – se ju do të largoheni nga kjo botë pa qenë një nga shiitët e Ali ibn Abi Talibit, paqa qoftë mbi të.

Ju duhet të frikësoheni se pendimi juaj mund të mos pranohet dhe se ju mund të mos pranoni ndërmjetësimin e Imam Aliut.

Para se të humbni rastin, duhet të përpiqeni ta rregulloni këtë. Hiqni dorë nga këto konflikte banale dhe të turpshme.

Këto konfrontime dhe konflikte janë të gabuara. A përbëni dy kombe? A përbëhet feja juaj nga sekte të ndryshme? Pse nuk jeni të vetëdijshëm? Pse nuk jeni të pastër dhe të ndershëm dhe të vëllazëruar me njëri tjetrin? Pse? Pse? Këto konflikte janë të rrezikshme, sepse ato çojnë në dëme të pariparueshme, në destruktimin e seminareve dhe do tju sjellin mosbesim dhe mosrespekt në komunitet.

Kjo dyndje nëpër banda është vetëm humbje për ju.

Kjo, jo vetëm që ju sjell dëm dhe diskreditim, por ju sjell turp dhe dëm komunitetit dhe kombit dhe çon në dëm të Islamit.

Nëse konfrontimet tuaja çojnë në dëm do të jetë një fyerje e paharruar dhe para Zotit të Plotfuqishëm dhe do të jetë një nga mëkatet më të mëdha, sepse kjo do të korruptojë komunitetin dhe do ta bëjë pronë të influencës dhe dominimit të armikut.

Ndoshta disa duar të fshehta po punojnë në përhapjen e armiqësisë dhe diskordinimit në seminare duke mbjellur me mjete të ndryshme farat e diskordinimit dhe konfliktit, duke helmuar mendimet dhe duke hutuar mendjet nën petkun e detyrimeve fetare me anë të detyrimeve të tilla fetare është krijuar korrupsion nëpër seminare, kështu që ata që janë të dobishëm për ardhmërinë e Islamit janë shkatëruar dhe janë të papërshtatshëm për t’i shërbyer Islamit dhe komunitetit Islam në të ardhmen.

Duhet të jeni të ndërgjegjshëm dhe të vetëdijshëm.

Mos u gënjeni duke menduar se detyrimet tuaja fetare kërkojnë gjëra të tilla dhe se obligimet tuaja fetare janë të këtilla. Ndonjëherë shejtani përcakton përgjegjësitë dhe detyrimet për njeriun.

Ndonjëherë dëshirat vetiake e detyrojnë njeriun të bëjë gjëra në emër të detyrimeve fetare. Të ofendosh një musliman dhe të thuash diçka të keqe për një vëlla të besimit nuk janë detyrime fetare.

Kjo është dashuria për botën dhe për veten.
Këto janë nxitje të shejtanit që sjell fatkeqësi të tilla për njeriun.
Kjo armiqësi është armiqësia e të mallkuarit:

“Kjo armiqësi në mes banuesve të zjarrit është e vërtetë.” (38:64)

Armiqësia dhe grindja egzistojnë në ferr. Njerëzit e ferrit kanë konflikte duke u zënë dhe duke u gërvishtur me njëri tjetrin. Nëse ziheni për hir të botës, të jeni të vetëdijshëm se po i pregaditni ferrin vetes dhe jeni drejt rrugës për atje.

Nuk ka zënka për gjërat e botës tjetër.
Njerëzit e botës tjetër janë të pastërt dhe në paqe me njëri tjetrin.
Zemrat e tyre janë të mbushura me dashurinë ndaj Zotit dhe nënshtrimin ndaj Tij.
Dashuria e Zotit kërkon dashurinë e atyre që kanë besim tek Zoti.
Dashuria për robërit e Zoitit është hija e kësaj dashurie për Zotin.
Mos i fusni duart në zjarr. Mos u futni në flakët e ferrit.
Ferri ndizet me punët dhe veprat e fëlliqura të njeriut.
Këto janë veprat e njeriut të pabindur që e ndezin këtë zjarr. Thuhet se:

“E kalova ferrin kur ishte fikur.” [20]

Nëse njeriu nuk e ndez zjarrin me punët dhe veprat e tij, ferri do të mbetet i fikur.
Brendësia e kësaj natyre është ferri. Kur njeriu të largohet nga kjo botë dhe kur të mbyllen perdet, ai do të kuptojë,

“Kjo është ajo çfarë vetë duart tuaja ju kanë sjellë më parë”, (3:182), dhe “dhe çfarë kanë bërë do ta gjejnë tani”, (18:49)

Të gjitha veprat që ka bërë njeriu në këtë botë do të shihen në botën tjetër dhe do ta personifikojnë atë,

“Kështu që ai që ka bërë një të mirë që peshon sa një atom do ta shohë atë dhe ai që ka bërë një të keqe sa një atom do ta shoh atë”, (99:7-8)

Të gjitha punët, veprat dhe fjalët e njeriut do të reflektohen në botën tjetër.

Duket sikur është filmuar çdo gjë në jetën tonë dhe në atë botë do të shfaqet filmi dhe askush nuk do të mund të mohojë asnjë prej tyre.

Të gjitha veprimet dhe lëvizjet tona do të na tregohen, bashkë me dëshminë e dhënë nga gjymtyrët dhe organet:

“Ata do të thonë: All-llahu, që bën gjithçka të flasë, na bëri të flasim” (41:21)

Ju nuk do të jeni në gjendje të mohoni veprat tuaja të shëmtuara ose t’i fshihni ato nga Zoti, që do t’i bëjë çdo gjë të flasë dhe të dalë dëshmitar.

Mendo pak, shiko përpara dhe peshoji pasojat e veprave tuaja.

Mbaj mend ngjarjet e rrezikshme që do të ndodhin mbas vdekjes, shtypja e varrit, bota e barzakh (periudha mes vdekjes dhe ringjalljes), dhe mos neglizho vuajtjet që do të pasojnë atë. Të paktën beso tek ferri.

Nëse një njeri beson në ndodhitë e rrezikshme që ndodhin pas vdekjes, ai do të ndryshojë mënyrën e tij të jetës.

Nëse keni besim dhe sinqeritet në këto gjëra nuk do të jetonit kaq lirë.

Ju do të përpiqeni të drejtoni veten, hapat tuaj dhe gjuhën tuaj, për tu reformuar dhe pastruar.

Bekimet Hyjnore

Për shkak se Ai i favorizon robërit e Tij, Zoti i bekuar dhe i Madhërishëm na ka dhënë intelektin. Ai u dha atyre fuqinë për ta përpunuar dhe pastruar atë.

Ai dërgoi Profetët dhe evlijatë për të drejtuar popullin dhe për t’i ndihmuar ata për tu reformuar që të mos bien në ndëshkimin e egër të ferrit.

Nëse këto kufizime nuk sjellin vetëdijshmëri dhe përpunimin tek njeriu, Zoti i Madhërishëm, do ta bëjë të vetëdijshëm atë përmes mjeteve të tjera: me vuajtje të ndryshme, me fatkeqësi, varfëri, sëmundje.

Ashtu si një mjek ekspert ose një infermier i ushtruar dhe i sjellshëm ai përpiqet të shërojë njerëzit e sëmurë nga sëmundjet e rrezikshme shpirtërore.

Nëse një rob është i bekuar nga Zoti ai do të përballet me fatkeqësi deri sa e kthen vëmendjen e tij tek Zoti i Plotfuqishëm dhe përpunohet.

Kjo është një mënyrë, dhe nuk ka asnjë mënyrë tjetër veç kësaj.

Por njeriu duhet ta shkelë këtë rrugë me këmbët e veta për të arritur sukses.

Nëse nuk arrin sukses në këtë rrugë, njeriu dhe njeriu i keqdrejtuar nuk shërohet, ai nuk meriton bekimet e parajsës.

Do të ketë më shumë shtypje mbi të kur shpirti i tij del nga ai, kështu ndoshta ai do të kthehet dhe do të bëhet i vetëdijshëm.

Kurse nëse nuk është i prekur, atëherë në varr, në botën e Barzakh-ut, dhe në ngjarjet e tmershme që ndodhin pas vdekjes ai do të vuaj shtypje dhe vuajtje derisa të bëhet i pastruar dhe i përpunuar, dhe nuk do të shkojë në ferr.

Të gjitha këto janë bekime nga Zoti i Plotfuqishëm për ta ndaluar njeriun të shkojë në ferr.

Po çfarë pastaj, me gjithë këto bekime dhe favore nga Zoti i Plotfuqishëm, ai akoma nuk shërohet? Atëherë nuk ka alternativë tjetër por ilaçi i fundit është që ai të digjet.

Sa herë që njeriu nuk e ka reformuar dhe përpunuar veten dhe nuk është prekur nga këto mjekime, aq më shumë i nevojitet Zoti i Mëshirshëm dhe Mëshirbërës, për të përpunuar robërit e Tij nga zjarri ashtu siç duhet të pastrohen në zjarr.Sipas një ajeti

“Aty do të mbesin për tërë kohën” (78:23)

është raportuar se “koha” e përmendur këtu është për ata që janë udhëhequr dhe baza e besimit të të cilëve ka qenë e paprekur.[21]

Kjo është për mua dhe ju nëse jeni besimtarë.

Çdo periudhë zgjat për mijëra vite, se sa, vetëm Zoti e din.

Zoti ndaloftë, që ne të arrijmë një gjendje të tillë sa keto mjekime të mos kenë efekt, kështu që mjekimi i fundit kërkohet për bekimet e merituara dhe të përjetshme [të parajsës] Zoti ndaloftë, se është e nevojshme që njeriu të shkojë në ferr për pak kohë dhe të digjet atje derisa të pastrohet për veset e tij, nga ndotja shpirtërore dhe tiparet e fëlliqura satanike, kështu që ai mund të bëhet i aftë dhe të meritojë dobitë e

“kopshteve nëpër të cilat rrjedhin lumenj” (58:22).

Ruhuni se kjo është vetëm për ata, mëkatet e të cilëve nuk kanë arritur masën e atillë që të jenë tërësisht të ndaluar nga mëshira dhe bekimet e Zotit të Plotfuqishëm, për ata që kanë akoma një meritë themelore për të shkuar në parajsë.

Zoti ndaloftë që njeriu, për shkak të grumbullit të mëkateve të tij, të përjashtohet dhe bllokohet nga prania e Zotit të plotfuqishëm dhe se duhet të lihet pa mëshirën hyjnore, pra nuk ka rrugë tjetër për të përveç se të mbetet përgjithmonë në zjarrin e ferrit.

Zoti ndaloftë që ju të liheni pa mëshirën dhe bekimet hyjnore dhe se ju duhet të jeni subjekt i zemërimit, indinjatës dhe ndëshkimeve. Veprat, sjellja dhe fjalët tuaja mos qofshin mjetet e mohimit të hirësisë, kështu që nuk ka rrugë tjetër për ju përveç dënimit të përjetshëm.

Tani, derisa nuk mund ta mbani një gurë të nxehtë në dorën tuaj për një minutë, largohuni nga zjarri i ferrit.

Largojini këto zjarre nga seminaret dhe komuniteti klerik. Mbajini debatet dhe grindjet larg zemrave tuaja.

Silluni mirë me njerëzit, në shoqëri dhe bëhuni i mëshirshëm dhe i sjellshëm. Sigurisht nuk do të jeni i mirë me mëkatarët në lidhje me mëkatet dhe rebelimet e tyre.

Thuaji në sy për veprat e tij të shëmtuara dhe të gabuara dhe ndaloje atë; dhe ruajeni veten nga nxitja e anarkisë dhe turbullimit. Silluni mirë me të diturin, me ata në rrugën e drejtë në lidhje me virtytin e tyre dhe me injorantin dhe të pashkolluarin, sepse edhe ata janë robër të Zotit.

Silluni mirë, bëhuni të sjellshëm, të ndershëm dhe vëllazëror. Përpunojeni veten. Ju doni ta përpunoni dhe drejtoni shoqërinë, por si mundet njeriu që nuk është në gjendje të reformojë dhe drejtojë veten të udhëheqë dhe të menaxhojë të tjerët.

Kanë mbetur edhe pak ditë nga muaji shaban, prandaj përpiquni në këto ditë të riparoni dhe përpunoni veten dhe hyni në muajin e bekuar të Ramazanit me shpirt të shëndoshë.

Çështjet në lidhje me lutjet intime (Munajat) të muajit Shaban

A keni thënë Munajatin e muajit Shaban për Zotin, e Bekuar dhe të Madhërishëm një lutje, recitimi i të cilës rekomandohet gjatë këtij muaji prej fillimit deri në fund të tij? A keni përfituar nga kuptimet e saj të larta, mësimi i të cilës rrit besimin dhe dituritë (ma’rifah) në lidhje me stacionin e Zotit? Raportohet në lidhje me këtë lutje se është munajat-i i Imam Aliut – Paqja qoftë mbi të – dhe pasuesve të tij dhe gjithë Imamëve të pastër – paqja qoftë mbi ta – që thërret për All-llahun me këtë lutje. [22]

Shumë pak lutje (dua va munajat) janë gjetur që janë recituar nga të gjithë Imamët (a) për Zotin.

Kjo lutje është me të vërtetë një mjet parapërgaditor për ta paralajmëruar dhe përgaditur njeriun për të pranuar përgjegjësitë e muajit të bekuar të Ramazanit, dhe është e mundur se është gjithashtu për t’ia përkujtuar njeriut të vetëdijshëm motivin e agjërimit dhe frutet e tij të vlefshme.

Imamët e pastër, Paqja qoftë mbi ta, kanë shpjeguar shumë gjëra me gjuhën e lutjes.

Gjuha e lutjes është shumë e ndryshme nga gjuhet e tjera me të cilat këto madhështi shpjeguan urdhërat. Me gjuhën ata kanë shpjeguar shumë çështje shpirtërore, metafizike dhe hyjnore dhe në lidhje me njohurinë e All-llahut.

Por ne i recitojmë lutjet deri në fund dhe fatkeqësisht nuk i kushtojmë vëmendje kuptimeve të tyre dhe dështojmë në të kuptuarit se çfarë në të vërtetë duan të thonë.

Në këtë munajat lexojmë: Zoti im, pohoj se mund të shkëputem nga çdo gjë tjetër veç Teje dhe na ke ndritur vizionin e zemrave tona me rezen e vizionit Tënd, derisa vizionet e zemrave grisin perdet e dritës dhe arrijnë burimin e madhështisë dhe shpirtrat tanë ankorohen në pragun e shenjtërisë Suaj. [23] Mundet që kuptimi i fjalisë:

“O zoti im! Pohoj se mund të shkëputem nga çdo gjë veç Teje”

Eshtë se para muajit të bekuar të Ramazanit, njerëzit e vetëdijshëm hyjnësisht duhet të bëhen gati dhe përgatiten për tu shkëputur dhe larguar nga kënaqësitë materiale (dhe ky largim është pikërisht shkëputja nga çdo gjë tjetër veç All-llahut).

Të jesh i shkëputur përsosmërisht nga çdo gjë tjetër nuk është diçka që arrihet lehtë. Kjo kërkon ushtrim të vështirë, të bësh ç’është e mundur, ushtrime shpirtërore, këmbëngulje dhe disiplinë derisa të jesh në gjendje të fiksosh vëmendjen plotësisht tek asgjë tjetër përveç Zotit dhe të shkëputesh nga çdo gjë tjetër.

Nëse je në gjendje ta bësh këtë ke arritur lumturi të madhe. Megjithatë, me vëmendjen më të vogël ndaj kësaj bote është e pamundur të shkëputesh nga çdo gjë përveç All-llahut.

Njeriu që don ta paraqesë agjërimin e muajit të bekuar të Ramazanit me veprime të tilla siç i është kërkuar, duhet të shkëputet plotësisht nga çdo gjë tjetër që të mund t’i respektojë rregullat për argëtimin dhe festën [e All-llahut], duke filluar të dijë për stacionin e Mikëpritësit për sa kohë të jetë e mundur.

Sipas renditjes së apostullit të shenjtë (s) (që lidhet me një nga predikimet e tij) të gjithë robërit e Zotit të Madhërishëm, janë ftuar nga Ai në një festë në muajin e bekuar të Ramazanit dhe do të jenë mysafirët e Siguruesit të festës së Tij. Këtu ai thotë:

O ju njerëz! Muaji i All-llahut po afron dhe ju jeni ftuar në festën e All-llahut. [24]

Gjatë këtyre pak ditëve deri në muajin e bekuar të Ramazanit, ju duhet të mendoni gjatë të përpunoheni dhe t’i përkushtoni vëmendje Zotit të Plotfuqishëm, t’i kërkoni falje për sjelljen dhe veprimet tuaja jo të mira dhe nëse, Zoti ndaloftë , keni kryer një mëkat, pendohuni për të, para se të hyjë muaji i bekuar i Ramazanit. Mësoheni gjuhën tuaj me munajat për Zotin e Plotfuqishëm.

Zoti ndaloftë që në muajin e bekuar të Ramazanit të përgojoni ose shpifni ose të bëni mëkat dhe kështu të ndoteni nga shkeljet në praninë e Zotit të Lartësuar në festën e Tij.

Ju jeni ftuar gjatë këtij muaji të nderuar në banketin e Zotit të Plotfuqishëm, “dhe ju jeni ftuar në të, në festën e All-llahut”, kështu përgadituni për festën madhështore të të Plotfuqishmit.

Të paktën respektojini mënyrat formale dhe egzoterike të agjërimit.

(Mënyrat e vërteta të agjërimit janë krejtësisht një çështje tjetër dhe kërkojnë kujdesje dhe mundim konstant).

Të kuptuarit e agjërimit nuk është thjeshtë kufizimi nga të ngrënit dhe të pirit; ju duhet gjithashtu të largoheni nga mëkati. Ky është rregulli primar i agjërimit për joveset. (Rregulli i agjërimit për njerëzit hyjnorë që duan të arrijnë burimin e Madhështisë është diçka tjetër).

Të paktën ju duhet të respektoni rregullën elementare të agjërimit dhe me të njejtën mënyrë që kufizoheni nga të ngrënit dhe të pirit, duhet të kufizoni sytë, veshët dhe gjuhën nga shkeljet.

Prej sot e tutje, ruheni gjuhën nga përgojimi, shpifja, të folurit keq dhe gënjeshtrat dhe nxirrni nga zmrat tuaja të gjithë zemërimin, smirën dhe tiparet e tjera të shëmtuara satanike.

Nëse jeni në gjendje, shkëputuni nga çdo gjë veç All-llahut. Shfaqini veprat tuaja sinqerisht dhe pa ekspozim.

Shkëputuni nga shejtanët mes njerëzve dhe xhinëve. Edhe pse në mënyrë aparente keni humbur shpresat që të arrini një gjendje të tillë të vlefshme lumturie, të paktën përpiquni ta shihni atë se agjërimi juaj nuk shoqërohet me mëkat.

Përndryshe edhe pse agjërimi juaj është i rregullt nga pikëpamja e ligjit Islam nuk do të ngjitet për tu pranuar nga Zoti.

Ka një dallim të madh mes ngritjes së veprave të një njeriu dhe pranimit të tyre në njërën anë dhe korrektësisë së tyre fetare në anën tjetër.

Nëse, në fund të muajit të bekuar të Ramazanit nuk ka ndryshim në punët dhe veprat tuaja dhe mënyrat dhe sjelljet tuaja nuk janë ndryshe nga ç’ishin para muajit të agjërimit, është e qartë se agjërimi që pritej të paraqitej nga ju nuk u realizua; dhe ajo që keni bërë nuk është gjë tjetër veçse një agjërim vullgar fizik.

Në këtë muaj të shenjtë gjatë të cilit jeni ftuar në banketin hyjnor, nëse nuk përfitoni (ma’rifah) nga Zoti i Plotfuqishëm dhe as nga vetja, nënkupton se nuk keni marrë pjesë në festën e All-llahut siç duhet dhe keni dështuar në respektimin e rregullit të festës.

Ju nuk duhet të harroni se nëse nuk mundeni të reformoheni dhe të përpunoheni në këtë muaj të bekuar, që është “muaji i All-llahut”, në të cilën portat e mëshirës hyjnore janë hapur për roberit e Zotit, kurse shejtanët dhe dreqërit – sipas transmetimeve – lidhen me zinxhirë, [25] dhe nëse dështoni të menaxhoni dhe kontrolloni nafs e ammarah (komandimin e vetes), [26] ta nënshtroni dëshirën e madhe egoiste dhe të shkëputni lidhjet dhe interesat tuaja me këtë botë dhe sendet materiale dhe pas mbarimit të muajit të agjërimit do të jetë e vështirë për ju që të jeni në gjendje ta përmbushni këtë.

Prandaj, përfitoni nga ky rast para se të zhduket hirësia magjepëse dhe pastrohuni dhe reformohuni.

Përgadituni dhe bëhuni gati për të paraqitur detyrimet e muajit të agjërimit.

Të mos jetë si para ardhjes së muajit të Ramazanit të jeni si ai që është dëmtuar nga dora e shejtanit kështu që në këtë muaj të vetëm kur Shejtanët lidhen me zinxhirë ju automatikisht merreni me mëkate dhe vepra në kundërshtim me rregullat e Islamit! Ndonjëherë njeriu mëkatar dhe rebel, përshkak të largimit nga Zoti dhe numrit të madh të mëkateve të tij, fundoset aq poshtë në errësirë dhe injorancë sa që nuk i nevojitet Shejtani ta prekë atë, por ai vetë merr ngjyrën e Shejtanit. [27]

Dikush që ndjek dëshirat egoiste dhe i bindet Shejtanit, gradualisht merr ngjyrën e Shejtanit. Ju duhet të vendosni ta kontrolloni veten të paktën në këtë muaj dhe të largoheni nga të folurit dhe sjellja që e zemëron Zotin e Madhërishëm.

Pikërisht tani në këtë sesion bëni një marrëveshje me Zotin se gjatë muajit të bekuar të Ramazanit do të largoni përgjimet, shpifjet dhe të folurit keq për të tjerët.

Kontrolloni gjuhën tuaj, sytë, duart, veshët, organet e tjera dhe gjymtyrët, kujdesuni për veprat dhe fjalët tuaja. Është e mundur se pikërisht kjo vepër e vlefshme do të rezultojë në vëmendjen e Zotit ndaj jush dhe bekimin tuaj. Pas muajit të agjërimit, kur shejtanët të lirohen nga zinxhirët, ju do të jeni reformuar dhe nuk do t’i dëgjoni më gënjeshtrat e Shejtanit dhe do të përpunoheni.

E përsëris, vendosni gjatë këtyre tridhjetë ditëve të muajit të Bekuar të Ramazanit të kontrolloni gjuhën, sytë, veshët dhe të gjitha organet dhe gjymtyrët tuaja dhe kushtojini vëmendje të vazhdueshme gjykimit të Sheriatit për punët që keni për qëllim të bëni dhe fjalët që doni t’i flisni dhe çështjet që doni t’i dëgjoni.

Kjo është mënyra elementare dhe e dukshme e mbajtjes së agjërimit. Mbajeni të paktën këtë mënyrë të dukshme të agjërimit! Nëse dalloni se dikush po përgojon, ndalojeni atë dhe i thoni se ne kemi bërë një marrëveshje për tu ruajtur nga punët e ndaluara gjatë këtyre tridhjetë ditëve të Ramazanit.

Dhe nëse nuk mund ta ruani atë nga përgojimi, largohuni nga sesioni. Mos rri vetëm ulur dhe të dëgjosh aty. Muslimanët duhet të shpëtohen nga ju.

Njeriu nga duart, gjuha dhe sytë e të cilit, muslimanët e tjerë nuk janë të sigurtë nuk është musliman i vërtetë, [28] megjithatë ai mund të jetë nga jashtë dhe formalisht musliman që ka deklaruar formalisht: “La illaha illa Allah” (Nuk ka Zot tjetër veç All-llahut).

Nëse, Zoti ndaloftë, doni të ofendoni dikë, ta shpifni atë ose ta përgojoni, duhet ta dini se jeni në praninë e Zotit; ju jeni mysafiri i Zotit të Plotfuqishëm dhe në praninë e Zotit të Madhërishëm, do të silleni keq ndaj një nga robërit e Tij; dhe të fyesh një nga robërit e Zotit është si të fyesh Zotin.

Ata janë robërit e Zotit; veçanërisht nëse janë shkollarë në rrugën e dijes dhe përkushtimit (taqva). Ndonjëherë e shihni se përshkak të ndodhive të tilla njeriu arrin një gjendje të tillë sa që e mohon Zotin në momentin e vdekjes! Ai mohon dëshmitë hyjnore:

Mandej përfundimi i atyre që bënë punë të këqia, ishte më i keqi, për shkak se argumentet e Allahut i përgënjeshtruan dhe talleshin me to.(30:10)

Këto gjëra ndodhin gradualisht.

Sot, një pikëpamje e pavërtetë; nesër, një botë përgojimesh; dhe ditën e ardhëshme, një shpifje ndaj një muslimani, dhe... pak nga pak këto mëkate grumbullohen në zemër dhe e bëjnë zemrën të zezë dhe e ndalojnë njeriun nga përfitimi i diturisë (ma’rifah) së All-llahut, derisa arrin në pikën që të mohojë gjithçka dhe largojë të vërtetën.

Sipas disa ajeteve të Kuranit siç interpretohet në disa tregime, veprat e njerëzve i janë paraqitur Profetit (s) dhe Imamëve të pastër (a) dhe janë rishikuar nga ata.[29]

Kur Profeti rishikon veprat tuaja dhe shikon sa gabime dhe mëkate keni, sa i mërzitur dhe i shqetësuar do të jetë? Mos e mërzitni dhe shqetësoni Apostullin e Zotit.

Ju nuk do të donit të thyeni zemrën e tij dhe ta trishtoni atë? Kur ai të dëshmojë se faqja e veprave të tua është mbushur me përgojimin, shpifjen dhe të folurit keq ndaj muslimanëve të tjerë dhe se e gjithë vëmendja juaj ka qenë e përkushtuar kah punët e kësaj bote dhe ato materiale dhe se zemra juaj ishte mbushur me shpirtëligësi, urrejtje, inat, dyshim ndaj njëri-tjetrit, mundet që në praninë e Zotit, të Madhërishmit dhe të Shenjtë dhe të engjujve të All-llahut, ai do të turpërohet se komuniteti dhe pasuesit e tij ishin mosmirënjohës për bekimet e tyre hyjnore dhe ata e tradhëtuan besimin e Zotit, të Shenjtë dhe të Madhërishëm, në një mënyrë kaq të përmbajtur dhe të shkujdesur.

Kur dikush që është i afërt me ne, qoftë në një pozitë më të ulët, gabon, ne turpërohemi.

Ju lidheni me Apostullin e All-llahut, Paqja dhe Bekimet e All-llahut qofshin mbi të dhe familjen e tij; duke hyrë në seminar, ju jeni lidhur me ligjin e Islamit, me Apostullin më të nderuar dhe me Kuranin fisnik.

Nëse kryeni veprime të shëmtuara, kjo e shqetëson Profetin dhe ai nuk mund ta mbajë atë, dhe Zoti ndaloftë, ju mund të dënoheni.

Mos e lejoni Apostullin e All-llahut (s) dhe Imamët e pastër të shqetësohen dhe të trishtohen. Zemra e njeriut është si një pasqyrë e pastër dhe e ndritur dhe errësohet për shkak të kujdesit shumë të madh ndaj kësaj bote dhe të shumë mëkateve.

Sidoqoftë, nëse një person kryen të paktën agjërimin për Zotin e Plotfuqishëm sinqerisht dhe padyshim (nuk po them se veprimet e tjera të adhurimit të mos jenë të pastra; duhet për të gjitha veprimet e adhurimit të kryhen sinqerisht dhe pamëdyshje), atëherë ky adhurim – që është largim nga epshi, një largim nga kënaqësia dhe shkëputje nga gjithçka veç Zotit – nëse kryhet mirë në këtë muaj të vetëm ndoshta hirësia e Zotit do të përhapet tek ai dhe pasqyra e zemrës së tij do të pastrohet nga errësira dhe zgjyrosja dhe do të ketë shpresë se ai do të ndryshojë sjelljet e tij dhe do ta largojë mendjen nga kjo errësirë dhe kënaqësitë materiale.

Kur të vijë Nata e Kadrit [30] dikush do të marë ndriçimin që përfitohet në këtë natë nga miqtë e Zotit dhe besimtarët. Shpërblimi i një agjërimi të tillë është Zoti, siç transmetohet:

“Agjërimi është për Mua dhe Unë ua dhuroj shpërblimin e tij”[31]

Asgjë tjetër mund të mos jetë shpërblimi i një agjërimi të tillë. Kopshtet e Bekimeve nuk mund të llogariten si një shpërblim të vlefshëm për një agjërim të tillë. Nëse një njeri e kupton agjërimin duke mbyllur gojën e tij për ushqim, por duke e hapur atë për përgojim dhe duke u marë me përgojim deri në sahar [32] në shoqëri të ngrohtë dhe miqësore në netët me kohë dhe mundësi, agjërimi i tillë nuk do të ketë dobi dhe efekt.

Si dhe ai që agjëron në këtë mënyrë nuk e ka respektuar rregullën e banketit të Zotit.

Ai i ka dhunuar të drejtat e Mirëbërësit të tij, Mirëbërësi i Cili i ka siguruar atij të gjitha mjetet dhe komoditetet e jetës para se ta krijojë atë dhe e ka siguruar për të mirën e zhvillimit të tij.

Ai dërgoi profetët për ta drejtuar atë. Ai zbriti librat e shenjtë.

Njeriut iu dha fuqia t’i afrohet burimit të madhërisë dhe dritës së lumturisë, u favorizua me intelekt dhe perceptim dhe u bë marës i zemërgjërësisë së Tij. Tani, Ai i ka ftuar robërit e Tij të hyjnë në shtëpinë e Tij dhe në tavolinën e bekimeve të Tij ku do ta falenderojnë dhe lavdërojnë Atë në atë masë sa të mundin gjuhët dhe duart e tyre.

A është e drejtë për robërit që marrin pjesë në tavolinën e bekimeve të Tij dhe që përdorin mjetet dhe komoditete që Ai i ka siguruar falas për ta, t’i kundërshtohen Zotëriut dhe Mikpritësit të tyre dhe të rebelohen kundër Tij? A është e drejtë që ata të përdorin këto gjëra kundër Tij dhe kundër dëshirave të Tij? A nuk do ta kafshonte kjo dorën që ushqen njeriun, lartësinë e mosmirënjohjes për tu ulur në tavolinën e Zotëriut të njeriut dhe fyen me guxim Mikpritësin e nderuar të njeriut, që është Mirëbërësi i tij, me sjellje të ulët dhe të paturpshme dhe duke kryer vepra të fëlliqura dhe të këqia para Mikpritësit? Mysafirët të paktën duhet ta dijnë se kush është Mikpritësi i tyre dhe të jenë të vetëdijshëm për dinjitetin e Tij.

Ata duhet të njihen me rregullën dhe mënyrat e sesioneve dhe të mos përpiqen të kryejnë ndonjë veprim në kundërshtim me virtytin dhe mirësjelljen. Mysafirët e Zotit të Madhërishëm duhet ta dijnë stacionin hyjnor të Zotit të Madhëruar, stacion për të cilin Imamët, Paqja qoftë mbi ta dhe profetët e mëdhenj hyjnor kanë kërkuar vazhdimisht dituri më të mëdha dhe vetëdije më të madhe, duke aspiruar të arrijnë Burimin e dritës dhe madhështisë. “Dhe ndriçon sytë e zemrave tona me dritën e vizionit Tënd, derisa vizioni i zemrave gris perdet e dritës dhe arrin Burimin e Madhështisë”

Banketi i All-llahut është pikërisht ky “burim i madhështisë”. Zoti i Bekuar dhe i Lartësuar i ka ftuar robërit e Tij të hyjnë në burimin e dritës dhe madhështisë. Megjithatë, nëse robi nuk është i vlefshëm, ai nuk do të mund të hyjë në një pozitë kaq të shkëlqyer dhe madhështore.

Zoti i Lartësuar i ka ftuar robërit e Tij tek të gjitha llojet e ndereve dhe mirësive dhe tek kënaqësitë e panumërta shpirtërore, por nëse nuk janë të gatshëm të jenë të pranishëm në pozita të tilla të larta, ata nuk do të jenë në gjendje të hyjnë.

Si mund të hyjë njeriu në praninë e Zotit dhe në shtëpinë mikëpritëse të Zotit të zotrave që është burimi i madhështisë me ndotjen shpirtërore, vesin dhe mëkatet e trupit dhe shpirtit? Kjo kërkon meritë. Nevojitet përgaditje.

Me jodinjitet dhe zemra të ndotura të mbuluara me vellot e errësirës, njeriu nuk do të jetë në gjendje të kuptojë këto kuptime dhe të vërteta shpirtërore.

Ai duhet t’i grisë këto vello dhe t’i largojë me një anë këto perde të errëta dhe të shkëlqyeshme që mbulojnë zemrën dhe që janë barriera për tu bashkuar me All-llahun, kështu që njeriu do të jetë në gjendje të hyjë në shoqërinë e shkëlqyer dhe madhështore hyjnore.

Vellot e Islamit

Kujdesi ndaj të tjerave veç Zotit mbulon njeriun me vellot e errësirës dhe dritës. Nëse çdo çështje materiale është shkak që kujdesi i njeriut të drejtohet drejtë botës dhe të neglizhojë Zotin e Lartësuar, ngrihen vellot e errëta. Të gjitha botërat trupore janë vello të errëta.

Nëse bota është një mjet i drejtimit të vëmendjes kah e Vërteta dhe për të ardhur tek banesa e Botës tjetër që është “Banesa e Nderit”, atëherë vellot e errëta kthehen në vello të dritës.

“Të shkëputesh plotësisht nga çdo gjë tjetër” nënkupton grisjen dhe largimin e të gjitha vellove të errëta dhe të ndritshme, derisa njeriu të mund të hyjë në shtëpinë mikpritëse hyjnore që është “Burimi i Madhështisë”.

Ndërsa, në këtë lutje intime (munajat) ka një kërkesë tek Zoti i Lartësuar, për vizionin dhe shkëlqimin e zemrës ashtu që njeriu të grisë vellot e dritës dhe të arrijë burimin e madhështisë: “Derisa vizioni i zemrës gris vellot e dritës dhe arrin burimin e madhështisë”.

Megjithatë, ai që nuk i ka grisur akoma vellot e errësirës, ai që drejton të gjithë kujdesin e tij kah bota natyrore dhe Zoti ndaloftë, devijon nga All-llahu, ai që është thellësisht i pavetëdijshëm për botën e përtejshme dhe botërat shpirtërore dhe që ka regresuar në një gjendje të natyrës, që ka vendosur që kurrë të mos përpunohet, të vejë në lëvizje fuqitë e tij shpirtërore, të largojë perdet e errësirës që janë një re mbi zemrën e tij, ai është strehuar në “thellësinë e thellësive” që është velloja e fundit:

Vërtetë, Ne e krijuam njeriun në formën më të bukur, pastaj e zbritëm atë në më të ultin e të ultëve. (95:4-5)

derisa Zoti i botrave e krijoi njeriun në gjendjen dhe shkallën më të lartë: Vërtetë ne e krijuam njeriun në formën më të bukur.

Nëse njeriu ndjek dëshirat e veta dhe prej ditës që njoftohet me veten nuk i kushton vëmendje asgjë tjetër përveç egërsisë së egër të natyrës [33] dhe që nuk mendon asnjëherë se ka mundësi të egzistojë një vend dhe stacion tjetër përveç kësaj bote të ndotur e të egër, atëherë ai do të zhytet në vellon e errësirës dhe do të bëhet shembull i:

“por ai nuk iu largua tokës dhe shkoi pas epshit të vet.” (7:176)

Me një zemër të tillë të ndotur nga mëkati që është mbuluar nga perdja e errësirës dhe me një shpirt kaq të errët që për skak të ndikimit të mëkateve të shumta është larguar nga Zoti i Lartësuar, pas këtij adhurimi ndaj epshit dhe duke kërkuar pas botës ai ka verbuar intelektin dhe vizionin e të vërtetës, ai nuk mund të lirohet nga vellot e errësirës, vetëm i gris vellot e dritës dhe shkëputet nga gjithçka veç All-llahut.

Sido që të jetë i bindur se njeriu nuk duhet të mohojë stacionin e të shenjtëve (avliya) të Zotit dhe të mos i konsiderojë si mite botërat e barzakh, sirat, ringjalljen, dhënien e llogarisë, librin, hyjnoren dhe ferrin, akoma përshkak të ndikimeve të mëkateve dhe lidhjes së zemrës me botën, njeriu gradualisht fillon të mohojë këto të vërteta, të mohojë stacionet e evlija-ve të Zotit, stacione që janë përmendur në jo më shumë se disa rreshta të lutjeve dhe lutjeve intime.

Dituria dhe besimi

Ndonjëherë kuptoni se njeriu ka dituri për këto realitete por nuk ka besim.

Sipërmarësit e varrimeve nuk kanë frikë nga i vdekuri, sepse janë të sigurtë se kufoma nuk mund të dëmtojë njeri.

Edhe kur i vdekuri ka qenë i gjallë dhe ka pasur shpirt në trupin e tij ai nuk mund të bënte asgjë, kështu çfarë dëmi mund të bëjë ai tani si një kornizë e shprazur? Sido qoftë, ata që kanë frikë nga i vdekuri kanë frikë sepse nuk kanë besim në këtë të vërtetë. Ata kanë pak dituri.

Ata dinë për Zotin dhe Ditën e Tubimit por nuk kanë siguri.

Zemra është e pavetëdijshme për atë që ka kuptuar intelekti.

Ata dinë provat për egzistencën e Zotit dhe për realitetin e ringjalljes, por pikërisht këto prova intelektuale mund të jenë vello që mbulojnë zemrën që nuk pranon të shkëlqejë në dritën e besimit, deri kur Zoti i Lartësuar, t’i lirojë ato nga errësira dhe nga ferri dhe t’i drejtojë ato të hyjnë në botërat e dritës dhe rrezeve: All-llahu është mbikqyrës (Vali) i atyre që besuan;

Ai i nxjerr ata prej errësirave në dritë. (2:227)

Ai, Mbikqyrësi (Vali) i të cilit është Zoti i Bekuar dhe i Lartësuar dhe që është nxjerrë nga Ai prej errësirës nuk kryen asnjëherë mëkat tjetër, nuk përgojon asnjëherë, nuk shpif asnjëherë të tjerët dhe nuk është asnjëherë hakmarrës dhe ziliqar ndaj vëllezërve të tij fetar.

Zemra e tij është e mbushur me ndjenjën e ndriçimit dhe ai nuk do ta mbajë më botën dhe çfarë përmban ajo në shkallë të lartë. Siç ka thënë Imam Aliu (a):

“Nëse e tërë bota dhe ç’ka në të, do të më ofrohej për të marrë mizorisht dhe padrejtësisht lëkurën e një kokre drithi nga goja e një milingone, nuk do ta pranoja asnjëherë”. [34]

Por disa nga ju shkelin mbi çdo gjë dhe përgojojnë [shkollarët] e mëdhenj të Islamit.

Nëse të tjerët flasin keq për tregëtarët e perimeve dhe parfumeve në rrugë dhe i përgojojnë ata, disa nga ju tregojnë gjëra të padrejta, fyejnë dhe janë të paturpshëm ndaj shkollarëve të Islamit, sepse nuk jeni të rrënjosur mirë në fe dhe nuk besoni në shpagimin [hyjnor] për veprat tuaja. Pagabueshmëria (‘ismah) nuk është gjë tjetër veçse besimi i përsosur.

Kuptimi i pagabueshmërisë së profetëve dhe Miqve të Zotit (evlija-ve) nuk është ajo se, për shembull, Gabrieli i mori ata për dore.

(Sigurisht, nëse Gabrieli do të kishte marrë dorën e Shimrit [35] ai asnjëherë nuk do të kryente mëkat). Për ndryshe, pagabueshmëria është pasardhëse e besimit.

Nëse një njeri ka besim tek Zoti i Lartësuar dhe nëse ai e sheh Zotin e Plotfufishëm me sytë e zemrës së tij siç e sheh Diellin, nuk do të ketë mundësi që ai të kryejë mëkat, ashtu si nëse ai do të qëndronte përpara një fuqie të armatosur, ai do të gjente pak “pagabueshmëri”.

Kjo frikë vjen nga besimi në praninë [hyjnore[, që e ruan njeriun nga kryerja e mëkatit. Të Pagabueshmit (ma’sumun), Paqja qoftë mbi ta, pas krijimit të tyre nga natyra e pastër (tinah) për shkak të ndikimeve të disiplinës së tyre shpirtërore dhe përvetësimit të rrezatimit dhe veçorive virtuoze të karakterit, gjithnjë e shihni veten si në praninë e Zotit, i cili i din të gjitha gjërat dhe rrethon të gjitha ndodhitë. Ata kanë besim në kuptimin e fjalëve, “La illaha illa Allah” (Nuk ka Zot tjetër veç All-llahut) dhe ata besojnë se përveç Zotit, të gjithë njerëzit dhe sendet po shkatërrohen dhe nuk kanë asnjë rol në përcaktimin e fatit të njeriut;

S’ka të adhuruar tjetër veç Tij. (28:88)

Nëse njeriu është i sigurtë dhe ka besim se të gjitha botërat e jashtme dhe të mbrendshme janë në praninë e Zotit dhe se Zoti i Lartësuar është i pranishëm kudo dhe sheh gjithçka, në praninë e Zotit dhe me Bekimet e Zotit nuk ka mundësi të kryhen mëkate.

Njeriu nuk është në gjendje të kryejë mëkate para një fëmije mendje hollë dhe nuk i ekspozon ashtu si mund ta ekspozojë lakuriqsinë e tij para Zotit të Lartësuar, dhe nuk frigohet të kryejë një krim? Kjo është sepse ai ka besim në praninë e fëmijës; megjithatë në lidhje me praninë hyjnore, nëse ka dituri; atij akoma i mungon besimi.

Për shkak të rritjes së mëkateve të tij që e kanë nxirë dhe errësuar zemrën e tij, ai totalisht nuk është në gjendje të pranojë të vërteta të tilla dhe mund të mos i konsiderojë ato të tilla.

Aktualisht, njeriu nuk mund të egërsohet pa arsye nëse e ka konsideruar atë plotësisht të tillë (atij nuk i duhet siguri) se ajo që është raportuar në Kuranin e Shenjtë është e vërtetë, premtimet dhe kërcënimet dhe se ai duhet t’i riparojë sjelljet dhe veprimet e tij.

Nëse ju e konsideroni atë si të tillë se bishat e egra që mund t’iu lëndojnë do t’iu ngjiten gjatë rrugës, apo se ka bandita të armatosur që mund tju ndalojnë, ju do të përmbaheni ta merrni këtë rrugë dhe do të përpiqeni ta sqaroni të vërtetën ose të pavërtetën e këtyre raporteve.

A ka mundësi që njeriu ta konsiderojë të mundur se ferri ekziston dhe se ai mund të mbesë përherë në zjarrin e tij derisa në të njejtën kohë vepron gabim? A mund të thuhet se njeriu që konsideron se Zoti i Plotëfuqishëm është i pranishëm dhe sheh dhe e sheh veten në praninë e Zotit dhe që e konsideron të mundur se mund të ketë shpagim për fjalët dhe veprat e tij, llogari dhe vuajtje dhe se në këtë botë çdo fjalë që flet, çdo hap që merr, çdo veprim që bën inçizohet nga engjujt e All-llahut të quajtur Raqib dhe Atid [36] dhe se ata me kujdes regjistrojnë të gjitha fjalët dhe veprat e tij dhe në një gjendje të tillë, a ka mundësi që ai të mos frikësohet nga gabimet e tij? A është e dhimbshme [për të kuptuar] se ata madje nuk konsiderojnë që këto të vërteta janë të mundshme.

Nga sjelljet e disave dhe mënyrat e jetesës së tyre është e qartë se ata nuk e konsiderojnë të mundshme ekzistencën e një bote super natyrore , që kur konsiderata e thjeshtë e kësaj mundësie e ruan njeriun nga kryerja e shumë gabimeve.

Hapi i parë i përpunimit

Edhe sa kohë dëshironi të mbeteni në gjumin e neglizhencës, të zhytur në korrupcion? Frigojuni Zotit! Kujdes nga pasoja e veprimeve tuaja! Zgjohuni nga gjumi i neglizhencës! Akoma nuk jeni zgjuar.

Akoma nuk e keni marrë hapin e parë.
Hapi i parë i udhëtimit është yaqzah (zgjimi), por ju akoma jeni në gjum.
Sytë tuaj mund të hapen, por zemrat tuaja janë në gjum.

Nëse zemrat tuaja nuk do të ishin kaq të përgjumuara, të ndryshkura dhe të nxira nën ndikimet e mëkatit, ju nuk do të vazhdonit veprimet dhe fjalët tuaja të gabuara kaq me pakujdes dhe indiferencë.

Nëse mendonit pak për çështjet e botës tjetër dhe rrugën e saj të tmershme do t’i jepnit më shumë rëndësi detyrimeve dhe përgjegjësive të rënda që ju rëndojnë mbi shpatulla.

Ka gjithashtu një botë tjetër për ju, është gjithashtu ringjallja. (Ju nuk jeni si gjallesat e tjera për të cilët nuk ka rikthim).

Pse nuk paralajmëroheni? Pse nuk jeni të zgjuar dhe të ndërgjegjshëm? Pse me kaq pakujdesi mereni me përgojim dhe flisni keq për vëllezërit tuaj muslimanë ose dëgjoni gjëra të tilla? A nuk e dini se gjuha që përgojon do të shkelet nga këmbët e të tjerëve në ditën e ringjalljes? A keni dëgjuar se përgojimi do të jetë ushqim për qentë e ferrit? [37] A keni menduar ndonjëherë sa të këqia janë pasojat e këtyre dallimeve, armiqësive, xhelozive, cinizmit dhe egoizmit, arogancës dhe mendje madhësisë? A e dini se pasoja e këtyre veprave të liga të ndaluara është ferri dhe se mundet, Zoti ndaloftë, që ata të shkojnë në zjarrin e përjetshëm? Zoti nuk do që njeriu të infektohet me sëmundje të shoqëruara nga sëmundja e dhimbjes, sepse kur një sëmundje shoqërohet me dhimbje njeriu detyrohet të kërkojë shërim, të konsultohet me mjekun ose të shkojë në spital, por një sëmundje pa dhimbje është më e rrezikshme.

Me kohën njeriu bëhet i vetëdijshëm për të, por është shumë vonë.

Nëse sëmundjet mendore do të shoqëroheshin me dhimbje, kjo duhet të ishte për tu falenderuar. Përfundimisht, njeriu do të detyrohet të gjejë një kurë ose mjekim.

Por çfarë mund të bëhet me sëmundje të tilla të rrezikshme që nuk kanë dhimbje? Sëmundjet e arrogancës dhe egoizmit janë pa dhimbje.

Mëkatet e tjera korruptojnë zemrën dhe shpirtin pa shkaktuar dhimbje.

Këto sëmundje jo vetëm që nuk shoqërohen me dhimbje por ato sjellin kënaqësi të dukshme.

Takimet dhe sesionet e përgojimit janë shumë të ngrohta dhe të dashura! Dashuria për veten dhe dashuria për botën që janë rrënjët e të gjitha mëkateve janë të këndshme. [38]

Njeriu që infektohet me Hidrolizë mund të vdesë nga uji, por ai kënaqet duke e pirë atë deri në frymëmarjen e tij të fundit. [39]

Natyrisht, nëse njeriu ndjen kënaqësi nga sëmundje që gjithashtu nuk kanë dhimbje, ai nuk do të kërkojë ndonjë mjekim për të.

Sado që ai është paralajmëruar shumë se kjo është fatale, ai nuk do ta besojë atë. Nëse dikush është i sëmurë me sëmundjet e Hedonizmit dhe adhurimit të botës dhe zemra e tij është e mbushur me dashurinë për botën, ai do të lodhet me gjithçka tjetër përveç botës dhe çka ka në të.

All-llahu ndaloftë, ai do të bëhet armik i Zotit, i robërve të Zotit, i profetëve hyjnor dhe evlijave dhe engjujve të All-llahut.

Ai do të ketë ndjenjën e urrejtjes dhe neveritjes për ta dhe kur engjujt do të vijnë me Urdhërin e Zotit të Madhërishëm t’ia marrin shpirtin, ai do të ketë ndjenjën e neveritjes dhe urrejtjes, sepse do të shohë se Zoti dhe engjujt e Tij duan ta ndajnë atë nga të dashurit e tij (bota dhe gjërat materiale).

Është e mundur se ai do ta lëshojë botën me armiqësi ndaj pranisë së të Vërtetës të Lartësuar (Zotit).

Një nga burrat më të mëdhenj të Qazvin, All-llahu pastë mëshirë mbi të, raportoi se ka qenë i pranishëm pranë shtratit të dikujt në momentin e vdekjes. Gjatë momenteve të fundit të jetës së tij, ai hapte sytë dhe thoshte:

“Askush nuk më ka gabuar në rrugën e Zotit! Tani, Ai dëshiron të më ndaje nga këta fëmijë që i kam rritur me kaq vuajtje. A ka padrejtësi më të madhe se kjo”

Nëse njeriu nuk është përpunuar, po është kthyer nga bota dhe nuk e ka larguar dashurinë për botën nga zemra e tij, kam frikë se ai do të vdesë me një zemër të mbushur me urrejtje dhe antipati ndaj Zotit dhe evlijave të Tij.

Ai do të duhet të kënaqet me një fat të mangët.

A do të kunsiderohet një njeri i tillë i shfrenuar si kurora e krijimit apo si turpi i krijesave? Pasha kohën!

Nuk ka dyshim se njeriu është në një humbje të sigurt. Me përjashtim të atyre që besuan, që bënë vepra të mira, që porositën njëri tjetrin t’i përmbahen të vërtetës dhe që këshilluan njëri tjetrin të jenë të durueshëm. (103 Al-Asr).

Në këtë sure, përjashtimet e vetme janë besimtarët që kryejnë vepra të mira.

Puna e mirë është ajo punë që përshtatet me shpirtin.

Megjithatë, ju e shihni se shumë punë të njeriut përshtaten vetëm me trupin. “Kënaqësia” gjithashtu nuk është ushtruar nëse jeni dominuar me dashurinë për botën dhe dashurinë për veten dhe nëse kjo ju ndalon që të pranoni të vërtetat dhe realitetet dhe ju ndalon që të kryeni veprime vetëm për Zotin dhe nëse ju mbajnë nga kënaqësia e të vërtetës dhe kënaqësia e durimit dhe me anë të kësaj jeni të bllokuar nga rruga e drejtë atëherë ju do të jeni në humbje.

Ju do të jeni në humbje në këtë botë dhe në tjetrën, sepse do ta jepni rininë tuaj dhe do të ndaloheni nga bekimet e parajsës dhe përparësitë e botës tjetër dhe do t’iu mungojë gjithashtu kjo botë.

Nëse të tjerët nuk janë në rrugën e parajsës dhe nëse dyert e mëshirës hyjnore janë mbyllur për ju, nëse ata do të banojnë përjetësisht në zjarrin e ferrit, ata do të kenë pasur të paktën botën, ata do të kenë gëzuar përparësitë materiale, përveç jush.

Kujdes, se mos dashuria për botën dhe dashuria për veten rriten gradualisht brenda jush në pikën që shejtani të mund tua marrë fatin. Thuhet se të gjitha përpjekjet e shejtanit janë për ta robëruar fatin. [40]

Të gjitha përpjekjet dhe punët e tij, ditë e natë, janë për tua marrë fatin njerëzve.

Askush nuk ju ka dhënë një dokument për t’iu garantuar fat të qëndrueshëm.

Ndoshta fati i njeriut është thjesht huazim (mustavda) [41] dhe në fund shejtani do ta marrë atë dhe ju do të largoheni nga kjo botë me armiqësi për Zotin e Bekuar dhe të Lartësuar dhe evlijave të Tij.

Ndoshta njeriu do të ketë gëzuar një jetë të tërë me bekime hyjnore, të siguruara nga Imam Zaman (a) [42] dhe Zoti ndaloftë, në fund ai do t’i japë fund jetës së tij pa besim dhe në armiqësi ndaj Dhuruesit të Bekimeve.

Nëse ju intereson, lidhja dhe dashuria për botën, përpiquni ta ndërprisni atë. Kjo botë, me të gjithë shkëlqimin e saj sipërfaqësore dhe vezullim është shumë e parëndësishme të vlersohet me dashuri, veçanërisht për atë që e ka zhveshur veten nga cektësi të tilla të jetës.

Çfarë keni në këtë botë që zemra juaj bashkohet me të? Ju nuk keni asgjë përveç xhamisë vendin për tu falur, seminarin, këndin e një dhome.

A është e drejtë për ju të konkuroni për xhaminë dhe vendin e faljes? A duhet të jetë ky shkaku i mosmarrëveshjes mes jush, për ta korruptuar shoqërinë? Supozoni, se si njerëzit materijalist, ju kishit një jetë konforte, lluksoze dhe se Zoti ndaloftë, e keni kaluar jetën duke festuar dhe pirë.

Pasi ju mbaron jeta, do të shihni se jeta juaj ka kaluar si një ëndërr e këndshme, por shpërblimi dhe përgjegjësia për të do të jetë me ju gjithmonë. Çfarë vlere ka kjo jetë kalimtare dhe në dukje e ëmbël (duke pretenduar se është shumë e ëmbël) në krahasim me ndëshkimin e pafund? Ndëshkimi i njerëzve materialistë ndonjëherë është i pafund.

Njerëzit materialist që imagjinojnë se kanë siguruar nga bota dhe kanë përfituar nga përparësitë dhe mirësitë e saj, kanë humbur dhe gabuar.

Çdo kush e sheh botën nga dritarja e rrethinës dhe gjendjes së vet dhe imagjinon se bota është pikërisht ajo që ka.

Bota fizike është më e gjërë se sa ajo që mendon se ka siguruar njeriun, zbuluar dhe përmes së cilës endet.

Thuhet për këtë botë me të gjitha mjetet dhe mënyrat se:

“Ai nuk e ka parë atë asnjëherë me hijeshi”. [43]

Por, si duhet të jetë bota tjetër mbi të cilën Zoti i Bekuar dhe i Lartësuar ka parë me hijeshi? Çfarë është “burimi i madhështisë” në të cilin thirret njeriu dhe si është ai? Njeriu është shumë i ulët ta kuptojë burimin e madhështisë.

Nëse i pastroni qëllimet tuaja, korigjoni veprimet tuaja largoni dashurinë për veten dhe pozitën nga zemart tuaja, do të përgaditet një shkallë e lartë për ju.

E tërë bota dhe ç’ka në të së bashku me copëzat e saja sipërfaqësorë nuk kanë vlerë as sa një cent në krahasim me stacionin e pregaditur për robërit e drejtë të Zotit.

Përpiquni të arrini këtë stacion të lartë. Nëse mundeni, përpiquni të bëni diçka për veten dhe përmirësohuni, kështu që të mund të mos i kushtoni aspak vëmendje madje edhe këtij stacioni të lartë.

Mos e adhuroni Zotin me qëllimin për ta arritur këtë stacion por më mirë shkoni tek Ai, përuluni me kokat në tokë para Tij, sepse Ai vlen për tu adhuruar dhe madhëruar. [44]

Në këtë rast ju do të keni grisur perdet e dritës dhe do të keni arritur burimin e madhështisë.

A mund ta siguroni një pozitë të tillë me këto vepra dhe veprime që bëni? A mund ta arrini me rrugën që keni nisur? A ka ndonjë gjasë që ju të shpëtoni nga ndëshkimi hyjnor dhe të largoheni nga torturat e tmershme dhe zjarri i ferrit? A e imagjinoni se vajtimet e Imamëve të pastër dhe të qarat e Imam Sajjadit (a) ishin vetëm për të mirën e edukimit dhe se ata donin t’i udhëzonin të tjerët përse të qajnë? Megjithë atë pozitë të lartë shpirtërore që kishin, ata vajtonin nga frika e Zotit! Ata e kuptonin sa e vështirë dhe e rrezikshme është të ecet përgjatë rrugës para tyre. Ata ishin të vetëdijshëm për vështirësitë, vuajtjet dhe problemet për kalimin e Siratit, që ka fundi i kësaj bote dhe i botës tjetër dhe që kalon përmes ferrit.

Ata ishin të vetëdijshëm për botërat e varrit, të barzakh dhe të ringjalljes dhe të torturave të tyre të tmershme dhe që nga kjo kohë ata nuk ishin asnjëherë të vetëkënaqur dhe gjithnjë kërkuan strehim tek Zoti nga ndëshkimet e mëdha të botës tjetër.

Çfarë mendimi keni për këto tortura të tmerrshme shkatërruese dhe çfarë mënyre keni gjetur për tu shpëtuar prej tyre? Tani që jeni të rinj dhe keni fuqi rinore dhe pushtetin mbi aftësitë tuaja dhe dobësimi fizik nuk ju ka mposhtur, nëse nuk mendoni të përpunoheni dhe të bëheni dikush, atëherë si do të mundeni ta bëni atë kur të plakeni, kur trupi dhe shpirti juaj bien nën kthetrat e dobësimit dhe shëndetligësisë dhe keni humbur fuqinë për dëshirë, vendosje dhe rezistencë dhe kur barra e mëkateve tuaja i ka nxirë zemrat tuaja? Çdo frymëmarrje dhe çdo hap që keni marrë dhe në çdo çast që ka kaluar të jetës suaj, reformimi bëhet më i vështirë dhe mundet që errësira dhe korrupcioni të rriten.

Sa më shumë të plaket njeriu, aq më shumë shumëfishohen gjërat që kundërshtohen me lumturinë njerëzore dhe aq më shumë dobësohen fuqitë e tij.

Kështu kur vijnë vitet e plakjes, është e vështirë që përpunimi të jetë i suksesshëm dhe përfitimi i virtyteve dhe devotshmërisë (taqva’).

Njeriu nuk është në gjendje të pendohet, sepse pendimi nuk është thjeshtë një shprehje verbale, “Unë pendohem përpara All-llahut”, kurse pendimi dhe vendimi për të braktisur mëkatet e tij janë gjithashtu të nevojshme.[45] pendimi dhe vendimi i tillë nuk do të arrihet nga ai që merret me përgojim dhe gënjeshtra për pesëdhjetë ose shtatëdhjetë vjet, mjekra e të cilit u zbardh me mëkat dhe shkelje. Një person i tillë është i helmuar me mëkat deri në fund të jetës së tij.

Rinia nuk duhet të rrijë derisa pluhuri i viteve t’i thinjë ata.

(Unë kam ardhur në vitet e pleqërisë dhe jam i vetëdijshëm për fatkeqësitë dhe vështirësitë e saj). Derisa jeni të rinj, keni mundësi të plotësoni diçka.

Derisa gëzoni fuqinë dhe vendosshmërinë e rinisë, ju mund t’i largoni dëshirat egoiste, tërheqjet materiale dhe dëshirat shtazore nga vetja.

Megjithatë, nëse nuk mendoni për reformë dhe të bëni diçka nga vetja derisa jeni të rinj, do të jetë shumë vonë kur të plakeni.

Mendoni sa jeni të rinj, para se të bëheni të vjetër dhe të lodhur.

Zemra e re është e mprehtë dhe hyjnore dhe brenda saj motivi për korrupcion është i dobët.

Mirëpo, zemra e vjetër sado qoftë më e fortë dhe më e qëndrueshme, është burimi i mëkatit të implantuar në të, derisa të mos çrrënjoset më, siç transmetohet:

”Zemra e njeriut është e pastër dhe e shkëlqyer si pasqyrë;në çdo mëkat që kryeh njeriu, një njollë tjetër e zezë i shtohet zemrës, derisa të bëhet e zezë, kështu që është e mundur që nata dhe dita nuk mund të kalojnë pa kryer ndonj mëkat kundër Zotit.[46]

Kur të vijë mosha e vjetër është e vështirë që zemra e njeriut të ripërtërihet në formën dhe gjendjen origjinale.

Nëse, Zoti ndaloftë, nuk jeni reformuar kur të largoheni nga bota, në çfarë mënyre pritni të takoni Zotin, kur zemra juaj është e nxirë dhe sytë, veshët dhe gjuha juaj janë ndotur me mëkat? Si mund ta ripërtërini atë që ju besua nga Zoti kur është ndotur dhe dobësuar, ndërsa jua dha në pastërti dhe kthjelltësi të përsosur? Këta sy dhe veshë që janë nën kontrollin tuaj, kjo dorë dhe gjuhë që janë nën urdhërin tuaj, këto organe dhe gjymtyrë me të cilat jetoni të gjitha ju besuan nga Zoti i Plotfuqishëm dhe jua dhanë në pastërti dhe rregull të përsosur. Nëse ato vuajnë me mëkat, ato fëlliqen.

Nëse, Zoti ndaloftë, ato fëlliqen me atë që është e ndaluar, pason dobësimi. Kur vjen koha për kthimin e këtij besimi, ka mundësi që ju të pyeteni nëse kjo është mënyra e drejtë për të mbrojtur besimin që ju ishte dhënë.

A ishte kështu kur besimi u vu nën kontrollin tuaj? A ishte zemra që ju dha, kështu? A ishin sytë që ju dhuruan, kështu? A ishin organet e tjera dhe gjymtyrët që ju vendosën të ndorura dhe të fëlliqura? Cila është përgjigja juaj për këto pyetje? Si do ta takoni Zotin kur keni kryer tradhëti të tillë në lidhje me atë e cila ju besua? Jeni të rinj.

E keni kaluar rininë në atë mënyrë që nga perspektiva materiale keni hequr dorë nga shumë dobi. Nëse e përdorni këtë kohë të vlefshme dhe pranverën e rinisë suaj në rrugën e Zotit dhe me një qëllim specifik shenjtor, atëherë nuk e keni kaluar kot, ndërsa kjo botë dhe bota tjetër ju siguruan juve.

Sidoqoftë, nëse sjellja juaj është e tillë siç është dëshmuar vazhdimisht, atëherë e keni kaluar rininë tuaj kot dhe kulmi i jetës suaj ka kaluar më kot.

Në botën tjetër, para Zotit do të pyeteni dhe do të qortoheni, ndërsa dënimi për veprat dhe veprimet tuaja mëkatare nuk do të kufizohen vetëm në botën tjetër.

Edhe në këtë botë gjithashtu, vështirësi të ndryshme të mëdha, fatkeqësi dhe probleme do t’iu mbërthejnë për fyti dhe ju do të bini në vorbullën e fatkeqësisë dhe shkatërrimit.

Paralajmërim tjetër e ardhmja jote është e errët: armiqtë të shumtë ju rrethojnë nga çdo anë dhe nga të gjitha rrugët; plane të rrezikshme djallëzore janë gati të veprohen që t’iu shkatërrojnë juve dhe seminaret.

Kolonialistët ëndërrojnë se çfarë do të bëjnë me ju, ata kanë ëndrra të mëdha se çfarë të bëjnë me Islamin dhe muslimanët.

Me pretekstin e Islamit, ata kanë hartuar plane të rrezikshme për ju. Vetëm nën hijen e përpunimit, përgaditjes dhe rregullit dhe drejtimit përkatës do të mund të largoni këto korrupsione dhe vështirësi dhe të prishni planet e kolonialistëve.

Tani po jetoj ditët e fundit të jetës sime. Herët a vonë do t’ju lë. Por para meje shoh ditë të errëta për ju.

Nëse nuk reformoheni dhe pregaditeni nëse nuk i menaxhoni studimet tuaja dhe jetën tuaj me rregull dhe disiplinë, atëherë Zoti ndaloftë, ju do të dënoheni me shfarosje.

Para se ta humbni rastin, para se të bini në duart e armikut në lidhje me çdo çështje fetare dhe shkollore, mendoni! Zgjohuni! Ngrihuni! Shkalla e parë është të vendosni të përpunoni dhe pastroni shpirtrat tuaj dhe të reformoheni. Përgadituni dhe organizohuni.

Krijoni rregull dhe disiplinë në seminare. Mos i lejoni të tjerët të vijnë t’i rregullojnë [çështjet] e seminareve.

Mos i lini të tjerët të kapen tek seminaret me shfajsimin se ‘këta njerëz nuk janë të aftë për të, nuk është lloji i punës së tyre; ata janë vetëm një grup njerëzish pa punë që mblidhen në seminare’, dhe pastaj në emër të organizimit dhe reformës, për t’i shkatërruar seminaret dhe tju marrin nën kontrollin e tyre.

Mos i shfajsoni.

Nëse jeni të organizuar, të pastruar dhe të mirërregulluar dhe drejtuar në çdo drejtim, të tjerët nuk do të jenë në gjendja të aspirojnë që tju kontrollojnë.

Atëherë, nuk do të kenë mundësi të futen në seminare dhe në shoqërinë klerike.

Përgadituni dhe pastrohuni.

Bëhuni gati të ndaloni djallëzinë me të cilën do të përballeni. Pregaditini seminaret tuaja për rezistencë kundra ngjarjeve që do të ndodhin.

Zoti ndaloftë, ditë të zeza vijnë para jush. Kushtet janë pjekur që të vijnë ditë të këqia. Kolonialistët duan të shkatërrojnë të gjitha aspektet e Islamit dhe ju duhet të ngriheni kundra tyre.

Me dashurinë për veten dhe pozitën, me arrogancën dhe krenarinë, ju nuk mund të bëni ndonjë rezistencë.

Një shkollarë i keq, një shkollarë që anon nga bota, një shkollar që mendon për ruajtjen e pozitës dhe postit të tij administravtiv, nuk do të jetë në gjendje të luftojë armiqtë e Islamit.

Ai do të jetë më i dëmshëm se të tjerët.
Merrni një hap për hirë të Zotit.
Largojeni dashurinë e botës nga zemrat tuaja.
Atëherë do të mundeni të përfshiheni në luftë.

Prej këtij çasti e më tej, zhvillojeni dhe ngrijeni këtë çështje në zemrat tuaja, se unë duhet të jem një ushtar i armatosur i Islamit dhe të sakrifikohem për Islamin.

Duhet të punoj për Islamin deri sa të shkatërrohem.
Mos e shfajsoni veten se sot është e papërshtatshme.
Përpiquni të jeni i dobishëm për të ardhmen e Islamit.
Shkurtimisht bëhuni një qenie njerëzore.
Kolonialistët kanë frikë nga qeniet njerëzore.
Ata kanë frikë nga njeriu.

Kolonialistët, që duan të na grabisin gjithçka kemi, nuk do të lejojnë ushtrimin e qenieve njerëzore në fe dhe univerzitetet shkollore.

Ata kanë frikë nga njeriu. Nëse njeriu gjindet në një vend, kjo i shqetëson ata dhe rrezikon interesat e tyre.

Është detyra juaj të bëni diçka për veten, të bëheni njerëz të përsosur dhe të ngriheni kundër planeve dinake të armiqve të Islamit.

Nëse nuk jeni të organizuar dhe të pregatitur, nëse nuk rezistoni dhe luftoni goditjet që kamzhikojnë çdo ditë trupin e Islamit, ju jo vetëm që do të shkatërroheni vetë, por gjithashtu edhe rregullat dhe ligjet e Islamit do të asgjësohen kurse ju do të jeni përgjegjës! Ju ulematë! Ju shkollarët! Ju muslimanët! Ju do të jeni përgjegjës.

Fillimisht ju ulematë dhe studentët e seminareve pastaj muslimanët e tjerë do të jenë përgjegjës:

“Të gjithë ju jeni barinj dhe të gjithë ju jeni përgjegjës për ruajtjen e tufës”. [47]

Ju të rinjtë duhet të forconi vullnetin tuaj që të mund të ngriheni kundër çdo shtypjeje dhe padrejtësie.

Nuk ka alternativë tjetër se kjo: dinjiteti juaj, dinjiteti i Islamit dhe dinjiteti i vendeve Islame varet nga rezistenca dhe opozita juaj.

Zot i Plotëfuqishëm! Mbroje Islamin, muslimanët dhe vendet Islame nga të këqinjtë e huaj.

Prejua duart kolonialistëve dhe tradhëtarëve të Islamit në vendet Islame dhe në seminare.

Jepu sukses dhe ndihmë ulemave Islam dhe murajit të madh [48] në mbrojtjen e ligjeve të shenjta të Kuranit Fisnik dhe në përparimin e ideve të shenjta të Islamit.

Vetëdijësoe klerizmin Islam për detyrimet e tyre të rënda dhe përgjegjësitë e rëndësishme në epokën e tanishme.

Mbroji dhe ruaji seminaret dhe qendrat e klerikëve nga gllabërimi dhe ndikimi i armiqëve të Islamit dhe nga duart e kolonialistëve.

Jepu sukses për të bërë diçka për veten dhe për të pastruar dhe përpunuar shpirtin e gjeneratës së re të klerikëve dhe studentëve të unioverzitetit dhe të tërë komunitetit musliman.

Zgjoje popullin Islam nga gjumi i neglizhencës, nga dobësi, nga apatia dhe palëkundshmëria e mendimit, kështu që me mësime të shëndritshme revulucionare të Kuranit ata mund të kthehen kah vetja, të ngrihen dhe nën hijen e bashkimit dhe të unitetit ata mund tua presin duart kolonialistëve dhe armiqëve të vjetër të Islamit nga vendet Islamike, që të mund të rifitojnë lirinë, pavarësinë, nderin dhe madhështinë që kanë humbur.

Zoti ynë! Na dhuro durim! Na i përforco këmbët tona dhe na ndihmo kundër pabesimtarëve! (2:250).

Shënime:

[1] Komandanti i besimtarëve, Imam Aliu, Paqja qoftë mbi të, ka thënë: “Kur i Dërguari i All-llahut, Paqja dhe Bekimet e All-llahut qofshin mbi të dhe Familjen e tij, më dërgoi në Jemen, më tha: ‘O Ali! Mos lufto kundër askujt para se ta ftosh në Islam. Betohem në All-llah, nëse nga dora jote All-llahu i Madhërishëm dhe i Plotëfuqishëm duhet ta drejtojë njeriun, atëherë kjo është më mirë për ju se sa lindja dhe perëndimi i Diellit, se ti je vali i Tij (mbrojtësi)’”. Al-kafi, vol. 5, fq. 36, “kitab al-jihad”, “bab al-du’a ila al-islam qabi al-qitab”, hadithi 2. [2] Usul al Kafi, kitab fadhl al-‘ilm, “Kaptinat: “bab sifat al-‘ulama’”, “bab badhl al-‘ilm”, “bab al-nahy ‘an al-qavl bi ghayr ‘ilm”, “bab isti’mal al-‘ilm”, “bab al-musta’kil bi ‘ilmihi va al-mubahi bihi”, “bab luzum al-hujjah ‘ala al-‘alim”, “bab al-navadir”, dhe vasa ‘il al-Shi’ah, vol. 18, fq. 9-17, 98-129, “kitab al-qada’”, “abvab sifat al-qadi”, bab 4, 11, 12. [3] Jamil ibn Darraj thotë se ka dëgjuar nga Imam Sadiku, Paqja qoftë mbi të, se ka thënë, “Kur shpirti arrin këtu (edhe me dorë tregon qafën e tij) për të diturin, nuk ka më gjasa për pendim”. Pastaj reciton këtë ajet “Pendimi tek All-llahu është vetëm për ata që bëjnë keq në injorancë” (4:17). Usul al Kafi, vol. 1, fq. 59, “kitab faqi al-‘ilm”, “bab luzum al-hujjah tala al-‘alim”, hadith 3. [4] Hafs ibn Ghiyath ka thënë se Imam Sadiku, Paqja qoftë mbi të, ka thënë: “O Hafs! Një injoranti do ti falen shtatëdhjetë mëkate përpara një mëkati të falur të një alimi”. Usul al-Kafi, vol. 1, fq. 59, “kitab fadl alu ilm”, “bab luzum al-hujjah ‘ala al-‘alim”. [5] Profeti i All-llahut, Paqja dhe Bekimet e All-llahut qofshin mbi të dhe Familjen e tij, ka thënë: “Ka dy grupe nga komuniteti im të tillë që nëse ata janë të drejtë atëherë komuniteti do të jetë i drejtë dhe nëse janë të korruptuar atëherë komuniteti do të korruptohet”. Ai u pyet, “Kush janë ata”? Ai u përgjigj, “Ulemaja dhe drejtuesit”. Al-Shaykh al-Saduq, al-Khisa, Kapitulli 2, fq. 37; al-Harrani, Tuhaf al-‘uqul, fq. 50. [6] Sulaym ibn Qays al-Hilali ka thënë se ka dëgjuar nga komandanti i Besimtarëve, Paqja qoftë mbi të, se ka raportuar nga Profeti se ka thënë: “Ka dy lloj ulema’, një që vepron në harmoni me diturinë e tij, kështu që ai ka shpëtuar dhe ‘alimi që nuk vepron në pajtueshmëri me diturinë e tij, kështu që ai do të dënohet. Dhe vërtetë njerëzit e ferrit do të vuajnë nga era e keqe e ‘alimit që nuk vepron në pajtueshmëri me diturinë e tij”. Usul al Kafi, vol. 1, fq. 55, “kitab fadl al-‘ilm”, “bab isti’mal al-‘ilm”, hadith 1. [7] Imam Sadiku, Paqja qoftë mbi të, ka thënë: “Ftoji njerëzit për përsosmëri, por jo me gjuhën tuaj, më mirë lejoi njerëzit të shohin luftën tuaj të drejtë (ijtihad), vërtetësinë dhe devotshmërinë”. Usul al-Kafi, vol. 2, fq. 78. [8] Asnjë e dhënë. [9] Ky grup përfshin Muhammad ibn ‘Abd al-vahhab (themeluesi i sektit Vehabi), Shaykh Ahmad Ahsa’i dhe Sayyid Kazim Rashti (themelues të sektit Shaykhi), Ahmad Kasravi dhe Ghulum Ahmad (themelues të Qadiyani). [10] Grand Ayatullah Hajj Shaykh ‘Abd al-Karim ha’iri Yazdi (1355/1937) ishte një nga juristët më të mëdhenj dhe autoritet juridik të Shi-izmit në shekullin e katërmbëdhjetë Islam. Ai ndoqi mësimet e mësuesve të tillë si Mirza-ye Bozorg Shirazi, Mirza Muhammad Taqi Shirazi, Akhiund Khorasani, Sayyid Kazim Yazdi, Sayyid Muhammad Isfahani Fesharaki, në Najaf dhe Samarra’. Në vitin 1340/1921 me këmbënguljen e ulemasë së Qum-it dhe pasi gjeti një shenjë të mirë në një faqe të Kuranit ai u strehua në Qum dhe organizoi qendrën e studimeve fetare (havzah ‘ilmiyyah) në Qum. Disa nga veprat e tij janë: Durar al-Fava’id in usul, alNikah, alRida’, al-Mavarith, të katra në fushën e ligjit Islam. [11] Abu Ja’far Muhammad ibn al-Hasan al-Tusi (385-460/995-1067). Njihet si ‘al-Shaykh al-Ta’ifah’, dhe ishte një nga shkollarët më të shquar të Imamëve shi-it. Ai ishte juristi dhe teologu kryesues i kohës së tij dhe ishte gjithashtu i fortë në letërsi, rijal, exegesis, dhe hadith. Mësuesit e tij ishin al-Shaykh al-Mufid al-Sayyid al-Mustada, Ibn al-Ghadai’iri dhe Ibn ‘Abdun. Shaykh është autor i dy librave të famshëm të hadithit shi’it Istibsar dhe Tahdhib të llogaritur me katër librat e kodit të hadithit Shi’it. Al-Shaykh al-Tusi themeloi Najafin si qendër e mësimit Shi’it. [12] Al-Shaykh al-Tusi filloi të shkruaj Tahdhib që është një koment për Muqni’ah të al-Shaykh al-Mufid gjatë jetës së mësuesit të tij (v. 413/1022). Al-Shaykh al-Tusi ishte rreth njëzet e gjashtë vjeçar në këtë kohë. [13] ‘Ali ibn al-Husayn ibn Musa, i njohur si al-Sayyid al-Murtada dhe ‘Alam al-Huda, (355-436/965-1044), është një nga shkollarët më të mëdhenj të Islamit dhe Shi’izmit. Shumica e shkollarëve të mëdhenj dhe të Imamëve Shi’it, duke përfshirë al-Shaykh al-Tusi, ka pasur dobi nga mësimet e tij. Mes veprave ai shkroi: al-Amali, al-Dhari’ah ila usul al-Shari’ah, al-Nasiriyyat, al-Intisar, al-Shafi’i. [14] Fayd Kashani, al-Kalamat al-maknunah, fq. 123. [15] Shaykh Murtada Ansari (1214-1281/1799-1864), i njohur si “Khatam al-Fuqaha’va al-Mujtahidin”, është pasardhës i Jabir ibn ‘Abd Allah al-Ansari, Shok i Profetit, Paqja dhe Bekimet e All-llahut qofshin mbi të dhe familjen e tij. Ai ishte gjeni në jurispondencë (ilm al-usul), she solli zhvillime të mëdha në këtë fushë. Disa nga profesorët e tij ishin: Shaykh Musa kashif al-ghita’, Shaykh ‘Ali Kashif al-Ghita’, Mulla Ahmad Naraqi dhe Sayyid Mhammad Mujahid. Shaykh Ansari ushtroi disa juristë të mëdhenj duke përfshirë: Akhund Khorasani, Mirza Shirazi dhe Mirza Muhammad Nasan Ashtiyani. Veprat e tij janë: Fara’id al-usul (e njohur si Rasa’il) dhe Makasib një nga tekstet më të famshme. [16] Sayyid ‘Ali ibn Sayyid Muhammad (v. 1283/1866), ishte një nga asketikët dhe mistikët më të mëdhenj të kohës së tij. Ai pranoi autorizim (si një mujtahid) nga Shaykh Ansari dhe Sayyid Husayn, si Lutësi kryesor i të Premtes në Shushtar. Sayyid ‘Ali kaloi një kohë në Shushtai si gjykatës dhe autoritet ligjor (mufti), pastaj u zhvendos në Najaf al-Ashraf. Atje ai ndoqi mësimet e Shaykh Ansarit në figh kurse Shaykh Ansari gjithashtu ndiqte mësimet e tij në Etikë. Kur vdiq Shaykh Ansari, Sayyid ‘Ali ishte ushtrues i vullnetit të tij dhe ia arriti atij në pozitën e tij profesionale. Shaykh Sayyid ‘Aliu i ndjerë ishte mësuesi dhe konsulenti i Akhund Mulla Husaynquli Hamadani, që kishin shumë studentë që drejtoheshin nga ai, disa më të mirët ishin: Mirsa Javad Maliki Tabrizi, Sayyid Ahmad Karabala’i, Shaykh Muhammad Bihari, Sayyid ‘Ali Qadi Tabrizi dhe ‘Allamah Tabataba’i. [17] Majma’ al-bayan, nën komentimin e ajetit të katërt të Sures, Lapsi (al-Qalam) [18] Aliu, Paqja qoftë mbi të ka thënë: “Nëse bartësit e ilm (diturisë, shkencës) e bartin atë siç e meriton të bartet, All-llahu do ti dojë ata, engjujt dhe ata që i binden Ati dhe ata që e bartin atë për hir të kësaj bote do të përbuzen nga All-llahu dhe do të pçrbuzen nga njerëzit. “Tuhaf al-Uqul, fq. 201, kapitulli në fjalët e Komandantit të besimtarëve, Paqja qoftë mbi të. [19] Sifat al-Shi’ah, nga Shaykh al-Saduq, dhe gjithashtu Bihrar al-al-anvar, vol. 65, fq. 83-95 dhe 149-196, “kitab al-imam va al-kufr”, (Libri i besimit dhe i pabesimit), pragrafi mbi “Pikërisht Shi’itët janë njerëzit e Fesë së All-llahut...” paragrafi mbi “Veçoritë e Shi’itëve dhe llojet e tyre...” Sharh-e Chehel hadith, Imam Homeini (u preftë në paqe), hadithi 29, përkthyer nga A. Q. Qarai si “Hadithi i dyzetë: Një shtjellim”, në gazetën al-Tavhid, vol. X, (pr). [20] Kjo i referohet një hadithi sipas të cilit: “Kur disa njerëz e pyetën Imamin tonë për inkluzivitetin e këtij ajeti: “Dhe nuk ka asnjë prej jush që nuk do ti afrohet atij [ferr]” [19:71] ai u përgjigj “Ne kaluam përmes ferrit por ai ishte shuar”. Ilm yaqin, vol. 2, fq. 917. [21] Al-Ayyashi tregon nga Humrani që pyeti Imam Baqari, Paqja qoftë mbi të, për ajetin e përmendur kurse ai u përgjigj: “Kjo është për ata që do të ikin nga zjarri”. Majma’ al-bayan, vol. 10, fq. 424. [22] Iqbal al-amal, “Veprat për muajin Shaban”, fq. 685; dhe Misbah al-mutahajjid, va salah al-muta’abbid, fq. 374; dhe Bihar al-anvar, vol. 91, fq. 97-99, “kitab al-dhikr va al-du’a’”, Kapitulli 32, hadithi 12. [23] Bihar al-anvar, vol. 19, pjesa 2, botimi i vjetër, “bab al-ad’iyyah va al-munajat”, fq. 89-90. [24] Nga vasa’il al-Shi’ah, vol. 7, fq. 227, “Libri i Agjërimit”, “Kapitulli për muajin e Ramazanit”, K. 18, hadithi 20. [25] Siç raportohet nga Jabiri se Abu ja’far, Imam Baqir, Paqja qoftë mbi të ka thënë: “Profeti i All-llahut u kthye nga njerëzit dhe tha: ‘O njerëz! Kur të dalë hëna e re e muajit Ramazan, Shejtanët e këqinj do të mbyllen dhe dyert qiellore, dyert e parajsës dhe dyert e mëshirës do të hapen, kurse dyert e Zjarrit do të mby7llen dhe lutjet do të plotësohen’”. Nga vasa’il al-Shi’ah, vol. 7, fq. 224, “Libri i Agjërimit”, “Seksioni për udhëzimet e Agjërimit në Muajin e Ramazanit”, seksioni 18, hadithi 14. [26] ‘Vetë komandimi’ është një shprehje që përdoret në Kuran, që lidhet me dëshirat bazë të njeriut, cf. 12:53. (Tr). [27] “Sibghat Allah”, ngjyra e All-llahut, cf. 2:138, është e kundërta e “ngjyrës së Shejtanit”. (Tr). [28] Abu Jafar [Imam Baqir], Paqja qoftë me të, ka thënë se Apostulli i All-llahut, Paqja dhe Bekimet e All-llahut qofshin mbi të dhe familjen e tij, ka thënë: “Doni tju tregoj për besimtarin? Besimtari është ai që besimtarët e besojnë me jetën dhe pronën e tyre. A tju tregoj për muslimanin? Muslimani është ai prej gjuhës dhe duarve të cilit muslimanët janë të mbrojtur”. Nga Usul al-Kafi, vol. 3, fq. 331, “kitab al-iman va al-kufr” ( “Libri i Besimit dhe Jobesimit”), “Kapitulli i Besimtarit, shenjat dhe tiparet e tij”, hadithi 19. [29] për shembull, “Dhe thuaj: ‘Veproni, All-llahu do ta shohë veprën tuaj, edhe i dërguari i Tij e besimtarët, e më vonë do të ktheheni tek njohësi i të fshehtës dhe të dukshmes, e do t’ju njoftojë për atë që vepruat.’” (9:105) Gjithashtu, Abu Basir transmeton se Imam Sadiq (a) ka thënë: “çdo mëngjes, veprat e mira dhe të këqia të robërve do të rishihen nga i dërguari i All-llahut, Paqja qoftë mbi të dhe familjen e tij, prandaj kini kujdes. Kjo është ajo çfarë ka thënë All-llahu i Madhërishëm: ‘Puno, se All-llahu do t’i shohë veprat tuaja po ashtu edhe i dërguari i Tij: “Usul al- Kafi, vol. 1,fq. 318,`”Libri i Hujjat,” “Kapitulli për Prezantimin e veprave të Apostullit dhe Imamëve, Paqja qoftë mbi të, “hadithi 1, 2-6. Al-Tafsir al-Burhan, vol. 2, fq. 157. [30] “Nata e Fuqisë” është një natë afër fundit të Ramazanit në të cilin Kurani i zbriti Profetit (s) dhe kjo sipas Kuranit është “nata më e mirë se një mijë muaj” Cf. Kuran, Surat’al-Qadr (97). (Pr). [31] Furu’al-Kafi, vol. 4, fq. 63, “Libri i Agjërimit”, “Kapitulli për Hirësinë e Agjërimit dhe për atë që mban agjërim”, Hadithi 6. [32] Sahar është periudha nga drita e parë e mëngjesit deri në lindjen e Diellit. (Pr). [33] Imami përdor shprehjen “alam-e zulmani-ye tabi at”, në gjuhën letrare ‘bota e erët e natyrës’, por këtu me ‘natyrë’ nuk nënkuptohen të gjitha gjërat natyrore, si e kundërta e artificiales, por të papërpunuara dhe themelore. (Pr). [34] “P1r All-llahun, nëse do të më ofroheshin shtat qiejt dhe çfarë ka në to të bëhesha mëkatar ndaj All-llahut për të marrë lëkurën e një kokre elbi nga milingona, nuk do ta bëja atë”. Nahj al-balaghah, Predikimi 215. [35] Shimri ishte vrasësi i Imam Hyseinit Paqja qoftë mbi të, dhe simbolizon të keqen. (Pr). [36] “Ai nuk belbëzon asnjë fjalë e të mos jetë afër tij vigjilenti i gatshëm (raqibun ‘atid)”. (50:18). [37] Në këshillën e dhënë nga Komandanti i Besimit (Imam Aliut [a]) Navf al-Bakalit, thuhet: “Largohuni nga përgojimi, sepse ai do të jetë ushqim për qentë e ferrit”. vasa’il al-Shi’ah, vol.8, fq. 600, “Libri i Haxhit”, “Kapitujt për udhëzimet e të Dhjetit”, K. 152, hadithi 16. [38] Raportohet se Aba ‘Abd Allah (Imam jarar), Paqja qoftë mbi të, ka thënë: “Koka e të gjitha mëkateve është dashuria për botën”, Usul al-al-Kafi, vol. 4, fq. 2, “Libri i Besimit dhe jobesimit”, “Kapitulli mbi dashurinë për botën dhe kopracia drejt saj”, hadithi 1. Usul al-al-Kafi, vol. 3, fq. 197, “Libri i Besimit dhe jobesimit”, “Kapitulli mbi pak1simin e botës dhe Asketicizmin në lidhje me të”, hadith 11. Bihrar al-anvar, vol. 70, fq. 1; dhe vol. 74, fq. 178. [39]Një nga simptomat e hipokrizisë është etja e papërmbajtur. Në arabisht kjo sëmundje quhet istisqa dhe ai që e ka këtë sëmundje mustasqa (Pr). [40] Ai (Iblisi) tha: “Kështu si më le të dëshpëruar, sigurisht që do të rri në pritje për ata në rrugën Tuaj të drejtë”. (7:16). Në interpretimin e ‘Ali ibn Ibrahimit që i përket këtij ajeti shkruhet: “Nëse njerëzit ecin në rrugën e drejtë, Shejtani do ti bëjë ata të largohen nga rruga e fesë”. Tafsir i Ali ibn Ibrahimit, vol. 1, fq. 224; al-Tafsir al-burhan, vol. 2, fq. 5. [41] Në një tregim të familjes së Profetit (s) për ajetin 98, Surat al-An’am: që lidhet me shprehjen, “një vend pushim dhe një depozitë”, thuhet se besimet e individëve mund të ndalohen në dy lloje fikse dhe të huazuara si në tregimin e Muhammad ibn al-Fudayl nga Musa ibn al-Ja’far (a) që tha: “Besimi në një vend të ndenjur do të jetë fiks deri në ditën e ringjalljes. Besimi në një depozitë do të merret nga Zoti para vdekjes”. Tafsir al-Ayyashi, vol. 1, fq. 401. Në Nahj al-balaghah do të gjindet se: “Një lloj besimi është fiks në zemër dhe një lloj tjetër është i huazuar në zemra dhe krahrore deri në vdekje”. Nahj al-balaghah, Predikimi 231. [42] Shprehja e përdorur është më shumë letrare, “duke u ulur në tavolinën e Imam Zamanit (‘a), duke treguar se studentët fetarë janë siguruar përmes dhuratave fetare. (Tr). [43]Teksti plotë i hadithit është: “Për Zotin e Madhërishëm dhe të Lartësuar, bota është pa vlera; dhe mes krijesave që ne njohim që Zoti ka krijuar, nuk ka asgjë ekzistuese më të urryer nga Ai se bota, dhe që nga koha kur Ai krijoi botën, Zoti nuk e pa asnjëherë kënshëm atë”. Bihrar al-anvar, vol. 70, fq. 110, “Libri i besimit dhe jobesimit”, K. 122, hadithi 109. [44] Tregohet nga Imam Sadiq (a): “Adhueimi është tre llojesh: një grup adhuron Zotin nga frika, ky është adhurimi irobërve; një grup tjetër adhuron Zotin për të siguruar një shpërblim, ky është adhurimi i rrogëtarit; dhe grupi i tretë adhuron Zotin, e Madh dhe të Lartë për shkak të dashurisë dhe ky është adhurimi i lirë. Ky është adhurimi i shkëlqyer”. vasa’il al-Shi’ah, vol. 1, fq. 45, “Kapitulli i hyrjes mbi adhurimin”, K. 9, adithi 1. Usul al-Kafi, vol. 3, fq. 131, “Libri i Besimit dhe jobesimit”, “K. Mbi adhurimin”, adithi 5. [45] Tregohet se Imam Aliu (a) ka thënë: “Vërtetë, të kërkosh falje është një shkallë e Illiyyin dhe është fjalë që nënkupton gjashtë gjëra. E para është keqardhja për atë që ka ndodhur. E duta është vendimi për të mos u kthyer asnjëherë tek ajo e keqe përsëri...” Nahj al-balaghah, fq. 1281, hikmat 409. Për më shumë informacion referohuni: “Dyzet Haditheve: Shtjellim” nga Imam Homeini, hadithi 17, përkthyer nga A. Q. Qarati në gazetën, al-Tavhid, vol. VII, nr. 2, fq. 39-52. Shënoni se Illiyyin janë shkallët më të larta qiellore. Kuran (83:17). [46] Tregohet nga Imam Baqir (a); “Nuk ka rob pa asnjë njollë të bardhë në zemrën e tij. Kur kryhet një mëkat, shfaqet një njollë e zezë në të. Atëherë nëse pendohet kjo e zezë fshihet. Por nëse vazhdon të mëkatoje, e zeza ritet, derisa e mbulon të bardhën. Kur e bardha mbulohet, njeriu me zemër të tillë asnjëherë nuk kthehet në përsosmëri dhe mirësi”. Usul al-Kafi vol. 3, fq. 274, “Libri i Besimit dhe jobesimit”, “Kapiyulli i mëkateve”, hadithi 20. [47] Avali al li’ali vol. 1, fq. 129. K. 8, hadithi 3; al-Jami’ al-saghir, vol. 2, fq. 45, 95. [48] Maraji’ taqlid janë burimet e imitimit të ligjit Islam.